ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΚΑΙ ΙΚΕΣΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Οι Έλληνες είχον μέγα σέβας και μεγαλυτέραν ελπίδα εις την ενέργεια της προσευχής και Ικεσίας. Όθεν δεν μετεχειρίζοντο επιχείρημα ή έργον πριν προσευχηθώσι. Αι δε προσευχαί ελέγοντο ευχαί, δεήσεις, Ικεσίαι, Λιταί, εύγματα, αιτήματα, ευχαριστίαι και προσευχαί.

Εκτός δε των ιδιαιτέρων προσευχών, είχον αι πόλεις και κοιναί δεήσεις, δια όλην την πόλιν, ως οι Αθηναίοι προσήυχοντο κοινώς δια την ευτυχίαν της πόλεως. Εις δε την εορτήν των Παναθηναίων προσήυχετο ο Κήρυξ δια την ευτυχίαν των Αθηναίων και Πλαταιέων. Ομοίως και οι Λακεδαιμόνιοι προσήυχοντο κοινώς δια την υγείαν και δόξαν αυτών, έτι δε και να υποφέρωσι γενναίως και αλύπως τας δυστυχίας και ονεισισμούς.

Συνήθως δε προσήυχοντο Ιδιαιτέρως δις την ημέραν, το πρωί και εσπέρας και το μεν πρωί προσήυχοντο εις τους Θεούς, το δε εσπέρας εις τους Ήρωας και Ημιθέους. Κατ’ άλλους δε τρίς την ημέραν και η προσευχή εγίνετο προς τον Ήλιον οίον το πρωί προς ανατολάς, την μεσημβρίαν προς νότον, και το εσπέρας προς την δύσην, και ότε προσήυχοντο εις του Ουρανίους Θεούς, ύψωναν τας χείρας άνω, εις δε τους Υποχθόνιους, κάτω, ότε δε προς τους Θαλασσίους, έβλεπον προς την Θάλασσαν, ως ο Αχιλλεύς. -Ορόων επί οίνοπα πόντον.

Απόσπασμα από το πεντάτομο έργο “ΩΓΥΓΙΑ ή ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ”, ΒΙΒΛΟΣ Β’ - ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΘ’ - Η ΙΕΡΟΠΡΑΞΙΑ, υπό Αθανασίου Σταγειρίτου (1780 - 1840) Καθηγητού της Ελληνικής γλώσσης εν τη εν Βιέννη Αουστρίας Καισαροβασιλική Ακαδημία των Ανατολικών Γλωσσών.