Σπονδή για τον Βάκχο Διόνυσο !

Ο Ερμής παραδίδει
 τον αρτιγέννητο Διόνυσο στον Σειληνό!

«Την ικεσία του λευκόμαλλου Αιώνος τραγουδώ και της Σεμέλης και του Διός τον έρωτα και το λαθραίο κρεβάτι – ἕβδομον ἱκεσίην πολιὴν Αἰῶνος ἀείδει καὶ Σεμέλην καὶ ἔρωτα Διὸς καὶ φώριον εὐνήν». (Νόννου «Διονυσιακά, ραψωδία Ζ’ σ. 1»). Τον Έρωτα που θα πάρει από τους ανθρώπους τον Σιδηρό Αιώνα και θα τους φέρει έναν νέο Αιώνα, τον Αιώνα Οίνο!

«Της Χώρας τούτης φωνάζω τον πολυούχο με το ολόχρυσο στέμμα, τον οίνωπα και εύιο Βάκχο, των Μαινάδων τον σύντροφο, να έρθει με δαυλούς πεύκου αναμμένους βαστώντας - τὸν χρυσομίτραν τε κικλήσκω, τᾶσδ᾽ ἐπώνυμον γᾶς, οἰνῶπα Βάκχον εὔιον, Μαινάδων ὁμόστολον πελασθῆναι φλέγοντ᾽ ἀγλαῶπι πεύκᾳ». (Σοφοκλής “Οιδίπους Τύραννος, σ.  209 – 215″).

“Τον Βάκχον τον περίστυλον επικαλούμαι, τον δωρητήν του κρασιού. ο οποίος περιελισσάμενος (περιστρεφόμενος) προς κάθε κατεύθυνσιν εις τα δώματα του Κάδμου εστήριξε την γήν αφού απεμάκρυνε τους ισχυρούς κλονισμούς (σεισμούς), όταν ή αυγή, πού φέρει το πυρ ετάραξε όλην την γήν με τα ορμητικά σφυρίγματα του κεραυνού και εκείνος έτρεξεν επάνω ως σύνδεσμος (στήριγμα) όλων. Έλα μακάριε, βακχευτή, με χαρούμενες διαθέσεις. – Κικλήσκω Βάκχον περικιόνιον, μεθυδώτην, Καδμείοισι δόμοις ὃς ἑλισσόμενος πέρι πάντη ἔστησε κρατερῶς βρασμοὺς γαίης ἀποπέμψας, ἡνίκα πυρφόρος αὐγὴ ἐκίνησε χθόνα πᾶσαν πρηστῆρος ῥοίζοις· ὃ δ᾽ ἀνέδραμε δεσμὸς ἁπάντων. ἐλθέ, μάκαρ, βακχευτά, γεγηθυίαις πραπίδεσσιν“. (Ορφικός ύμνος Βάκχου περικιόνιου).

«Ήλιε ζωοδότη, της βλάστησης πατέρα και των καρπών βασιλιά, πότε θα θρέψουν τα αμπέλια κρασάτα σταφύλια;; –Ἠέλιε ζείδωρε, φυτηκόμε, κοίρανε καρπῶν, οἰνοτόκον πότε βότρυν ἀεξήσουσιν ἀλωαί;;;»

“Άκουσε με ώ πολυσέβαοτε τροφέα, πού φροντίζεις τον Βάκχο, συ πού είσαι ο υπεροχώτερος από τους Σιληνούς, τιμημένος μεταξύ όλων των θεών και των θνητών ανθρώπων κατά τις τριετείς τελετές, πού λατρεύεσαι με αγνές τελετές, συ ο σεβαστός, ο αρχηγός του ποιμενικού θιάσου· είσαι μανιώδης διασκεδαστής, σου αρέσει να άγρυπνης μαζί με τις καλλίζωνες τροφούς, και οδηγείς τις Ναιάδες και τις Βάκχες, πού είναι τυλιγμένες με κισσό έλα εδώ εις την κοινήν δι’ όλους τους θεούς τελετουργίαν μαζί με όλους τους Σατύρους, πού έχουν μορφήν θηρίου, και δόσε κραυγήν του άνακτος Βάκχου, συνοδεύων μαζί με τις Βάκχες τις σεμνές εορτές του ληνού (ο χώρος πού πατιώνται τα σταφύλια), πού φέρουν καρπούς.Φανερώνων εις τάς αγίας τελετάς μυστήρια, πού λάμπουν την νύκτα, διασκεδάζων, ώ φίλε του θύρσου. με τους θιάσους εν γαλήνη. – Κλῦθί μου, ὦ πολύσεμνε τροφεῦ, Βάκχοιο τιθηνέ, Σιληνῶν ὄχ᾽ ἄριστε, τετιμένε πᾶσι θεοῖσι καὶ θνητοῖσι βροτοῖσιν ἐπὶ τριετηρίσιν ὥραις,   ἁγνοτελής, γεραρός, θιάσου νομίου τελετάρχα, εὐαστής, φιλάγρυπνε σὺν εὐζώνοισι τιθήναις, Ναΐσι καὶ Βάκχαις ἡγούμενε κισσοφόροισι· δεῦρ᾽ ἐπὶ πάνθειον τελετὴν Σατύροις ἅμα πᾶσι θηροτύποις, εὔασμα διδοὺς Βακχείου ἄνακτος, σὺν Βάκχαις Λήναια τελεσφόρα σεμνὰ προπέμπων, ὄργια νυκτιφαῆ τελεταῖς ἁγίαις ἀναφαίνων, εὐάζων, φιλόθυρσε, γαληνιόων θιάσοισιν“. (Ορφικός ύμνος Σιληνού, Σατύρου, Βακχών).

http://eleysis69.wordpress.com/