Ευτράπελα και σοβαρά, προς περισυλλογή...

Από το βιβίο: “ΟΣΑ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821”

Οι πνευματικοί που στέλνονταν από τα μοναστήρια με τις πανταχούσες τους (παρακλητικές επιστολές) στους χριστιανούς δεν ήταν μόνο παντελώς αμόρφωτοι αλλά ταυτόχρονα υποκριτές και φιλάργυροι.
Έφερναν μαζί τους ένα κιβώτιο με ανθρώπινα κόκαλα και κρανία, τα οποία είχαν ασημώσει και ονοματίσει. Άλλα του αγίου Χαραλάμπους, άλλα του αγίου Γρηγορίου… Ένας από αυτούς, που ισχυριζόταν ότι είχε την κάρα του αγίου Θεοδώρου, κόπαζε ότι τα είκοσι χρόνια που έκανε αυτή τη δουλειά είχε συγκεντρώσει 150.000 γρόσια. Είχε δώσει στο μοναστήρι του τα 2/3 και τα υπόλοιπα τα είχε δανείσει σε διάφορους εμπόρους, πάντοτε με τον ανάλογο τόκο.

Στο Άγιο Όρος κατά την Τουρκοκρατία υπήρχε συνήθεια οι μοναχοί των μοναστηριών να πραγματοποιούν περιοδείες και να συγκεντρώνουν, επαιτώντας, χρήματα για τα μοναστήρια τους.
Μάλιστα αυτός που επέστρεφε φέρνοντας το µεγαλύτερο ποσό γινόταν ηγούμενος.
Οι μονές του Αγίου Όρους δέχονταν κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας πολλούς επισκέπτες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο Βατοπέδι φούρνιζαν κάθε μέρα 600 οκάδες ψωμί, ενώ κατανάλωναν ετησίως 180.000 οκάδες κρασί. Ανάμεσα στους επισκέπτες, πολλές φορές βρίσκονταν και πειρατές, οι οποίοι πρόσφεραν ένα μέρος από τα λάφυρα που άρπαξαν κατά ταν πειρατική τους δράση, βέβαιοι ότι έτσι θα είχαν άφεση αμαρτιών.

Ένας καλόγερος στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου κοντά στην Πρέβεζα περίμενε την γιορτή του αγίου, ώστε να το επισκεφθούν οι πιστοί και να κάνουν τις προσφορές τους. Όμως, όταν έφτασε η πολυπόθητη ημέρα, έβρεχε ασταμάτητα. Μάταια ο μοναχός προσευχόταν να σταματήσει η νεροποντή, για να μπορέσουν οι προσκυνητές να πάνε στο μοναστήρι.
Εξοργισμένος, λοιπόν, πήρε την εικόνα του αγίου και την έβγαλε έξω στα βροχή, λέγοντας ότι, ενώ τον υπηρέτησε πιστά έναν χρόνο και περίμενε την ανταπόδοση από τις προσφορές των πιστών, ο άγιος αδιαφόρησε και δεν φρόντισε να έχει καλό καιρό. Του άξιζε, επομένως, να υποστεί τιμωρία, και αυτή ήταν να μείνει έξω και να βραχεί.

Οι γυναίκες που γίνονταν καλόγριες πολλές φορές δημιουργούσαν προβλήματα στους άντρες συναδέλφους τους ή στους άλλους ιερωμένους. Κάποτε μια μικρή καλόγρια διαλαλούσε με καμάρι στις άλλες καλόγριες ότι κάθε βράδυ πήγαινε στο κελί της ο αρχάγγελος Γαβριήλ και συνομιλούσε μαζί της. Οι άλλες την ζήλευαν, την θαύμαζαν για την τύχη της και τη θεωρούσαν αγία. Όταν όμως έπειτα από εννέα μήνες γέννησε ένα «αρχαγγελόπουλο», οι καλόγριες τη μίσησαν, χωρίς ωστόσο να πάψουν να τη θεωρούν αγία.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα της Ελληνικής Νομαρχίας, οι αρχιεπίσκοποι στις μητροπόλεις τους έτρωγαν και έπιναν σαν χοίροι. Κοιμούνταν δεκατέσσερις ώρες τη νύχτα και δύο το μεσημέρι. Λειτουργούσαν δυο φορές τον χρόνο και, όταν δεν κοιμούνταν, δεν έτρωγαν ή δεν λειτουργούσαν, μηχανεύονταν τα πιο ταπεινά και ξεδιάντροπα έργα.
Οι επίσκοποι δεν πήγαιναν πίσω. Έστελναν στα χωριά τής επισκοπής τους κάποιους ληστές, αφού τους έδιναν τον τίτλο του πρωτοσύγκελου ή του αρχιμανδρίτη. Αυτοί το μόνο που ήξεραν ήταν να γράφουν ανορθόγραφα τα ονόματα των χριστιανών και να προφέρουν τρεις φράσεις: «Να είσαι καταραμένος», «Να έχεις την ευχή μου» και «Δώσε μου».

Από το βιβλίο: “ΟΣΑ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΤΟΥ 1821”, κεφάλαιο: Η Εκκλησία, οι Φαναριώτες και οι κοτζαμπάσηδες.
Συγγραφείς: ΓΡΥΝΤΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΔΑΛΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΧΟΡΤΗΣ ΑΓΓΕΛΟΣ, ΧΟΡΤΗΣ ΕΚΤΟΡΑΣ
Εκδόσεις: Μεταίχμιο