ΨΥΧΗ - Ο ΜΟΝΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΕΑΥΤΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ελλάνιοι.

Ο θάνατος δεν είναι εχθρός του ανθρώπου, είναι ο ευεργέτης του σώματος και ο Λυτρωτής της ψυχής. Είναι η πνευματική μεταφορά από τον υλικό κόσμο στον επόμενο ανώτερο κόσμο ύπαρξης. Είναι η ανανέωση της ψυχής για την αρχή μιας νέας ζωής. Οδηγεί την ψυχή στα φωτεινά πεδία ή τη δοκιμασία μέχρι τη νέα ενσάρκωση της.
Ο θάνατος διαφοροποιεί μόνο την υλική υπόσταση του ανθρώπου, αφού η ψυχή έρχεται από την αιωνιότητα, περνά στην υλική ζωή και φεύγει για την αθανασία. Είναι αθάνατη εμποτισμένη από τη θεία ουσία του Όλου Φωτός. Η ψυχή είναι ο μόνος αληθινός εαυτός του ανθρώπου, που τον φέρνει σε επαφή με τον Δημιουργό.
Με τον θάνατο του σώματος η ψυχή αφυπνίζει μνήμες. Ενεργοποιεί τις δυνάμεις της. Πολλαπλασιάζει τις γνώσεις χωρίς μάθηση. Αναζητά το παρελθόν της και αναγνωρίζει ότι είχε ξεχάσει με την ενσάρκωση της. Εντάσσεται εκεί που ανήκει αν δεν τη βαραίνουν τύψεις και ενοχές όπου απαιτείται χρόνος μεταμέλειας και εξιλέωσης. 

Η ψυχή είναι ενέργεια που καλύπτει κάθε κύτταρο του ανθρώπινου σώματος. Ο θάνατος συμπυκνώνει την ψυχή που είναι το σύνολο ενέργειας των κυττάρων και έχει φωτοφόρα μορφή, αφού είναι δημιούργημα του φωτός. Όλα τα κύτταρα του σώματος δεν πεθαίνουν ταυτόχρονα · παραμένουν για λίγο διάστημα εστίες φωτός της ψυχής σε μια προσπάθεια της να επαναφέρει το σώμα στη ζωή. Η ψυχή δε μετατρέπεται σε ύλη κι ας είναι ενέργεια, μπορεί να εισχωρεί σε υλικά σώματα και να τα ενεργοποιεί, μεταφέροντας τη θεία πνοή σε αυτά. Όταν η ψυχή εγκαταλείπει το σώμα, μετατρέπεται σε φωτεινό στρόβιλο, που δε σας επιτρέπει η ατέλεια των αισθήσεων σας να τον ιδείτε. Ο θάνατος απλά προδικάζει τη δημιουργία ενός άλλου υλικού σώματος με τα στοιχεία της ψυχής του παλαιού, το οποίο είχε χρησιμοποιηθεί σαν όχημα μεταβίβασης στο υλικό πεδίο. Όχι βέβαια υποχρεωτικά στη Γαία. Ο θάνατος οδηγεί στην αιωνιότητα και την αθανασία, τις ψυχές εκείνες που με την ενσάρκωση τους ανέβηκαν στα ανώτερα πεδία και συντονίστηκαν στις υψηλότερες συχνότητες του Όλου Φωτός. Οι ενσαρκώσεις της ψυχής αποτελούν προσπάθειες βελτίωσης της και ανόδου, κατατείνοντας στην τελείωση της. Το εφαλτήριο για την τελείωση της είναι η αγάπη που την εκτοξεύει μέχρι το θείο με το οποίο προσπαθεί να συνενωθεί, και από το οποίο προέρχεται.

Γεννιέται αγαθή, μεταβάλλεται από την κακία και τα υλιστικά ερεθίσματα, τα οποία τη μεταμορφώνουν σε εχθρό του κόσμου και του εαυτού της. Είναι ωραία ή άσχημη από τις εκδηλώσεις του υλιστικού σώματος, των αισθήσεων, το καλό ή το κακό, το δίκαιο ή το άδικο, ανθρώπινες αντιλήψεις που έρχονται με τη ζωή και φεύγουν με το θάνατο, που τη μεταφέρει στα επίπεδα της συμπαντικής πραγματικότητας.

 Όταν η ψυχή εγκαταλείπει το νεκρό σώμα είναι συμπυκνωμένη σε ενεργειακό σκεπτόμενο σύνολο. Στον αστερισμό των Ταρτάρων (Κάνωπος με δική μας ονομασία) υπάρχουν ισχυρά ηλεκτρομαγνητικά πεδία διπλής πολικότητας (κόλαση με δική μας ονομασία) στα οποία εγκλωβίζεται η ψυχή των κακών ανθρώπων, όπου αναδύονται μνήμες, τύψεις και φοβίες, που είναι καταχωρημένες στην ουδέτερα υπόφυση του εγκεφάλου, και παρέχεται ο χώρος και ο χρόνος για μεταμέλεια, περισυλλογή και εξιλέωση, μέχρι την εντολή της νέας ενσάρκωσης. Ο χρόνος αναμονής για νέα ενσάρκωση δεν μπορεί να ξεπερνά την διάρκεια του ψυχογονικού χρόνου (6 χ 6 χ 6 = 216) που είναι ο χρόνος δοκιμασίας αλλά και ο χρόνος των γονέων οι οποίοι δεν ενσαρκώνονται αν δεν υποδεχθούν την ψυχή και του τελευταίου παιδιού τους. Αν ένας νέος πεθάνει πριν τον πατέρα του, τότε την ψυχή του την παραλαμβάνουν υπερβατικές οντότητες εντεταλμένες για τον σκοπό αυτόν. Οι αγνές ψυχές, αυτές που είχαν συντονισθεί με τους κραδασμούς του Όλου Φωτός, μεταβαίνουν στο σημείο τομής όλων των παραλλήλων του Ωρίωνα (ΝΕΒ ULA-42) και ανάλογα με το βαθμό τελείωσης δίνεται και η εντολή ενσάρκωσης ή ανόδου.
Οι ψυχές των παιδιών και των νέων ατόμων μπαίνουν αμέσως στην κατάσταση αναμονής για ενσάρκωση. Οι ψυχές που καταλήγουν στο σημείο τομής όλων των παραλλήλων, αναγνωρίζονται μεταξύ τους · δεν υπάρχουν βαθμοί συγγένειας γιατί όλες είναι αδελφές ψυχές, και αναπέμπουν ύμνους και ευχαριστίες στο Όλον Φως. Οι σχέσεις δεσμού των ψυχών μεταφέρονται και στις ενσαρκώσεις σαν συμπάθεια, φιλία, έρωτας και αγάπη. Οι καταξιωμένες ψυχές οδεύουν στα νιονικά πεδία φωτός και αναζητούν το Υπέρλαμπρο φως του Δημιουργού.
Ο χρόνος και οι αποστάσεις δεν έχουν νόημα για τη ψυχή που κινείται με την ταχύτητα της σκέψης, λάμπει σαν το φως του ήλιου και αναζητά την αιώνια πηγή φωτός. Η ενεργειακή δομή των ψυχών των γονέων βρίσκεται σε συνεχή επαφή με αυτή των τέκνων τους, είτε ο γονέας ζει, είτε έχει πεθάνει.

Η εντολή μετενσάρκωσης δεν δίδεται υποχρεωτικά για τη Γαία, μπορεί να δοθεί και για άλλους πλανήτες, γαλαξίες ή σύμπαντα μετά από επιθυμία της ψυχής. Οι πολύ κακές ψυχές (κακούργες ψυχές) δεν είναι αθάνατες · δεν ενσαρκώνονται ξανά, αποσυντίθενται, κονιορτοποιούνται, χάνονται στο διάστημα, αφού η κακία εξανεμίζει και το τελευταίο ίχνος ενεργείας που απαιτείται για τη συγκόλληση και συνοχή των μορίων της.

Από το βιβλίο «Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΜΗΘΕΑ» σελ. 76 – 79, εκδ. Δίον, του Στρατηγού και συγγραφέως κ. Γεράσιμου Καλογεράκη.