ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΙΕΡΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Το Άρρητο των Μυστηρίων

Η δύναμη της πειθαρχίας των μυστών ήταν τόση που δεν άφηνε τίποτε να διαρρεύσει προς τα έξω, ώστε να αποφευχθεί η κακή χρήση της μυητικής δύναμης. Όποιος παραβίαζε τον όρκο σιωπής και κοινολογούσε στους αμύητους έστω και ελάχιστες λεπτομέρειες, εθεωρείτο βλάσφημος και ασεβής. «Ο Όλυμπος εσείετο, οι θεοί οργιζόταν, σαν η ασέβεια του μύστη να απειλούσε το σύμπαν. Ο Άρειος Πάγος συνεδρίαζε αμέσως και ο λαός ψήφιζε την καταδίκη σε θάνατον του βλάσφημου και τη δήμευση της περιουσίας του ασεβή».

 Ίδια ποινή ίσχυε και για όποιον άκουγε, ή ρωτούσε, ή συζητούσε για τα Μυστήρια με αμύητους, ή για όποιον έγραφε περί Μυστηρίων. Ακόμη και η ελάχιστη υποψία περί αυτού επέσυρε την ποινή του θανάτου. Όσοι περιέγραφαν τη διαρρύθμιση του ναού και όσοι αμύητοι έμπαιναν μέσα στον ναό, έστω και από λάθος, καταδικαζόταν σε θάνατο. Οι Αθηναίοι έδιναν ένα τάλαντο για όποιον σκότωνε τον βέβηλο των Μυστηρίων και δύο σε όποιον τον έφερνε ζωντανό για να δικαστεί.

Οι χριστιανοί θεολόγοι και ιερωμένοι, αποκαλούν τις τελετές των Ελληνικών Μυστηρίων σατανισμό και τις διάφορες αδελφότητες των Αρχαίων Μυστηρίων σατανιστικές οργανώσεις· σατανιστές αποκαλούν επίσης και όλους τους Νεοέλληνες που διαφωνούν με τη σοφία του ιερωμένου και αρνούνται να μπούνε στο μαντρί.

«Οι τα φαιά φέροντες», οι οποίοι στις 3 προς 4 Σεπτεμβρίου το +396, στην Ελευσίνα πυρπόλησαν τα ιερά και έριξαν ζωντανό στη φωτιά τον Μέγα Ιεροφάντη των Μυστηρίων τον Ιλάριο, ευτυχώς για τον πλανήτη μας που δεν φρόντισαν οι ιερωμένοι να πληροφορηθούν τις πανάρχαιες ΙΕΡΕΣ ΛΕΞΕΙΣ των βαθμών μύησης όπως και την ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΙΕΡΗ ΛΕΞΗ που έλεγε ο αποχωρών Ιεροφάντης στο αυτί του διαδόχου του, όταν του παρέδιδε τα ιερά σκεύη. Οι ιερές αυτές λέξεις υπήρχαν από την εποχή των θεών και του Δία και τις διαφύλαττε με απόλυτη αυστηρότητα το ιερατείο. Οι ιερές λέξεις διασώθηκαν από τους «Δελφίνους» των Δελφικών Μυστηρίων, όταν αυτοί πήραν τον δρόμο του ξεριζωμού από την πατρίδα, μακριά από τη χριστιανική θηριωδία για να φιλοξενηθούν σε ξένες βασιλικές αυλές.

Ο Πρόκλος αναφέρει ότι στην εποχή του, δηλαδή τον +5ον αιώνα τα Μυστήρια ετελούντο κανονικά αλλά με προφυλάξεις. Ο Μιχαήλ Ψελλός αναφέρει ότι τον ενδέκατο μετά Χριστό αιώνα, γινόταν τελετουργίες των Μυστηρίων από ένα χριστιανό αρχιεπίσκοπο ο οποίος από οικογενειακή παράδοση είχε γίνει μύστης των Ελευσίνιων Μυστηρίων και έτσι διασώθηκαν μέχρι σήμερα.

Σκοπός των Μυστηρίων

Τα Μυστήρια τα υπηρετούσε η σιωπηλή στρατιά των δοξασμένων μυστών της πατρίδας μας, των ηρώων, των σοφών και των ημιθέων. Ο σκοπός των μυστηρίων ήταν:

• Η διδασκαλία θρησκευτικών και φιλοσοφικών αρχών και η ηθική τελείωση των μυστών.

• Ο έλεγχος του πνεύματος και της ψυχής από τους μύστες ώστε να κυριαρχήσουν στις υλικές επιθυμίες και κάθε υλική απόλαυση να τους αφήνει αδιάφορους.

• Η απόκτηση της άρρητης γνώσης και η εξοικείωση των μυστών με την ιδέα του θανάτου, για να μπορέσουν να γίνουν «Υιοί Φωτός» και «Τέκνα Θεού».

• Η γνώση συμπαντικών μυστικών, για να ανοίξουν τις πύλες των ουρανών και να γίνουν συνομιλητές των θεών. Μέσα από στις τελετές της μύησης, οι μύστες μάθαιναν για το μυστήριο της ζωής, άκουγαν τις ουράνιες φωνές που απαντούσαν στην επίκληση του Ιεροφάντη. Άκουγαν την αιώνια φωνή της συνείδησης τους να μιλά. Μόνο η συνείδηση του μύστη μπορεί να γίνει ο φύλακας των Ιερών Μυστηρίων, από σεβασμό προς αυτά που βλέπει και ακούει. Όταν το πνεύμα σκέπτεται, μπορεί να αναλύει και να συνθέτει τα τμήματα της αλήθειας. Όταν η ψυχή συνταυτίζεται με τη σκέψη τότε βρίσκεται στο κέντρο της αλήθειας. Οι συνεχείς συγκινήσεις των μυστών και το μυστηριώδες φως του ήλιου του μεσονυκτίου, τους δημιουργούσαν το συναίσθημα της ιδεώδους ζωής και βοηθούσαν την εγκατάλειψη της υλικής ζωής. Η ιδεώδης ζωή ήταν αποτέλεσμα των διεργασιών της ψυχής που συνέδεαν τον μύστη με το άπειρο, την ανθρωπότητα και τον θεό.

Ο Απουλήϊος ο οποίος ήταν αρχιερέας της Καρχηδόνας επί εποχής Αδριανού, ήταν μυημένος στα Καβείρια Μυστήρια και είχε τον βαθμό του Επόπτη. Γράφει σχετικά με τη μύηση: «Ο μύστης προσεγγίζει το θείο, ξεχνά τη ζωή και επανέρχεται στη θεία φύση την αθάνατη. Σαν σε όνειρο βλέπει τα παρελθόντα και τα μέλλοντα να συμβούν». Και συνεχίζει για τον εαυτό του: «Πέρασα από τις πύλες του Άδη, πέρασα το κατώφλι της Περσεφόνης, κινήθηκα πάνω από όλα τα στοιχεία της γης, του ύδατος, του αέρος και του πυρός και επέστρεψα στη γη. Μέσα στα μεσάνυχτα είδα να λάμπει ο ήλιος. Πλησίασα τους θεούς των ουρανών και του κάτω κόσμου και προσευχήθηκα σε αυτούς, πρόσωπο με πρόσωπο, και εκπλήρωσα τον φόρο ευλαβούς λατρείας προς αυτούς».

Ο Πρόκλος. (Σχόλια στην πολιτεία του Πλάτωνα) γράφει: «Οι θεοί στα μυστήρια παρουσιάζονται με διάφορες μορφές. Άλλοτε σαν άμορφο πυρ, άλλοτε σαν φωτεινό ανθρώπινο σχήμα και άλλοτε με διαφορετικό τρόπο.»

Ο Ευριπίδης γράφει: «Ποιος ξέρει αν η ζωή δεν είναι θάνατος, και ο θάνατος πάλι, αν εκεί πέρα δεν θεωρείται ζωή;»

Ο Παυσανίας αναφέρει ότι: «Όταν κάποιος βέβηλος μπήκε στο ιερό της Τιθωρέας την ώρα των Μυστηρίων, όλος ο χώρος ήταν γεμάτος φαντάσματα. Όταν γύρισε στην πόλη και είπε τι είδε ξεψύχησε αμέσως».

Μερικοί κυρίως ιερωμένοι και θεολόγοι, για να υποβαθμίσουν την αξία των αρχαίων Ελληνικών Μυστηρίων, μιλούν για ύπνωση των μυουμένων. Σαν απάντηση παραθέτω την έρευνα του Συγγραφέα Πωλ Μπράτον, όπως την περιγράφει στο βιβλίο του ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΙΓΥΠΤΟΣ. «Ο μύστης παραδόξως διατηρούσε τη συνείδηση του σε εγρήγορση, μα σε έναν άλλο κόσμο, σε μια άλλη διάσταση, σε μια ουράνια πραγματικότητα, σε μια υπερβατική εμπειρία. Θα ήταν λάθος να συγχέουμε μια παρόμοια θεία εμπειρία με την επίδραση πάνω στα νευρικά κύτταρα, όπως κάνουν οι υπνωτιστές σήμερα που φέρνουν τον υπνωτιζόμενο σε τέτοια περίεργη κατάσταση, ώστε δεν έχει γνώση τι του γίνεται. Ενώ ο Ιεροφάντης των Μυστηρίων ασκούσε τη δύναμη του με πλήρη συνείδηση και ο μύστης ήταν κοινωνός όλης της διαδικασίας μύησης. Ο υπνωτιστής αποκτά γνώσεις μόνο γύρω από την ύλη και φέρνει τον υπνωτιζόμενο να παρουσιάζει δείγματα υπερφυσικών ικανοτήτων. Ο Ιεροφάντης οδηγούσε τον νου του μύστη βήμα-βήμα σε κόσμους πνευματικούς και παρουσίαζε φαινόμενα πέρα από τη δύναμη των συγχρόνων υπνωτιστών. Ο υπνωτισμός δεν απαιτεί καμία ιερή προετοιμασία. Έχει μόνο επιστημονικό ενδιαφέρον και καμία πνευματική αξία. Αντίθετα η μύηση εφοδιάζει τον μύστη με ελπίδες χρήσιμες για την ώρα του θανάτου. Η ασύγκριτη έκσταση του μύστη από αυτά που έβλεπε του άλλαζε τελείως τη ζωή, σαν να είχε ξαναγεννηθεί με ένα υψηλότερο νόημα της ζωής. Καμία υπνωτιστική δύναμη δεν μπορούσε να δημιουργήσει τα αισθήματα που ένοιωθε ο μύστης, καμία μαγική λειτουργία δεν μπορούσε να του αποκαλύψει αυτά που έβλεπε. Κανένας δεν μπορούσε να του αποκαλύψει τον κόσμο των θεών εκτός από τον Ιεροφάντη- γινόταν ο ίδιος ο μύστης πνεύμα, άγγελος, θεότητα και μεταφερόταν στο απέραντο διάστημα για να συναντήσει τους θεούς. Είχε επισκεφθεί τα Τάρταρα και τα Ηλύσια πεδία, ήξερε μυστικά που έπρεπε να κρατήσει απόρρητα. Δεν πίστευε στον θάνατο αλλά στην αιώνια ζωή. Ήξερε τι είναι και που πηγαίνει».

Κάποιοι άλλοι κάνουν λόγο για χρήση παραισθησιογόνων βοτάνων από τους μύστες και παραγνωρίζουν τελείως τις άγνωστες ψυχικές δυνατότητες που έχει ο άνθρωπος και ότι δεν του χρειάζονται παραισθησιογόνα για να πάρει επαφή με το θείο.

Ο νεοπλατωνιστής Άγγλος συγγραφέας, Τόμας Τέϊλορ, απαντά στις συκοφαντικές εικασίες: «Το ανώτατο μέρος της εποπτείας ή της τελικής αποκάλυψης, συνίστατο στη θέα των ίδιων των θεών [Ανωτέρων Πλανητικών Πνευμάτων], ενδεδυμένων με ακτινοβόλο φως».

Και ο Πλάτων στον Φαίδωνα: Ο Σωκράτης έλεγε ότι «Οι μυημένοι απολαμβάνουν τη συντροφιά των θεών». Μόνο που αυτή η συντροφιά σήμερα μειώνει τα έσοδα της εκκλησίας.

Περισσότερα και υπέροχα, στο βιβλίο «Η Υπέρτατη Μύηση» του Στρατηγού και συγγραφέως Γεράσιμου Καλογεράκη, εκδ. Δίον

Ο ΗΛΙΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ

ΤΑ ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ