Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΔΕΧΤΗΚΑΝ ΝΑ ΚΟΡΟΪΔΕΨΟΥΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ. ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ ΝΑ ΑΥΤΟΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΟΥΝ

"Αν αναρωτηθεί κανείς τι είναι τώρα που ζει, τι θα 'ναι όταν πεθάνει, και τι ήταν προτού να γεννηθεί, αν βουλιάξει στον υδράργυρο αυτής της απορίας με τη γνώση ή με τη μνήμη πως το αύριο έφτασε κιόλας, και πως το χθες το πήρε πια μαζί του ο ποταμός της Λήθης με τα άσπρα κυπαρίσσια στις όχθες του, αν ακούσει ν' ανεβαίνει στον ύπνο του από το ουρανοκρέμαστο πηγάδι της αβύσσου κάποια απόκριση στο ερώτημα, σαν ηχώ αμετάδοτη και προσωπική, τότε καλώς ερωτά, και καλώς αποκρίνεται. Διαφορετικά να μην ερωτά για το μηδέν και το είναι. Όπως δεν ερωτούν τα οικόσιτα κυνάρια και τα μανιτάρια."
«Και το υπέροχο δώρο του νου, το πιο μεγάλο του προνόμιο απέναντι στα άλογα ζώα, (σ.σ. εννοεί του ανθρώπου) το πλήρωσε με το πιο μεγάλο τίμημα. Με το να μάθει ότι πεθαίνει.
Με το να μάθει τι είναι ο θάνατος. Κάτι που τα άλογα ζώα δε θα το μάθουν ποτές.
Παίρνεις την αρνάδα και της λες πως πας να τη σφάξεις, κι εκείνη βελάζει χαρούμενα και σου γλείφει τα χέρια. Και την ώρα που της μπήγεις στο λαιμό το μαχαίρι, εκείνη σφαδάζει βέβαια από τον πόνο. Δεν γνωρίζει όμως ότι πεθαίνει. Όπως πριν δεν εγνώριζε ότι ήταν στον κόσμο, έτσι και τώρα δε γνωρίζει ότι τραβάει για το μεγάλο Τίποτε και για το άπειρο Σκότος.»
"Το παράδειγμα που φέρνω, για να δείξω ότι οι έλληνες δε νοθέψανε τη γνώση τους για τη σκληρότητα και την απανθρωπιά της φύσης, είναι ότι μπροστά στον τρόμο του θανάτου αρνήθηκαν να παρηγορηθούν με την ψευτιά για μια ζωή μετά θάνατο
Θάνατος για τους έλληνες εσήμαινε ανυπαρξία ατελεύτητη, και σκοτάδι για πάντα. Αυτή την οδηγία τους έδωκε η γλώσσα και η σοφία της φύσης. Όλα τα άλλα είναι γεννήματα του φόβου μπροστά στο θάνατο, και δουλειά της φαντασίας. Είναι το τι δεν αντέχουμε, το τι δε θα θέλαμε, είναι πλύση εγκεφάλου από την παράδοση και τη συνήθεια, και δόλος αβυσσαλέος.
Ξέρεις πόση απόσταση υπάρχει ανάμεσα σ' εκείνον που τιμά τη φυσική γνώση πως όταν πεθάνει θα χαθεί, όπως χάνεται το φύλλο του δέντρου, που λέει ο Όμηρος, και ανάμεσα σ' εκείνον που τον έμαθαν να πιστεύει πως όταν πεθάνει, θα μεταναστέψει σε κάποια υπερουράνια Αμερική;
Υπάρχει τόση απόσταση, όση απόσταση υπάρχει ανάμεσα στο χαλίκι και στο διαμάντι των Ρομανώφ. Υπάρχει τόση διαφορά ουσίας και ποιότητας, όση διαφορά υπάρχει ανάμεσα σ' έναν καννίβαλο μάγο της φυλής των Παπούας και στο Ντίρακ που ανακάλυψε την αντιύλη.
Στο πρόβλημα του θανάτου, που για τον άνθρωπο είναι το πρόβλημα των προβλημάτων, και για τη φιλοσοφία ο μόνος δρόμος που οδηγεί στη γνήσια έρευνα και στην αληθινή γνώση για τη φύση και τη μοίρα του ανθρώπου, όπως ισχυρίζεται ο Πλάτων, οι έλληνες δεν καταδέχτηκαν να κοροϊδέψουν τον εαυτό τους. Αρνηθήκανε να αυτοεξευτελιστούν."     ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ: Ο Δάσκαλός μας

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

δυστυχώς ο δάσκαλος έπεσε έξω... θανατος= καταστροφη του ανθρωπινου υλικού σώματος-κέλυφος της αθάνατης συνείδησης, και αυτα δεν τα λεω γιατι "πιστευω" κατι αλλα γιατι σε μικρη, πολυ μικρη ηλικια να εχω ακουσια το λεγομενο αστρικο ταξιδι. αρα γνωριζω επιστημονικα απο πρωτο χερι οτι υπαρχει μια παραλληλη διασταση οπου υπαρχουμε χωρις υλη

Σείριος είπε...

Δεν υπάρχει θάνατος και ζωή, δεν υπάρχει αρχή και τέλος. Τα πάντα είναι εναλλαγές ύλης και ενέργειας. Η ζωή και ο θάνατος είναι οι πύλες της γνώσης, η μία του υλικού και η άλλη του υπερβατικού κόσμου. Η ψυχή είναι φωτογενής ύλη και αποτελείται από συστατικά της ουσίας του Όλου Φωτός.Ανανεώνεται συνέχεια από μόνη της, αναπαράγεται, δεν φθείρεται, δεν γερνά, δεν πεθαίνει. Είναι αθάνατη.

Η αέναος κυκλική εναλλαγή ζωής / θανάτου των επανενσαρκώσεων της ψυχής είναι «ο παλαιός λόγος» ΤΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ, τον οποίον ενεστερνίσθησαν ΟΙ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΙ και διεξοδικώς ανέλυσε Ο ΠΛΑΤΩΝ στους Διαλόγους του «Μένων», «Φαίδρος», «Φαίδων», «Πολιτεία» κ.ά.
Εξ αυτού («του παλαιού λόγου») απορρέει η Θεωρία της Αναμνήσεως. Αύτη υπάρχει καταγεγραμμένη σε πινακίδες, που βρέθηκαν σε τάφους, προφανώς μυημένων, εξι στην Πετηλίαν της Κάτω Ιταλίας, και μία στις Ελευθέρνας της Κρήτης. Το κείμενο της πινακίδας της Πετηλίας είναι το εξής:
«Θα βρεις μία κρήνη στα αριστερά του οίκου του Άδη δίπλα σ’ αυτήν λευκό βρίσκεται κυπαρίσσι. Σ’ αυτήν την κρήνη μην πλησίασης κοντά. Αλλά θα βρεις μιαν άλλη κοντά στης Μνημοσύνης την λίμνη, πού κρύο νερό αναβρύζει και φύλακες την φυλάνε.
Πες: Της γης παιδί είμαι και του έναστρου ουρανού αλλά το γένος μου είναι βεβαίως (μόνον) ουράνιο. Αυτό το γνωρίζετε και σεις οι ίδιοι. Φλέγομαι από την δίψα μου και χάνομαι δώστε μου γρήγορα κρύο νερό που αναβρύζει από της Μνημοσύνης την λίμνη.
Και αυτοί θα σου δώσουν να πιεις από την ιερή κρήνη. Και τότε μαζί με τους άλλους ήρωες θα βασιλεύεις...»

Φίλε μου θα συμφωνήσω μαζί σου. Ο Σωκράτης λίγο πριν πεθάνει είπε στους φίλους του ότι το άψυχο σώμα του θα θάψουν και όχι εκείνον, αυτός δεν θα είναι εκεί , θα έχει φύγει. Αλλά από την άλλη δεν μπορώ να πιστέψω ότι τα παρα πάνω δεν τα γνώριζε ο δάσκαλος.

Ο κύριος λόγος που έβαλα την ανάρτηση είναι οι φράσεις:
«….σ' εκείνον που τον έμαθαν να πιστεύει πως όταν πεθάνει, θα μεταναστέψει σε κάποια υπερουράνια Αμερική….»
Και «….αρνήθηκαν να παρηγορηθούν με την ψευτιά για μια ζωή μετά θάνατο…» αυτά δηλαδή που ισχυρίζεται ότι γνωρίζει το ισχύον δόγμα , όπως τα ισχυρίζεται και τα περιγράφει, δηλαδή κολάσεις και παραδείσους… Εκεί θέλησα να εστιάσω.

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Αρχειοθήκη ιστολογίου