ΔΕΛΦΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ

«Και σαν πέφτει το σκοτάδι και οι πόρτες του μουσείου κλείνουν, τ’ αγάλματα κατεβαίνουν από τις βάσεις τους και παίρνουν την κανονική τους θέση, υπόσταση και χάρη… Γελάνε μαζί μας…»

Σαν κάτσεις και αντιληφθείς τις διαστάσεις του ιερού χώρου των Δελφών, βλέπεις όλο και περισσότερες ζωντανές εκφάνσεις μορφών που το πριν για εκείνες σημαίνει το ίδιο πράγμα με το τώρα και το μετά. Οι Δελφοί χαρακτηρίζονται και ως Ομφαλός της Γης. Είναι το κέντρο, ο δεύτερος, μα πρωτεύων εγκέφαλος, που δίνει εντολές και συντονίζει όλα τα μέλη ή αποκρούει τα κακώς και τα υποχθονίως βλέμματα, όντα, πράξεις και ανα-παραστάσεις.

Μέσα σε τέτοιον όγκο καλλιτεχνίας, ιστορίας, μαντικής τέχνης, αρμονίας… μέσα σε τόση Αλήθεια και τόσο Φως, υπάρχουν οι ‘’ανθρώπινες’’ διαστάσεις του ύψους, του μήκους και του βάθους. Υπάρχουν, όμως, στους Δελφούς, και οι διαστάσεις της κατάβασης, της ανύψωσης, της περιστροφής, της εισόδου και της ηχητικής σύγκλησης… Βλέπεις κολώνες που μοιάζουν κρύες λόγω του μαρμάρου. Δεν είναι καθόλου κρύες όμως… στα λακάκια του ρυθμού τους, χάνονται κόσμοι και επανέρχονται…

Ψηλά στο Ναό, μπαίνει το Χρυσό Άρμα, αγέρωχο… Μπορείς να ακούσεις τους τροχούς του καθώς μπαίνει με τόση ορμή, σα να βρήκε λόγο να επαναδιεκδικήσει όσα του ανήκουν. Στην ουσία είναι ο Νικητής Ήλιος που μπαίνει να ξεκουραστεί και να υποδεχθεί τους ‘’επισκέπτες’’ του. Αφήνει το στέμμα του στη δεύτερη κολώνα από αριστερά, και πάντα δείχνει το μισό, γιατί το υπόλοιπο στολίζει το κεφάλι της Εκάτης.

Συνεχίζουμε πιο πάνω, προς το θέατρο… Γινόμαστε σπονδή στο βωμό του Χορού μέσα στην ορχήστρα… Είναι όμορφο τόσοι θεατές να σε καλωσορίζουν και τόσο φως να πέφτει πάνω σου, την ώρα που ο Παρνασσός και οι Φαιδριάδες σφυρίζουν και αποκαλύπτουν την ισχύουσα Παντοτινή Αλήθεια. Κοιτάς προς τη πλευρά του βουνού… γελάς… ένα αγριοκάτσικο σκαρφαλώνει στα βράχια με βιρτουόζικους διασκελισμούς… είναι καφέ, κάνει ‘’μπεεεεεεε’’ και συνεχίζει. Η Φύση ξέρει καλύτερα…

Ύστερα ανηφορίζουμε στο Στάδιο… Απορείς γιατί υπάρχουν εκείνα τα άχαρα κουβούκλια με τους υποτιθέμενους φύλακες. Θες να χειροκροτήσεις κι εσύ τις αρματοδρομίες, τις σκυταλοδρομίες και τις αναμετρήσεις, αλλά το μόνο που κάνεις είναι να χαμογελάς επειδή σου δίνεται η δυνατότητα να δεις τον αγώνα μπροστά σου και μετά, τη στεφάνωση του νικητή, στο αριστερό σημείο του Σταδίου… Ο Ηνίοχος μαζεύει τα γκέμια του και βιάζεται να γυρίσει στο Μουσείο… είναι ακόμα εκστασιασμένος και τα μάτια του κόκκινα… δεν πρόλαβε να ακινητοποιηθεί τελείως και το φόρεμά του ακόμα κουνιέται.

Κατεβαίνοντας πάλι, χωρίς την αξιοσύνη να μπεις στο Μαντείο, επισκέπτεσαι το χώρο της Προνέας Αθηνάς. Μοιάζει με τριάψιδη εναπομείνουσα ολότητα. Τα πουλιά συνεχίζουν να πετούν λίγο πριν το σούρουπο… κι απέναντι στο Ναό γίνεται σεισμός… Τα πρόσωπα στα βουνά σπάνε, χαμογελούν, ευχαριστούν… οι επιγραφές αρχίζουν να ξεφτίζουν και πάλι πίσω σε μια ημερήσια λήθη και προστασία προς τη βεβήλωση.

Να κάτσεις στις πέτρες… όχι για να ξεκουραστείς, αλλά για να νιώσεις το μεγαλείο. Ν’ ανοίξεις τα μάτια της ψυχής σου, να δεχτείς την ποταπότητα και τη μεγαλοσύνη σου… Ν΄ αρκεστείς στο Τέλειο και στο Κάλλος.

Η ανεπεξέργαστη βοή της Πυθίας… η μάντισσα Κασσάνδρα… Λεν πως ο θεός θέλησε να μην τη πιστεύει Κανείς. Όπως κι εμείς δεν πιστεύουμε. Και σαν πέφτει το σκοτάδι και οι πόρτες του μουσείου κλείνουν, τ’ αγάλματα κατεβαίνουν από τις βάσεις τους και παίρνουν την κανονική τους θέση, υπόσταση και χάρη… Γελάνε μαζί μας…

Συνεγράφη από:  Γκοτσοπούλου Χάριετ – Θεοδώρα, 4^η Γαμηλιώνος του 4^ου έτους της 697^ης Ολυμπιάδας

http://eleysis69.wordpress.com/