ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ (προϊόν της τύχης), Η ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΪΟΝ ΕΝΑΡΕΤΟΥ ΒΙΟΥ - ΚΑΡΠΟΣ ΤΗΣ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΓΑΛΗΝΗ ΚΑΙ ΗΡΕΜΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

«Φιλοσοφία =
α) διάθεση για επιστημονική γνώση των όντως (αληθινών) όντων,
β) διάθεση θεώρησης του αληθούς,
γ) επιμέλεια της ψυχής με παρουσία ορθού λόγου».
(Όροι Σπευσίππου, “Διευθυντή της πλατωνικής Ακαδημίας”, Λεξικό εννοιών της Πλατωνικής φιλοσοφίας).

Στον τρίτο ορισμό του Σπευσίππου για το τι είναι η φιλοσοφία,  μπορούμε να διακρίνουμε την διαπλαστική και θεραπευτική δύναμη τού ορθού φιλοσοφικού λόγου. Η σπουδή του λόγου αυτού δημιουργεί τον φιλοσοφικό βίο. Πρόκειται για μία συνολική στάση ζωής, που έχει ως πρότυπο την αρετή (ενάρετος βίος). Κατά τον Πλάτωνα ενάρετος είναι εκείνος, ο οποίος ζει «κατά φύσιν». Ο φιλόσοφος εμπνέεται απ΄  τον έρωτα προς τις ιδέες – γνώση (κόσμος των ιδεών) και προσπαθεί να κάνει πράξη στην καθημερινότητά του, τα όσα μαθαίνει.

Ο Αριστοτέλης μας λέει «πάντες άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται φύσει», δηλαδή όλοι οι άνθρωποι εκ φύσεως ορέγονται (επιθυμούν) την γνώση. Αρχή της Πλατωνικής φιλοσοφίας είναι το «απορείν» και το «θαυμάζειν». (Θεαίτητος 155d). Η περιέργεια, η απορία  και ο θαυμασμός του κλασικού ανθρώπου για την σύσταση και την λειτουργία του φυσικού κόσμου και των αρχών της ζωής αποτέλεσαν τα κίνητρα της φιλοσοφικής αναζήτησής του.

Όλες οι φιλοσοφικές σχολές θεωρούσαν ως υπέρτατο σκοπό και ύψιστο αγαθό τής ανθρώπινης ζωής την επίγεια ευδαιμονία. Σε αντίθεση με την ευτυχία (προϊόν της τύχης), η ευδαιμονία είναι προϊόν ενάρετου βίου. Καρπός της ευδαιμονίας είναι η γαλήνη και ηρεμία της ψυχής.
Εδώ θα πρέπει να διαχωρίσουμε την εκ διαμέτρου αντίθετη ιδεολογία τής παρά φύσιν α-νοήτου γαλήνης της ψυχής, που διδάσκουν οι θρησκείες (ασκητισμός), μέσω της αμάθειας και της απαξίωσης της ίδιας της ζωής, που δημιουργεί προβλήματα στην ψυχική αλλά και σωματική ανάπτυξη των πιστών.
«Η στενή σχέση αρετής και γνώσης είναι χαρακτηριστική στον Σωκράτη και στον Πλάτωνα. Ως ένα βαθμό υπάρχει σ΄ όλη την ελληνική φιλοσοφική σκέψη, σε αντίθεση με την χριστιανική. Στη χριστιανική ηθική το ουσιώδες είναι η καθαρή καρδία και αυτή μπορεί να βρεθεί τόσο στους αμαθείς, όσο και στους πεπαιδευμένους. Η χαώδης αυτή διαφορά ανάμεσα στην ελληνική και στην χριστιανική ηθική εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι και σήμερα» (Bertrand Russel, «Σωκράτης Πλάτων και Αριστοτέλης» σελ. 32).

Kατά τον Πλάτωνα η ψυχή έχει τρεις έδρες – μέρη: Το «λογιστικόν», που είναι η έδρα της νόησης-λογικής και έχει την ιδιότητα να κυβερνά τα άλλα δύο μέρη, το «θυμοειδές» ή «θυμικόν», που κυβερνάται, αλλά και κυβερνά και είναι η έδρα της βούλησης και το «επιθυμητικόν», έδρα των επιθυμιών και των παθών, που πρέπει μόνον να κυβερνάται.
Ο Πλούταρχος στο έργο του «Πλατωνικά ζητήματα» μας λέει, ότι «η πειθαρχία και η αρχηγία ανήκουν στην φύση του θυμικού (θυμοειδούς), αφού αυτό υπακούει στην λογική (λογιστικόν), ενώ εξουσιάζει και τιμωρεί την επιθυμία (επιθυμητικόν), όταν εκείνη επαναστατεί εναντίον της λογικής». Με τα πάθη και τις επιθυμίες της ψυχής ασχολήθηκαν πλείστοι των φιλοσόφων στην κλασική Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο και έγραψαν πολλά έργα. Ο Πλάτων, ο Επίκουρος, ο Επίκτητος, ο Αριστοτέλης, ο Πορφύριος, ο Γαληνός, αλλά και πολλοί ξένοι όπως ο Κρισναμούρτι, ο Όσσο, ο Λάο Τσέ, ο Ρουσσώ, ο Ράσσελ κ.ά.

«Ο άνθρωπος έχει υψώσει μέσα του σαν αγκυλωτούς φράχτες διάφορες εικόνες, θρησκευτικές, πολιτικές, προσωπικές. Αυτές εκδηλώνονται σαν σύμβολα, ιδέες, πίστεις. Και το βάρος αυτών των εικόνων κυριαρχεί πάνω στην ανθρώπινη σκέψη, στις σχέσεις του και στην καθημερινή του ζωή. Αυτές οι εικόνες είναι και οι αιτίες των προβλημάτων μας, επειδή χωρίζουν τους ανθρώπους μεταξύ τους». [Τζίντου Κρισναμούρτι, Ινδός συγγραφέας – φιλόσοφoς (1895-1986).]

Βασίλειος Μαυρομμάτης, Ομοιοπαθητικός

https://lykomidis.wordpress.com/