Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Διακρίνω διόλου αμυδρά μα πολύ ξεκάθαρα, ένα σπουδαίο πνεύμα. Με μεγάλη χάρη λόγου. Ένα πνεύμα που υπηρετεί την επιστήμη και υπηρετείται από αυτή, καλλιεργεί έννοιες, εκφράζει σκέψεις. Ένα πολύβουο πνεύμα. Η φύση αυτού του πνεύματος είναι και κοινωνική. Κάθε κοινοποίηση και πολλοί διάλογοι, βρίθουν ιδεών, οι οποίες είναι είτε γεμάτες νόημα είτε εντελώς ανούσιες. Ο σχολιασμός των εννοιών, η διατριβή πάνω σε αυτές, οι πληγές τους πάνω μας, συνιστούν την Κοινωνία του Λόγου. Μια κοινωνία διόλου ευκαταφρόνητη.

Η μάθηση σήμερα, πολύ περισσότερο από το παρελθόν, χαίρει εκτίμησης μαζικά. Σίγουρα, η επιστήμη συμβάλλει σε κάποια ακεραιότητα και ελευθερία με τη μετουσίωση της φαινομενικής πραγματικότητας σε μια προσωπική αλήθεια, σε μια ουσία με μοναδικό νόημα καθώς ορίζει κανείς τη θέση του στον κόσμο. Η πολυφωνία όμως, καταλήγει να γίνεται είτε οχλαγωγική, είτε δίχως νόημα. Κι αυτό επειδή καμιά φορά υπάρχει, απλά για να αναπαράγεται και δεν λειτουργεί για να προάγει μια γόνιμη σκέψη. Επίσης, η συνεχής ανησυχία και η έκφρασή της με αμετροέπεια αναιρεί την σκέψη. Σ' αυτό το σημείο, χρειάζεται η σιωπή.

Η σιωπή έχει μεγάλη δύναμη. Με τη σιωπή δεν εννοείται φυσικά το να είναι κανείς βουβός. Εννοούνται με αυτή όμως πολλά παραπάνω. Η σιωπή εξιστορεί ένα πνεύμα κατασταλαγμένης σοφίας. Ένα πνεύμα που έχει μάθει να ακούει. Παράλληλα, προσφέρει τον διαλογισμό. Άλλωστε, όλες οι αμφισημίες και οι παρανοήσεις είναι προϊόντα λόγου. Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει ότι κάθε λεχθέν είναι ανάξιο λόγου. Μάλλον όμως πλέον, μιλάμε περισσότερο, μιλάμε πιο γρήγορα και εκφραζόμαστε πριν τη σκέψη, ως υπηρέτες αυτού του λόγου. Η σιγή αντιθέτως και παραδόξως, είναι πολύ πιο εκφραστική. Δίνει χώρο και στο συναίσθημα και ενισχύει και τη συλλογιστική.

Ακόμα, η θυσία και ο διχασμός χρειάζονται τη σιωπή. Κάθε διάψευση μπορεί να γίνει μια σιωπηλή φιλοσοφική αναζήτηση. Η οποία αναζήτηση έχει εν πολλοίς λησμονηθεί στις μέρες μας. Η αναζήτηση αυτή μπορεί να είναι και κενή. Μπορεί να μη μιλά, αλλά με τη σιωπή της να φανερώνει κάθε πλούτο ή την αλήθεια της. Μα τι άραγε είναι η αλήθεια ή ποιος μπορεί πραγματικά να ομιλεί για αυτή λες και την κατέχει; Ούτως ή άλλως την πραγματική αλήθεια δεν μπορούμε να την ξέρουμε κι αυτό το δείχνει η μικρότητα της ύπαρξής μας. Κανείς δεν είναι γνώστης, παρά ομιλητής. Και η τέχνη της ομιλίας δεν προϋποθέτει μόνο έναν δεινό ρήτορα, αλλά και κάποιον, ο οποίος πολύ παραπάνω είναι ικανός να σιωπά αναγνωρίζοντας μια κάποια αδυναμία. Πιθανότατα, τότε να είναι ουσιαστικά εύ-γλωττος.

Πολλές φορές με τον λόγο, δεν φέρει κανείς τη γνώση που υποτίθεται ότι κατέχει, μα το αντίθετό της. Η σιωπή ίσως να είναι ο κόσμος, επειδή αυτή φέρει το μεγαλείο του αγνώστου ή είναι η ίδια η επίδειξη της ασημαντότητας μας. Σ' αυτό το σημείο θα σιωπήσω και για λίγο θα σας αφήσω με την αίσθηση. Αυτήν την πρωταρχική στιγμή της γέννησης, το κενό, που είναι πολύ πιο στολισμένο όταν είναι άδειο, παρά όταν είναι εκφρασμένο με κενότητα.

Χρύσα Καριεντίδου

http://www.neopolis.gr/i-axia-tis-siwpis/

COMPUTER TECHNOLOGY®

ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ: Η ΣΙΓΗ