ΘΡΑΚΗ

Και μας μείνανε οι χοροί, οι μουσικές και οι παράτες. Και μας, μας μείνανε οι θύμησες. Μας έμεινε να λέμε: η γιαγιά έλεγε τούτο και τ’ άλλο. Μας έλεγε, μας έλεγε…

Έλεγε ιστορίες –γράμματα ας μην ήξερε- ήξερε κι έλεγε. Απ’ όλα ήξερε κι έλεγε. Για το χωριό, για τ’ αμπέλια, τα ζώα, τα χωράφια, για τα σπίτια, για τα παιδιά, για κορίτσια, για προξενιά, για αγάπες, για γάμους, για πανηγύρια, για γλέντια. Για τις εκκλησιές και τα ξωκλήσια. Για τις γιορτές, τα γλυκά, τις πίττες, τα φαγιά. Έτσι το’ να, έτσι τ’ άλλο. Μίλαγε και μας έλεγε μουχαμπέτια και μασάλια. Παραμύθια και ιστορίες –αληθινές και φανταστικές. Για τους καλικαντζάρους τα Χριστούγεννα, για δαιμόνια και τελώνια τις Απόκριες, για βασιλοπούλες και πριγκιπόπουλα, για τον Μεγαλέξανδρο και την αδερφή του την Γοργόνα, που ταλαιπωρεί τους ναυτικούς μας στα πέρατα της θάλασσας. Για τον μαρμαρωμένο Βασιλιά που μέχρι τα στερνά της τον περίμενε να λευτερώσει την Πόλη, που από μικρό κορίτσι το’ χε τάξει να πάει. Ιστορίες απ’ τα Βαγγέλια για τον Χριστούλη και την Παναγίτσα. Ακόμα και για τον παππού, που πολέμησε στο μέτωπο της Μικρασίας. Και τι δεν μας έλεγε!

Για την Θράκη μας έλεγε. Έλαμπε η ματιά της σαν η κουβέντα της γύρναγε στην Θράκη. Κι όμως εμείς λέγαμε, η γιαγιά είναι στενάχωρη όταν η κουβέντα της γυρνάει για την Θράκη. Κακό πράμα λέγαμε η Θράκη. Καλά… κάνανε και φύγανε κι ήρθανε δω στο χωριό μας! Καλά … κάνανε! «Άααχ! εμείς στην Θράκη», έλεγε η γιαγιά. Κι έτσι ήμασταν στην Θράκη κι αλλιώς στην Θράκη. Μπερκέτια η Θράκη, πλούτη η Θράκη, ομορφιές η Θράκη. Κι έτσι η Θράκη κι αλλιώς η Θράκη. Μούστος και μέλι στο στόμα της η Θράκη. Κι έναν συννεφάκι στα μάτια της η Θράκη…!!!

Και τώρα τι μας μείνανε εμάς; Κάτι χοροί, κάτι μουσικές και πολλές παράτες! Φτώχεια δηλαδή και μιζέρια. Που’ ναι τα πλούτη της γιαγιάς; Τα πλούτη της Θράκης; Μ’ ένα κάρρο και δυο γελάδια φέρανε τα πλούτη απ’ την Ραιδεστό εδώ στα μακριά, στον ξένο τόπο, εδώ στο χωριό μας. Και μεις τα χάσαμε και μας μείνανε μόνο λόγια, παράτες και κάτι χοροί και μουσικές. Φτώχεια και μιζέρια δηλαδή.

Για λογαριασμό της γιαγιάς, ο ζων στις Σέρρες (τώρα) ευτυχής στην άγνοια τού τι ήταν η Θράκη, εγγονός της.

Ζήσης Δελιοτζάκης

Δάσκαλος

Οπτικοακουστικό: Πάνος Αλεξανδρούπολη