Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΙΚΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Για την ιστορία, κάθε ένα από τα παρακάτω φαινόμενα σημαίνει και την αρχή μιας εκ των τεσσάρων εποχών. Έτσι έχουμε τα εξής φαινόμενα και εποχές:

Φθινοπωρινή Ισημερία | 23 Σεπτεμβρίου | Έναρξη του Φθινοπώρου το ημερήσιο φως του ήλιου πέφτει, η μέρα και η νύχτα γίνονται ίσες σε διάρκεια.
Χειμερινό Ηλιοστάσιο | 21 Δεκεμβρίου | Έναρξη του Χειμώνα η μικρότερη ημέρα του χρόνου.
Εαρινή Ισημερία | 21 Μαρτίου | Έναρξη της Άνοιξης το ημερήσιο φως του ήλιου μεγαλώνει, η μέρα και η νύχτα είναι ίσες σε διάρκεια.
Θερινό Ηλιοστάσιο | 21 Ιουνίου | Έναρξη του Καλοκαιριού η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου.

Όπως τα Ηλιοστάσια και οι Ισημερίες σηματοδοτούν την αρχή κάθε εποχής, έτσι και Χειμερινό Ηλιοστάσιο σημαίνει την αρχή του χειμώνα, μιας “σκληρής” εποχής για όσους ζουν στο Βόρειο ημισφαίριο της Γης.
Ως εκ τούτου οι ιερείς των θρησκειών και των παραδόσεων έκαναν δεήσεις προς τον Ήλιο για να μην χαθεί οριστικά κάτω από τον ορίζοντα στην προαιώνια πορεία του προς το Νότιο ημισφαίριο.

Οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης τιμούσαν και γιόρταζαν το γεγονός ότι ο ήλιος για μια ακόμα φορά πέρασε από το Χειμερινό Ηλιοστάσιο και ξαναγεννήθηκε. Σε πολλές από τις παραδόσεις ο συμβολισμός δεν αφορούσε μόνο στην τίμηση της “γέννησης” του ηλίου αλλά ακόμα και την αρχή του ημερολογιακού έτους.

Ο Ήλιος λατρεύτηκε από του Αρχαίους λαούς σαν Θεός, μιας που ο Ήλιος, είναι ο δημιουργός των εποχών του έτους, και του κύκλου των φαινομένων και των εναλλαγών που σχετίζονται με αυτές, από τη σπορά έως τη βλάστηση και από την ανθοφορία έως τη συγκομιδή. Γι αυτό και πολύ πριν την δημιουργία του Χριστιανισμού, πολλές θρησκείες και παραδόσεις είχαν ορίσει σε αυτή την περίοδο τη γέννηση των Θεών τους.
Οι Πέρσες γιόρταζαν τη γέννηση του Αήττητου ήλιου θεού Μίθρα, οι Αιγύπτιοι γιόρταζαν τη γέννηση του θεού- Ήλιου Ρα , Ατόν ή Όσιρη, οι Βαβυλώνιοι αποκαλούσαν το θεό Ήλιο, Σαμάχ, Βάαλ, Μαρδουνάκ, ή Νεργκάλ. Οι Βραχμάνοι γιόρταζαν τη γέννηση του Βράχμα, και έψαλλαν, «εγέρσου ω βασιλιά του κόσμου, έλα σε μας από τις σκηνές σου».

Στην Αρχαία Ελλάδα κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο γιόρταζαν τη γέννηση του Διονύσου, γιου του Δία και της παρθένου Σεμέλης. Τον αποκαλούσαν «σωτήρα» και «θείο βρέφος» (σου θυμίζει κάτι;). Ήταν ο «καλός ποιμένας», οι ιερείς του οποίου κρατούσαν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη. Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου γιόρταζαν την αναγέννηση του. Οι ιέρειες τότε ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε!».

Και για τους Αρχαίους Έλληνες ο Ήλιος λατρευόταν σαν θεός. Τον απεικόνιζαν πάνω σε ένα πύρινο άρμα να ξεκινά κάθε πρωί, να διατρέχει τον ουρανό και να σκορπίζει το φως στη Γη. Τον ταύτιζαν επίσης με το Φοίβο Απόλλωνα, το θεό του Φωτός.
Αναπαριστούσαν την κίνηση του ηλίου με τη ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, και μεγάλωνε βαθμιαία όπως αυξανόταν το φως του ηλίου μέχρι την Εαρινή Ισημερία όπου ή ημέρα εξισώνεται με τη νύχτα. Τότε που ο Ήλιος νικούσε το σκοτάδι, συμβολίζοντας με αυτό τον τρόπο την αναγέννηση της φύσης μέσα από τη μήτρα της Γης.

Οι Αρχαίοι Έλληνες για να τιμήσουν τον Δία και την Κυβέλη στόλιζαν στην ύπαιθρο δέντρα με αναθήματα, κουλουράκια και κορδέλες και τα φώτιζαν με λυχνάρια.

Σταδιακά τα γενέθλια του θεού Ήλιου μετατράπηκαν σε γενέθλια του Υιού του Θεού, ορολογία που αργότερα χρησιμοποίησαν και οι ιερείς της Χριστιανικής Εκκλησίας.
Η καθιέρωση της 25ης Δεκεμβρίου ως ημερομηνία γέννησης του Ιησού έγινε ύστερα από μεγάλες και χρονοβόρες συζητήσεις και διαβουλεύσεις, που ξεκίνησαν από τον +4ο αιώνα, κράτησαν σχεδόν τριακόσια χρόνια και τελείωσαν με την αποδοχή της ημερομηνίας αυτής τον 7ο αιώνα.

Με όποιον τρόπο και αν επιλέξεις να τιμήσεις όποια από τις ημέρες των Χριστουγεννιάτικων γιορτών, κάντο με κάποιο τελετουργικό και με μια παρουσία. Ακόμη και αν επιλέξεις αυτό να είναι τα ψώνια για τους αγαπημένους σου. Κάντο με τη γνώση που μόλις αποκόμησες!

Ελίνα

(απόσπασμα) http://www.thejoyofbirth.gr/