Να μην ξεχάσω ότι ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Γράφει ο Θείος Άκης

«Τούτη η δίψα δεν σβήνει τούτη η μάχη δεν παύει, χίλια χρόνια αν περάσουν δεν πεθαίνουμε σκλάβοι». Θεοδόσης Πιερίδης Το βλέπαμε και δε δίναμε σημασία. Στα χρόνια της γενικότερης αφασίας που κάθε μέρα κάποιος πηδάει από ένα μπαλκόνι πράγματα σαν και αυτό φαίνονται περιττή λεπτομέρεια. Στα τούρκικα σήριαλ αναφέρομαι που «στολίζουν» πλέον την βαρετή μας καθημερινότητα. Η ανοχή μας τα πολλαπλασίασε και πια σχεδόν οι μισοί τηλεοπτικοί δέκτες πανελλαδικής εμβέλειας δείχνουν τις σαπουνόπερες της γείτονος. Δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο από τα κανάλια και τους ιδιοκτήτες τους. Είναι γνωστό άλλωστε ότι οι ελίτ-αλήτ σε αυτή την χώρα λειτουργούν χειρότερα και από Τούρκο εμπρηστή. Αλήθεια αναρωτιέμαι σε λίγες μέρες που ξυπνάνε μνήμες εισβολής για τον Ελληνισμό, άραγε οι τηλεοπτικοί βόθροι θα παίζουν ανέμελα και τότε για αγάδες και φατμέδες; Εννοώ την 20 Ιουλίου, μέρα που οι Τούρκοι εισβάλλουν στην Κύπρο και ξεκινά η τελευταία τραγωδία του Ελληνισμού. Ξέρετε δεν περάσανε και αιώνες για να μας προσγειώσουν κάποιοι με προτροπές του τύπου «πού πας και τα ξεθάβεις όλα αυτά» και άλλα παρόμοια. Παραπάνω από τους μισούς Έλληνες έχουν ζήσει την εισβολή του 1974. Οι μνήμες είναι κοντά και τα νέα ήθη των καναλιών δύσκολα θα τις αλλάξουν. Πέρα από αυτό υπάρχει και κάτι άλλο. Το αίμα της Κύπρου είναι o θεμέλιος λίθος της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Η γενεσιουργός αιτία των αγαθών που απολαμβάνουμε σήμερα. Αν δε σέβεσαι λοιπόν τους νεκρούς αυτούς εσύ είσαι ο πρώτος που καταλύεις τη δημοκρατία.

Να μην ξεχάσω λοιπόν ότι ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. Έστω και αν έχω χίλια προβλήματα, έστω και αν η τηλεόραση παίζει την τούρκικη υποκουλτούρα. Είναι πολύ μικρά αυτά για να με οδηγήσουν στη λήθη.

Δεν ξεχνώ λοιπόν την εισβολή, τους σκοτωμένους, τους πρόσφυγες, τους αγνοούμενους και τον ξεριζωμό. Αρνούμαι να ζω με κουμπάκια κρατώντας το μιναριστήριο στο χέρι δεχόμενος ότι μου πασάρει. Αφήνω στους Νεοέλληνες τα χαιρέκακα σχόλια για την είσοδο της Κύπρου στο ΔΝΤ με αναφωνήσεις του τύπου «να δούνε και αυτοί την γλύκα» και άλλα συναφή. Άλλωστε η πνευματική ηγεσία δεν μας δίδαξε τίποτα διαφορετικό για την Μεγαλόνησο. Για αυτήν η Κύπρος ήταν μια παραπάνω αγορά (εύρωστη μάλιστα) για να πουλήσει τα βιβλία και τα τραγούδια της. Τίποτα λιγότερο, τίποτα παραπάνω. Παιδιά το δωδεκάρι στην Eurovision προσέξτε μην χάσουμε και όλα θα είναι καλά!

Δεν ξεχνώ λοιπόν και συνεχίζω να ελπίζω. Καρτερώ την ημέρα που θα αντικρύσω ελεύθερο το κάστρο της Κερύνειας και του Αγίου Ιλαρίωνα. Την ώρα που θα προσκυνήσω στον Άγιο Μάμα στη Μόρφου το καλοκαίρι. Την αγωνιστική που το ΑΠΟΕΛ θα παίξει ξανά στην Α’ Εθνική πράγμα το οποίο δεν πρόλαβε το 1974. Την Ανόρθωση να παίξει στην φυσική της έδρα στην Αμμόχωστο έστω και «το κορμί μας αν θα λιώσει». Η μνήμη όλων αυτών θα μας οδηγεί στην ελευθερία στους χρόνους των ρολογιών και της σβελτάδας. Άλλωστε η Κύπρος είναι το μέρος που το θαύμα ζει ακόμα όπως λέει και ο Σεφέρης. Σε αυτό ελπίζουμε και εμείς. Όσο έχουμε τη δύναμη να ελπίζουμε. Αλλιώς εάν δεν την έχουμε απλά θυμόμαστε και δεν ξεχνάμε…

http://olympia.gr/