ΟΙ ΤΡΩΕΣ (του χθες και του σήμερα)

Οι Έλληνες μοιάζουμε όλο και πιο πολύ με τους Τρώες στο ομώνυμο ποίημα του Καβάφη. Δειλιάζουμε και τα παρατάμε, θεωρώντας την ήττα δεδομένη.  Μήπως τελικά όπως ο Πρίαμος που πλήρωσε την αλαζονεία των γιων του κι έχασε ένα ολόκληρο βασίλειο, έτσι κι εμείς  θα χάσουμε τελικά όλα όσα  θεωρούσαμε σαν δεδομένα; 

Τρώες

Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.

Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.

Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.

Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

http://antikleidi.com/ ,  Gladiator33111