ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ ΑΘΗΝΩΝ 2000 μ.Χ.

Δεν πέθανε ποτέ δεν χάθηκε όταν χαθήκαν τα Ιερά, δεν κάηκε μαζί με τους παπύρους, η Αρχαία Ψυχή.
Ζει μέσα στα δάση, στις πηγές, στο γαλάζιο τ’ουρανού και της θάλασσας, στους πυροβάτες, στους κουδουνοφόρους, στο κοίλον του θεάτρου.
Ζει στον αυλό, στον άσκαυλο, στα κύμβαλα, στην λύρα, στην πανδούρα και στα κρόταλα.
Ζει σε γραμμές ευθείες, τεθλασμένες, τρίγωνα, κύκλους,  αστρολάβους, στον  κανόνα και στον διαβήτη.
Ζει σ’αυτούς που ακόμα ορκίζονται στον Ήλιο, στην καρδιά της μάνας που δεν ξέχασε τα βότανα γιατρικά για το παιδί της.
Ζει στους βρεγμένους απ’ την βροχή βοστρύχους κοριτσιού, και στα παιδιά που κοντά στ’ αρχαία μάρμαρα κάτι παθαίνουν.

Ζει.
Και έρχεται.
Με την δύναμη της γέννας που δεν καταλαβαίνει, με την δύναμη του πρωινού Ήλιου που επιμένει να ανατέλλει.
Δεν φοβάται στην θέα μελανοφόρων ρινοφώνων αοιδών, και απαντά:

«Φως ιλαρόν, ανέσπερον,
φοίβον, αλεξίφοβον
αθανάτου Διός,
Θεών ουρανίων  και χθονίων.
Ελθόντες επί την ηλίου δύσιν,
ιδόντες φως ατέλευτον,
υμνούμεν Γέαν, Αστέρας, αθανάτους Θεούς.
Άξιόν σε εν πάσι καιροίς υμνείσθαι
φωναίς τε και οργάνοις,
Ζεύ φίλε, Ζεύ φίλτατε.
Διό και ο κόσμος σε γιγνώσκει,
μηδέποτε λησθείς»

https://sites.google.com/site/pitago99/poems

Πηγή εικόνας.