ΑΣΤΕΡΙ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ ΠΟΥ ΣΤΑΖΕΙ ΑΧΤΙΝΕΣ

≫Το πρώτο, λοιπόν, είναι πως, όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη, την έχει ο άντρας. Πάντα, όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα.
≫Στου θηλυκού το μυριστικό ξεχείλισμα και την αχόρταγη δοχή ο άντρας ανταποκρίνεται με φαντασία και ποίηση. Ευκινησία, ευελιξία, και μεταμόρφωση. Επίνοιες που ν' ανακαλύπτονται επ' άπειρον, ανανεωτικοί αιφνιδιασμοί. Αίσθηση του κοντινού που δραπετεύει, και του μακρινού που πιάνεται, όπως το πουλί στο ξώβεργο. Επώδυνη εγκράτεια και βασανιστική ετοιμασία. Γύμναση και προπόνηση μυρίζοντας τους θάμνους, μελετώντας τα άστρα, και ακούγοντας τους ήχους του άνεμου και των νερών. Παιχνιδίσματα με τις φωτιές, και σάλτοι στην άκρη του βράχου. Αποξένωση οικειότητας, ανακάλυψη του παλαιού, κελαηδητά πουλιών που ακούγονται πολυβόλα σε ώρα πολέμου. Θέλει προαίσθημα κακού, που να γίνεται ανεπαίσθητα χαρούμενη αγγελία. Και κείνη την αλλόφρονη αίσθηση της τελευταίας φοράς. Οι κλειδωμένες λέξεις, όλες και με την πρέπουσα μουσική, να βγαίνουν στο περιβόλι περίπατο, για να εξαγνίζουν τη γλώσσα τιμωρώντας τη χυδαιότητα της ψυχής. Ζήλεια όση η κόλαση. Ελεγχόμενη όμως, καθώς οι αντιδράσεις στον πυρηνικό αντιδραστήρα. Θέλει βίωση τραγικότητας και φτερουγητά θανάτου. Πορεία στο τούνελ με εμμονή στηναντοχή. Και κυρίως αυτό: ο αστερισμός της Διάρκειας πάντα να μεσουρανεί.
Πώς αγωνίζεται ώρες ο ναυαγός να ξεφύγει τα σαγόνια της θάλασσας;
≫Κι όταν το θηλυκό ξεδιπλωθεί σημαία στα τείχη, που τη μαστιγώνει ο άνεμος να την ξεσκίσει・ κι όταν το θηλυκό σέρνει και βαρεί φουρτουνιασμένος πόντος ταράζοντας τα φύκη στο βυθό, και χτυπώντας με αρμύρα και αλισάχνη τα κοτρώνια της ακτής, τότε να ξεβράζεται ο ναυαγός στην άμμο. Ζωντανός ακόμη. Να σέρνεται ως τη σπηλιά, να σκεπάζεται με ξερά φύλλα, για να κοιμηθεί εφτά μέρες κι' εφτά νύχτες ανεξύπνητος.

Ακούγοντας ο Δίας τον έκοψε.

-Σταμάτα, Τειρεσία! σε θεούς ομιλείς.
-Ας μου δώκει η θεότη σας να παραστήσω και τούτο. Της γυναίκας το σώμα είναι το μουσικό όργανο. Η αρρενωπία του άντρα είναι ο οργανοπαίχτης. Όσο πιο έμορφη είναι η εικόνα του θηλυκού, να την ειπείς στο μισοφώς αλάβαστρο, να την ειπείς δέρμα δορκάδας τρελαμένο στα μύρα του άνεμου, να την ειπείς αστέρι της βροχής που στάζει αχτίνες, όσο πιο έμορφη είναι η όψη του θηλυκού, σώμα και πρόσωπο και νόηση ένα, τόσο πιο σπάνιο και ακριβό είναι το μουσικό όργανο που ζητά να το παίξει ο καλλιτέχνης του. Βιολί στραντιβάριους είναι της γυναίκας το σώμα.
Λουδοβίκος Μπετόβεν είναι ο βιολιστής του. Και η πράξη του έρωτα, το μουσικό γινόμενο που ακούγεται, είναι η Σονάτα Kreutzer. Η ενάτη σονάτα.
Ιδές που η νύχτα πηχτή γκρεμίζεται σε καταρράχτες άστρων.

- Πάψε σου λέω, Τειρεσία! μην ανεβαίνεις στον Όλυμπο.
-Σταματώ, δέντρο βασιλικό του σύμπαντος. Το ερωτικό σμίξιμο το σωστό του άντρα και της γυναίκας είναι η άγρια μάχη που κάνουν τα στρατέματα της φύσης. Είναι οπλές και κρότος αγρίων ζώων, που επελαύνουν στο Μασάιμάρα και στο Σερεγκέτι. Είναι με το όνειρο να διασπάσεις τα όρια και τους νόμους της φύσης, όπως με το νετρόνιο διασπούν τα άτομα του πλουτώνιου, και ελευθερώνουν τις πανίσχυρες πυρηνικές δυνάμεις. Είναι η κυριαρχία μιας ορατής βοής απάνου στις τάξεις του θανάτου. Με την προέλαση που γίνεται μέσα από τις γραμμές του θανάτου.

-Πες μας τώρα και για τη μετοχή των φύλων στον καρπό της ηδονής.

Εκεί ο Τειρεσίας εδίκασε:
- Από τα δέκα μερίσματα του καρπού της ηδονής για τη γυναίκα προορίστηκαν τα εννέα, και για τον άντρα το ένα. ≪Δέκα μοιρών ούσών εννέα τέρπεσθαι την γυναίκα, οϊην δε τον άνδρα≫.

Η Ήρα ν' ακούσει τέτοια κρίση, έκαμε έτσι με το ωραίο της χέρι μπροστά στο πρόσωπο του Τειρεσία. Γιομάτη θυμό. Τον επήρε ο αέρας και τον ετύφλωσε. Aeterna damnavit lumina nocte.
Και επειδή, όταν εδιάταζε θεός ποινή σε θνητό, δεν ημπορούσε κανείς να τη σηκώσει, ας ήταν κι ο Δίας, ο γιός του Κρόνου για να πραΰνει τη συφορά, τού 'δωκε το μέσα φως. Να βλέπει με το νου το αδήλο μέλλον. Pro lumine adempto scire futura dedit. Έτσι έγινε προφήτης ο Τειρεσίας.
Δίκασε τα μάτια του σε αιώνια νύκτα.
Για το φαις που του πήρε, του 'δωκε να γνωρίζει τα μέλλοντα.

Η άλλη παρόλα των ελλήνων λέει πως δεν τον ετύφλωσε η Ήρα, μόνε έχασε το φως του, γιατί είδε την Αθηνά γυμνή την ώρα που λουζόταν. Που πάει να ειπεί πως στο γυμνό κορμί της Αθηνάς ο Τειρεσίας αντίκρυσε τέτοιο άφραστο θαύμα, που πια δεν ήθελε να ξαναϊδεί τίποτα στον κόσμο.
Κι αν έπαθε τέτοιο χουνέρι με την Αθηνά, φαντάσου τι θα πάθαινε αν έβλεπε γυμνή την Ήρα. Που κάθε φορά που την πλάγιαζε τρυφερά στις χλωρασιές του Όλυμπου ο Δίας, ανάβανε σαν την ξερή φτέρη όλες οι λάκκες.
Και το μάτι της πάντα βαρό.

Αυτός εστάθηκε ο φτωχός Τειρεσίας. Γιατί μπλέχτηκε στις μυλόπετρες των θεών, την ώρα που αλέθουνε το στάρι. Για να δίνουν στον κόσμο τον Άρτο.
Ήτανε ο ίδιος που αργότερα είχε Τρωάδα τον πόλεμο στις Θήβες με κάποιον Οιδίποδα. Μεγάλο και κείνον εραστή. Ως και με τη μάνα του έσμιξε στην παστάδα.
Έτσι λένε.
Και αυτή ήταν η κρίση του για το πλούτος του θηλυκού στα ερωτικά. Και για τον πένητα άντρα. Με το φτωχούλι, και με το λιγουλάκι του. Χαλάλι του όμως. Που μπορεί να χαρίζει τόση χαρά στο θηλυκό. Γιατί αυτό είναι που κύει και τίκτει.
Κι ας λένε, πως ο οργασμός είναι η ανάποδη γραφή του εγωισμού. Οι εννέα φορές δηλαδή για τη γυναίκα, και η μία για τον άντρα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ - ΓΚΕΜΜΑ