ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 13 ΙΟΥΝΙΟΥ Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΕΡΑΣΕ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ - ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Το -323 εκπνέει στην Βαβυλώνα, σε ηλικία 33 ετών, ο μέγιστος ηγέτης των αιώνων, το κεραύνιο δόρυ και ο φωτοβόλος πυρσός του Ελληνισμού, το θείο τέκνο του Διός, ο Μέγας στρατηλάτης και κοσμοκράτωρ ο Μέγιστος της οικουμένης Αλέξανδρος.

Ο Μέγιστος των Ελλήνων Αλέξανδρος εγεννήθη την 6ην ημέραν του Αττικού μηνός Εκατομβαιώνος, τον οποίον οι Μακεδόνες ονόμαζαν Λώον. Την ημέραν αυτήν οι σημερινοί μελετητές των ημερολογίων ταυτίζουν με την 20ην Ιουλίου.
Την 6ην του Λώου μηνός λοιπόν, ο Πλούταρχος στην βιογραφία του Αλεξάνδρου αναφέρει ότι εσημειώθησαν δύο γεγονότα. Το ένα γεγονός, λαμπερόν και υπέροχον δια τον κόσμον ολόκληρον, ήταν η γέννησις του Αλεξάνδρου και το δεύτερον, άκρως αντίθετον, αρνητικόν και αποτρόπαιον, ήταν ο εμπρησμός του Ναού της Εφεσίας Αρτέμιδος από τον Ηρόστρατον.
Η φύσις έδινε με το σημείον αυτό, σε όλο της το μεγαλείον, την αντίθεσιν η οποία χαρακτηρίζει τον κόσμον μας!

Ηρακλείδης απ' τόν πατέρα του, απ' τήν γενιά τού Κάρανου (απόγονος τού Ηρακλή) καί Αιακίδης απ' τήν μητέρα του, απ' τήν γενιά τού Νεοπτόλεμου (γυιού τού Αχιλλέα).

Οι γονείς του Φίλιππος καί Ολυμπιάδα μυήθηκαν μικροί στά Καβείρια μυστήρια στή Σαμοθράκη κι εκεί αλληλοερωτεύθηκαν.

Όταν ο Αλέξανδρος κατάφερε νά ιππεύσει τόν Βουκεφάλα, ενώ οι άλλοι δέν μπόρεσαν, ο Φίλιππος μέ δάκρυα χαράς τού είπε: " ώ παί, ζήτει σεαυτώ βασιλείαν ίσην, Μακεδονία γάρ σε ού χωρεί ".

Διακρινόταν επίσης ο Αλέξανδρος γιά τήν αγάπη του πρός τά βιβλία καί ιδιαίτερα τήν Ιλιάδα, τήν οποία είχε μονίμως κάτω απ' τό μαξιλάρι του.

Η προσφορά του στήν ανθρωπότητα είναι ανεκτίμητη. Καί μόνη η διάδοση αυτού τού καταπληκτικού μέσου επικοινωνίας, αλλά καί θείου εργαλείου ανάπτυξης νοητικών δυνατοτήτων, πού λέγεται "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ", αρκεί γιά νά αποδείξει κανείς τό μέγεθος τής προσφοράς του.

...

Η ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Την ημέραν της γεννήσεως του Αλεξάνδρου, ο πατέρας του Φίλιππος μόλις είχε κυριεύσει την Ποτείδαιαν και οι αγγελιαφόροι του έφεραν τρείς ειδήσεις: Η πρώτη αφορούσε στην μεγάλην ήττα των Ιλλυριών από τον στρατηγόν του Παρμενίωνα. Η άλλη του κοινοποιούσε την νίκην στους Ολυμπιακούς αγώνες του δικού του αλόγου στο αγώνισμα της ιππασίας. Η τρίτη εξ αυτών του εδήλωνε την γέννησιν του υιού του Αλεξάνδρου.
Οι μάντεις εξήγησαν στον Φίλιππον ότι το παιδί το οποίον εγεννήθη θα ήταν αήττητο, διότι η γέννησίς του συνέπεσε με τρείς νίκες. Τα γεγονότα βεβαίως, τα οποία επηκολούθησαν, επαλήθευσαν την εξήγησίν των μάντεων και την χαράν του Φιλίππου. Επαλήθευσαν ακόμη και την ευνοϊκήν τύχην των λαών, τους οποίους ελευθέρωσε και εξεπολίτισεν ο Μέγιστος των Ελλήνων!!

20/7/2014
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΡΟΣΟΣ
(ΜΕΓΙΣΤΙΑΣ)

...

Όταν ο Αλέξανδρος ζήτησε χρησμό από τούς Δελφούς καί η Πυθία δέν τού έδινε, επειδή οι μέρες εκείνες δεν ήταν οι κατάλληλες για να χρησμοδοτήσει, τήν έβαλε βιαίως στό ναό καί αυτή τού είπε: «Ανίκητος εί ώ παί».

...

Η ΓΟΡΓΟΝΑ ΡΩΤΑΕΙ ΑΝ ΖΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΣΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΖΩΝΤΩΝ…

Η ανάγνωση των χαρισμάτων και των ικανοτήτων του Αλεξάνδρου, μας αφήνει μια επίγευση γλυκιά και πικρή μαζί. Πόσο τυχερός θα ήταν κάποιος που τον γνώρισε...
Και είναι και η Γοργόνα που στοιχειώνει τις σκέψεις μας. Η Γοργόνα που ρωτάει αν ζεί ο Βασιλιάς...
Θεωρώ λοιπόν ότι ζεί. Ζεί μέσα στις ψυχές αυτών που νιώθουν την Ελληνικότητα στο πετσί τους, σ’αυτούς που ξεχωρίζουν τους Έλληνες από τους βαρβάρους, όχι από το που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν ούτε από το τί γλώσσα ομιλούν. Όχι από το τι λένε ότι είναι οι ίδιοι, ούτε από την μόρφωση και την παιδεία που έχουν δεχθεί. Αλλά από τον τρόπο που πράττουν και ζούν, από την αρετή και την ανδρεία, από την μεγαλοψυχία και το φιλότιμο, αλλά ταυτόχρονα από την αποφασιστικότητα και την τόλμη, από το θάρρος και το αίσθημα της δικαιοσύνης, από τον σεβασμό απέναντι σε κάθε μορφή ζωής και σε κάθε άνθρωπο, όσο απαίδευτος και αμόρφωτος μπορεί αυτός να είναι. Ζεί μέσα στις ψυχές αυτών που ονειρεύονται έναν κόσμο Δικαιοσύνης και αρετής, στον οποίο όλα τα έθνη θα συνενώνονται κάτω από το ίδιο Φώς, το Φως που μόνο ο Ελληνισμός φέρει.
Η Γοργόνα ρωτάει αν ζεί ο βασιλιάς, απλά γιατί ψάχνει στις ψυχές των ζώντων το Φως που κουβαλούσε ο Βασιλιάς στην ψυχή του.
Ρωτάει με παράπονο να μάθει, αν έστω και λίγο από αυτό το Φως που προσπαθούσε να μεταδώσει ο Μέγας, έχει μείνει μέσα μας.
Μπορεί και τώρα όπως και τότε, το σκοτάδι να είναι τόσο βαθύ, που να μην διαφαίνεται ελπίδα σωτηρίας, αλλά όσο πιο βαθύ είναι το σκοτάδι, τόσο πιο λίγο φώς χρειάζεται για να ξεχωρίσει μέσα σε αυτό.
Ο Βασιλιάς ζει, ή έστω πρέπει να ζεί. Αλλιώς πως εξηγείται η ντροπή με την οποία αναγιγνώσκουμε για τις αρετές του; Αν δεν γνωρίζαμε ότι αυτές οι αρετές υπάρχουν κάπου μέσα μας και απλά τις έχουμε ξεχάσει ή τις αγνοούμε, δεν θα νιώθαμε ντροπή. Και η ντροπή, είναι κάτι. Γιατί αποδεικνύει ότι έχουμε τουλάχιστον φιλότιμο.
Ο Βασιλιάς ζεί. Και αν δεν ζεί, θα τον αναστήσουμε, πιστεύοντας στο Φώς, και σε όλα αυτά στα οποία πίστευε αυτός.
Και ο Βασιλιάς σαν Ήλιος λαμπερός θα ανατείλει ξανά.
Είχε πει κάποτε κάποιος ότι ακόμα και αν δεν υπήρχε Θεός, θα τον δημιουργούσαμε, θα τον δημιουργούσε η ανάγκη μας να πιστεύουμε σε Αυτόν. Κάπως έτσι είναι και ο Απόλυτος Βασιλιάς. Ακόμα και αν δεν υπάρχει, θα τον δημιουργήσει η ανάγκη μας να πιστέψουμε σε κάποιον, που θα πάρει τα όνειρά μας και θα τα κάνει αλήθεια, κάποιον που θα ενσαρκωθεί σε αυτόν ο Ελληνισμός και θα αποκτήσει ζωή και φωνή.
Οι Έλληνες θεωρώ, έχουν ανάγκη κάτι τέτοιο για να ξυπνήσουν από την Λήθη.
Είναι πάντως τρομακτικό. Δυό χιλιάδες τριακόσια χρόνια και κάτι από τον θάνατό του, και ακόμη μιλάμε για αυτόν.
Ο Βασιλιάς όχι απλά ζεί, αλλά δεν πέθανε ποτέ.

ΜΑΝΟΥΣΑΡΙΔΟΥ ΣΩΣΣΑΝΑ

ΕΙΚΟΝΑ: Αλέξανδρος. Μαρμάρινο αντίγραφο του -1ου αιώνος, από το πρωτότυπο του Λύσιππου.  Ένα από τα πιο ακριβή αντίγραφα. (Ny Carlsberg, Copenhagen).