ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ: ΔΑΦΝΗ

Ο Απόλλων κυνηγά την Δάφνη.
Παράσταση από υδρία του -450.

Η νύμφη Δάφνη ήταν κόρη ενός ποταμίσιου θεού, είτε του Λάδωνα της Αρκαδίας ή του Πηνειού στην Θεσσαλία και σύμφωνα με όλες τις αναφορές ήταν εξαιρετικά όμορφη. Ο Απόλλων, ήταν βαθιά ερωτευμένος μαζί της και παρόλο που η αγάπη του θεού της μουσικής και του φωτός, δεν βρήκε ανταπόκριση, ο Απόλλων ταυτίστηκε για πάντα με τη Δάφνη, κάνοντας το δέντρο της δάφνης δικό του.

Ο πιο διάσημος μύθος με την Δάφνη ήταν εκείνος που διηγήθηκε ο ποιητής Οβίδιος. Όταν ο Απόλλων καυχήθηκε ότι ήταν καλύτερος τοξοβόλος από τον Έρωτα, ο θεός της αγάπης του έριξε κρυφά ένα από τα βέλη του. Το βέλος του Έρωτα έκανε τον Απόλλωνα να ερωτευτεί τρελά την Δάφνη. Ο Έρωτας χτύπησε και την Δάφνη με ένα βέλος, αλλά το βέλος δεν ήταν μυτερό και η άκρη του ήταν από μόλυβδο, με αποτέλεσμα να κάνει την νύμφη να απορρίψει τον έρωτα όλων των ανδρών και να επιθυμεί να παραμείνει παρθένα.

Ο Απόλλων προσπάθησε να πλησιάσει τη Δάφνη αλλά εκείνη έτρεξε μακριά από τον θεό του φωτός. Ο Απόλλων την κυνήγησε μέσα στο δάσος, τρέχοντας σαν τον άνεμο μέχρι που οι δυο τους έφτασαν στις όχθες του ποταμού Πηνειού. Ο Απόλλων σχεδόν την είχε πιάσει όταν εκείνη προσευχήθηκε στον θεό πατέρα της για βοήθεια. Αμέσως τα πόδια της νύμφης μεταμορφώθηκαν σε ρίζες, το στήθος της σε κορμό δέντρου, τα χέρια της σε κλαδιά και τα μακριά της κυματιστά μαλλιά σε φύλλα. Η Δάφνη είχε μεταμορφωθεί στο δέντρο της δάφνης, το οποίο πήρε τελικά και το όνομα της νύμφης.

Σύμφωνα με τον ποιητή Οβίδιο, ο Απόλλων αγκάλιασε το μικρό δέντρο και φίλησε τον κορμό στο σημείο όπου θα βρισκόταν η καρδιά της Δάφνης. Της μίλησε για μια τελευταία φορά λέγοντάς της: «Αφού δεν μπορείς να γίνεις νύφη μου, θα γίνεις το δέντρο μου». Από εκείνη την στιγμή η δάφνη έγινε ιερή για τον Απόλλωνα και τους ακολούθους του.

Λόγω του μύθου της Δάφνης και του Απόλλωνα, ο θεός συχνά απεικονίζεται να φορά ένα στέμμα από δαφνόφυλλα. Οι ιέρειες του Απόλλωνα στους Δελφούς και σε άλλες ιερές τοποθεσίες του, φορούν παρόμοια στέμματα. Οι δελφικές ιέρειες έκαιγαν δάφνες και άλλα φύλλα σαν μέρος της ιεροτελεστίας κατά την οποία αποκάλυπταν τους χρησμούς του Απόλλωνα.

Και στην εποχή μας, ένα δάφνινο στεφάνι είναι σύμβολο επιτυχίας και ακολουθεί την παράδοση που ξεκίνησε στην Αρχαία Ελλάδα, όταν οι νικητές σε ένα αγώνισμα ή μουσικό διαγωνισμό βραβεύονταν με στεφάνια δάφνης σε αγώνες προς τιμήν του Θεού Απόλλωνα.

Αρχαίο χρυσό δάφνινο στεφάνι από την Κύπρο, -4^ος αιώνας.

Το Δαφναίο ιερό

Κοντά στην αρχαία Αθήνα έστεκε ένα άλσος από δέντρα δάφνης. Το άλσος ονομαζόταν το ιερό του Δαφναίου και ήταν ιερό του Απόλλωνα. Στο -480 κατά τους Περσικούς πολέμους, όταν οι στρατιές του Ξέρξη εισέβαλλαν στην ηπειρωτική Ελλάδα, ο Ξέρξης έστησε την χρυσή του σκηνή στο ιερό του Δαφναίου. Ο πέρσης βασιλιάς επέλεξε το ιερό, αφενός λόγω της συμβολικής σημασίας του, αφετέρου επειδή το σημείο εκείνο του έδινε πανοραμική θέα στην τοποθεσία, που είχε υπολογίσει ότι θα γινόταν η τελική ναυμαχία ανάμεσα στον περσικό στόλο και τα υπολείμματα του ελληνικού ναυτικού, στον κόλπο της Σαλαμίνας. Αυτό όμως που συνέβη ήταν ότι τα ελληνικά πλοία, υπό την ηγεσία του ναύαρχου Θεμιστοκλή, περικύκλωσαν και κατέστρεψαν τον περσικό στόλο, σε μια από τις πιο γνωστές ναυμαχίες της Ιστορίας.

Στην εποχή μας, στην τοποθεσία του ιερού του Δαφναίου, στο ιερό του Θεού Απόλλωνα, υπάρχει μια ορθόδοξη μονή, η μονή Δαφνίου.………….