Τότε ακόμη, πριν καν το μυαλό σου φτάσει σε σημείο να κατανοεί την ίδια σου την γλώσσα ήδη ήξερες να προσεύχεσαι σε ένα αιμοδιψή θεό, προστάτη ενός ανατολικού λαού που δια πυρρός και σιδήρου επέβαλε τα ήθη και έθιμα του...
Έλληνα σε κάνανε να ξεχάσεις.
Κάποτε ήσουν ο σπόρος μιας γης ηρώων και σοφών.
Κάποτε για τους πατέρες σου, τα αδέρφια και τις αδερφές σου, λέγανε θαυμάσια λόγια. Μιλούσαν για αυτούς που δίδαξαν παντού παιδεία και επιστήμες, ήθος και αρετές, θάρρος και ανδρεία.
Κάποτε Έλληνα μιλούσαν για σένα.
Κοίτα γύρω σου και αναρωτήσου, γιατί αλλάξαν οι καιροί;
Τι έγινες εσύ, ο πιο θαυμαστός όλων που άφησες το σημάδι σου στον κόσμο;
Από ελευθερία να ζητάς δουλεία. Από αρετή να ζητάς ταπείνωση και προσκύνημα. Από γνώση να ζητάς την άγνοια. Από την ζωή να προτιμάς να προσκυνάς λείψανα νεκρών. Από το φυσικό να προτιμάς το αφύσικο. Από την ομορφιά, να προτιμάς την ασχήμια. Αλλά το χειρότερο όλων, από την τέλεια αντίληψη του κόσμου σε έκαναν να προτιμάς έναν «θεό» που του χαρίζεις τον κόσμο.
Όταν θα σε διακατέχει ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα, αυτό λέγεται δικαιοσύνη. Το αίμα σου την ζητά, οι πρόγονοι σου την ζητάνε, οι βιβλιοθήκες με τις γνώσεις σου, οι Θεοί σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου