Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ

Και ενώ η πολιορκία έσφιγγε και η κατάσταση γινόταν τραγική, ο Γεννάδιος Σχολάριος είχε ξεσηκώσει τους καλόγερους προτρέποντας τους να ανοίξουν τις πύλες της Κωνσταντινούπολης, για να επαληθευτούν οι γραφές: «Ανοίξτε τις πύλες του κάστρου, αντί να περιμένετε να τις ανοίξει ο εχθρός. Αφήστε τον να μπει στην πόλη. Τότε άγγελος εξολοθρευτής θα σας σώσει... Η άνωθεν απόφαση υπόσχεται τη βοήθεια της». 
«Ούτε τη βοήθεια των Λατίνων θέλουμε ούτε την ένωση χρειαζόμαστε. Αφήστε τον άπιστο να περάσει, αν είστε όμως τόσο άπιστοι ώστε να κρέμεστε από την ανδρεία των στρατιωτών τότε μάθετε πως η πατρίδα σας είναι χαμένη και σεις μαζί της» (Δούκας, Σάθας. Μόρτμαν).

Ο Δούκας Νοταράς ανθενωτικός, φίλος και συνεργάτης του Γεννάδιου Σχολάριου, παρακαλούσε να πέσει η πόλη μια ώρα γρηγορότερα. Ήταν και αυτός μαζί με τους προδότες ιερωμένους που παρέδωσαν την Κωνσταντινούπολη. Όταν έγινε ή άλωση, αυτός ο άθλιος προδότης βρέθηκε να φρουρείται στο σπίτι του από ισχυρή τουρκική δύναμη. Σκοτώθηκε αργότερα από τον σουλτάνο, λόγω πλεκτάνης που εξυφάνθηκε σε βάρος του από τους αντίπαλους του.

Ο αυτοκράτορας είχε δώσει εντολή να κλείσουν όλες οι πόρτες των τειχών, κάτι που δεν έγινε ποτέ, γιατί ή αποστολή αυτή είχε ανατεθεί στους ιερωμένους.
«Η Κερκόπορτα παρέμενε ανοιχτή γιατί από αυτή έφυγαν πολλές χιλιάδες Ρωμαίοι από την Πόλη, καθώς και οι περισσότεροι ανθενωτικοί χριστιανοί γιατί δεν ήθελαν με τίποτε τους ενωτικούς. Οι ιστορικοί εκτιμούν ότι αυτοί που έμειναν μέσα τελικά και εσφάγησαν από τους Τούρκους ήταν οι ενωτικοί» (Ι. Χατζής).

«Οι ανθενωτικοί στις 29.5.1453 άνοιξαν την Κερκόπορτα, ή κατά τον Κριτόβουλο την Πυλίδα του Ιουστίνου ή Πύλη του Ρωμανού (είναι η ίδια πύλη) και ειδοποίησαν τον σουλτάνο ότι ίσχυε η συμφωνία που είχαν κάνει με το Μέγα Δούκα Νοταρά» (Καρολίδης. Φραντζής. Δούκας και ο Τούρκος ιστορικός Σόυαντ Δουν Ντιν).

Ο Τούρκος ιστορικός Σακόικ Ουλ Νοομανί αναφέρει την λιποταξία και παράδοση στους Τούρκους 40 καλόγερων της Αγίας Σοφίας οι οποίοι και ασπάστηκαν το μωαμεθανισμό. Αυτή και αν είναι πίστη! Λίγο πριν την άλωση, σύμφωνα με τον Τούρκο ιστορικό Εβλιγιό Τσελεπή, «ένας καλόγερος, ο Πέτρος, μαζί με άλλους τριακοσίους καλόγερους παραδόθηκαν και αλλαξοπίστησαν. Ο Πέτρος ονομάστηκε Μεχμέτ και έγινε αξιωματικός και οι τριακόσιοι καλόγεροι έγιναν στρατιώτες που μπήκαν στην Πόλη μαζί με τους Τούρκους στρατιώτες σαν κατακτητές. Πριν φύγουν, είχαν καταστρέψει αποθήκη οπλισμού των πολιορκούμενων». Ο ίδιος συνεχίζει: «Οι άπιστοι άρχισαν από τα χαλασμένα κάστρα να αυτομολούν στους μουσουλμάνους. Βλέποντας αυτό οι στρατιώτες του Ισλάμ  πήραν θάρρος και προστάτευαν τους λιποτάκτες (Βυζαντινούς).

Τότε πολλές χιλιάδες άπιστοι (Βυζαντινοί) ύψωσαν λευκές σημαίες πάνω στους πύργους και τις πολεμίστρες του κάστρου, και ζητούσαν συνθηκολόγηση. Τους δόθηκε μια μέρα διορία να φύγουν» (Εβλιγια Τσελεμπή).

Οι Τούρκοι δεν δημιούργησαν ρήγμα στα τείχη, ούτε κενό στο μέτωπο του πολέμου και όμως η Πόλη έπεσε. Παραδόθηκε από το ιερατείο. Η Κερκόπορτα ήταν μια μικρή και στενή πύλη, που δεν βοηθούσε στην ομαδική είσοδο ανθρώπων ή ιππέων. Αν την ώρα που διαπίστωσαν τη διείσδυση των λίγων Τούρκων στρατιωτών την έκλειναν και τους εξόντωναν, δεν θα υπήρχε κίνδυνος αλώσεως. Οι ιερωμένοι όμως που υλοποιούσαν το σχέδιο του θεϊκού θελήματος και της προδοσίας, άφησαν την πύλη ανοιχτή και έτρεχαν στην Πόλη φωνάζοντας «έπεσε η Πόλη».

Από τη στιγμή αυτή και μετά ο πανικός ήταν απόλυτος και η ολοκληρωτική καταστροφή βέβαιη.

«Όσοι ανθενωτικοί έμειναν μέσα, καθώς και εβραίοι, έβαλαν σημάδια στα σπίτια τους και οι Τούρκοι ούτε που τα πλησίασαν μόλις μπήκαν μέσα στην Πόλη» (Ι. Χατζής).

Μου θυμίζει το γνωστό σενάριο της εξόδου από την Αίγυπτο. Τα σπίτια του Νοταρά και του Γεννάδιου φρουρούνταν με ισχυρή δύναμη Τούρκων και κανένας δεν τα πλησίασε. Αυτοί που κατακρεούργησαν τον πληθυσμό της Πόλης ήταν οι κακοί χριστιανοί, οι εκδικητές του Πατριάρχη. Ακόμη πιο σκληροί ήταν οι εξωμότες χριστιανοί ιερωμένοι, που προσχώρησαν στους Τούρκους.

«Οι καλογριές ατιμαστήκαν και πουλήθηκαν δούλες πλην οι της μονής Παμμακάριστου την οποία ήλεγχε ο Γεννάδιος. 'Όλοι οι Τούρκοι ναυτικοί εγκατέλειψαν τα καράβια τους και συμμετείχαν στη λαφυραγωγία. Ήταν τελείως αφρούρητα και μπορούσαν λίγοι μόνο άνδρες να τα πυρπολήσουν και να ανατρέψουν τελείως την κατάσταση. Δυστυχώς περίμεναν τον αρχάγγελο να κατέβει να σφάξει τους Τούρκους, αλλά τους είχε ξεχάσει τελείως» (Ε Σλουμβερζέ).

Οι Τούρκοι λεηλάτησαν την περιώνυμη μονή της Θεοτόκου και την περίφημη θαυματουργή εικόνα που την είχε ζωγραφίσει ο άγιος Λουκάς την έκαναν κομμάτια. Λεηλατήθηκαν και άλλες εκκλησίες της Πόλης εκτός από αυτές που είχαν συμφωνήσει να μην καταστραφούν.
Ακόμη, «βιβλία ιερά και θεία, άλλα δε της θύραθεν παιδείας φιλοσοφικά τα πλείστα, παραδίνονταν στο πυρ. Άλλα δε τα ατίμαζαν καταπατώντας τα. Άλλα τα πουλούσαν για δύο τρία χρυσά νομίσματα ή και οβολούς» (Κριτόβουλος).

Οι χρονογράφοι Δούκας και Φραντζής αναφέρουν: «Οι καλόγεροι είχαν κυκλοφορήσει μια ψευδέστατη προφητεία, ότι μόλις ο Τούρκοι φτάσουν στην κολόνα του αγίου Κωνσταντίνου, «κεκαυμένον κίονα», θα κατέβαινε άγγελος από τον ουρανό με ρομφαία, την οποία θα έδινε σε ανώνυμο άνδρα και ο οποίος θα εκδικείτο και θα αφάνιζε τους Τούρκους. Ο ναός γέμισε ασφυκτικά και όταν έφθασαν οι γενίτσαροι, έσφαξαν λεηλάτησαν σαν δαίμονες αφάνισαν το άοπλο εκείνο πλήθος. Τους έπαιρναν αιχμαλώτους και τους έδεναν σε σειρά με τα πετραχήλια των ιερωμένων. Ουδεμία άλλη στιγμή της ιστορίας υπήρξε τόσο φρικώδης».

Οι απώλειες σε ανθρώπινες ψυχές εκτιμώνται από τους χρονογράφους σε 25.000 με 30.000 νεκρούς και πολλές χιλιάδες γυναικόπαιδα σύρθηκαν αιχμάλωτοι, για να πουληθούν δούλοι.
«Τρεις μέρες μετά την άλωση ο σουλτάνος έδωσε εντολή στους πολιορκημένους να επιστρέψουν στα σπίτια τους και τις δουλειές τους και να λατρεύσουν το Θεό τους» (Γ. Φραντζής).
«Ο Πατριάρχης Καλλίνικος Γ' γράφει ότι στις 29 Μαΐου 1453 ημέρα Τρίτη, παρέδωσε ο Θεός το γένος μας σε αιχμαλωσία,  για να μας φυλάξει από την πνευματική απώλεια, την αθεΐα του Πάπα και την ασέβεια των Δυτικών» (Γ. Κορδάτος).
Για ό,τι επινοεί, μηχανεύεται και ραδιουργεί το χριστιανικό ιερατείο, ο Θεός αποφασίζει και αυτοί σαν θεϊκά όργανα δεν έχουν καμία ευθύνη.

«Από γεννήσεως Χριστού έως 29 Μαΐου 1453, βασιλεύοντος Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, παραδόθηκε η αθλία πόλη η Κωνσταντινούπολη στα χέρια του Σουλτάν Μεχμέτη, την παρέδωσε ο ίδιος ο θεός για τις δικές μας αμαρτίες» («Κώδικας Βιέννης» θεολόγος Γκρέκ). 
Φορτώνοντας τη δική τους προδοσία στο θέλημα του θεού, παρουσιάζονταν και σαν ήρωες οι ιεροί ραδιούργοι.

Από το βιβλίο του Γεράσιμου Καλογεράκη,  «Το Ολοκαύτωμα Του Ελληνισμού» σελ. 208 – 211, εκδόσεις Δίον.