ΠΕΡΙ ΑΡΕΤΗΣ Ο ΛΟΓΟΣ

Το να ζει κανείς ενάρετα σημαίνει να ακολουθεί την πορεία της φύσης, γιατί η ατομική μας ύπαρξη είναι τμήμα ολόκληρου του σύμπαντος.
Για αυτό μπορεί να ορισθεί ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου το να ζει σύμφωνα με τη φύση ή με άλλα λόγια σύμφωνα με τη δική του ανθρώπινη φύση καθώς επίσης το να ζει σε συμφωνία με τη βαθύτερη φύση του σύμπαντος, το να ζει μια τέτοια ζωή ώστε να μην κάνει οτιδήποτε που απαγορεύεται από τον κοινό νόμο δηλαδή τον Ορθό Λόγο, ο οποίος διαπερνά όλα τα όντα.
Και είναι αυτό το οποίο συνθέτει την αρετή του ευτυχισμένου ανθρώπου και κάνει τη ζωή του να κυλάει όμορφα, το να ενεργεί κατά τρόπο που συμβάλει στην εναρμόνιση του πνεύματος του με τη βούληση Εκείνου που κυβερνά το σύμπαν. Αρετή είναι η αρμονική προδιάθεση την οποία μπορεί κανείς να επιλέξει να ακολουθήσει, επειδή έχει αξία από μόνη της, όχι επειδή ελπίζει σε κάτι ή επειδή φοβάται ή επειδή έχει κάποιο άλλο εξωτερικό κίνητρο.
Επιπλέον η ευτυχία βρίσκεται στην αρετή, γιατί η αρετή είναι η νοητική κατάσταση η οποία τείνει να κάνει τη ζωή αρμονική. Όταν ένα λογικό όν είναι διεστραμμένο, αυτό οφείλεται στο ότι το παραπλανούν εξωτερικές επιδιώξεις (φιλοδοξίες, πάθη) ή ενίοτε στο ότι το επηρεάζουν οι συναναστροφές του. Γιατί η φύση κατ΄ αρχή  δεν είναι ποτέ διεστραμμένη.
(Διογένης Λαέρτιος , Βίοι Φιλοσόφων VII 87 - 89)

Οι θεοί είναι αιωνίως αγαθοί και μόνον ωφελούν, ουδέποτε βλάπτουν. Όσο για εμάς, αν είμαστε αγαθοί (ενάρετοι) λόγω της ομοιότητας μας με αυτούς, επικοινωνούμε μέσω των θεών, συναπτόμεθα, ενώ αν γίνουμε κακοί  λόγω ανομοιότητας αποχωριζόμαστε από αυτούς. Όταν ζούμε κατά αρετή συναπτόμαστε με τους θεούς ενώ όταν είμαστε μοχθηροί, τότε γινόμαστε εχθροί των θεών (της Θείας φύσης), όχι διότι αυτοί εξοργίζονται με μας, αλλά διότι οι αμαρτίες μας τους εμποδίζουν να μας φωτίσουν. Αν δε αντιστρόφως με τη βοήθεια της προσευχής και των εξιλεωτικών θυσιών επιτυγχάνουμε την άρση αυτών των αμαρτημάτων, αν εκτελούμε τα καθήκοντά μας (δηλαδή τιμώντας το Θείο και τους ήρωες), κατ΄ ελάχιστων θεραπεύοντες τα ελαττώματά μας και προσπαθώντας να ακολουθήσουμε το δρόμο της αρετής τότε θα νιώσουμε την Θεία αγαθότητα με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι το αυτό σαν να λέγαμε ότι ο Θεός αποστρέφεται τους μοχθηρούς όπως ήλιος κρύβεται από αυτούς που έχουν χάσει την όρασή τους. 
(Σαλλούστιος Σερήνος στο περί θεών και Κόσμου περ. +4ος αι.)

ΕΚ ΔΕ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΟΛΙΓΑΙ ΜΕΝ ΕΤΙ ΧΡΟΝΩ ΠΟΛΛΩ ΔΙ ΑΡΕΤΗΝ ΚΑΘΑΡΘΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑΠΑΣΙ ΘΕΙΟΤΗΤΟΣ ΜΕΤΕΣΧΟΝ.
(Διαχωρισμός ψυχών κατά τον Ησίοδο, απόσπασμα Πλούταρχου από των χρηστηρίων 415β)
Δηλαδή ...από δε των δαιμόνων λίγες ψυχές και αφού αυτές καθαρθούν ολοσχερώς  μέσω της αρετής εισέρχονται στους θεούς .

Για αυτό και λέγεται ορθώς ότι ουδείς είναι εχθρός για τον ενάρετο άνθρωπο και ότι μόνος ο αγαθός είναι φίλος του. Διότι αν αγαπάει τους ανθρώπους, δεν αντιμετωπίζει ως εχθρό τον κακό. Εάν δε αναζητάει για συναναστροφή τον ενάρετο και απ’ όλους επιλέγει τον αγαθό, είναι σαφές ότι το πράττει τούτο μιμούμενος και στο μέτρο της Αγάπης τον Θεό, ο οποίος δεν μισεί κανένα άνθρωπο, όμως τον αγαθό τον ασπάζεται (τον αγαπάει) με ξεχωριστό τρόπο (με έντονο τρόπο). 
(Ιεροκλής , In Au. Ca. 7,11,7 κ.εξ.)

ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ