Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017

ΤΟ ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΚΑΙ Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΚΛΗΔΟΝΑ - ΠΑΝΑΡΧΑΙΟΝ ΕΘΙΜΟΝ - ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ - "έθη Ελληνικά τε και Εθνικά"

Η γιορτή του Κλήδονα είναι μια από τις αρχαιότερες εκφράσεις του παραδοσιακού πολιτισμού της ελληνικής υπαίθρου. Κατάγεται από τις τελετουργίες καθαρμού και μαντείας της Αρχαίας Ελλάδας και βασίζεται στην πίστη για τη μαγική δύναμη του λόγου, δηλ. ότι ο λόγος μπορεί να επηρεάσει την εξέλιξη των πραγμάτων: Στο πλαίσιο μιας  τελετουργίας, τα σημαινόμενα του εκφωνούμενου λόγου μπορούν να γίνουν πράξη.
Ειδικότερα, η λέξη κλήδονας μαρτυρείται από την αρχαϊκή εποχή (-8ος  -7ος αιώνας), στα έπη του Ομήρου και του Ησιόδου, με τους τύπους κληδών – κληηδών – κλεηδών – κληδόνα, που η αρχική τους σημασία είναι φωνή, φήμη, θεϊκός λόγος, προφητεία.
Για την πίστη στην δύναμη του λόγου και τις συναφείς τελετουργίες σώζονται μαρτυρίες από τους Αρχαίους συγγραφείς, τον Ησίοδο [Έργα και Ημέραι, 763-764], τον Πλούταρχο [Περί Ίσιδος και Οσίριδος, 356 Ε], τον Αιλιανό [Περί ζώων ιδιότητος, 11],  τον Δίωνα Χρυσόστομο [Λόγοι, 32, 364 D], ενώ η σχέση του λόγου με τα πράγματα ως φιλοσοφικό  (και γλωσσολογικό) πρόβλημα αποτέλεσε αντικείμενο των πλατωνικών διαλόγων.

Ο ΟΜΗΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝΑΦΕΡΕΙ. - ΚΑΙ Ο ΑΙΣΧΥΛΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ "ΠΡΟΜΗΘΕΑ ΔΕΣΜΩΤΗ". - ΚΛΗΔΟΝΙΣΜΟΣ ΕΛΕΓΕΤΟ Ο ΔΙΔΟΜΕΝΟΣ ΧΡΗΣΜΟΣ. - ΠΩΣ ΠΡΟΗΛΘΕ ΤΟ ΠΗΔΗΜΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ.
Ο κλήδονας είναι πανάρχαιο έθιμο. Το γνωρίζομε από τον Όμηρο ως ένα μέσο μαντικής χαριτωμένο. Μάντευαν από τις τυχαίες φωνές, τους τυχαίους λόγους ορισμένες περιστάσεις. Αυτές οι φωνές είχαν θέση χρησμών. Υπήρχαν μάλιστα, όπως στη γενική μαντική, και μάντεις που λέγονταν κληδονιστές ή κληδονιστικοί, επιτήδειοι να εξηγούν τις μαντείες "από κληδόνων" - φωνών δηλαδή - όπως υπήρχαν και εκείνοι που εξηγούσαν τους οιωνούς, τα ονείρατα κλπ.
Κληδονισμός και σήμερα κλήδονας λέγονταν ο χρησμός που δίδονταν μ' αυτού του είδους την μαντική.  Στον καιρό του Ομήρου πολύ τον μεταχειρίζονταν τον κλήδονα. Τον αναφέρει δυο φορές. Οι ποιητές επίσης τον μεταχειρίζονταν. Ο Αισχύλος στον "Προμηθέα Δεσμώτη", αναφέρει τον κλήδονα με όσα λέγει στο χορό των ωκεανίδων νυμφών: Τρόπους δε μαντικής εστοίχισα κάκρινα πρώτος εξ ονειράτων α χρη ύπαρ γενέσθαι κληδόνας δε δυσηκρίτους εγνώρισ' αυτοίς...
Θα μπορούσε κανείς πολλά να δώση δείγματα από τ' ανέκδοτα των Αρχαίων κληδονίσματα, αλλ' αυτά είναι αρκετά.
Ο σημερινός κλήδονας είναι πανελλήνιο έθιμο. Στη Θράκη, Μακεδονία, Θεσσαλία, Στερεά, Νησιά, Κρήτη και Πελοπόννησο παντού τελείται το έθιμο με φωτιές και πηδήματα. Η γιορτή αυτή συμπίπτοντας με το θερινό ηλιοστάσιο είναι λείψανο της λατρείας του ηλίου. Σε πολλά μέρη τη λένε "Τ' Αγιαννιού του λιοτροπιού".  Σ' όλη την Ελλάδα, στο πανελλήνιο, συνηθίζουν να ανάβουν πολυπληθείς πυράς, που πηδούν πάνω τους παιδιά, νέοι, νέες, γέροντες, είτε χορεύουν ψάλλοντας διάφορα τραγούδια. Το πήδημα της φωτιάς προήλθε από τη γνώμη ότι "τα συμβαίνοντα αυτοίς δυσχερή κατακαίεσθαι και ετέροις αγαθοίς επιτυγχάνειν".  Ο Ζωναράς (12ος αι. βυζαντινός χρονογράφος, θεολόγος και νομικός που έζησε στην Κωνσταντινούπολη.) αποκαλεί τις αναπτόμενες φωτιές και τα πηδήματα "έθη Ελληνικά τε και Εθνικά".
………….
Οι υποψήφιοι Ιεροφάντες άκουγαν: «Κατά τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες, αποστέλλεται η θεία πνοή στη Γαία. Στην Εαρινή ισημερία ανοίγουν οι πύλες του πυρός και κατέρχονται οι πυρφόρες οντότητες. Στην Φθινοπωρινή ισημερία ανοίγουν οι πύλες της ουράνιας μακαριότητας για την κάθοδο των ανωτέρων θεϊκών οντοτήτων. Στο Θερινό ηλιοστάσιο ανοίγει η πύλη του ηλίου και εμφανίζονται οι ηλιακοί θεοί. Αυτοί αίρουν όλους τους περιορισμούς επαναγέννησης της ζωής και του πνεύματος και επιτρέπουν στις ψυχές που θέλουν να ενσαρκωθούν να κατέβουν στη Γαία χωρίς κινδύνους. Στο Χειμερινό ηλιοστάσιο ανοίγουν οι πύλες φωτός και ενσαρκώνονται στη Γαία οι γιοι Φωτός, που είναι και γιοι Θεού, και οι ψυχές των θνητών ανεβαίνουν στους ουρανούς.»
«Ιδανικότερες ημέρες για τις μυητικές διαδικασίες είναι τα ηλιοστάσια και οι ισημερίες. Τις ημέρες αυτές ανοίγει το φωτεινό περίβλημα της Γαίας, οι φωτεινοί δακτύλιοι των πλανητών, των άστρων, των γαλαξιών και μαζί με αυτούς ανοίγουν και όλοι οι ουράνιοι δίαυλοι. Σε ολόκληρο το σύμπαν τις ημέρες αυτές κυριαρχεί η θεία ευαρέσκεια του δημιουργού και σε γήινη έκφραση είναι ένα ουράνιο πανηγύρι.»
Οι ημερομηνίες αυτές ήταν (και είναι) ιερές και γινόταν οι μυήσεις και οι μεγάλες γιορτές.
Το Αναλίσκον Αεΐζωον Πυρ του Σειρίου (Διαβάστε: ΑΝΑΛΙΣΚΟΝ ΠΥΡ ΣΕΙΡΙΟΥ) είναι το ιόχρουν πανίσχυρο πυρ της τετάρτης διάστασης, από ουσία του Όλου Φωτός. Εκπέμπεται από τον αστερισμό του Σειρίου και καλύπτει ακαριαία τον προσφερόμενο χώρο. Ενισχυόμενο από τη φλόγα του Απολλώνιου πυρός, μετουσιώνεται σε πάλλευκο αόρατο φως υψηλής συχνότητας και ενέργειας, μη αντιληπτό από την ανθρώπινη όραση και προσεγγίζει σε ένταση την ακτίνα του Όλου Φωτός. Η ενέργεια του πυρός αυτού ενισχύει τον αόρατο αιθερικό ήλιο του δικού σας ήλιου, για να διατηρεί την ενέργεια του σταθερή. Τα φαινόμενα αυτά εκδηλώνονται δύο φορές το εικοσιτετράωρο. Διαρκούν περίπου μία με δύο ώρες μέσα στους διαύλους, παίρνουν δε τις μέγιστες τιμές τέσσαρες φορές τον χρόνο, στις ισημερίες και τα ηλιοστάσια.
Πηγές: Η Άγνωστη Αρχαιολογία Των Ελλήνων και Η Υπέρτατη Μύηση, του Γερ. Καλογεράκη, εκδ. Δίον

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Αρχειοθήκη ιστολογίου