ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΔΩΡΙΚΗ ΚΡΗΤΗ

Η αγωγή των νέων στις δωρικές πόλεις της Κρήτης ήταν ανάλογη με  αυτήν της Σπάρτης. Αποσκοπούσε στο να βγάζει γενναίους πολεμιστές. Πειθαρχία και  σκληραγωγία ήταν τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα αυτής της αγωγής.

Μέχρι το 18ο έτος, η οικογένεια είχε την ευθύνη της αγωγής του εκάστοτε νέου. Τα παιδιά μάθαιναν από την οικογένεια τους τις βασικές γνώσεις- γραφή και ανάγνωση, τους ύμνους προς τους Θεούς, τους πολεμικούς χορούς και τις  νομοθεσίες της πόλης τους σε  μορφή στίχων.

Στα 18 τους,  οι νέοι κατατάσσονταν σε οργανωμένες ομάδες που τις λέγανε αγέλες. Κάθε πόλη είχε τις δικές της αγέλες και τα παιδιά δεν χρειαζόταν να μετακινηθούν σε άλλη περιοχή.  Ο αρχηγός της κάθε ομάδας λεγόταν λεγόταν αγελάτης και ήταν πατέρας κάποιου νέου που είχε καταταγεί. Ο αγελάτης γύμναζε την ομάδα καθημερινά-  πέρα από τις σωματικές ασκήσεις και το τρέξιμο, η αγέλη ασκούνταν στην χρήση των όπλων, την άμυνα και την επίθεση αλλά και στο κυνήγι. Επίσης, οι πιο έμπειροι νεαροί βοηθούσαν τους νεοσύλλεκτους στην εκπαίδευσή τους. Τα συσσίτιά τους ήταν λιτά και τα χορηγούσε η ίδια η πολιτεία.

Οι αγέλες ξεχώριζαν ανάλογα με την παλαιότητά τους. Οι μεγαλύτερες και πιο έμπειρες συμμετείχαν σε εικονικές μάχες, όπου μπορούσαν να έχουν μια αρκετά ρεαλιστική εικόνα των χτυπημάτων και της μάχης σώμα με σώμα. Μετά από αυτές τις μάχες προσομοίωσης, ο αγελάτης επαινούσε τους καλύτερους ενώ τιμωρούσε όσους είχαν κακή απόδοση. Αυτό ενίσχυε το ανταγωνιστικό πνεύμα των νεαρών και τους έκανε να βελτιώνονται, ώστε να λάβουν τον έπαινο και την αναγνώριση. Είναι πολύ πιθανό να οργανώνονταν εικονικές μάχες και ανάμεσα στις αγέλες διαφορετικών πόλεων.

Στο τέλος της θητείας τους, οι νέοι έδιναν όρκο να προστατεύουν την Πατρίδα τους και άρχιζαν τη ζωή τους ως πολίτες. Μόλις απολύονταν οι νέοι, παντρεύονταν σε ομαδικούς γάμους. Ήταν ο τρόπος της πολιτείας να εξασφαλίζει την αύξηση του πληθυσμού και την ενίσχυση των κοινωνικών δεσμών.
Επίσης, μια ιδιαίτερη υποχρέωση που είχε κάθε μέλος της αγέλης μετά την απόλυσή του, ήταν να φυτέψει μια ελιά και να την φροντίζει για μια πενταετία.
Δεν έχουμε στοιχεία για το πόσο καιρό διαρκούσε η συμμετοχή σε μια αγέλη. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η πρακτική κράτησε σίγουρα μέχρι τον -3ο αιώνα.

https://dionysoszagreas.blogspot.gr/  , https://ellasellas.wordpress.com/