ΜΟΙΡΑΙΑ ΤΟΝ ΣΚΟΠΟ, ΤΟΝ ΦΕΡΟΥΝ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ.

«Η ψυχή μου ζει ματωμένη και κατακρεουργημένη. Στιγμές αιώνιας αφωνίας και εγκλωβισμού.
Ενσαρκώθηκα ξανά και ξανά και έζησα το μισός.
Έζησα τον φόβο.
Έζησα την εκδίωξη από την αρετή μέσα από την προσέγγιση της δουλείας.
Πέρασα μια στιγμή από εδώ αιώνες πριν και γύρω μου με τύλιξε το σκότος και το έρεβος μυαλών βυθισμένων, με λύσσα καταδίωξης του φωτός.
Στρατιές αγνών ψυχών, εγκλωβίστηκαν, εγκλωβίστηκαν μέσα στα φυλάκια των νοσηρών... ξεχνώντας τον προορισμό τους και τον Σκοπό τους.

Ο Σκοπός, δεν είναι επιδίωξη προσωποκεντρικής ματαιοδοξίας. Δεν είναι ένα πέρασμα αλαζονικής πορείας.
Το κέντρο δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά ο άνθρωπος είναι το άτομον, που μέσα από την Διαδικασία εξελίσσει και εξελίσσεται. Τίκτει και τίκτεται. Διαστέλλεται και συστέλλεται. Κατεβαίνει για να ανέβει.... και κατεβάζει για να ανεβάσει...

Εκ θεών έρχεται και προς θεούς βαδίζει. Όπου και οι ίδιοι υπηρετούν τον Σκοπό.

Μοιραία τον Σκοπό, τον φέρουν μέσα τους οι Έλληνες.

Και κάλπικα, μέσα από αυτό το ανθρωπίνως αισθητήριο όργανο, τον χρόνο, τον έκαναν να ξεχάσει... Να ξεχάσει πως είναι φυτά του Ουρανού και της Γαίας. Και στην γη έρχονται για να διασπείρουν.

Και τον εγκλώβισαν, μαζί με τους Τιτάνες. Σε μια αλυσίδα που έγινε τόσο δέσμια σαν πλάνη... Μια ισχυρή πλάνη που έγινε δέσμια ψυχών.
Ανάλγητοι από την αιώνια πλάνη των ανθρώπων, δεσμώτρια έγινε η ψυχή και τις τρώνε τα συκώτια στα όρη του Καυκάσου... για να μάθει πως το Πυρ, το φέρει μέσα της.

Η όραση είναι αντίληψη. Η γνώση είναι αλήθεια. Και έρχεται μετά της εμπειρίας και της αναζήτησης.

Και όχι μετά του ''επιβουλεύεσθε''...''ω; περιστοιχιζεσθε, εκ του μηδεν ηδη''... (Δημοσθένης).

Το πρώτο σκίρτημα είναι όμως πια δυνατό. Άρχισε να ξεμουδιάζει από την πλάνη ξανά ο Έλληνας. Ενθυμάται το πυρ το αείζωον ..και με αυτό αναπλάθει το, από την μέλανα χολή, ασθενημένο συκώτι του.
Και ενθυμάται, πως ήρθε η ώρα... να υπηρετήσει ξανά, τον Σκοπό... και ο Σκοπός, να τον ελευθερώσει».

Γ.Α.

10.7.15

http://oraiokastromekatiallo.blogspot.gr/

εἶπον· Γῆς παῖς εἰμι καὶ Οὐρανοῦ ἀστερόεντος·
δίψαι δ’ εἰμ’ αὖος καὶ ἀπόλλυμαι· ἀλλὰ δότ’ ὦκα
ψυχρὸν ὕδωρ πιέναι τῆς Μνημοσύνης ἀπὸ λίμνης.

…πες: «Παιδί της Γης είμαι και του έναστρου Ουρανού.
Στέγνωσα απ’ τη δίψα και χάνομαι. Αλλά δώστε μου
γρήγορα να πιω δροσερό νερό απ’ τη λίμνη της Μνημοσύνης».

Ορφικές Πινακίδες