ΚΙ ΟΜΩΣ, ΥΠΗΡΧΕ SMS ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΚΙΝΗΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ

Την εποχή που το κινητό τηλέφωνο δεν υπήρχε ούτε στην φαντασία μας και το σταθερό ήταν πολυτέλεια για τους νέους, εργαζόμενους ή φοιτητές, που ζούσαν μακρυά από τους δικούς τους, ναι υπήρχε sms.
Και μιλάω για την Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του ‘80 που το είδα και το έζησα. Δεν ξέρω αν γινόταν σε άλλες πόλεις. Πιστεύω πως ναι.

Κάποιοι λοιπόν σκέφτηκαν έναν τρόπο να επικοινωνούν με τους φίλους τους, να συνεννοούνται και να ειδοποιούν ο ένας τον άλλον όταν δεν μπορούσαν να συναντηθούν και βέβαια χωρίς την χρήση τηλεφώνου.

Το πράγμα ήταν πολύ απλό. Απλούστατο. Ήταν ένα απλό σημείωμα, τι άλλο...
Αλλά επειδή το σημείωμα γραφόταν και παρέμενε έξω απ’ το σπίτι μέχρι να το δει ο παραλήπτης, απαιτούνταν μια απλή κατασκευή.
Παίρναμε λοιπόν ένα άδειο κουτί από τσιγάρα. Σκληρό πακέτο. Σκίζαμε το καπάκι του και έμενε μόνο το κουτί, ανοιχτό. Το κολλούσαμε με κολλητική ταινία στην εξώπορτα (εννοείται απ' έξω) κάτω από το “ματάκι” και τοποθετούσαμε μέσα ένα στυλό και αρκετά λευκά χαρτάκια.
Αυτό ήταν.

Όταν επιστρέφαμε στο σπίτι, η πρώτη κίνηση ήταν να δούμε αν υπήρχε κάποιο μήνυμα στο κουτάκι.
Και συνήθως είχε:
“Πέρασα στις 8 και δε σε βρήκα, κάθισε και λίγο στο σπίτι... υπογραφή “τάδε”
ή “δε σε πρόλαβα, ήρθα μόλις έφυγες, έμεινε η μυρωδιά από το αποσμητικό σου στην είσοδο.”
ή “έλα στην τάδε ταβέρνα”
Και άλλα τέτοια.

Πάντως αυτός ο απλός τρόπος ήταν πρακτικός και πολύ χρήσιμος, που μας βοηθούσε να μη χανόμαστε. Και όχι δεν χανόμασταν. Ποτέ δεν χανόμασταν τότε!

Και κοίτα τώρα ένα παράξενο πράγμα. Τότε που δεν είχαμε ούτε σταθερό τηλέφωνο, μια χαρά βρισκόμασταν, ενώ σήμερα με όλα αυτά τα μέσα της τεχνολογίας που έχουμε στα χέρια μας, "δυσκολευόμαστε" να βρεθούμε.
Πως τα καταφέραμε έτσι;;;

Σείριος

ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ