ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΙΑ-ΛΟΓΙΣΜΟΣ - Η ΜΥΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΝΙΟΧΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

Ο Ιωνικός κίων και οι νοητικές σπείρες.
Η διαλεκτική πρόοδος των συλλογισµών.
Αλτάνη 

ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ, Η ΣΥΝΕΣΙΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ - ΟΙ ΠΥΡΦΟΡΟΙ ΠΡΟΜΗΘΕΙΣ, ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΑΙ ΤΩΝ ΛΟΓΙΣΜΩΝ ΜΑΣ.

Αλήθεια, πόσο µακρυά είµεθα σήµερα από την ψυχική ενότητα, η οποία προϋποθέτει αρετή, λέξι/έννοια άγνωστη για µας σήµερα. Αρετή είναι το µελλοντικό εφαλτήριο για την ανύψωσί µας στην ουράνια πατρίδα, λέγει ο Πλάτων.

Μετά την θραύσι όλων των µερών των κιόνων του ναού της ψυχής του, ο άνθρωπος συναισθάνεται ότι ήλθε η ώρα να προσπαθήση να ενοποιήση τα θρύψαλα. Δεν γνωρίζει όµως ακόµη τον τρόπο αυτής της διαδικασίας.

Η ανάπτυξις του µύθου του Σπηλαίου, µε βάσι τον Ελληνικό Διαλογισµό, του υποδεικνύει σε ποια από τις πέντε φάσεις του µύθου βρίσκεται η ψυχή του. Η ανοδική κλίµαξ των στοχασµών, απελευθερώνει αργά τον διαλογιζόµενο από τα νοητικά δεσµά, που τον κρατούσαν δεµένο µέσα στο Σπήλαιο. Προσοχή όµως, διότι οι αναµνήσεις των ψευδών παραπλανητικών εικόνων του Σπηλαίου τον φέρουν και πάλι σήµερα ενώπιον της µορφής του νέου ζοφερού Σπηλαίου, στο οποίο είναι επιρρεπής και έτοιµος να ενδώση.

Διαλογιζόµενος, πρέπει να δοκιµασθή περνώντας κάτω από τον θρόνο της Ανάγκης (Πλάτωνος «Πολιτεία» 621). Είναι η άσκησις της αυτοπειθαρχίας και η διαµόρφωσις της ελευθερίας της βουλήσεώς του. Ο έλεγχος της παρορµητικότητος είναι η προπαίδεια που θα του επιτρέψη να πλησιάση την βασίλισσα των λογισµών, την αρετή. Η ορµή/παρορµητικότης του δρόµου αρχίζει να ελέγχεται. Μετά την αυτόβουλη αυτοπαρατήρησι κατά την διάρκεια του διαλογισµού επέρχεται η κάθαρσις, η οποία του επιτρέπει να διακρίνη τον ατοµικό του προορισµό. Το πέρασµα κάτω από τον θρόνο της Ανάγκης είναι η ψυχική αποτύπωσις από την οποία θα αντλή δυνάµεις για ν’ ανταπεξέλθη στα δύσκολα µαθήµατα της µεγάλης θεάς κατά την διάρκεια της ένσαρκης ζωής του.

Μνηµοσύνη είναι η σύνεσις της µνήµης. Αυτή πρώτη διέγειρε την συγκρότησι των λογισµών µας στον νοητό κόσµο, µέσω του Ελληνικού Διαλογισµού.

Είναι δυνατόν ο Ελληνικός νους να µην έχη εκ φύσεως την προδιάθεσι στον διαλογισµό, όταν η ουσία των θεών του ήτο εστιασµένη στην σκόπευσι των ιδεών και στην θήρευσι της Απολλωνίου αλήθειας; Τέκνο Ζηνός, ο Απόλλων δρα, µέσω της δικαιοσύνης του πατέρα του.

Δεν είναι µόνον Πυθαγόρεια τα παραγγέλµατα των βιβλίων. Συνευρίσκονται µε αυτά οι Ορφικοί, ο Όµηρος, ο Ησίοδος, ο Ηράκλειτος, ο Σωκράτης, ο Πλάτων και ο νεοπλατωνικός Πρόκλος. Αυτοί είναι οι πυρφόροι Προµηθείς, καθοδηγηταί των λογισµών µας, µέχρις ότου µας καταστήσουν Ηνιόχους και µας παραδώσουν στον θεό του φωτός, στον Εκατηβελέτη Απόλλωνα.

«Και όταν (ο άνθρωπος) γεννήση και αναθρέψη αρετή αληθινή έχει την δυνατότητα να γίνη των θεών ο αγαπηµένος και, όσον είναι θεµιτό σ’ έναν άνθρωπο, αθάνατος κι’ εκείνος». Διοτίµα, στο Συµπόσιο (212a) του Πλάτωνος

Αλτάνη Π. Φ., 10 Νοεµβρίου 2008 , http://www.altani.gr/greek/altani_all.pdf