Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ

Αποθυμιά είναι η νοσταλγία. Νοσταλγία είναι ο πόνος που προκαλείται από την ανικανοποίητη λαχτάρα του γυρισμού. Η έντονη επιθυμία για την πατρίδα για όποιον βρίσκετε μακριά.
Νοσταλγία όμως πολλές φορές νοιώθουμε και για τις ευτυχισμένες ημέρες του παρελθόντος. Γιατί… ήταν όμορφες μέρες, ξέγνοιαστες, παρ όλες τις δυσκολίες που είχαν, και διότι δεν μπορούμε σήμερα να τις ξαναζήσουμε.
Ήταν η εποχή της αθωότητας.

Για κάθε γενιά είναι διαφορετική η εποχή της αθωότητας. Αλλά εγώ θα σας πω την γνώμη μου για την εποχή της αθωότητας γενικά.

Πιστεύω ότι η εποχή της αθωότητας για όλους τελείωσε με το τέλος της δεκαετίας του ’80.

Και αυτό γιατί με την έναρξη της νέας δεκαετίας, του ’90, άρχισαν οι άνθρωποι να απομακρύνονται. Να αποξενώνονται. Και σε αυτό συνέβαλαν τα νέα ήθη το προσωπικό βόλεμα και τα νέα μέσα.

Όπως τα ορθάδικα ας πούμε για παράδειγμα, με τα υψηλά ντεσιμπέλ, που πρέπει να φωνάξεις στο αυτί του άλλου για να σε ακούσει, και που αντί να ξελαρυγγιάζεσαι, προτιμάς να μένεις σιωπηλός και όρθιος, να πίνεις μπόμπες και να ανέχεσαι να σε σπρώχνει ο ένας και ο άλλος και συνειδητοποιείς ότι όλοι είναι έτσι γύρω σου… με ένα ποτό στο χέρι, όρθιοι, να κοιτάζουν με απλανές σοβαρό βλέμμα το άγνωστο πλήθος μια από εδώ και μια από εκεί και αυτό ονομάστηκε διασκέδαση.

Όσο για το φλερτ, που ακούστηκε να κάνεις φλερτ φωνασκώντας και ουρλιάζοντας ακούγοντας μια μουσική που μοιάζει σαν αλυσοπρίονο που κόβει ξύλα.

Ξέρω ξέρω… αυτά που λέω σε πολλούς μπορεί να μην αρέσουν αλλά και όλοι της νέας γενιάς που γεννήθηκαν με ένα κινητό στο χέρι, δεν θα μπορούν να με καταλάβουν. Το ξέρω.

 Εγώ όμως μπορώ να τους καταλάβω. Κι εγώ γκατζετάκιας είμαι. Πάντα ήμουν. Αφού, όταν όλος ο κόσμος άκουγε μόνο ερασιτεχνικούς ραδιοσταθμούς, εγώ βρισκόμουν από την άλλη πλευρά. Στο μικρόφωνο. Καταλαβαίνω λοιπόν τα νέα παιδιά και ένα είναι σίγουρο. Για ότι συμβαίνει, μόνο τα παιδιά δεν φταίνε.

Η δεκαετία του ’80 λοιπόν κατ’ εμέ είναι η τελευταία δεκαετία της αθωότητας. Γιατί τότε.. δεν υπήρχε κινητό, Facebook και Youtube. Υπήρχε η ανθρώπινη επαφή, η φιλία και ήταν η τελευταία γενιά με ιδανικά, που εξαϋλώθηκε μέσα στο πέρασμα του χρόνου.

Η γενιά της δεκαετίας του ’80, δηλαδή όσοι ήταν πάνω κάτω από 20 έως 30 ετών μεταξύ ’80 και ’90, είναι μια γενιά που γνώρισε και έζησε δύο πολιτισμούς. Την εποχή της ασπρόμαυρης τηλεόρασης ή καθόλου τηλεόρασης, και μόνο ραδιόφωνο. Και η επαφή ήταν μόνο μία και άμεση, η ανθρώπινη. Δεν ήταν όλα ρόδινα. Είπαμε. Αλλά ήταν ανθρώπινα.

Η γενιά λοιπόν αυτή έζησε και ζει και την ψηφιακή εποχή, με όλα όσα προσφέρει και όσα γνωρίζουμε. Έζησε την αλλαγή η οποία έγινε απότομα. Πολύ γρήγορα. Έζησε και την «αλλαγή για μια Ελλάδα νέα…» και πίστεψε. Αλλά ας μην ξεφύγω και το πάω αλλού. Στο θέμα μας.

Αρχές δεκαετίας ’90 λοιπόν, ξεκίνησε η ελεύθερη ιδιωτική τηλεόραση και όλοι χάρηκαν. Σήμερα όμως είναι πολλοί που δεν βλέπουν καθόλου τηλεόραση. Γιατί; Ας μην το πιάσω κι αυτό. Άσε που και το ραδιόφωνο μόλις έγινε επαγγελματική επιχείρηση έχασε την γοητεία που είχε κάποτε ως ερασιτεχνικό. Τώρα υπάρχει Playlist.

Η γενιά του ’80 λοιπόν που έζησε τις δύο αυτές διαφορετικές καταστάσεις, και μετά από 25 σχεδόν χρόνια ψηφιακής εποχής, μπορεί να κρίνει και να συγκρίνει.

 Όχι δεν έχω κόλλημα με το παρελθόν. Ζω την εποχή μου είμαι συντονισμένος  την παρακολουθώ και εκμεταλλεύομαι και τα μέσα που μου προσφέρει, γιατί όπως και να το κάνουμε σου λύνει τα χέρια η τεχνολογία. Αυτό είναι αλήθεια. Και πολλοί μάλιστα έχουμε εθιστεί τόσο πολύ, αφού όταν κάποτε χάλασε ο υπολογιστής, για δύο ημέρες νόμιζα ότι είχα άρρωστο στο σπίτι. Έπαθα στερητικό.

Αυτό που με θλίβει είναι η κοινωνική αποξένωση, η απομάκρυνση των ανθρώπων, η απουσία αξιών και ιδανικών και που την αλληλεγγύη την θυμηθήκαμε ξαφνικά τώρα με την κρίση…

Ο φρόνιμος άνθρωπος όμως δεν πρέπει να μετανοεί, αλλά να προνοεί μας είπε κάποτε ο ΕΠΙΧΑΡΜΟΣ (Ου μετανοείν αλλά προνοείν χρη τον άνδρα τον σοφόν).

Η ζωή συνεχίζει τον δρόμο της, πρέπει να κοιτάμε μπροστά, αλλά να βλέπουμε και που πάμε. «Παρακάτω είναι γκρεμός, θα σκοτωθούμε» προειδοποιούσε ο Τραμπάκουλας (Χάρυ Κλύν).

Γιατί, αυτό το μπροστά που ακολουθήσαμε ως τώρα, δεν ξέρω ποιος δρόμος και πια κατεύθυνση ήταν και είναι… και φτάσαμε σε αυτήν την πολιτισμική παρακμή που βρισκόμαστε σήμερα. Δεν μπορεί… κάποιος τοποθέτησε τις πινακίδες λάθος…

Δεν ξέρω αν πρέπει να γυρίσουμε πίσω για να βρούμε και να πάρουμε την σωστή κατεύθυνση. Δεν ξέρω αν πρέπει να κόψουμε δρόμο για να βρούμε το σωστό μονοπάτι… κάπου εκεί πίσω από τους θάμνους θα βρίσκεται, δεν μπορεί... ας παραμερίσουμε τα εμπόδια που δεν μας αφήνουν να το δούμε.

Πηγή εικόνας.

 Εκτός κι αν είμαστε στον σωστό δρόμο κι εγώ δεν το κατάλαβα και είναι όλα ρόδινα… και είναι όλα μια χαρά…

Ποιος ξέρει τι θα ανακαλυφθεί στο μέλλον, ποιος ξέρει πώς θα ζουν οι άνθρωποι σε τριάντα χρόνια και τότε μπορεί, το δικό μας σήμερα να είναι η εποχή της αθωότητας για εκείνους. Μπορεί… μάλλον.

Δεν ξέρω όμως τι μέτρο σύγκρισης θα έχουν…

Το ζήτημα είναι ένα. Να είμαστε άνθρωποι και όχι κουρδισμένα μηχανάκια που καταπίνουν προς κατανάλωση, ότι μας σερβίρουν άλλοι, αμάσητο. Η λέξη άνθρωπος κρύβει μέσα της θησαυρούς ξεχασμένους. Και οι θησαυροί αυτοί έχουν άμεση σχέση με τον πολιτισμό. Πολιτισμός όμως δεν είναι ούτε το ιντερνετ ούτε τα υπερσύχρονα πλυντήρια που μοιάζουν με διαστημόπλοια. Πολιτισμός είναι αυτό που γέννησαν οι πρόγονοί μας μόνο με ψυχή με νου και με ένα κλαδί ελιάς.

Αυτούς τους θησαυρούς ας ανακαλύψουμε μέσα από την λέξη άνθρωπος.

Σείριος