Στην Ελληνική
Παράδοση, ο ΕΡΩΣ (=ΑΓΑΠΗ , κάθε είδους Αγάπη) (Έρως Αρετής , Έρως γης, Έρως
θαλάσσης, Έρως επιστήμης, Έρως μητρός, Έρως τέχνης, Έρως γυναικός κλπ) είναι η
πρωτίστη και συνεχής αιτία της κοσμογονίας και της κοσμοποιοίας (Τόσο στην
Ορφική, όσο και στην Ησιόδεια κοσμογονία).
Είναι
έννοια αφηρημένη, πολυσυλλεκτική, είναι το σύνολο της συμπαντικής Αγάπης, Αγάπη
προς το σύνολο του εκδηλωμένου κόσμου, προς τον άνθρωπο, προς το φυτό, το ζώο,
την πέτρα, το ποτάμι, προς κάθε μορφή, προς μία έννοια, προς μία κατάσταση,
προς ένα πράγμα, προς τα πάντα, από την πρωτογενή ύλη μέχρι τους Θεούς. Είναι η
ελκτική και συνεκτική δύναμη που συγκρατεί την ύλη και δημιουργεί, διατυπώνει
κάθε μορφολογία. Είναι ο αρχαιότερος των εγκοσμίων Θεών και υπεύθυνος για κάθε
δημιουργία. Η ενέργειά του υπάρχει σε όλους τους Θεούς αλλά και σε όλους τους
ανθρώπους, ζώα, φυτά κλπ, σε όλη την υλική εκδήλωση, διακατέχει το παν, πληρεί
τον κόσμο.
Είναι
ενδεικτικό ότι άλλες θεότητες – προσωποποιημένες στο θείο επίπεδο έννοιες όπως
η Αρετή, η Αρμονία, η Ευνομία, η Μνημοσύνη, η Πειθώ κλπ βρίσκονται στο γενεαλογικό
δέντρο της θεογονίας σε κατοπινά στάδια και γενεές. Αυτό το γεγονός
καταδεικνύει την τεράστια σημασία και έμφαση που έχει ο Έρωτας (=Αγάπη) στην
Ελληνική θρησκεία καθώς βρίσκεται στην αρχή της κοσμογονίας και θεογονίας ως το
πρώτιστο και μοναδικό στοιχείο κοσμοποιοίας στο σύμπαν ενώ ταυτόχρονα είναι η
ελκτική δύναμη που συγκρατεί την ύλη στο μεγάκοσμο (πλανητικά συστήματα) και
τον μικρόκοσμο (υποδιαιρέσεις της ύλης).
Και
όπως προαναφέραμε, όχι μόνο συγκρατεί την ύλη αλλά επίσης την κινητοποιεί δημιουργώντας
συμπλέγματα και μορφές περισσότερο η λιγότερο εξελιγμένες. Δημιουργεί έτσι όλες
τις μορφές του αισθητού κόσμου αλλά και του νοητού καθώς ο κόσμος των νοητών
είναι μια προβολή και επεξεργασία των δεδομένων του αισθητού κόσμου. Ο
Ελληνικός κόσμος λοιπόν είναι ένας κόσμος στον οποίο το κύριο στοιχείο είναι η
Αγάπη. Ένας κόσμος έντονης Αγάπης. Η Αγάπη είναι ο βιότοπος του Ελληνισμού και
ο καθολικώς προσδιοριστικός όρος του Ελληνικού Πολιτισμού.
Όλα τα
γεννήματα του Έρωτος (της Αγάπης): ο κόσμος τα φυτά τα ζώα οι άνθρωποι και οι
θεοί φέρουν μέσα τους την ενέργεια του Έρωτος.
Της
Αλεξάνδρας Γιαννοπούλου (Απόσπασμα)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
4 σχόλια:
Γεια σου Σείριε,
Ανατρέχω σ' ένα βιβλίο που κοσμεί τη βιβλιοθήκη μου, το «La voie du bonheur- la philosophie vivante de Socrate» (Fernand Schwarz), όπου αναφέρει κάτι πολύ ωραίο περί Ορφικού Έρωτα και Ησιόδειου Έρωτα:
Κεφάλαιο V: Η έννοια της Αγάπης για τον Σωκράτη
Υποκεφάλαιο: Ο Έρως του Σωκράτη (σελ.85-86)
- [...]Ο Έρως του Σωκράτη έρχεται σε αντίθεση με τον Έρωτα στη Θεογονία του Ησιόδου, που αποτελεί τη βάση της Ελληνικής Μυθολογίας και για την οποία ο Έρως είναι η αρχή της γέννησης μέσω του ζευγαρώματος. Πράγματι, η έννοια του Έρωτα στο Σωκράτη θυμίζει περισσότερο τις θεογονικές ραψωδίες του Ορφέα. Αυτός μιλούσε για έναν Έρωτα πρωταρχικό, «...ο οποίος θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει παραμεριστεί απ' τον Ησίοδο. Με το όνομα Πρωτογέννητος, (ο πρώτος γεννημένος), ή Φάνης (αυτός που κάνει κάτι να λάμπει. Με άλλα λόγια αυτός που δίνει προτερήματα, επειδή αυτά είναι που δίνουν τη λάμψη στον άνθρωπο) ο Έρως είναι, σύμφωνα με τους Ορφικούς, η δύναμη που εντάσσει και συμφιλιώνει τα αντίθετα. Είναι η πρωταρχική δύναμη που επιτρέπει να ενώνονται οι διαφορετικές όψεις ενός κόσμου κατακερματισμένου απ' τις εντάσεις». [(Marcel Detienne, Encyclopoedia universalis, άρθρο Orphisme)]
Ο Ορφικός Έρως είναι η προϋπόθεση χάρη στην οποία το σύμπαν διατηρεί τη συνοχή του, χάρη στην οποία το μαύρο και το άσπρο, η μέρα και η νύχτα, συμβιώνουν. Αυτός αναλαμβάνει τη φαινομενική αντίθεση της ύπαρξης. Αυτή η παλιά παράδοση που εμπνέει, συνειδητά ή όχι, το Σωκράτη. Και είναι αυτή η σύμπτωση με την Ορφική σκέψη που τον κάνει να διαχωρίζει τις πεποιθήσεις του από αυτές των συμπολιτών του, οι οποίες είναι επηρεασμένες από τη σκέψη του Ησιόδου. «Για τον Ησίοδο, μόνο οι θεοί μετράνε, οι σεβαστοί, η ιστορία τους που διαμορφώνει τον αληθινό λόγο του όντος. Και η σχέση που δημιούργησε ο Προμηθέας ανάμεσα στους θεούς και στους ανθρώπους έγινε μόνο για να καθαγιαστεί η τάξη που ορίστηκε απ' τις θείες δυνάμεις». [(Marcel Detienne, Encyclopoedia universalis, άρθρο Orphisme)]
Μ' άλλα λόγια, οι πιθανότητες να ασχολούνται πραγματικά οι θεοί με τους ανθρώπους είναι μηδαμινές. Ο κόσμος των θεών και ο κόσμος των ανθρώπων είναι δύο κόσμοι παράλληλοι. Έτσι εξηγείται το πεπρωμένο στην Ελληνική Τραγωδία και ο Θάνατος του τραγικού ήρωα, θύμα αυτού του πεπρωμένου. Τα δυο συστήματα δίνουν στον άνθρωπο μια θέση πολύ διαφορετική και η θέση του Σωκράτη κλίνει προς τους Ορφικούς: ο θάνατός του είναι μια νίκη πάνω στο πεπρωμένο.[...] -
(Σελ.85-86 του προαναφερθέντος βιβλίου)
Ο σκοπός του σχόλιου είναι συμπληρωματικός στο κομμάτι για τον Έρωτα στις δύο σημαντικές Κοσμοθεωρίες.
Χαίρε Άκρατε Αετέ.
Σε ευχαριστώ για το χρήσιμο σχόλιο.
Πολύ ενδιαφέρον το σχόλιο του Άκρατου Αετού.Μήπως ο έρως είναι αυτός που καταλύει τον διττό αισθητό μας κόσμο και μέσω αυτού του συμπαντικού φτερωτού δαίμωνος,περνά ο θνητός άνθρωπος στο νοητό πεδίο,όντας μέσα στο υλικό του σώμα,αρχικά...;Η ορφική ερμηνεία είναι που με προϊδεάζει ή και με πείθει για κάτι τέτοιο,αλλά και κάποιες μαρτυρίες εμπειρικές,πραγματικές....Ας μου επιτραπεί το μυστιριακό ύφος!
Ένα έχω να πω μόνο.
Χαίρομαι πολύ που έχω επισκέπτες σαν κι εσάς!!!
Δημοσίευση σχολίου