ΑΥΤΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Η αυτοσυγκέντρωση σε συνδυασμό με τη μύηση καταφέρνει να εκτοξεύσει το πνεύμα του ανθρώπου στο άπειρο και να χτυπήσει την πόρτα των ουρανών, όχι παρακαλώντας σαν ικέτης, αλλά σαν απαιτητικός πνευματικός επισκέπτης της Παγκόσμιας Ψυχής και να ζητήσει να πάρει αυτά που του οφείλουν οι θεοί. Καλλιεργείται έτσι η διάθεση συνομιλίας με τον Υπέρτατο Νου και επιτυγχάνεται η συνάντηση μόνο με τη χρήση του μυαλού, του πνεύματος και της ψυχής.

Με την αυτοσυγκέντρωση γίνεται έντονη συγκράτηση της προσοχής σε ένα σημείο και προπαντός στο θείο, χωρίς να αποσπάται σε κάτι άλλο. Υποβοηθείται πολύ από την φαντασία η οποία αποτελεί την πύλη που οδηγεί στον θεό, με τον απόλυτο έλεγχο της συνειδήσεως μας.

Ο διαλογιζόμενος πρέπει να ξέρει ότι τη στιγμή του διαλογισμού, το πνεύμα αντιμάχεται την ύλη στην οποία είναι πολωμένος ο άνθρωπος και προσπαθεί να απαλλαγεί από τα δεσμά της. Η διακαής επιθυμία πρέπει να είναι η αποκατάσταση επικοινωνίας με το υπερβατικό και το θείο. Αυτή την ιερή στιγμή ο άνθρωπος ψάχνει να μιλήσει με την ψυχή του και τον θεό ταυτόχρονα. Η αυτοσυγκέντρωση επιτυγχάνεται κλιμακωτά και σε διαφορετικά επίπεδα· αλλιώς ο αμύητος, αλλιώς ο νεοφώτιστος και σε διαφορετικά επίπεδα ο μύστης και ο Ιεροφάντης. Η άσκηση πρέπει να είναι καθημερινή. Πρέπει να γίνεται σε απόλυτη ησυχία και ήρεμο περιβάλλον και με πολύ μεγάλη άνεση του σώματος. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ψυχική και πνευματική ηρεμία. Ουδέποτε επιχειρείται αυτοσυγκέντρωση αν δεν είναι γαληνεμένη η ψυχή του ανθρώπου.

Η οργή το μίσος, ο θυμός, η κακία, η ταραχή, το κλάμα η ζήλια, η εκδίκηση, οι φωνές, οι θόρυβοι, η υπερβολική χαρά, τα οικογενειακά και επαγγελματικά προβλήματα, δεν επιτρέπουν στον άνθρωπο να αυτοσυγκεντρωθεί. Αν υπάρχει κούραση ή γίνεται σαν αγγαρεία, τότε καλό είναι να αποφεύγεται κάθε προσπάθεια αυτοσυγκέντρωσης. Το ιδανικό είναι να γίνεται την ίδια ώρα, δύο ή τρεις φορές την ημέρα για πέντε ή δέκα λεπτά και το πολύ-πολύ δέκα πέντε, κάθε φορά. Δεν χρειάζεται να κάθεται σε στάση λωτού της γιόγκα. Απλά είναι απαραίτητο ένα κάθισμα που του παρέχει μια αναπαυτική θέση. Η σπονδυλική στήλη πρέπει να είναι ίσια και τα χέρια με ανοιχτές παλάμες αναπαύονται πάνω στους μηρούς. Οι πατούσες των ποδιών να είναι στις φτέρνες ενωμένες και τα μάτια μισόκλειστα.

Επιζητούμε την επαφή με τη συμπαντική ψυχή και τη διεύρυνση της θεϊκής συνειδήσεως της ψυχής μας. Στους χώρους των ιερών ποτέ δεν παρακαλούμε το θείο. Ζητάμε την επαφή μαζί του, ζητάμε μόνο να μας ακούσει. Εμφανιζόμαστε σαν πολεμιστές, με σκοπό να πολεμήσουμε και να νικήσουμε το πρόβλημα της άγνοιας μας. Ζητάμε από τον θεό να μας δώσει «Τα οφειλόμενα» και να μας φωτίσει, γιατί πρέπει να το κάνει. Είμαστε τμήμα της θεϊκής ουσίας και αυτός είναι ο κοσμικός νόμος: Ο δημιουργός να μεριμνά για τα δημιουργήματα του και να μην τα εγκαταλείπει. Υπάρχει μια τεράστια βιβλιογραφία για όποιον ήθελε να μάθει περισσότερα πράγματα για τον διαλογισμό, αν και τα περισσότερα από αυτά αναμασούν τα ίδια πράγματα και είναι γραμμένα από ανθρώπους με τελείως διαφορετική πολιτιστική παράδοση και νοοτροπία από αυτή των Ελλήνων.

Γεράσιμος Καλογεράκης “Η Υπέρτατη Μύηση”, σελ. 17-18, εκδ. Δίον