ΜΕΝΕΔΗΜΟΣ: ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΓΑΘΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ

Όταν ο Μενέδημος άκουσε κάποιον να λέει, ότι το μεγαλύτερο αγαθό είναι να επιτύχει κανείς τα πράγματα που επιθυμεί, είπε, ότι πολύ μεγαλύτερο αγαθό είναι να επιθυμεί κανείς εκείνα που πρέπει.

Ο Μενέδημος ανήκε στη σχολή του Φαίδωνος. Ήταν γιος του Κλεισθένους, που κατήγετο εκ της φυλής των Θεοπροπιδών.

Κατά τη διάρκεια μιας στρατιωτικής αποστολής από τους Ερετριείς στα Μέγαρα, πήγε στην Ακαδημεία και συνάντησε τον Πλάτωνα.

Τον τράβηξε όμως ο Ασκληπιάδης ο Φλάσιος και έζησε στα Μέγαρα κοντά στον Στύλπωνα του οποίου και οι δύο παρακολουθούσαν την διδασκαλία.

Από εκεί έπλευσαν στη Ήλιδα και συνάντησαν τον Αρχίπυλο και τον Μόσχο, της σχολής του Φαίδωνος. Ως τότε, οι μαθηταί της σχολής αυτής ελέγοντο Ηλιακοί.

ΔΙΟΓΕΝΟΥΣ ΛΑΕΡΤΙΟΥ – ΒΙΟΙ ΦΙΛΟΣΌΦΩΝ

-------------------------------------

Ηγέτης της σχολής αυτής αργότερα, τη μετέφερε στην Ερέτρια, όπου έγινε γνωστή ως Ερετριακή Σχολή.
Οπωσδήποτε, η επίδραση δύο διαφορετικών κατευθύνσεων της Αρχαίας Ελληνικής σκέψης- της Μεγαρικής και της Ηλιακής-, που ξεπήδησαν από τη Σωκρατική διδασκαλία, στηρίζουν την υπόθεση ότι το κέντρο βάρους της φιλοσοφίας του, έπεφτε σε θέματα κανονιστικής ηθικής.

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΝΑ ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ ΟΣΑ ΠΡΕΠΕΙ

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΔΥΝΑΜΟΥΣ Ο ΓΡΗΓΟΡΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΧΕΛΩΝΑ Ο ΑΕΤΟΣ, ΠΟΛΥ ΕΥΚΟΛΑ

ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΕΥΤΥΧΟΥΝ ΧΑΡΗ ΣΤΗ ΣΥΝΕΣΗ ΤΩΝ ΑΝΔΡΩΝ, ΟΧΙ ΜΕ ΨΑΛΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΕΡΕΤΙΣΜΑΤΑ

ΣΚΟΠΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΑΡΕΤΗ ΖΩΗ

Η ΑΡΕΤΗ ΑΝ ΑΠΟΚΤΗΘΕΙ ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ

Ο ΣΟΦΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΑΓΑΠΗΤΟΣ, ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΣΦΑΛΜΑΤΑ, ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΣ ΤΩΝ ΟΜΟΙΩΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΤΥΧΗ

https://mousa.gr

---------------------------------

Ο Σωκράτης λέει (αλλά και πολλοί φιλόσοφοι), ότι όταν θέλεις κάτι ειλικρινά και η επιθυμία σου είναι υψηλού επιπέδου και κυρίως αγνή και ανιδιοτελής, θα πάρεις μια απάντηση απ’ το Σύμπαν μέσω μίας Διοσημείας, η οποία απάντηση θα είναι ένα σημάδι, ότι έχεις δίκιο σ’ αυτό που ζητάς και ότι αυτό που εύχεσαι, θα πραγματοποιηθεί.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ: ΔΙΟΣΗΜΕΙΑ

ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ: Σήμερα η μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου

Σήμερα είναι η μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου, καθώς απόψε (20.06.2024) το βράδυ (23:50 μ.μ.) λαμβάνει χώρα το Θερινό Ηλιοστάσιο 2024, γεγονός που σηματοδοτεί «αστρολογικά» και την έλευση του φετινού Καλοκαιριού, για το βόρειο ημισφαίριο της Γης, όπου ανήκει η Ελλάδα.

Το Θερινό Ηλιοστάσιο που αποτελεί την μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, πρόκειται να διαρκέσει σχεδόν 15 ώρες (ανατολή του Ήλιου στις 06:02 και δύση στις 20:50) .

Να σημειωθεί ότι πρόκειται για ένα φαινόμενο που συμβαίνει δύο φορές το χρόνο, και έτσι έχουμε το Θερινό Ηλιοστάσιο (Ιούνιος) καθώς και  το Χειμερινό (Δεκέμβριος). Το Καλοκαίρι, η ημέρα του Ηλιοστασίου είναι μεγαλύτερη, ενώ τον Χειμώνα είναι η μικρότερη μέρα του έτους, σε όλες τις περιοχές της Γης.

Παράλληλα, το προσεχές Σάββατο (22.06.2024), θα λάβει χώρα η Πανσέληνος του Ιουνίου όπου το Φεγγάρι θα φαίνεται μεγαλύτερο σε μέγεθος και πιο σκούρο στο χρώμα, λόγω του ότι θα βρίσκεται πιο κοντά στη γη.

https://www.kefaloniapress.gr

-------------------------------

ΔΕΛΦΟΙ & «Φ»

Η ΘΕΡΙΝΗ ΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ, Η ΠΥΛΗ ΕΙΣΟΔΟΥ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ 

ΠΟΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ;

ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ - ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΘΕΡΟΥΣ και λίγα λόγια εξ αφορμής.

ΤΟ ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΚΑΙ Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΚΛΗΔΟΝΑ - ΠΑΝΑΡΧΑΙΟΝ ΕΘΙΜΟΝ - ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ - "έθη Ελληνικά τε και Εθνικά"

Ο Παν των Ελλήνων - Πεθαίνοντας η Αρχαιότητα πέθανε και ο φυσικός άνθρωπος (Δημήτρης Λιαντίνης)

Ο Παν για τους Έλληνες εσυμβόλιζε τη ριπή του πόθου μέσα στη φύση. Εσήμαινε εκείνη την ταραχή του βυθού μέσα στα όντα, τη φθείρουσα και την ηδονική, που συνείχε τα φορτία των νεφών, τα δέντρα, τα χτήνη, τους ανθρώπους.

Ήταν η σάρκωση που την τάραζε η πυρή σιγαλιά της επιθυμίας. Η δύναμη η αγνή της βάρβαρης βαρβατιάς. Απηχούσε εκθέματα της ορμής του γενετήσιου πόθου, που κυριεύει τα χορταράκια και τα λουλούδια, όταν σκάνε σε μύρα και χρώματα με τις αραδιαστές επελάσεις της άνοιξης. Ο Παν εικονίζε τη Λιβιδώ της φύσης.

Πύλη της παντοδυναμίας σκοτεινή, έβγαζε στο τοπίο του τρομακτικού γενετήσιου ρίγους κάθε Θεογονίας και Γένεσης. Καθρέφτιζε το απροσμάχητο κράτος της ορμής για ζωικό γίγνεσθαι σε βάθος μέγα.

Ο Παν των Ελλήνων φορεί το πνεύμα που δηλώνεται στα άγρια ζώα με τα συνθήματα των ιχνών τους. Φυλάγει τις ομιλίες που κάνουν τα λαμπυρίσματα των αστεριών στα σκοτεινά δάση. Αναγνωρίζεται στις χειραψίες που δίνουν τα ασημένια φύλλα της λεύκας στον άνεμο. Πάλλει μαζί με τον παλμό της πεταλούδας που πετάει στο Πεκίνο και φέρνει την καταιγίδα στην Καλιφόρνια.

Με την παγάνα του, τα παγανά, και τον πανικό του φόβο, ο Παν προπέμπει στον παγανισμό του Αρχαίου κόσμου. Παρασταίνει τον ιστό που ένωνε την ψυχή του ανθρώπου με την ψυχή του κόσμου σ' έναν υμέναιο αξεθύμαστο, κάτω από τη μουσική του μαγεμένου αυλού του.

Ο Παν ήταν μια θεότητα πολύσημη και κοσμοφόρα. Όπως ο Απόλλων με το απολλώνειο, ο Διόνυσος με το διονυσιακό, ο Δίας με το ολυμπιακό στοιχείο τους. Απάνου στη βάση του κύριου χαρακτήρα του δήλωνε το πιο βαθύ γνώρισμα του κλασικού Έλληνα: μία φυή ανθρωπολογίας που εγνώριζε να ευδοκιμεί ακατάπαυστα πάνου στη στύση της φύσης. Στην ακαταπόνητη γέμιση και χάση του φεγγαριού. Την άλω της κορυφής του ανδρικού μέλους.

Ο θάνατος του Πανός, μαζί με τον αφανισμό του κλασικού κόσμου, εβούλοταν να σημάνει και το θάνατο του ανθρώπου που τον έπλασε η φυσική αγωγή.

Πεθαίνοντας η Αρχαιότητα πέθανε και ο φυσικός άνθρωπος. Ο νέος άνθρωπος που αναδύθηκε με το χριστιανισμό, και αργότερα με τον πολιτισμό της Ευρώπης, είναι αφύσικος, κατά την έννοια ότι η σχέση του δεν είναι με τη φύση αλλά με τον εαυτό του.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ - ΓΚΕΜΜΑ 

----------------------------------------

Ο Θεός Πάνας 

Ο ΜΕΓΑΣ ΠΑΝ 

ΠΩΣ Ο ΠΑΝΑΣ ΕΓΙΝΕ ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΑΙ Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ, ΚΙ ΑΥΤΗ ΘΕΩΡΗΘΗΚΕ ΩΣ ΔΙΑΒΟΛΟΣ!

ΠΑΝΑΣ - Ο ΚΕΡΑΣΦΟΡΟΣ ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΕΤΗΣΙΑΣ ΙΣΧΥΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΜΕΝΗΣ ΖΩΗΣ

Ο Θεός Πάνας

Εικόνα: ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΚΑΙ ΠΑΝΑΣ

Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

By dimulator

Οι συμβολισμοί που έχει ο Θεός Πάνας είναι πολλοί, τόσο στη Κοσμική ερμηνεία όσο και στην Μυσταγωγική.

Είναι μάντης, υιός του Απόλλωνος και της Νύμφης Πηνελόπης (άλλοι αναφέρουν άλλους). Γεννήθηκε στην Αρκαδία στο Λύκαιο όρος, γελαστός Θεός της χαράς, με την όψη του ως βρέφος κίνησε σε γέλωτα όλους τους Θεούς, λόγω της μορφής του. (επειδή ο Παν συμβολίζει τον κόσμο το παν οι Θεοί γελάνε και χαίρονται με την ομορφιά του Παντός.)

Είναι κυνηγός (θηρευτής αυτός που επιδιώκει κάτι με επιμονή) και ποιμήν, θέλγει με την μουσική του τις Νύμφες (οι Νύμφες είναι οι ψυχές σε εξέλιξη) οι οποίες κάθονται γύρω του και ευφραίνονται με την μουσική του, προστάτης των σπηλαίων, αρχηγός των Νυμφών, Νυμφαγέτης, προστάτης των αλιέων ονομάζεται Αλίπλακτος από τον Σοφοκλή, κρατά στο χέρι της καρδιάς (αριστερό) ποιμενική ράβδο συμβολίζοντας ότι το έργο του πνευματικού ποιμένα γίνεται με την αγάπη. Ακόλουθος του Διονύσου.

Οι έρωτες του είναι η Αίγα, η Νύμφη Πίτυ που ύστερα από τον θάνατο της στεφανώθηκε το ομώνυμο φυτό εις ένδειξη αγάπης και η Ηχώ.

Αγάπησε την Άρτεμη και μεταμορφώθηκε εις τράγο λευκό και ο Έρωτας τους οδήγησε σε ένα κυνηγητό της Άρτεμης προς τον Πάνα. Ο λευκός τράγος συμβολίζει όπως θα δείτε παρακάτω τον ορειβάτη μύστη που αναζητά την αρετή, δλδ την πνευματική τελείωση και ανεβαίνει το πνευματικό όρος. Η Άρτεμη είναι η Θεά της σεμνότητας. Έτσι κάθε μύστης τρέφει έρωτα σεμνότητας και αρετής προς την εξέλιξη της ψυχής του.

Αγάπησε και την Σύριγγα, μια των Ναϊάδων Νυμφών, αυτή όμως παρακάλεσε τις αδελφές αυτής Νύμφες να την μεταμορφώσουν σε καλάμους πλησίον του πατέρα της ποταμού Λάδωνα. Όταν πρόφθασε ο Παν, έκλεγε και αναστέναζε, και θέλησε να την αγκαλιάσει, και αγκάλιασε τους καλάμους οι οποίοι απεκρίθηκαν, αντιχούντες προς τους στεναγμούς αυτού. Από τους κάλαμους αυτούς δημιούργησε την επτάφωνη Σύρριγγα, σύμβολο της αρμονίας των επτά πλανητών.

Αλληγορούμενος στην εικόνα της φύσεως και του Παντός Κόσμου. Η εικόνα του είναι τα άνω χαρακτηριστικά ανθρωπόμορφα δηλώνοντας το ηγεμονικό του αιθέρος ως λογικό του παντός, τα δε κάτω λάσια και τραγώδη δια την τραχύτητα της γης και την ικανότητα του λογικού της ψυχής να ανεβαίνει το πνευματικό όρος, όπως οι κατσίκες..

Μυθολόγησαν δε αυτόν και ως λάγνο και ασελγή δια την σπερματική δύναμη των όντων εκείνων, των οποίων η γέννησις γίνεται εκ της μίξεως.

Είναι φιλέρημος συμβολίζοντας την μονότητα του παντός, επειδή ο κόσμος είναι μονογενής και επομένως διατρίβει στην ερημία.

Αγαπά την υγρασία και τις υγρές αναθυμιάσεις, την τροφή του παντός και αίτιο γενέσεως.

Φορεί νεβρίδα, σύμβολον της ταχύτητας των ελάφων και της αγνότητας (ταχύτητα και αγνότητα του πνεύματος).

Είναι και επίσκοπος των θρεμμάτων, επειδή προξενεί την τροφή και πολλαπλασίαση αυτών, έτσι έχει και αυτός κέρατα. Τα κέρατα συμβολίζουν τον πλούτο και την ευμάρεια όπως το κέρας της Αμαλθείας.

Αυτά δε αλληγορούνται και εις τον Ήλιο και την Σελήνη.

Ενίκησε δε και τους Τιτάνες με της σύριγγα δηλαδή την αταξία του παντός διά της αρμονίας.

Ο Παν συμβολίζει τον μύστη, την ψυχή που αναρριχάται στο πνευματικό οικοδόμημα, το όρος της αρετής.

“Αιξ ουρανία” σημαίνει και λαμπρό πυρώδες μετέωρο.

Ο ίδιος είναι Θεός των ψυχών και των μυστών που τους βοηθά σε αυτό το έργο.

Σύμβολο του η αίγα που αναρριχάται στα δύσβατα μονοπάτια των βουνών.

Η αναρρίχηση των ψυχών γίνεται με τρόπο μουσικό, με την σύριγγα του Πανός, και με την αρμονία.

Επίθετα: Αιγόκερος, Αστροδίαιτος, Αντροχαρής, Βακχευτής, Ερημονόμος, Θεσπέσιος, Κρημνοβάτης, Κοσμοκράτωρ, Κεράστης, Ορειβάτης, Πιτύστεπτος, Συρικτής, Φίλαμνος, Φιλένθεος.

https://www.artofwise.gr/

----------------------------------------------

Ο ΜΕΓΑΣ ΠΑΝ 

ΠΩΣ Ο ΠΑΝΑΣ ΕΓΙΝΕ ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΑΙ Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ, ΚΙ ΑΥΤΗ ΘΕΩΡΗΘΗΚΕ ΩΣ ΔΙΑΒΟΛΟΣ!

ΠΑΝΑΣ - Ο ΚΕΡΑΣΦΟΡΟΣ ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΕΤΗΣΙΑΣ ΙΣΧΥΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΜΕΝΗΣ ΖΩΗΣ

Ο Παν των Ελλήνων - Πεθαίνοντας η Αρχαιότητα πέθανε και ο φυσικός άνθρωπος (Δημήτρης Λιαντίνης)

Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΦΕΡΕΚΥΔΗΣ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΑ

ΕΙΚΟΝΑ: Στο πάνω Τέρμα της Άνω Σύρου βρίσκεται η προτομή του φιλόσοφου και ποιητή Φερεκύδη Βάμβυου wikimedia.org

Ο Φερεκύδης, υιός του Βάβυος, ήταν  θεογονιστής ποιητής και φιλόσοφος από τη νήσο Σύρο. Ανέπτυξε τη δική του κοσμολογική θεωρία που επηρεάστηκε από τις ορφικές ιδέες, τη θεωρία του Θαλή, και τη μυθολογική Θεογονία του Ησιόδου. Κατ’ αυτόν υπάρχουν τρία κοσμογονικά στοιχεία, ο Ζας (Ζας = Ζευς), ο Χρόνος και η Χθονίη, τρεις θεοί που «ήσαν αεί», δηλαδή υπήρχαν ανέκαθεν μέσα στο Σύμπαν και εξ αυτών γεννήθηκε η πρώτη θεϊκή γενεά, η λεγόμενη «Πεντάμυχος». Έγραψε σε ιωνική διάλεκτο.

Τον -6ο αιώνα, ο τύραννος της Σάμου Πολυκράτης επέκτεινε την κυριαρχία του και στη Σύρο. Μέσω αυτής της κυριαρχίας ο Φερεκύδης βρέθηκε στη Σάμο όπου δίδαξε τον μεγάλο Πυθαγόρα. Ήταν τέτοια η αγάπη και η ευγνωμοσύνη του Πυθαγόρα προς το δάσκαλο του, που δεν δίστασε όταν πληροφορήθηκε το θάνατο του Φερεκύδη να έρθει στη Σύρο να πάρει τη σορό του και να επιβάλει να ενταφιαστεί στη Δήλο.

Μέτρησε τον Ήλιο και θεωρείται ο εφευρέτης το πρώτου ηλιακού ρολογιού. wikipedia.org

---------------------------------------------

Ο Φερεκύδης ο Σύρος ήταν γυιός του Βάθυος, και διετέλεσε μαθητής τού Πιττακού, όπως μαρτυρεί στις «Διαδοχές» του ο Αλέξανδρος. Πρώτος αυτός, κατά Θεόπομπον, έγραψε περί φύσεως καί Θεών.

Πολλά δέ καί θαυμαστά λέγονται περί αυτού.

Μια μέρα π.χ. που έκανε τον περίπατο του στην ακρογιαλιά της Σάμου, είδε ένα καράβι που αρμένιζε με ούριο άνεμο, και είπε ότι σε λίγο θα βουλιάξει και πραγματικά, δεν πρόλαβε να αποτελειώσει το λόγο του και το καράβι βούλιαξε μπροστά στα μάτια του.

Επίσης, αφού ήπιε νερό πού αντλήσανε από ένα πηγάδι, είπε ότι σε τρεις ήμερες θα γίνει σεισμός και πραγματικά έγινε.

Άλλοτε, πηγαίνοντας στην 'Ολυμπία, επισκέφθηκε τον Περίλαο τον φίλο του στη Μεσσήνη, και τον συνεβούλευε να φύγει μαζί με την οικογένειά του, αλλά αυτός δεν τον άκουσε, η δέ Μεσσήνη κατελήφθη.

ΔΙΟΓΕΝΟΥΣ ΛΑΕΡΤΙΟΥ “ΒΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ” ΤΟΜΟΣ Α’

-----------------------------------------------

...τούτο έχοντας στο νου ο Φερεκύδης, έλεγε ότι ο Δίας, όταν είναι έτοιμος να δημιουργεί μεταβάλλεται σε Έρωτα.

"...προς τούτο αποβλέπων ο Φερεκύδης έλεγεν εις Έρωτα μεταβεβλήσθαι τον Δία μέλλοντα δημιουργείν".

— Πρόκλος (Υπ. Στον Τιμ.του Πλ. 28c,32c, Υπόμ. Στον Αλκ.I 103ap. 376,19 Cous.2 vs 10)

Ο Κόσμος είναι «αΐδιος» (άνευ αρχής ή τέλους), δίδασκε ο Φερεκύδης. 

ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ: Αποτελέσματα αναζήτησης για Φερεκύδης

----------------------------------------

ΦΕΡΕΚΥΔΗΣ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΑ 

Αληθείας Πεδίον - Αστέριος Χοϊλούς

ΤΗΣ ΡΗΤΟΡΙΚΗΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΞΙ ΕΙΔΗ

Όταν οι ρήτορες προτρέπουν σε πόλεμο ή συμμαχία εναντίον άλλου, αυτό το είδος ονομάζεται προτροπή.

Όταν αξιώνουν να μην πολεμήσουν ή να μην συμμαχήσουν οι συμπολίτες τους, άλλα να ζουν ειρηνικά, αυτό το είδος τής ρητορικής λέγεται αποτροπή.

Τρίτο είδος ρητορικής, όταν κάποιος ισχυρίζεται άτι αδικείται από άλλον και αποδεικνύει ότι του προξένησε πολλά κακά, αυτό το είδος ονομάζεται κατηγορία.

Το τέταρτο είδος τής ρητορικής, είναι όταν εκείνος πού κατηγορείται, ζητεί να αποδείξει ότι μήτε το δίκαιο παραβίασε μήτε διέπραξε κάτι άλλο παράνομο- αυτό το είδος ονομάζουν απολογία.

Πέμπτο είδος ρητορείας είναι εκείνο κατά το όποιο ο ρήτορας επαινεί και αποδεικνύει κάποιον καλό και αγαθό- αυτό το είδος ονομάζεται εγκώμιο.

Έκτο είδος είναι εκείνο κατά το όποιο κάποιος αποδεικνύει κάποιον άλλο φαύλο- αυτό το είδος ονομάζεται ψόγος.

Έτσι, λοιπόν, τής ρητορικής είδη είναι η προτροπή, η αποτροπή, ή κατηγορία, ή απολογία, το εγκώμιο και ο ψόγος.

ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΛΑΕΡΤΙΟΣ ΒΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΒΙΒΛΙΟ Γ' - ΠΛΑΤΩΝ 

ΑΠΟΔΟΣΗ Α. ΑΛΕΞΙΑΔΗ
ΔΑΙΔΑΛ0Σ Ι. ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ 

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΟΡΘΩΣ ΛΕΓΕΙΝ

Η τέχνη του ορθώς λέγειν διαιρείται σε τέσσερα είδη.

Ένα είναι το τι πρέπει να λέγουμε.

Άλλο πόσα πρέπει να λέγουμε.

Τρίτον προς ποιους πρέπει να λέγουμε.

Τέταρτο πότε πρέπει να λέγουμε.

Αυτά πού πρέπει, λοιπόν, να λέγουμε, είναι εκείνα τα οποία ωφελούν και τον λέγοντα και τον ακούοντα. Δεν πρέπει να λέγουμε, ούτε περισσότερα ούτε λιγότερα των απαιτουμένων.

Πότε πρέπει να λέγουμε, μήτε πρωτύτερα μήτε υστερότερα· ει δ' άλλως δεν θα αποφύγουμε τα σφάλματα και δεν θα μιλήσουμε ορθά.

ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΛΑΕΡΤΙΟΣ ΒΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΒΙΒΛΙΟ Γ' - ΠΛΑΤΩΝ 

ΑΠΟΔΟΣΗ Α. ΑΛΕΞΙΑΔΗ
ΔΑΙΔΑΛ0Σ Ι. ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ 

---------------------------------------------

Η ΣΙΓΗ

Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ 

Η ΕΥΝΟΜΙΑ & Ο ΓΡΑΠΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΡΑΦΟΣ ΝΟΜΟΣ

Η ευνομία διαιρείται σε τρία μέρη- λέγουμε ότι ευνομούμαστε, όταν οι νόμοι είναι καλοί- άλλο είναι όταν οι πολίτες πειθαρχούν στους κείμενους νόμους- τρίτο, και εάν δεν υπάρχουν νόμοι και οι πολίτες διοικούνται με σωφροσύνη στα ήθη και τα έθιμα τους, και αυτό το αποκαλούμε ευνομία άρα τρία είναι τα είδη τής ευνομίας, το πρώτο να είναι οι νόμοι σπουδαίοι καθ' εαυτούς- ή υπακοή των πολιτών στους νόμους και τρίτον, ή διοίκηση μιας πολιτείας κατά τα χρηστά ήθη και έθιμα.

Υπάρχουν δύο είδη νόμου- ο γραπτός και ο άγραφος- και εκείνος μεν κατά τον όποιο διοικούνται οι πόλεις είναι ο γραπτός- εκείνος δε πού πηγάζει από τις συνήθειες καλείται άγραφος- όπως εκείνος πού δεν επιτρέπει να πηγαίνει κάποιος γυμνός στην αγορά ούτε να φοράει γυναικείο φόρεμα. Διότι αυτά δεν τα εμποδίζει κανείς νόμος, όμως δεν τα πράττουμε επειδή μας εμποδίζει ο άγραφος νόμος. Έτσι,λοιπόν, υπάρχουν δύο είδη νόμων, ο γραπτός και ο άγραφος.

ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΛΑΕΡΤΙΟΣ ΒΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΒΙΒΛΙΟ Γ' - ΠΛΑΤΩΝ 

ΑΠΟΔΟΣΗ Α. ΑΛΕΞΙΑΔΗ
ΔΑΙΔΑΛ0Σ Ι. ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΔΙΑΙΡΕΙΤΑΙ ΣΕ ΤΡΙΑ ΜΕΡΗ

Και ή συμβουλή διαιρείται επίσης σε τρία μέρη- διότι. Ένα μέρος αυτής στηρίζεται στο παρελθόν, άλλο στο παρόν και άλλο στο μέλλον. 

Παραδείγματα:

από το παρελθόν, όπως τι έπαθαν οι Λακεδαιμόνιοι διότι εμπιστεύθηκαν,

από το παρόν, να αποδεικνύει κάποιος ενώ συμβουλεύει, ότι τα τείχη είναι ασθενή, οι άνθρωποι δειλοί, ότι υπάρχει έλλειψη τροφών

από το μέλλον, δεν πρέπει να κακομεταχειρίζεται κάποιος τους πρέσβεις από απλή υπόνοια, για να μην δυσφημισθεί ή Ελλάς.

"Έτσι, λοιπόν, για τη συμβουλή άλλα προέρχονται από το παρελθόν, άλλα από το παρόν και άλλα από το μέλλον.

ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΛΑΕΡΤΙΟΣ ΒΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΒΙΒΛΙΟ Γ' - ΠΛΑΤΩΝ 

ΑΠΟΔΟΣΗ Α. ΑΛΕΞΙΑΔΗ
ΔΑΙΔΑΛ0Σ Ι. ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ 

Η Αρχεάνασσα

Ανάμεσα σε κείνες που η πνευματική τους διαύγεια είχε μαγνητιστεί από τις νεοπυθαγόρειες και πλατωνικές ιδέες της εποχής ήταν και η Αρχεάνασσα. Κατάγονταν από την Κολοφώνα της Μικρασίας. Ο ερχομός της όμως στην Αθήνα σημάδεψε τη ζωή και τις ιδεολογικές της ανησυχίες.

Ερωτεύτηκε τον Πλάτωνα, προκαλώντας αμοιβαία αισθήματα στο μεγάλο στοχαστή και δάσκαλο. Το σπινθηροβόλο πνεύμα της υποτάχτηκε στο δικό του. Έζησε μαζί του, χωρίς ποτέ να παντρευτούν.

Για τον μεγάλο έρωτα του Πλάτωνα και της Αρχεάνασσας μας δίνει συγκεκριμένες πληροφορίες ο μεταπλατωνικός συγγραφέας Αθήναιος, ο ακριβέστερος συλλέκτης ερωτικών ιστοριών όλων των επιφανών ανδρών της αρχαιότητας.

Πηγή: «ΑΡΧΑΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ», Χρήστος Τσούκας, εφημ.ΤΟ ΒΗΜΑ

Οι Μυθολόγοι

-------------------------------------

Διαβάζουμε και από τον Διογένη τον Λαέρτιο:

Του Πλάτωνος του αποδίδουν ως ερωμένη την Αρχεάνασσα, για την οποία συνέθεσε το εξής:

Έχω την Αρχεάνασσα, εταίρα από την Κολοφώνα,

Την αγαπώ πολύ θερμά, παρ' όλες τις ρυτίδες της.

Α! δυστυχείς εσείς, που συναντήσατε εκείνη,

όταν έκανε το πρώτο της ταξίδι,

πόση φωτιά ενοιώσατε μέσα σας.

ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΛΑΕΡΤΙΟΣ ΒΙΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΒΙΒΛΙΟ Γ' - ΠΛΑΤΩΝ 

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Α. ΑΛΕΞΙΑΔΗ
ΔΑΙΔΑΛ0Σ Ι. ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ 

MΑΡΙΟΝ ΣΙΒΑ & TRIO RODEO "ΑΘΗΝΑ - ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΘΕΟΙ"

Στίχοι: Γιώργος Οικονομίδης , Μουσική: Τάκης Μωράκης

άσπρες μαρμαροκολώνες της Ακρόπολης τα κρίνα

δεν τα μάραναν οι αιώνες δεν τα μάρανε η ζωή

τα παλιά τα χρόνια εκείνα άνθρωποι τους Παρθενώνες τους εκτίσαν οι Θεοί

Vintage Musicgr

ΔΑΙΜΟΝΕΣ - ΟΜΙΛΙΑ ΔΙΟΤΙΜΑΣ

Όλο το γένος των Δαιμόνων είναι μεταξύ θεού και θνητού. Και η εξουσία του είναι να εξηγεί και να μεταφέρει στους θεούς όσα προέρχονται από τους ανθρώπους, και στους ανθρώπους όσα προέρχονται από τους θεούς, εκείνων δηλαδή τις παρακλήσεις και θυσίες, και των άλλων τις διαταγές και τις ανταμοιβές για τις θυσίες.

Καθώς είναι ανάμεσα στα δύο μέρη, γεμίζει το κενό έτσι που το σύμπαν αυτοσυνδέεται με τον εαυτό του, σε ένα ενιαίο σύνολο. Μέσω αυτού του γένους των δαιμόνων προχωρεί στο έργο της και η μαντική ολόκληρη και η ιερατική τέχνη, σχετικώς με τις θυσίες και τις τελετές και τις επωδές και γενικά κάθε μαντεία.

Θεός με άνθρωπο δεν σμίγει, αλλά μέσω αυτού γίνεται κάθε επικοινωνία και συνομιλία των θεών με τους ανθρώπους και στο ξύπνιο και στον ύπνο.

Ομιλία Διοτίμας στο Συμπόσιο του Πλάτωνα 202D-203A

ΕΜΠΕΔΟΤΙΜΟΣ - ΟΡΦΙΚΗ ΚΑΙ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

-------------------------------------------

ΑΙΤΙΑ ΕΛΟΜΕΝΟΥ ΘΕΟΣ ΑΝΑΙΤΙΟΣ

Η ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΔΙΟΤΙΜΑ. Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΔΙΟΤΙΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΕΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΝΩΝΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΤΕΛΕΙΑ ΜΕ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΥΝΔΕΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΕΝΙΑΙΟ - ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΤΙΜΑΙΟΣ [Ή Περί Φύσεως]

ΔΙΟΤΙΜΑ – ΠΕΡΙ ΔΑΙΜΟΝΩΝ - ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ: ...όλο το γένος των Δαιμόνων είναι ενδιάμεσο ανάμεσα σε θεούς και σε θνητούς «καὶ γὰρ πᾶν τὸ δαιμόνιον μεταξύ ἐστι θεοῦ τε καὶ θνητοῦ» 

"Η ΔΙΟΤΙΜΑ ΕΙΚΟΝΙΣΕ ΤΟΥΣ ΑΝΙΟΝΤΕΣ ΑΝΑΒΑΘΜΟΥΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ. ΑΚΟΥΓΕΣ, ΩΣΑΝ ΝΑ ΑΚΟΥΓΕΣ ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ. ΤΟΝ ΚΡΟΤΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΡΟΧΑΛΙΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ" - ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ 

ΦΥΣΗ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ

Οι ψυχές ως προς την ουσία τους είναι υπερφυσικές, υπερκόσμιες και υπεράνω της μοίρας, επειδή έλαβαν την πρώτη τους υπόσταση ξεχωριστή από τον ορατό κόσμο. Ως προς τα οχήματα τους όμως και τους κλήρους που έλαβαν να διοικούν, έχουν γίνει εγκόσμιες, λαμβάνοντας και αυτή την θέση από τον Δημιουργό....
Για να τεθούν και οι ίδιες οι ψυχές, μαζί με τα οχήματα τους κάτω από την βασιλεία της μοίρας, οι ψυχές χρειάζονται καθόδους και επαφή με τον κόσμο της γέννησης, επαφή που είναι δεύτερη μετά την σπορά.

Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο E 275.27-276.10

ΕΜΠΕΔΟΤΙΜΟΣ ΟΡΦΙΚΗΚΑΙ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

-----------------------------------

ΑΙΤΙΑ ΕΛΟΜΕΝΟΥ ΘΕΟΣ ΑΝΑΙΤΙΟΣ

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΗΡΟΣ ΣΤΗΝ «ΠΟΛΙΤΕΙΑ» ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

Οι ψυχές οδηγούνται στο χώρο της μετενσάρκωσής τους και επιλέγουν την επόμενη ζωή τους – Με ποια κριτήρια πρέπει να γίνεται η επιλογή - ΠΛΑΤΩΝ, ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Η Γυναίκα στην Αρχαία Ελληνική Κοινωνία: Μάνα – Σύζυγος – Θυγατέρα

ΣΤΩΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

ΤΟ ΠΛΑΤΩΝΙΚΟ ΕΡΓΟ “ΦΙΛΗΒΟΣ”

Ο Φίληβος είναι ο φιλοσοφικός διάλογος του Πλάτωνα ο οποίος έχει τον υπότιτλο «περί ηδονής ηθικός». Το θέμα το οποίο συζητείται είναι αν το ύψιστο αγαθό για την ανθρώπινη ζωή είναι η ηδονή ή φρόνηση, δηλαδή ο νους.

Το κύριο πρόσωπο είναι ο Σωκράτης ο οποίος συζητεί με τον Πρώταρχο και τον Φίληβο. Ο διάλογος αναπτύσσεται μπροστά σε ένα βουβό ακροατήριο των ανώνυμων νέων Αθηναίων αλλά δε παρέχονται επιπλέον πληροφορίες για τον δραματικό τόπο και χρόνο.

Στην αρχή του διαλόγου, ο Σωκράτης παρουσιάζει τον Φίληβο να ισχυρίζεται ότι η ηδονή είναι για όλα τα όντα το υπέρτατο αγαθό. Για τον λόγο ότι ο Φίληβος εμφανίζεται ως λάτρης της Αφροδίτης και παραδομένος στις ηδονές, δε μπορούσε να ασπασθεί τις προσωπικές απόψεις του διαλεκτικά και για τον λόγο αυτό δείχνει εμπιστοσύνη στην υπεράσπισή του στον φίλο του Πρώταρχο ο οποίος είχε μαθητεύσει κοντά στον Γοργία.

Ο Σωκράτης λέει στον Πλώταρχο: «ο Φίληβος παραδέχεται πως για όλα τα ζωντανά όντα αγαθό είναι η χαρά, η ηδονή και η ευχαρίστηση και όλα όσα ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Όμως εγώ έχω την αντίρρηση ότι δεν είναι αυτά, αλλά η φρόνηση, η νόηση και η μνήμη και ακόμη όσα συγγενεύουν με αυτά που είναι η σωστή γνώμη και ο σωστός συλλογισμός. Αυτά φυσικά έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία για όλα εκείνα τα όντα που μπορούν να έχουν κάποιο μερίδιο σε αυτά. Και για όλα εκείνα τα όντα που μπορούν να λάβουν μέρος είτε ζουν στο παρόν είτε θα ζήσουν στο μέλλον, αυτό είναι το πιο ωφέλιμο πράγμα».

Ο Φίληβος παραδέχεται ότι η ηδονή οπωσδήποτε νικά.

Ο Σωκράτης παίρνει θέση για την ηδονή και λέει: «η ηδονή ξέρω πως είναι κάτι το ποικίλο. Πρέπει να έχουμε στο νου μας και να εξετάζουμε ποια είναι η φύση της. Ακούγοντας έτσι απλά το όνομά της το οποίο βέβαια είναι ένα, έχει πάρει μορφές κάθε λογής και ανόμοιο κατά κάποιο τρόπο μεταξύ τους. Πρόσεξε όμως. Λέμε ότι ο άνθρωπος που ακολασταίνει, νιώθει ηδονή. Από την άλλη πώς νιώθει ηδονή και όποιος είναι συνετός, ακριβώς με το να είναι συνετός. Πώς αισθάνεται ηδονή κι αυτός που ανοηταίνει και είναι γεμάτος με ανόητες γνώμες και ελπίδες. Κι από την άλλη, πώς αισθάνεται ηδονή ο άνθρωπος που στοχάζεται, ακριβώς με το να στοχάζεται. Πώς λοιπόν θα θεωρούσε κανείς και με όλο του το δίκιο φυσικά ανόητο εκείνο που θα έλεγε πως είναι μεταξύ τους όμοιες οι ηδονές καθενός από τα τρία αυτά ζεύγη;»

Ο Σωκράτης διερωτάται πώς είναι δυνατόν να μπορεί να απολαύσει την ηδονή ένας άνθρωπος που σκέφτεται ανόητα και ένας άνθρωπος που έχει νόηση και στοχάζεται. Εφόσον αυτά τα δύο, η ανοησία και η νόηση, είναι αντίθετα μεταξύ τους, πώς είναι δυνατόν να προσφέρουν ηδονή. Η ηδονή είναι κάτι καλό, κάτι θετικό. Και δε μπορεί να τη νιώσει ο καθένας.

Ο Πρώταρχος απαντάει στο Σωκράτη λέγοντας ότι οι ηδονές πηγάζουν μεν από εντελώς αντίθετα πράγματα, δηλαδή τη νόηση και την ανοησία, αλλά αυτές οι ίδιες οι ηδονές δεν είναι αντίθετες γιατί η ουσία τους είναι μία. Ότι αποτελούν ηδονές. Ο ίδιος λοιπόν διερωτάται το εξής: Πώς θα μπορούσε η ηδονή να μην είναι το πιο όμοιο από όλα τα πράγματα προς την ηδονή, δηλαδή αυτό προς τον ίδιο τον εαυτό του. Συνεπώς η ηδονή είναι μία και η ουσία της είναι μία, το ότι είναι ηδονή ακόμη και αν αυτή προέρχεται από τελείως διαφορετικά πράγματα. Ο Σωκράτης φέρνει ως παράδειγμα το χρώμα. Κάθε χρώμα είναι διαφορετικό από ένα άλλο χρώμα. Όμως η ουσία είναι μία. Ότι αυτό αποτελεί χρώμα, αυτό δεν αλλάζει ούτε πρόκειται να αλλάξει.

Ο Σωκράτης εκφράζει τον φόβο του στον Πρώταρχο ότι ενδέχεται στην πορεία να βρουν ηδονές οι οποίες είναι όχι μόνο διαφορετικές αλλά αντίθετες μεταξύ τους, όπως  ας πούμε το άσπρο είναι αντίθετο με το μαύρο χρώμα. 

Παραπάνω είδαμε ότι ο Σωκράτης είπε πως η ηδονή είναι ένα μόνο όνομα. Τώρα όμως υποβόσκει ο φόβος ότι γίνεται λόγος για ανόμοια πράγματα και συνεπώς μπορεί να υπάρξει και δεύτερο όνομα. Ο Πρώταρχος υποστηρίζει ότι όλα εκείνα τα οποία προκαλούν ηδονή, είναι αγαθά. Όπως είναι φυσικό όμως δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα που να υποστηρίζει ότι όλα εκείνα τα οποία προκαλούν ηδονή, δεν προξενούν την ηδονή. Ενώ όμως τα περισσότερα από αυτά είναι καλά και λίγα από αυτά είναι τα αγαθά όπως εμείς υποστηρίζουμε, σύμφωνα με τον Σωκράτη, ο Πλώταρχος δίνει σε όλα αυτά το όνομα αγαθά παρόλο που δεν παραδέχεται πως είναι ανόμοια όταν κάποιος σε υποχρεώσει σε αυτό μέσα από τη συζήτηση.

Ο Σωκράτης απευθυνόμενος στον Πρώταρχο θέτει το εξής ερώτημα: «Ποιο είναι το κοινό εκείνο στοιχείο το οποίο ενυπάρχει ομοίως και στις κακές και στις αγαθές ηδονές και σε κάνει να τις ονομάζεις όλες αγαθό;» Εύλογα ο Σωκράτης εκφράζει την απορία του. Εφόσον υπάρχει ο σαφής διαχωρισμός στις ηδονές, ότι δηλαδή υπάρχουν καλές ηδονές και κακές ηδονές και εφόσον το αγαθό είναι το καλό, εκείνο δηλαδή που αντιτίθεται προς τα φαύλα, γιατί ο Πρώταρχος σε όλα δίνει την ίδια ονομασία, δηλαδή την ονομασία αγαθό. Ο Πρώταρχος δείχνει έκπληξη και δε μπορεί να υποστηρίξει κάτι τέτοιο εφόσον ο ίδιος θεωρεί πως δεν ισχύει.

https://www.filologikos-istotopos.gr

-------------------------------

ΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ!!!

ΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ!!!

Ο Πλάτων στους διαλόγους του χρησιμοποίησε πολλούς τεχνικούς και φιλοσοφικούς όρους για να περιγράψει την σκέψη του. Αυτό έγινε όχι μόνον διότι ήταν ανάγκη κάποια πράγματα να παραμείνουν άγνωστα στο ευρύ κοινό, αλλά και διότι η "φιλοσοφική δεοντολογία" ( τρόπος του λέγειν ) προέτασσε τα θέματα αυτά να παρουσιάζονται με τέτοιους όρους. Την ίδια πρακτική βλέπουμε ότι τηρούν όλοι οι Ελληνες Φιλόσοφοι , οι οποίοι πολύ σπάνια αναφέρονται ονομαστικά σε συγκεκριμένους θεούς.

Για να μπορέσει κανείς να μελετήσει και να προσεγγίσει σε βάθος τα Πλατωνικά κείμενα, πρέπει να γνωρίζει το θέμα που διαπραγματεύεται κάθε διάλογος και να έχει την γενική εικόνα των φιλοσοφικών όρων που χρησιμοποιεί ο Πλάτων.

Ο Διάδοχος της Πλατωνικής Ακαδημίας Πρόκλος, αναφέρει επιγραμματικά τον σκοπό κάποιων Πλατωνικών Διαλόγων, το οποίο είναι πολύ χρήσιμο για όσους προτίθενται να ασχοληθούν με αυτούς.

Συγκεκριμένα αναφέρει για κάποιους διαλόγους τα παρακάτω:

•Φαίδρος: Δόγματα για τους νοερούς θεούς
–Ανεξάρτητοι κυβερνήτες σύμπαντος
–Θεοί που έχουν μοιράσει τον κόσμο σε κλήρους
–Νοητά-Νοερά Γένη
–Τάξη Απολύτων Θεών
–Με ποιό τρόπο από τη μία αρχή των πάντων έχει γίνει η πρόοδος των θεικών κόσμων προς το πλήθος των εγκοσμίων θεών

•Σοφιστής: Περί Οντος
–Υποσελήνια Δημιουργία και ιδιότητα των θεών που έλαβαν αυτόν με κλήρο

•Γοργίας: Τρείς Δημιουργοί

•Πρωταγόρας: Διευθέτηση θνητών ζωών από τους θεούς

•Πολιτικός: Ουράνια Δημιουργία
–Σχήματα 5 στοιχείων
–Διπλούς περιοδικούς κύκλους του Σύμπαντος και οι νοερές αιτίες τους

•Φίληβος: Γνώση για το Ενα Αγαθό
–Δύο Πρώτες Αρχές
–Τριάδα που προκύπτει από αυτές

•Τίμαιος: Θεώρηση Νοητών
–Θεόπνευστη Υπόδειξη για την Δημιουργό Μονάδα
–Ολοκληρωμένη Αλήθεια για τους εγκόσμιους θεούς
–Ολόκληρη η θεωρία για την Φύση

•Νόμοι: Υπαρξη θεών
–Πρόνοια θεών για τα πάντα

•Παρμενίδης: Πρόοδος του Οντος από το Εν
- Τάξεις των θεών και πως συνδέονται μεταξύ τους

Ειδικά ο διάλογος Παρμενίδης είναι μυστηριακός διάλογος και αποτελεί την κορύφωση της Πλατωνικής Σκέψης. Ο ίδιος ο Πρόκλος στα Σχόλια του στον διάλογο αυτό δείχνει τον αμέριστο σεβασμό και δηλώνει ότι παρέχει το Ολοκληρωμένο και τέλειο φως της θεολογικής γνώσης.

Ο Διάλογος αυτός αποτέλεσε κομβικό σημείο για την Ελληνική Φιλοσοφική σκέψη και πολλοί φιλόσοφοι είτε έγραψαν σχόλια πάνω στον διάλογο αυτό είτε αναφέρονται εκτενώς στα κείμενα τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα που δείχνει το μυστηριακό βάθος του διαλόγου αυτού είναι η αναφορά του Ολυμπιόδωρου, που τον μεν διάλογο "Αλκιβιάδης" τον παρομοιάζει με τα προπύλαια ενός Ναού ενώ τον "Παρμενίδη" με το Αδυτον του Ναού. (Ολυμπιόδωρος – Σχόλια στον Αλκιβιάδη 10.18-11.6)

Πρόκλου Πλατωνική Θεολογία Βιβλίο Α 18.1-19.6, 25.4-31.15

ΟΡΦΙΚΗ ΚΑΙ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

-----------------------------------

ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Ο Φιλόσοφος ασχολείται με τάξεις θεών. Μόνο για την παράθεση παραδειγμάτων αναφέρεται σε συγκεκριμένες θεότητες.

Ο Φιλόσοφος χρησιμοποιεί φιλοσοφικές έννοιες για να περιγράψει την φιλοσοφική του σκέψη. Έτσι βλέπουμε τον Πλάτωνα στους διαλόγους του να χρησιμοποιεί έννοιες που είναι καθαρά φιλοσοφικές και επιστημονικές (π.χ πέρας, άπειρον, μικτόν) και μόνο για χάριν παραδείγματος αναφέρεται σε Έλληνες θεούς. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι διάλογοι Φίληβος, Παρμενίδης και Τίμαιος.

Ο Θεολόγος αναφέρεται σε συγκεκριμένες θεότητες, δεν ασχολείται να τις εντάξει σε φιλοσοφικές τάξεις θεών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ορφέας.

"Μήπως δεν λέμε πολλά για τον δημιουργό και για τους υπολοίπους θεούς και για το ίδιο το ένα; Ίσως μιλάμε για αυτά (περί αυτών), αλλά δεν λέμε τι είναι καθένα από αυτά (αυτό δε έκαστον), και μπορούμε να μιλάμε επιστημονικά, όχι όμως νοερά. Γιατί αυτό το τελευταίο είναι η εύρεση, όπως είπαμε προηγουμένως. Αν όμως, η εύρεση είναι έργο της ψυχής που σωπαίνει, πως θα μπορέσει ο λόγος που ρέει από το στόμα να φέρει στο φως τι είναι αυτό που βρέθηκε;"

Πρόκλος - Σχόλια στον Τίμαιο B’ 303

ΟΡΦΙΚΗ ΚΑΙ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ