ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ

Πηγή εικόνας: https://corfulibrary.gr/paideia-poliths/

Παλατινή Ανθολογία ή «Ελληνική ή Παλατινή Ανθολογία» είναι συλλογή Αρχαίων και βυζαντινών Ελληνικών επιγραμμάτων της περιόδου από τον -7ο αιώνα μέχρι το 950, που βρέθηκε σε χειρόγραφο το 1606. 

Πρόκειται για πλουσιότατη ποιητική ανθολογία από 3.700 επιγράμματα 370 και πλέον ποιητών καταχωρισμένων σε δεκαπέντε κεφάλαια («βιβλία»).

Όπως γράφει ο αείμνηστος Λεντάκης στην κατατοπιστικότατη εισαγωγή του: «Η Παλατινή ή Ελληνική Ανθολογία είναι μία από τις πολυτιμότερες πηγές για τη γνωριμία μας όχι μόνο με την Αρχαία Ελληνική ποίηση αλλά με την Ποίηση γενικότερα. Περισσότερα: ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - H ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΠΟΥ ΦΩΤΙΣΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

------------------------

Μεταφράσεις της Παλατινής, Γιάννης Κυριαζής

Ανώνυμου, V 91

Πέμπω σοι μύρον ηδύ,μύρω παρέχων χάριν,ου σοί.

αυτή γάρ μυρίσαι καί τό μύρον δύνασαι.

Σου στέλνω μύρο δυνατό-στο μύρο κάνω χάρη,

τη μυρωδιά από σένανε το άρωμα να πάρει.

Ποσείδιππος, XII 131

Ά Κύπρον,ά τε Κύθηρα,καί ά Μίλητον εποιχνείς,

καί καλόν Συρίης ιπποκρότου δάπεδον,

έλθοις ίλαος Καλλιστίω, ή τόν εραστήν

ουδέ ποτʼ οικείων ώσεν από προθύρων.

Θεά, που ζεις στη Μίλητο, στα Κύθηρα, στην Κύπρο

και στη Συρία που αντηχεί απʼ των οπλών τον χτύπο,

έλα και βόηθα την Καλλίστη ,που ποτές της

δεν έδιωξε μπρος απʼ την πόρτα εραστές της.

Ασκληπιάδης, V 84

Είθε ρόδον γενόμην υποπόρφυρον, όφρα με χερσίν

αρσαμένη χαρίση στήθεσι χιονέοις.

Σαν ρόδο υποπόρφυρο στα χέρια να με πιάνεις

και στα χιονάτα στήθια σου χάρισμα να με κάνεις.

Αγνώστου, V98

Όπλιζευ,Κύπρι,τόξα, καί εις σκοπόν ήσυχος ελθέ

άλλον. εγώ γάρ έχω τραύματος ουδέ τόπον.

Τα τόξα, Κύπρι, όπλιζε και βρες ένʼ άλλο στόχο.

Ούτε για ένα τραύμα εγώ δεν έχω άλλο τόπο.

Αγνώστου, V 304

Όμφαξ ουκ επένευσας.ότʼ ής σταφυλή,παρεπέμψω.

μή φθονέσης δούναι κάν βραχύ τής σταφίδος.

Κι όταν σταφύλι ήσουνα και όταν αγουρίδα,

μʼ αρνήθης-μα μη μʼ αρνηθείς τώρα λίγη σταφίδα.

Παρμενίωνος,V33

Ες Δανάην έρρευσας,Ολύμπιε, χρυσός ίνʼ η παίς

ως δώρω πεισθή, μη τρέση ως Κρονίδην.

Μες στη Δανάη έρρευσες, χρυσός, Ολύμπιε Δία,

από το δώρο να πεισθεί κι όχι απʼ τη φοβία.

Φιλόδημος, ΧΙ 30

Εξήκοντα τελεί Χαριτώ λυκαβαντίδας ώρας,

αλλʼ έτι κυανέων σύρμα μένει πλοκάμων

κην στέρνοις έτι κείνα τά λύγδινα κώνια μαστών

έστηκεν,μίτρης γυμνά περιδρομάδος,

καί χρώς αρρυτίδωτος έτʼ αμβροσίην,έτι πειθώ

πάσαν,έτι στάζει μυριάδας χαρίτων.

αλλά πόθους οργώντας όσοι μή φεύγετʼ ερασταί,

δεύρʼ,ίτε,τής ετέων ληθόμενοι δεκάδος.

Η Χαριτώ,εξήντα χρόνων

έχει μαλλιά μαύρα και μόνον.

Και των βυζιών στητοί οι κώνοι

στηθόδεσμος κι ας μην τα υψώνει.

Πόροι αρυτίδωτοι, που στάζουν

συν αμβροσία,μύρα μυριάδες.

Μπρος εραστές, και μη σας νοιάζουν

της ηλικίας οι δεκάδες.

Παύλος Σιλεντιάριος, V 252

Ρίψωμεν, χαρίεσσα,τά φάρεα. γυμνά δέ γυμνοίς

εμπελάσει γυίοις γυία περιπλοκάδην.

μεδέν έοι τό μεταξύ. Σεμιράμιδος γάρ εκείνο

tείχος εμοί δοκέει λεπτόν ύφασμα σέθεν.

στήθεα δʼ εζεύχθω,τά τε χείλεα. τάλλα δέ σιγή

κρυπτέον. εχθαίρω τήν αθυροστομίην.

Γδύσου κι άσε τα μέλη μου τα μέλη σου να βρούνε

κι ανάμεσά μας, τίποτε-τα πάντα ας ενωθούνε.

Ακόμη και το αραχνωτό υφαντό που σʼ αγκαλιάζει

με τείχος αδιαπέραστο της Βαβυλώνας μοιάζει.

Τα στήθη μου στα στήθη σου,τα χείλη μου στα χείλη,

μα τʼ άλλα ας κρύψει η σιωπή-μʼ αυτήν είμαστε φίλοι.

ΑΓΝΩΣΤΟΥ,V83

Είθʼ άνεμος γενόμην, σύ δʼ επιστείχουσα παρʼ αγάς

στήθεα γυμνώσαις,καί με πνέοντα λάβοις.

Αέρας στην ακρογιαλιά που περπατάς αν γίνω,

πνοή στα στήθη τα γυμνά εμένα θα σου δίνω.

ΑΓΝΩΣΤΟΥ, XVI 168

(στο άγαλμα της Αφροδίτης της Κνίδου)

Γυμνήν είδε Πάρις με, και Αγχίσης, και Άδωνις.

τούς τρείς οίδα μόνους. Πραξιτέλης δέ πόθεν;

Πάρις, Αγχίσης κι Άδωνις : γυμνή δεν μʼ είδε άλλος.

Ο Πραξιτέλης από πού μου μάντεψε το κάλλος;…

ΠΛΑΤΩΝ, V 670

Αστέρας εισαθρείς αστήρ εμός. είθε γενοίμην

Ουρανός,ως πολλοίς όμμασιν εις σε βλέπω.

Τʼ άστρα κοιτάς, αστέρι μου-σαν ουρανός ας ζούσα,

τα μάτια σου με άπειρα μάτια να τα κοιτούσα…

ΜΕΛΕΑΓΡΟΣ,V 171

Το σκύφος αδύ γέγηθε, λέγει δ’ ότι τάς φιλέρωτος

Ζηνοφίλας ψαύει τού λαλιού στόματος.

όλβιον.είθ’ υπ’ εμοίς νύν χείλεσι χείλεα θείσα

απνευστί ψυχάν τάν εν εμοί προπίοι.

Τι τυχερό το κύπελλο που της φιλά τα χείλη

όπως το στόμα με κρασί βρέχει η Ζηνοφίλη…

Ας ήτανε τα χείλη της ν’ αγγίξουν τα δικά μου

και μονορούφι ας έπινε όλα τα σωθικά μου!

Απόδοση Γιάννης Κυριαζής

https://www.poiein.gr

--------------------------

Επίγραμμα για τον Ηράκλειτο, από τη Παλατινή ανθολογία

«Είμαι ο Ηράκλειτος· τι με τραβάτε πάνω κάτω, άμουσοι; Κόπιαζα όχι για σας αλλά γι’ αυτούς που με εννοούν. Ο ένας άνθρωπος είναι για μένα τρεις μυριάδες, και οι αμέτρητοι είναι κανένας. Τούτα θα πω και στην Περσεφόνη».

----------------------------

ΣΙΜΩΝΙΔΗΣ Ο ΚΕΙΟΣ

Η Ήριννα της Άνοιξης, η ποιήτρια της Τήλου 

Μελέαγρος - ερωτικός ποιητής, επιγραμματοποιός

ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ - H ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΠΟΥ ΦΩΤΙΣΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ