ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ

"Κάθε λαός γεμίζει ντροπή όταν αναφέρεται κανείς σε μια τόσο θαυμαστά ιδανικοποιημένη κοινωνία φιλοσόφων: εκείνη των πρώτων Ελλήνων δασκάλων, του Θαλή, του Αναξίμανδρου, του Ηρακλείτου, του Παρμενίδη, του Αναξαγόρα, του Εμπεδοκλή του Δημόκριτου του Σωκράτη και των Θεών τους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι βγαλμένοι από το ίδιο καλούπι και από την ίδια πέτρα. Απουσιάζει από αυτούς κάθε σύμβαση, γιατί στην εποχή τους δεν υπήρχε καμιά "τάξη" φιλοσόφων και λογίων. Είναι όλοι τους στη μεγαλειώδη μοναξιά τους, οι μόνοι που στην εποχή τους ζούσαν μόνον για τη γνώση. Κατέχουν όλοι την ενάρετη ενεργητικότητα των Αρχαίων, χάρη στην οποία ξεπερνούν όλους τους μεταγενέστερους.
Οι γίγαντες φωνάζουν ο ένας στον άλλο ανάμεσα στα έρημα μεσοδιαστήματα των καιρών (της ιστορίας), και ο έξοχος αυτός διάλογος των πνευμάτων συνεχίζεται δίχως να ενοχλείται από τους θρασείς και θορυβώδεις νάνους που σέρνονται κάτωθέ τους" Friederich Nietzsche (Ευχαριστώ τον ΠΗΛΕΑ)

Υπάρχουν κάποιοι ξένοι, που αγάπησαν την Ελλάδα περισσότερο απο κάποιους σημερινούς ''έλληνες'', και ακόμα περισσότερο από τους πολιτικούς των τελευταίων ετών, που την οδηγούν στην καταστροφή. (ΑΘΗΝΑΔΗΣ)
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΣ Friedrich Nietzsche. "Η Γένεση της Τραγωδίας". κεφ. XV, 1872.