ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ …

Γράφει η Σόνη Ηλιάδη

Λένε πως η τραγωδία, είναι το σπίρτο που ανάβει φωτιά στον ψυχισμό τού ανθρώπου… δεν κρινόμαστε τόσο, από το πόσο σκληρή είναι η δοκιμασία, αλλά από το πώς βγαίνουμε μέσα απ’ αυτήν. Και όταν βγαίνουμε πιο σοφοί, πιο δυνατοί, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, έχουμε σίγουρα αποκομίσει κάτι πολύτιμο…
Αυτό τον καιρό που ως λαός και ως έθνος υφιστάμεθα έναν μεθοδευμένο, ανίερο πόλεμο, κυρίως ψυχολογικής φύσεως που στόχο έχει τον νού και την ψυχή μας, είναι η πιο καταλληλότερη στιγμή, να ενωθούμε για να ΑΠΟΤΡΕΨΟΥΜΕ την τελμάτωση… Ακόμη τρομακτικότερη και από την ίδια την κατάρρευση, είναι η ιδέα τής επερχόμενης κατάρρευσης.
Ένα γκρίζο σύννεφο πλανάται στην ατμόσφαιρα. Απροκάλυπτη διαφθορά, απληστία, εθνική προδοσία, ξεπούλημα τής πατρίδος, με αποτέλεσμα πικρία, απογοήτευση, αγανάκτηση. Καθημερινά οι απανταχού πολιτικοδωρούμενες Σύβιλλες, βροντοφωνάζουν το προδιαγεγραμμένο τέλος μας. Οι αισιόδοξοι φαντάζουν αιθεροβάμωνες στα μάτια τών περισσοτέρων. Όμως μην πτοείστε!

Εάν τρομοκρατηθούμε, έχουμε προδικάσει την καταστροφή μας. Ο φόβος ανέκαθεν ήταν σύμμαχος τών τυρράνων και μόνον! Ένας λαός που πιστεύει πως είναι χαμένος, όχι αντίσταση δεν μπορεί να προβάλλει, αλλά αδυνατεί και να εξελιχθεί ακόμη! Η ελπίς μέσα στον ψυχισμό κάθε ανθρώπου, φωτίζει με τα χρώματα τής αισιοδοξίας την «εν δυνάμει» εικόνα τού μέλλοντός του. Όταν εγκαταλείπουμε την ελπίδα, δεν έχουμε σχέδια, δεν έχουμε όνειρα. Έχουμε γίνει έρμαιο τών καταστάσεων!
Η Ελλάς από αρχαιοτάτων χρόνων ακόμη, αποτελούσε πάντοτε τον αστάθμητο παράγοντα, στα σχέδια τών εκάστοτε ισχυρών τού πλανήτη. Ακόμη και με τις ήττες της, κατάφερνε να εμπνεύσει και να παραδειγματίσει, ακόμη και τούς εχθρούς της!

Αναρρωτηθήκατε ποτέ, γιατί πάντοτε οι Έλληνες, όταν απειλούνταν το έθνος και η πατρίς, ενώ θεωρούσαν όλοι την ήττα τους τετελεσμένο γεγονός, κατορθώναν να ανατρέψουν τα πάντα; Απλά άκουγαν αυτή την εσωτερική φωνή που λέγεται συνείδηση. Θεωρούσαν εαυτόν γνήσιο τέκνο τών προγόνων. Δεν είχαν αμφιβολίες για την καταγωγή τους… Πίστευαν στην σημαία, την πατρίδα, σέβονταν τα ιερά χώματά της και αντλούσαν θάρρος και ορμή, απ΄την ευχή τής μάνας. Εκείνης τής μάνας που τούς γαλούχισε, να υπερβάλλουν εαυτόν, όταν μάχονται υπέρ βωμών και εστιών!
Αν ανατρέξουμε σε όλα αυτά που μάς ενώνουν, θα παραμερίσουμε όλα όσα μάς οδηγούν στο τέρας τού διχασμού. Ακόμη και μέσα από τον βούρκο, καμμιά φορά αναδύονται λουλούδια… Αλληλεγγύη, σύμπνοια, συμπαράσταση, ένωση. Αξίες και ιδανικά, που μόνοι μας βάλαμε στο περιθώριο τής ζωής μας και με αυτόν τον τρόπο συμπαρασύραμε και τούς νέους σ’ αυτό. Αποκλεισμένοι στην ατομικότητά μας, λησμονήσαμε τις πραγματικές μας ανάγκες, και σκοπούς. Επιφορτώσαμε την ζωή μας, με τόσα λιγοστής χρηστικότητος πράγματα, τα οποία στην συνέχεια μάς έγιναν απαραίτητα. Και αφού κλείσαμε την πόρτα, φτάσαμε να αδιαφορούμε για το τι συνέβαινε έξω απ’ αυτήν. Τώρα πληρώνουμε το τίμημα. Με την απόσταση που λάβαμε από την κοινωνία, φτάσαμε σε σημείο να μην μπορούμε να ελέγξουμε ούτε την ίδια μας την οικογένεια. Και όντας συγκοινωνούντα δοχεία, αποδομήθηκαν αμφότερα. Το ήθος και η συμπεριφορά τών νέων, πλάθεται και διαμορφώνεται μέσα από την οικογένεια και την κοινωνία.
Η νέοι δεν διδάσκονται από τα λόγια, αλλά κυρίως από το παράδειγμά μας. Και σήμερα αυτό που βλέπει η κοινωνία στην συμπεριφορά τής νεολαίας και αποτροπιάζεται είναι το ίδιο το είδωλό της!
Εμείς ακόμη έχουμε πρότυπα να εμπνευστούμε… Αλλά τι θα αφήσουμε στις επόμενες γενεές όταν διαστρευλώνεται και παραμερίζεται η γλώσσα, η ιστορία μας και κατ’ επέκτασιν η εθνική μας ταυτότητα;
Ας πάψουμε πλέον να φιλονικούμε και να μεμψιμοιρούμε, για το «τις πταίει» για τον (δήθεν) επερχόμενο χαμό τής Ελλάδος.

Ναι «ήγγικεν η ώρα»! Δεν υπάρχουν περιθώρια, αλλά ούτε άλλη οδός, απ’ το προσανατολιστούμε στην συλλογική σκέψη και δράση. Υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα στην ιστορία μας, που αποδεικνύουν περίτρανα, ότι όταν είμαστε ΕΝΩΜΕΝΟΙ μπορούμε να κάνουμε πράξη το ακατόρθωτο! Θα σάς θυμίσω έναν δυναμικό στίχο τού ποιητή Τάσου Λειβαδίτη: «Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί…».
Αυτή η χώρα προήλθε απ’ το φως, ενεδύθη το φως και περιδιαβαίνοντας τα μονοπάτια τής ιστορίας, το μετέδωσε σε όλη την υφήλιο. Με την λαμπρή της πορεία, έφτασε να ταυτιστεί με την πλατύτερη έννοια τού φωτός, γράφοντας έτσι με χρυσά γράμματα τ’ όνομά της στην βίβλο τής αιωνιότητος… Τώρα θα την αφήσουμε να βυθιστεί εις το σκότος; Ακόμη και εάν τα αποτελέσματα δεν είναι τα αναμενόμενα, τουλάχιστον θα έχουμε αφήσει παρακαταθήκη στις επόμενες γενεές, ότι δεν αδρανήσαμε, αγωνιστήκαμε με ψυχή για να παραμείνουμε αυτό που πάντοτε είμαστε… ΕΛΛΗΝΕΣ! Και οι πράξεις που γίνονται με ψυχή και καθαρή πρόθεση καταγράφονται, όχι σε γήινα βιβλία, αλλά στο ΣΥΜΠΑΝ.
Ας μην ξεχνάμε τούς προγόνους μας. Καμμιά φορά όσο και αν φαίνεται παράξενο, ίσως χρειαστεί να κοιτάξουμε στο παρελθόν, για να προχωρήσουμε στο μέλλον…

Σόνη Ηλιάδη