Η ΚΑΤΑΒΑΣΗ ΣΤΟΝ ΑΔΗ ΚΑΙ Η ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ (#2)

Του Γιώργου Ελιά

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΡΘΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ. 

Συνεχίζουμε την αφήγηση με την κατάβαση του Αινεία στον Άδη και βρισκόμασταν στο σημείο που μαζί με την Σίβυλλα βρέθηκαν στον κάτω κόσμο μπροστά σε μιά τεράστια Φτελιά που στα κλαριά είχε όλα τα τέρατα της Μυθολογίας.

Εκεί μπροστά περνά ο Χάροντας με τη βάρκα του. Ένα τεράστιο πλήθος ψυχών υπάρχει στην όχθη του ποταμού. Δεν τις περνά απέναντι στο βασίλειο που Πλούτωνος γιατί το σώμα αυτών των ψυχών παραμένει άθαφτο και περιμένει πάνω από εκατό χρόνια να περάσουν για να έχουν θαφτεί τα οστά τους μέσα στη Γή.

Ο Χάροντας τον καλεί να περάσει στη βάρκα του, καθώς έχει μαζί του το χρυσό κλαρί, αλλιώς δεν θα τον περνούσε με τίποτα ζωντανό. Φτάνουν μετά στην είσοδο του Άδη που φυλά ο Κέρβερος, ο σκύλος με τα τρία κεφάλια, τον οποίο η Σίβυλλα αποκοιμίζει δίνοντας του να φάει μια Μελόπιτα με παπαρουνόσπορο.

Εκεί στην ελεύθερη πιά είσοδο υπάρχει μια διχάλα. Ο Δεξιός δρόμος οδηγεί στα Ηλύσια πεδία και ο αριστερός στα Τάρταρα. Θα κατέβουν στα Ηλύσια πεδία που τα διαρρέει ο Ηριδανός ποταμός και εκεί συναντούν τον πατέρα του Αγχίση. Ο Πατέρας του θα του εξιστορήσει όλα όσα θα περάσει στην υπόλοιπη ζωή του.

Μπροστά του ο Αινείας θα δει ένα ακόμη μεγάλο ποτάμι και στις όχθες του εκατομμύρια ψυχές περιμένουν και κάθε τόσο πίνουν νερό από αυτό. Γεμάτος απορία ρωτά τον πατέρα του τι συμβαίνει εκεί. Ο Αγχίσης του απαντά τότε ότι είναι το ποτάμι της Λήθης και οι ψυχές περιμένουν τη σειρά τους πίνοντας το νερό της ξεγνοιασιάς για να ξαναενσαρκωθούν στον κόσμο των ζωντανών.

Εδώ λοιπόν έχουμε μια σαφέστατη αναφορά στην αντίληψη των προγόνων μας για την μετενσάρκωση της ψυχής.

Μετά από όλα αυτά θα πρέπει να οδηγηθούν στην έξοδο του Άδη γιατί ο χρόνος παραμονής του εκεί δεν μπορεί να είναι μεγάλος. Στην έξοδο υπάρχουν οι δυο πύλες του Ύπνου, η μία των αληθινών ονείρων και η άλλη των απατηλών. Των αληθινών είναι από κέρατο και των απατηλών από φίλντισι (μαργαριτάρι).

Ο Αγχίσης με αινιγματικό τρόπο τους έβγαλε από των απατηλών ονείρων την έξοδο. Το γιατί άραγε να έγινε αυτή πράξη θα μας απασχολεί πάντα με πολύ ενδιαφέρον και μυστηριώδες συναίσθημα.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΕΛΙΑΣ - ΛΗΜΝΟΣ