Η ΤΟΥ ΔΙΟΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ ΓΛΩΣΣΑ

«Το Σύμπαν είναι ο ΝΟΥΣ και όλα τα όντα τα κατέχει ο ΝΟΥΣ, αλλά μόνο ολίγα όντα κατέχουν τον ΝΟΥ»
(Αναξαγόρας) 

Διανύουμε μια εποχή που σκοτώνει την πανανθρώπινη μνήμη. Χωρίς μνήμη δεν υπάρχει ουσία και χωρίς ουσία απουσιάζει παντελώς η κριτική σκέψη που θα μπορούσε να μας οδηγήσει στο ωραίο και το αληθινό. Ήδη ελλείψει ιστορικής μνήμης και ηθικών προτύπων, οι νέοι μας έχουν μεθοδικώς λοβοτομηθεί από την μνημοκτόνο παιδεία των τελευταίων δεκαετιών.

Πρόσφατες επιστημονικές μελέτες έχουν αποδείξει ότι το μέρος του εγκεφάλου υπεύθυνο για την κριτική και αναλυτική σκέψη, συρρικνώνεται όταν κάποιος προσκολλείται σε μια πολιτική ιδεολογία ή σε κάποιο θρησκευτικό δόγμα. Και όταν λέμε δόγμα εννοούμαι ότι κάποιος δέχεται αδιαμφισβήτητα αυτό στο οποίο πιστεύει και δεν ερευνά περαιτέρω. Γίνεται δογματικός, αρνούμενος ακόμη και να συνδιαλεχθεί με επιχειρήματα με τους κατ’ αυτόν αντιφρονούντες. Το νέο αυτό είδος ανθρώπου που διαμορφώνει η σημερινή κατάσταση είναι ένας αποσαθρωμένος άνθρωπος τύπου «ότι να ναι»,  καταφερόμενος εναντίων οποιασδήποτε προσπάθειας κοινωνικής ή εθνικης ανασυγκροτησης ανα τον πλανήτη, βλεποντας την ως ρατσιστικη ξενοφοβικη ή φασιστική. Η κατάσταση θυμίζει τους πρωτοχριστιανικους διωγμούς κατά των εθνικών Ελλήνων και το γκρέμισμα των ναών κι όλων των έργων τέχνης, απομεινάρια των οποίων ακόμη μαγεύουν την ανθρωπότητα ως προς το κάλος και τον μέγα πολιτισμό που έλαμψε υπό την κυριαρχία της Ελληνικής διανόησης.

Φαίνεται ότι η ομορφιά πληγώνει τόσο την ασχήμια, που ενίοτε δέχεται όλο το μένος αυτών που αισθάνονται ανεπαρκείς απέναντι της.

Σε αντίθεση με τις δογματικές δοξασίες της θρησκείας που περιορίζουν το θείον σε κάποια μεταφυσική οντότητα, ασκούσα εξουσία ως κριτής και τιμωρός, ο Έλλην τολμά να κοιτάξει κατάματα το Χάος. Το άγνωστον. Ορώντας θεούς σε  ότι κινείται. Ιστάμενος επί αυτών ως Επι-στήμων.
Ιστάμενος επί της ροής των πραγμάτων ο άνθρωπος γίνεται ίστωρ.

Εάν είμαστε Έλληνες εμείς, πρέπει να διαφυλάξουμε την ομορφιά, μέσα απ’ την γλώσσα μας επι-σκεπτόμενοι τις ρίζες μας, που οδηγούν στην αδογμάτιστη σοφία. Αλλιώς θα είμαστε ελληνόφωνες βάρβαροι, εκδηλώνοντας την πνευματική μας πενία, με τάσεις μόδας και συμπεριφοράς που συμπληρώνουν το κενό της αμνησίας, προσβάλλοντας τις δυνατότητες του ανθρωπίνου είδους και τον πολιτισμό που θα μπορούσε να ξανά λάμψει στον χώρο μας.

Απόσπασμα από το παρακάτω οπτικοακουστικό του Παναγιώτη Τέρπανδρου Ζαχαρίου

Παναγιώτης Τέρπανδρου Ζαχαρίου