ΠΩΣ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΕΣ ΠΛΗΓΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Πάντα είμαστε βιαστικοί. Προσπαθούμε να ισορροπήσουμε το άγχος και το στρες, κάτι που τρέφει τον μεγάλο αριθμό ευθυνών και πίεσης που κουβαλάμε. Και έτσι, ο χρόνος περνά, το φορτίο αυξάνεται και δεν το παρατηρούμε καν, ξεχνούμε πόσο σημαντική είναι η θεραπεία των πληγών. Όλα αυτά μας κάνουν να αποσυνδεθούμε από την ουσία, από την ψυχή μας. Μια αποσύνδεση που μας επηρεάζει αρνητικά. Η θεραπεία των πληγών που προέρχονται από αυτή την αποσύνδεση συχνά είναι πολύ δύσκολη. Συνεχίστε την ανάγνωση για να βρείτε την καλύτερη φροντίδα της ψυχής. Δεν συνειδητοποιούμε πως ζούμε αυτόματα και αυτό έχει γίνει ο προκαθορισμένος μας τρόπος για να ζούμε. Συχνά πράττουμε και αντιδρούμε παρορμητικά χωρίς να σκεφτόμαστε και χωρίς να απολαμβάνουμε την ίδια την πράξη. Έτσι φτάνουμε στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχουν αρκετές ώρες στην μέρα, ούτε λεπτά στην ώρα και καθόλου χρόνος για την ψυχή μας. Πιέζουμε τον εαυτό μας προς τα μπροστά με δύναμη και σθένος, αλλά αφήνουμε πίσω την συνείδηση. Δεν ανησυχούμε για το αν χαθούμε ή για το αν χάσουμε την ουσία. Είναι πιο σημαντικό (σκεφτόμαστε) να φτάσουμε πρώτοι αντί να το κάνουμε καλύτερα. Ζούμε συνεχώς αυτόματα κάτι που μας εμποδίζει από το να συγκεντρωθούμε σε αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό- ο εαυτός μας.

Μην τρέχεις, άσε την ψυχή σου να σε φτάσει. Πριν εξηγήσουμε περισσότερα ας κάνουμε ένα μικρό ταξίδι στην Αφρική και ας αναρωτηθούμε το μήνυμα μιας ιστορίας. «Πριν από πολύ καιρό, ένας εξερευνητής εισχώρησε στα αφιλόξενα εδάφη της Αφρικής. Μόνο οι αχθοφόροι του τον συνόδευαν. Ο καθένας είχε ένα μεγάλο μαχαίρι στα χέρια του και καθάριζε τον δρόμο μέσα στη μεγάλη βλάστηση. Ο σκοπός τους ήταν να συνεχίσουν να προχωρούν με κάθε κόστος. Αν συναντούσαν ένα ποτάμι, το διέσχιζαν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Αν υπήρχε κάποιος λόφος, επιτάχυναν τον ρυθμό τους για να μην χάσουν ούτε λεπτό. Αλλά ξαφνικά οι αχθοφόροι σταμάτησαν. Ο εξερευνητής ήταν έκπληκτος. Περπατούσαν μόνο για λίγες ώρες. Οπότε τους ρώτησε: «Γιατί σταματήσατε; Κουραστήκατε ήδη μετά από λίγες ώρες περπατήματος;» Τότε ένας από τους αχθοφόρους τον κοίταξε και είπε: «Όχι κύριε, δεν κουραστήκαμε. Απλώς κινούμαστε πολύ γρήγορα και αφήσαμε πίσω την ψυχή μας. Τώρα την περιμένουμε να μας φτάσει.» -Αν κινείσαι πολύ γρήγορα θα αφήσεις την ψυχή σου πίσω.

 Μην αγνοείς τον πόνο.  Αυτή η όμορφη αφρικανική ιστορία αντικατοπτρίζει τον κίνδυνο του να μείνουμε πίσω όταν συγκεντρωνόμαστε μόνο στο να φτάσουμε κάπου γρήγορα. Αυτό γίνεται ο μοναδικός σκοπός μας. Αν απλώς συγκεντρωθούμε στον στόχο τότε αυτό ίσως μικρύνει τον χρόνο του ταξιδιού. Ωστόσο, ο χρόνος που χάνουμε για το όφελος των αισθήσεων μας θα είναι το τίμημα που θα πληρώσουμε στην μεγαλύτερη διαδρομή. Μερικές φορές, ζούμε βιαστικά απλώς προσπαθώντας να αγνοήσουμε τον πόνο από όλα αυτά που μας πληγώνουν. Όσο και αν προσπαθούμε να ξεφύγουμε από αυτά και να τα αγνοήσουμε, ποτέ δεν μας αφήνουν και συνεχίζουν να μας περιορίζουν. Νομίζουμε ότι αν τα αγνοήσουμε απλώς θα εξαφανιστούν. Σε πολλές περιπτώσεις ίσως το κάνουν, αλλά σε άλλες αυτές οι πληγές θα χρειαστούν άλλου είδους θεραπείας. Ίσως χρειαστεί να απολυμάνουμε την ψυχή μας ή να φροντίσουμε τις πληγές με ειδικό τρόπο. Το να διαχωρίσουμε τη μια από την άλλη απαιτεί συναισθηματική νοημοσύνη.

Η θεραπεία των πληγών χρειάζεται χρόνο. Όσο και αν αγνοούμε τις συναισθηματικές μας πληγές, αυτό δεν τις αποτρέπει από το να αφήσουν το αποτύπωμα τους στον εγκέφαλο. Στην πραγματικότητα, τείνουμε να φέρνουμε παιδικά τραύματα ή άλλα σημαντικά συναισθηματικά γεγονότα που μας έχουν επηρεάσει στην ενήλικη ζωή. Αν δεν μπορούμε να δούμε αυτό που συμβαίνει ή αν δεν κατανοήσουμε αυτό που συμβαίνει για να το λύσουμε, η θεραπεία των πληγών θα είναι αδύνατη, απλώς θα παραμείνουν ανοιχτές. Όλες οι αρνητικές εμπειρίες αφήνουν ένα βαθύ σημάδι σε νευρολογικό επίπεδο και συνεχίζουν να αιμορραγούν ανεξάρτητα από το πόσο πολύ προσπαθούμε να τις αγνοήσουμε. Το να είμαστε δυνατοί σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει να κάνει με το να σφίξουμε τα δόντια και να συνεχίσουμε. Σχετίζεται περισσότερο με το να μελετήσουμε τον γκρεμό και να βρούμε ένα τρόπο για να χτίσουμε μια γέφυρα και να σωθούμε. Μιλάω για το να κοιτάξουμε την θλίψη στα μάτια και να βρούμε τι προσπαθεί να μας πει. Ή να βρούμε ένα τρόπο για να χρησιμοποιήσουμε την ενέργεια που προέρχεται από τα αρνητικά συναισθήματα, χωρίς να πληγώνουμε κανέναν. Επίσης πρέπει να προσπαθήσουμε και να δώσουμε μια στιγμή ανάπαυσης στο άγχος μας για να μπορέσει να ανακτήσει τον κανονικό παλμό του. Με αυτόν τον τρόπο θα χτυπά σε μια συχνότητα που θα μας βοηθήσει και θα μας ενθαρρύνει, αντί να μας καταναλώνει.

Τι συμβαίνει στην ψυχή μας; Τι συμβαίνει στην ψυχή μας όταν δεν κατανοούμε τα πράγματα όπως πρέπει και απλώς συνεχίζουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα; Λοιπόν, αν ο γκρεμός είναι πολύ απότομος τότε το κανονικό μας βήμα δε θα φτάνει και θα καταλήξουμε στο κενό. Με αυτόν τον τρόπο μετατρέπουμε τις δυσκολίες που θα μπορούσαμε εύκολα να λύσουμε μόνοι μας σε σοβαρές δυσκολίες για τις οποίες θα χρειαστούμε βοήθεια και που απαιτούν χρόνο για να λυθούν. Οι καταστάσεις που μας φτάνουν στα όρια μας είναι αυτές από τις οποίες μπορούμε να μάθουμε τα περισσότερα. Ωστόσο, αν θέλουμε να αναδυθούμε από αυτές δυνατότεροι τότε πρέπει να κοιτάξουμε μέσα μας και να μάθουμε από αυτά που έχουμε βιώσει. Χρειάζεται να μάθουμε να αξιολογούμε τα συναισθήματα με εξυπνάδα. Όλα έχουν ένα μήνυμα για μας και χρειαζόμαστε νοημοσύνη για να μπορέσουμε να το αποκρυπτογραφήσουμε. Η στάση μας πρέπει να μας δώσει την ευκαιρία να το κάνουμε. Αν όχι, τότε θα καταλήξουμε να περιβαλλόμαστε από συναισθήματα που θα μας κάνουν να αισθανόμαστε πολύ περίεργα. Χάνουμε τον εαυτό μας σε μια θάλασσα ευθυνών. Σκουπίζουμε τα προβλήματα μας κάτω από το απύθμενο χαλί. Το να κινηθούμε προς τα μπροστά είναι σημαντικό, αλλά πιο σημαντικό είναι να μην χάσουμε όσα συμβαίνουν στην πορεία. Ο χρόνος είναι αυτό που χρησιμοποιούμε για να αγνοήσουμε τον πόνο της ψυχής. Και ο χρόνος από μόνος του είναι διαφυγή από τις ανοιχτές πληγές. Η θεραπεία των πληγών όπως αυτές χρειάζεται αγάπη και όχι άγνοια. awakengr.com

 http://www.awakengr.com