ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΟΙ - ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ

ΕΙΚΟΝΑ: Η Θεά Άρτεμις με τόξο και βέλος μπροστά από βωμό. Αττική ερυθρόμορφη λήκυθος, -475 Σικελία. https://commons.wikimedia.org

«Στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο ανοίγουν οι πύλες φωτός και ενσαρκώνονται στη Γαία οι γιοι Φωτός, που είναι και γιοι Θεών, και οι ψυχές των θνητών ανεβαίνουν στους ουρανούς».

«Ιδανικότερες ημέρες για τις μυητικές διαδικασίες είναι τα Ηλιοστάσια και οι Ισημερίες. Τις ημέρες αυτές ανοίγει το φωτεινό περίβλημα της Γαίας, οι φωτεινοί δακτύλιοι των πλανητών, των άστρων, των γαλαξιών και μαζί με αυ­τούς ανοίγουν και όλοι οι ουράνιοι δίαυλοι. Σε ολόκληρο το σύμπαν τις ημέρες αυτές κυριαρχεί η θεία ευαρέσκεια του δημιουργού και σε γήινη έκφραση είναι ένα ουράνιο πανηγύρι.»

Οι ημερομηνίες αυτές ήταν είναι και θα είναι ιερές και γινόταν οι μυή­σεις και οι μεγάλες γιορτές. Οι δυο Ισημερίες (21/3, 21/9) και τα δυο Ηλιοστάσια  (21/6, 21/12) κάθε χρόνου.

Κατά την παράδοση και τα Αρχαία Μυστήρια όλων των φυλών της Γής τις περιόδους αυτές του χρόνου ανοίγουν οι Ουράνιες Πύλες του Γαλαξία μας που ευρίσκονται στο Αστερισμό του Ωρίωνα και εξέρχονται όλα τα άρματα των κατώτερων θεών.

ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ: ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΣΤΟ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ

ΕΛΕΥΣΙΣ - ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ΚΟΙΝΟΝ ΤΗΣ ΓΗΣ ΤΕΜΕΝΟΣ

Κατά τις ημέρες των Μυητικών διαδικασιών ανοίγει το φωτεινό περίβλημα της Γαίας, οι φωτεινοί δακτύλιοι των πλανητών, των άστρων, των γαλαξιών και μαζί με αυ­τούς ανοίγουν και όλοι οι ουράνιοι δίαυλοι. Σε ολόκληρο το σύμπαν τις ημέρες αυτές κυριαρχεί η θεία ευαρέσκεια του δημιουργού και σε γήινη έκφραση είναι ένα ουράνιο πανηγύρι.

Οι ημερομηνίες αυτές ήταν είναι και θα είναι ιερές και γινόταν οι μυή­σεις και οι μεγάλες γιορτές. Οι δυο Ισημερίες (21/3, 21/9) και τα δυο Ηλιοστάσια  (21/6, 21/12) κάθε χρόνου.

Κατά την παράδοση και τα Αρχαία Μυστήρια όλων των φυλών της Γής τις περιόδους αυτές του χρόνου ανοίγουν οι Ουράνιες Πύλες του Γαλαξία μας που ευρίσκονται στο Αστερισμό του Ωρίωνα και εξέρχονται όλα τα άρματα των κατώτερων θεών...

Το τέλος των Ελευσινίων αναφέρεται από τον ιστορικό Ευνάπιο, ο οποίος είχε μυηθεί κι ο ίδιος στα Μυστήρια κι είχε γίνει Ιεροφάντης.
Τελευταίος νόμιμος ιεροφάντης των Μυστηρίων φαίνεται από τις πηγές να είναι ο Ευμολπίδης Νεστόριος, ο οποίος “ανήγγειλε την αρχή της μεγάλης πνευματικής νύχτας για την ανθρωπότητα“.

Φαντάζεστε να μην είχαν κλείσει ποτέ τα Ιερά Μυστήρια, τι πλανήτη θα είχαμε;

Την απάντηση την δίνει ο Carl Sagan, σχετικά με την εξέλιξη που θα είχε τεχνολογικά η ανθρωπότητα, αν το Φως της Ιωνίας είχε επιβιώσει. “Θα είχαμε πάει ήδη στα αστέρια”. 

-------------------------

ΤΑ ΜΥΗΤΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ - ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΛΑΒΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ  

ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ

 Το Πλουτώνιο Σπήλαιο στον Αρχαιολογικό Χώρο της Ελευσίνας  

ΕΛΕΥΣΙΝΑ - Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΝΑΟΥ 

ΕΛΕΥΣΙΣ - ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ΚΟΙΝΟΝ ΤΗΣ ΓΗΣ ΤΕΜΕΝΟΣ

CARL SAGAN: ΑΝ ΕΙΧΑΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΙΩΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ, ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΠΑΕΙ ΗΔΗ ΣΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ

CARL SAGAN: ΑΝ ΕΙΧΑΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΙΩΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ, ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΠΑΕΙ ΗΔΗ ΣΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ

Ποια θα ήταν η πορεία της ανθρωπότητας αν είχαν επικρατήσει οι Αρχαίοι Έλληνες Ίωνες Φιλόσοφοι;

Την απάντηση την δίνει ο ίδιος ο Carl Sagan στο παρακάτω video, σχετικά με την εξέλιξη που θα είχε τεχνολογικά η ανθρωπότητα, αν το Φως της Ιωνίας είχε επιβιώσει. “Θα είχαμε πάει ήδη στα αστέρια”.

Το απόσπασμα είναι από την σειρά επιστημονικού ντοκιμαντέρ Cosmos (1980) η οποία άφησε εποχή. 

Επειδή με απίστευτο μένος και επιμονή προσπαθούν να υποβαθμίσουν ή και να εκμηδενίσουν την αξία και την προσφορά των Αρχαίων Ελλήνων στην ανθρωπότητα  συνίσταται η επίδειξη του παρακάτω video μαζί με το βιογραφικό του  Carl Sagan Εδώ.

Προκύων Φύλαξ

----------------------------

ΕΛΕΥΣΙΣ - ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ΚΟΙΝΟΝ ΤΗΣ ΓΗΣ ΤΕΜΕΝΟΣ

Μυστήρια της Αρχαίας Ελλάδας: Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων!

Το 1901, στα νερά των Αντικυθήρων, δύτες ανακάλυψαν ένα εύρημα που θα άλλαζε για πάντα την κατανόηση μας για την αρχαία τεχνολογία. Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων, ένα "αρχαίο κομπιούτερ", αποκαλύπτει τις γνώσεις των Ελλήνων για την αστρονομία, τον χρόνο και το σύμπαν. Ήταν άραγε ένα απλό ημερολόγιο; Ή μήπως ένα εργαλείο που κρύβει μυστικά που ακόμα δεν έχουμε αποκωδικοποιήσει;  Ιστορίες που Αξίζει να Ειπωθούν!

-------------------------------------

ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΜΙΝΩΪΚΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΣ

ΝΕΑ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ

ΚΑΙ ΝΕΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ ΣΤΟ ΦΩΣ

ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ: ΟΙ ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ ΦΩΤΙΖΟΥΝ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ, Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ ΗΤΑΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΣ.

ΟΙ ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΑΡΧΑΙΩΝ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΩΝ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΝ

Η εικόνα είναι από το Αναγνωστικό της Δ' Δημοτικού, δεκαετιών 60-70

 Στον εσωτερισμό, οι καλικάντζαροι δεν αντιμετωπίζονται μόνο ως λαϊκά δαιμονικά όντα των Χριστουγέννων, αλλά κυρίως ως συμβολικές μορφές που εκφράζουν εσωτερικές και κοσμικές δυνάμεις.

Ζουν «κάτω από τη γη» και πριονίζουν το Κοσμικό Δέντρο. Εικόνα της αποσύνθεσης και της ανανέωσης του κόσμου.

Εκφράζουν το χάος πριν την αναγέννηση και τη γόνιμη αταξία που προηγείται της τάξης.

Εσωτερικά, οι καλικάντζαροι είναι οι «φωνές» που σαμποτάρουν την εξέλιξη.

Η δοξασία που γέννησε τους καλικάντζαρους είναι σαφώς Αρχαία αλλά η μορφή που γνωρίζουμε σήμερα διαμορφώθηκε και μέσα στον χριστιανικό χρόνο, όπως όλες οι γιορτές και τελετουργίες που αντιγράφηκαν από την Αρχαιότητα και προσαρμόστηκαν στην μετά χριστιανική εποχή.

Οι καλικάντζαροι δεν εμφανίζονται με αυτό το όνομα στην αρχαιότητα, αλλά το αρχέτυπο τους υπάρχει ως Χθόνια πνεύματα της φύσης και του κάτω κόσμου. Δαιμονικές ή ζωώδεις μορφές που εμφανίζονται σε μεταβατικές χρονικές περιόδους.

Όντα που κινούνται ανάμεσα σε κόσμους (επάνω–κάτω, φως–σκοτάδι).

Η κρίσιμη λεπτομέρεια είναι ο ΧΡΟΝΟΣ.

Η περίοδος του Χειμερινού Ηλιοστασίου ήταν από την αρχαιότητα «Ρήγμα» στον χρόνο, η στιγμή όπου τα όρια των κόσμων χαλαρώνουν.

Ο Χριστιανισμός δεν κατάργησε αυτή τη δοξασία. Προσάρμοσε στο Χειμερινό ηλιοστάσιο τα Χριστούγεννα, τις Τελετές καθαρμού στα Θεοφάνια και τα Χθόνια πνεύματα έγιναν “καλικάντζαροι”.

Καμία εξήγηση δεν δείχνει καθαρά χριστιανική προέλευση. Το πνευματικό και μυθολογικό υπόβαθρο είναι αρχαιότατο.

Στην αρχαιότητα πίστευαν ότι τέτοιες χθόνιες ενοχλητικές δυνάμεις δεν “σκοτώνονται”, αλλά απομακρύνονται ή εξευμενίζονται. Η απαλλαγή γινόταν με τελετουργικές πράξεις ορίων και καθαρμού. Τα βασικά μέσα ήταν ο τελετουργικός καθαρμός (κάθαρσις). Η πιο διαδεδομένη πρακτική ήταν το νερό (ποτάμιο ή θαλασσινό). Έπλυναν σώμα, χέρια ή οικία. Αντίστοιχο αργότερα ο αγιασμός των Θεοφανίων.

Το θυμίαμα και ο καπνός “διέλυε” τα άυλα όντα (δάφνη, μύρο, λιβάνι, ρετσίνι) και η φωτιά ήταν σύμβολο τάξης και κοσμικού φωτός.

Άφηναν φαγητό έξω από το σπίτι, σιτάρι, μέλι, ψωμί, κρασί γιατί πίστευαν ότι χορταίνουν και φεύγουν.

Τα όντα αυτά θεωρούνταν ότι δεν περνούν εύκολα τα όρια για αυτό χάραζαν κύκλους γύρω από το σπίτι και έβαζαν κλαδιά δάφνης ή αγριοσυκιάς στις εισόδους.

Το όριο ήταν ιερό. Έξω χάος, μέσα τάξη.

Ο λόγος επίσης είχε (και έχει) δύναμη. Με Επωδές και επικλήσεις δεν τα “έβριζαν”, τα διέταζαν να φύγουν.

Οι Ιερές ημέρες λήξης ήταν συνδεδεμένες με το Ηλιοστάσιο ή την Νέα Σελήνη όπου οι άνθρωποι απαλλάσσονταν από τέτοιες δυνάμεις με τις παραπάνω τελετές, εκείνες τις ημέρες, για την επαναφορά της κοσμικής τάξης.

https://enneaetifotos.blogspot.com/

ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΣΠΑΝΙΑ ΑΓΑΠΑΜΕ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΑΓΑΠΗΘΟΥΜΕ ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΟΛΕΥΟΥΝ

Εδώ θα πούμε αλήθειες για αγάπη, φιλία, έρωτα, και συμπεριφορές. Μπαίνω αμέσως στο θέμα.

«Η σοφία ανήκει στα ωραιότερα πράγματα (μας λέει ο Πλάτων), ο Έρωτας είναι έρωτας προς το ωραίο, άρα κατ᾽ ανάγκην ο Έρωτας είναι φιλόσοφος. Και ως φιλόσοφος που είναι, βρίσκεται ανάμεσα στη σοφία και την αμάθεια» (Πλάτωνος - Συμπόσιον 204b).

Ο Έρωτας όμως μπορεί να είναι εγωιστικός και είναι, αλλά και δεν είναι από τη φύση του. Εξαρτάται από το πώς βιώνεται και πώς εκφράζεται.

Ο έρωτας γίνεται εγωιστικός όταν ο άλλος αντιμετωπίζεται ως «μέσο» για να καλύψει ανάγκες (ασφάλεια, επιβεβαίωση, φόβο μοναξιάς), και εκεί υπάρχει κτητικότητα, έλεγχος, ζήλια. Το «σε θέλω» σημαίνει περισσότερο «σε χρειάζομαι για μένα» παρά «σε αναγνωρίζω ως ξεχωριστό άνθρωπο». Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο έρωτας μοιάζει περισσότερο με εξάρτηση.

Ο έρωτας παύει να είναι εγωιστικός όταν εμπεριέχει ελευθερία και σεβασμό, νοιάζεται για το καλό του άλλου, ακόμα κι αν αυτό δεν εξυπηρετεί πάντα το δικό μας και συνδυάζεται με ενσυναίσθηση και αποδοχή. Τότε πλησιάζει περισσότερο την αγάπη, που είναι λιγότερο «θέλω» και περισσότερο «δίνω».

Ο έρωτας ξεκινά συχνά από τον εαυτό μας (την έλξη, την επιθυμία, τη χημεία), άρα έχει ένα φυσικό εγωκεντρικό στοιχείο. Στην ωρίμανσή του όμως φαίνεται αν μπορεί να ξεπεράσει αυτό το στάδιο.

Οι άνθρωποι προδίδονται από τις λέξεις τους. «Σε χρειάζομαι, σε έχω ανάγκη, δεν μπορώ χωρίς εσένα», όλα αυτά ικανοποιούν το εγώ και όχι το άλλο πρόσωπο.

Αυτό είναι πολύ ουσιαστικό και βαθιά αληθινό. Οι φράσεις «σε χρειάζομαι», «δεν μπορώ χωρίς εσένα» μιλούν περισσότερο για έλλειψη παρά για αγάπη. Δεν περιγράφουν τον άλλον. Περιγράφουν τον εαυτό που φοβάται. Είναι λόγια που ντύνουν την εξάρτηση με ρομαντισμό.

Όταν λέμε τέτοια λόγια, συχνά ζητάμε επιβεβαίωση, μεταθέτουμε την ευθύνη της πληρότητάς μας στον άλλον, κάνουμε τον έρωτα καταφύγιο, όχι συνάντηση. Και πράγματι, αυτό ικανοποιεί το εγώ: «Χωρίς εσένα δεν υπάρχω» σημαίνει «κάνε με να υπάρχω».

Η διαφορά είναι λεπτή αλλά καθοριστική. Σε χρειάζομαι, γιατί θέλω να καλύψεις κάτι που μου λείπει.

Αν ο έρωτας στηρίζεται στην ανάγκη, τότε τη στιγμή που η ανάγκη δεν καλύπτεται, ο έρωτας πάει περίπατο. Δεν χάθηκε, απλώς ποτέ δεν ήταν αυτό που νομίζαμε.

Είναι η λογική της συναλλαγής. Μου δίνεις, σε θέλω. Δεν μου δίνεις, δεν σε χρειάζομαι. Εκεί δεν υπάρχει έρωτας, υπάρχει χρήση. Ο άλλος λειτουργεί σαν πηγή, όχι σαν πρόσωπο. Ο έρωτας όμως, όταν είναι έρωτας και όχι ανάγκη μεταμφιεσμένη, αντέχει ακριβώς στη στιγμή που ο άλλος παύει να μας καλύπτει. Γιατί τότε αποκαλύπτεται το κρίσιμο ερώτημα: Σε θέλω για αυτό που μου προσφέρεις ή για αυτό που είσαι; Αν η «παροχή» εξαφανιστεί, εξαφανίζεται και το συναίσθημα και τότε αυτό που έσβησε δεν ήταν έρωτας αλλά εξάρτηση.

Ο αληθινός έρωτας δεν λέει: «σε θέλω γιατί σε χρειάζομαι» ούτε «σε θέλω όσο με καλύπτεις». Ο αληθινός έρωτας προϋποθέτει δύο ολόκληρους ανθρώπους, όχι δύο μισούς που κρατιούνται ο ένας από τον άλλον.

Επομένως το «σ' αγαπώ, δεν μπορώ χωρίς εσένα», έχει κάτι αναληθές και κυρίως κάτι επικίνδυνα παραπλανητικό. Το «σ’ αγαπώ, δεν μπορώ χωρίς εσένα» δεν μιλά για αγάπη. Μιλά για φόβο απώλειας του εαυτού. Λέει «χωρίς εσένα δεν αντέχω, καταρρέω». Κι αυτό δεν είναι αγάπη, είναι δέσιμο μέσα από έλλειψη. Η αγάπη δεν αφαιρεί την αυτάρκη ύπαρξη του άλλου. Δεν τον κάνει όρο επιβίωσης. Αντίθετα αναγνωρίζει την αυτονομία, αντέχει την απόσταση, δεν απαιτεί σωτηρία. Όταν λες «δεν μπορώ χωρίς εσένα», άθελά σου φορτώνεις στον άλλον ένα βάρος, να σε κρατά όρθιο. Και αυτό δεν είναι έρωτας, είναι ευθύνη που ο άλλος άνθρωπος δεν ζήτησε.

Η αγάπη δεν χρειάζεται δραματικότητα για να είναι βαθιά. Χρειάζεται αλήθεια.

Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι σε αυτόν τον πλανήτη δύο ειδών αληθινές αγάπες υπάρχουν (και έκανα αυτήν την σκέψη, πολύ πριν ακουστεί η ίδια φράση σε κάποια ταινία, και πραγματικά, θέλω να κάνω λάθος...). Και εννοώ την αγάπη της μάνας προς το παιδί της και του σκύλου προς τον άνθρωπο του (αν και στο πρώτο υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά εστιάζουμε στον κανόνα).

Αυτό είναι σκληρό, αλλά όχι κυνικό. Είναι απογυμνωμένο από ψευδαισθήσεις. Και γι’ αυτό πονά. Η αγάπη της μάνας προς το παιδί, όταν υπάρχει πραγματικά, είναι από τις λίγες μορφές αγάπης που δεν ζητά ανταπόδοση, δεν διαπραγματεύεται, δεν θέτει όρους. Δίνει ακόμη κι όταν δεν «παίρνει». Οι εξαιρέσεις υπάρχουν όταν μολύνεται από φόβο, ναρκισσισμό ή ανεκπλήρωτες ανάγκες. Τότε παύει να είναι αυτή η αγάπη.

Η αγάπη του σκύλου προς τον άνθρωπο είναι σχεδόν αφοπλιστικά καθαρή. Δεν εξιδανικεύει, δεν ζητά να τον συμπληρώσεις, δεν σε χρειάζεται για να ορίσει τον εαυτό του. Είναι παρουσία. Πίστη. Συνύπαρξη χωρίς αφήγημα.

Οι ανθρώπινες σχέσεις, αντίθετα, είναι φορτωμένες με προσδοκίες, τραύματα, ρόλους, και την ανάγκη να «σημαίνουμε κάτι» για τον άλλον.

Γι’ αυτό σπάνια αγαπάμε και κυρίως δεχόμαστε να αγαπηθούμε με όρους που μας βολεύουν.

Ίσως όμως υπάρχει και μια τρίτη, πιο σιωπηλή κατηγορία αγάπης: η αγάπη του ανθρώπου που έχει συμφιλιωθεί με τον εαυτό του. Δεν είναι εντυπωσιακή, δεν υπόσχεται αιωνιότητες, δεν φωνάζει «χωρίς εσένα δεν υπάρχω». Απλώς λέει: «Είμαι εδώ, αν θέλεις. Και αν φύγεις, θα πονέσω, αλλά δεν θα χαθώ». Αυτή δεν είναι συχνή. Αλλά όταν υπάρχει, δεν μοιάζει με καμία άλλη.

Όταν ο άλλος σε χρειάζεται για να μην καταρρεύσει, τότε η επαφή γίνεται υποχρέωση, η χαρά γίνεται καθήκον κι εσύ καταλήγεις «στήριγμα» αντί για φίλος.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αντέχουν την μοναξιά και επιδιώκουν οπωσδήποτε να έχουν σύντροφο. Και άλλοι που τους αρέσει ο ελεύθερος και μοναχικός τρόπος ζωής. Αυτό δεν αφορά μόνο τις σχέσεις αλλά τον τρόπο που σχετιζόμαστε με τον εαυτό μας. Σε γενικές γραμμές, οι δύο αυτοί «τύποι» διαφέρουν σε μερικούς βασικούς άξονες. Όχι γιατί ο ένας είναι σωστός και ο άλλος λάθος, αλλά γιατί έχουν διαφορετικές εσωτερικές ανάγκες.

Όσοι δεν αντέχουν τη μοναξιά συχνά τη βιώνουν ως κενό, εγκατάλειψη ή έλλειψη νοήματος. Η παρουσία ενός συντρόφου λειτουργεί καθησυχαστικά.

Όσοι την απολαμβάνουν βλέπουν τη μοναξιά (μάλλον μοναχικότητα) ως χώρο ελευθερίας, αυτονομίας και επαναφόρτισης. Οι πρώτοι αντλούν ασφάλεια κυρίως απ’ έξω: από τη σχέση, την επιβεβαίωση, το «μαζί».

Οι δεύτεροι αντλούν ασφάλεια κυρίως από μέσα: από την αυτάρκεια, τις προσωπικές τους συνήθειες, τον εσωτερικό τους κόσμο.

Εκείνοι που χρειάζονται συνεχώς σύντροφο φοβούνται συχνά την απόσταση και την απώλεια. Εκείνοι που αγαπούν την ελευθερία φοβούνται περισσότερο τον περιορισμό και την απώλεια του εαυτού τους.

Στον πρώτο τύπο, η ταυτότητα συχνά «χτίζεται» μέσα από το ζευγάρι. Στον δεύτερο, η ταυτότητα προηγείται της σχέσης και η σχέση είναι επιλογή, όχι ανάγκη.

Κανείς άνθρωπος όμως δεν είναι απολύτως ο ένας ή ο άλλος τύπος. Οι περισσότεροι αλλάζουν με τα χρόνια, από τις εμπειρίες τα βιώματα, ή τις πληγές τους. Το πιο υγιές σημείο δεν είναι «να μην χρειάζεσαι κανέναν», αλλά να μπορείς να είσαι καλά και μόνος, ώστε να διαλέγεις τον άλλον, όχι να τον χρειάζεσαι για να υπάρξεις.

Οι άνθρωποι που δεν αντέχουν τη μοναξιά δεν το κάνουν όλοι για να «φορτώνουν» τα προβλήματά τους. Όμως έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να το κάνουν, ειδικά όταν συνυπάρχουν ορισμένα χαρακτηριστικά. Όταν κάποιος δυσκολεύεται να μείνει μόνος με τις σκέψεις του φοβάται την εγκατάλειψη δεν έχει μάθει να ρυθμίζει τα συναισθήματά του μόνος του τότε συχνά χρησιμοποιεί τον σύντροφο ως συναισθηματικό ρυθμιστή, μεταφέρει άγχος, θυμό ή ανασφάλεια στον άλλον και ναι, πολλές φορές καταλήγει στο «εσύ φταις». Όχι από κακία, αλλά από αδυναμία να αντέξει την εσωτερική ένταση.

Γιατί εμφανίζεται το «εσύ φταις»; Το μοτίβο αυτό λειτουργεί σαν άμυνα. Αν φταίει ο άλλος, εγώ δεν χρειάζεται να δω τον εαυτό μου. Αν φταίει ο άλλος, δεν νιώθω τόσο ένοχος. Έτσι, ο σύντροφος γίνεται άθελά του αποδέκτης θυμού «δοχείο» προβλημάτων ή ακόμα και ο ρόλος του «κακού».

Υπάρχουν όμως άνθρωποι που θέλουν σχέση γιατί αγαπούν τη συντροφικότητα λειτουργούν καλύτερα στο «μαζί», μοιράζονται, χωρίς να κατηγορούν. Και υπάρχουν άλλοι που δεν αντέχουν να είναι μόνοι και μπαίνουν σε σχέσεις για να μην αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους. Οι δεύτεροι είναι αυτοί που συχνότερα κατηγορούν.

Κάνε την ερώτηση: «Αυτός ο άνθρωπος αναλαμβάνει ποτέ ευθύνη για το πώς νιώθει;» Αν η απάντηση είναι σπάνια ή ποτέ, τότε ναι, πολύ πιθανό να ψάχνει κάποιον για να κουβαλάει τα δικά του βάρη.

Η σχέση όμως δεν είναι ούτε ψυχολόγος ούτε σάκος του μποξ ούτε σωσίβιο. Όταν κάποιος δεν αντέχει τη μοναξιά του, δύσκολα αντέχει και τον άλλον πραγματικά.

Κάπου διάβασα ότι "όσοι δεν αντέχουν την μοναξιά κάνουν την χειρότερη παρέα". Σύμφωνα με τα παραπάνω, μπορεί να είναι έτσι, ακόμη και σε απλές φιλικές σχέσεις και υπάρχει πράγματι μια αλήθεια εκεί, αλλά χρειάζεται μια σημαντική διάκριση. Δεν είναι ότι όλοι όσοι δεν αντέχουν τη μοναξιά είναι «κακή παρέα». Είναι ότι όσοι δεν αντέχουν τη μοναξιά και δεν αναλαμβάνουν ευθύνη για τον εαυτό τους, συχνά γίνονται δύσκολοι άνθρωποι στις σχέσεις και ναι, αυτό φαίνεται και στις φιλίες.

Πώς φαίνεται αυτό σε φιλικό επίπεδο; Σε απλές παρέες, αυτοί οι άνθρωποι συχνά χρειάζονται συνεχή παρουσία («πού είσαι; γιατί δεν βγήκαμε;») μιλούν κυρίως για τα δικά τους προβλήματα (λένε συχνά: “αυτό δεν είναι τίποτα, εγώ να δεις τι έπαθα...”) νιώθουν εύκολα παραμελημένοι παρεξηγούνται ή θυμώνουν αν δεν τους δώσεις χρόνο και βρίσκουν συχνά έναν «φταίχτη» για τη διάθεσή τους. Όχι επειδή είναι κακοί, αλλά επειδή δεν αντέχουν το κενό.

Η φιλία, όπως και η σχέση, χρειάζεται αμοιβαιότητα χαλαρότητα χώρο. Όταν ο άλλος σε χρειάζεται για να μην καταρρεύσει, τότε η επαφή γίνεται υποχρέωση, η χαρά γίνεται καθήκον κι εσύ καταλήγεις «στήριγμα» αντί για φίλος.

Άρα το θέμα είναι κατά πόσο υπάρχει εσωτερική καλλιέργεια. Αυτό είναι ο πυρήνας του θέματος. Η μοναξιά δεν είναι το πραγματικό κριτήριο. Το κριτήριο είναι η σχέση που έχει κανείς με τον εαυτό του. Τι σημαίνει ότι κάποιος «τα έχει βρει με τον εαυτό του». Όχι ότι δεν πονά δεν φοβάται δεν έχει ανάγκες. Αλλά ότι μπορεί να μείνει μόνος χωρίς να καταρρεύσει, αναγνωρίζει τα συναισθήματά του ως δικά του, δεν χρειάζεται κάποιον άλλον για να «τον κρατά όρθιο», μπορεί να πει «φταίω κι εγώ». Αυτό είναι εσωτερική καλλιέργεια.

Πώς αλλάζει αυτό τις σχέσεις; Όταν υπάρχει εσωτερική καλλιέργεια η σχέση είναι μοίρασμα, όχι αποσυμπίεση, η φιλία είναι χαρά, όχι σωσίβιο, η παρουσία του άλλου είναι δώρο, όχι ανάγκη. Όταν δεν υπάρχει εσωτερική καλλιέργεια, ο άλλος γίνεται καθρέφτης, στόχος ή δεκανίκι. Το «εσύ φταις» εμφανίζεται εύκολα και η μοναξιά τρομάζει γιατί έρχεται αντιμέτωπη με εσωτερικό χάος.

Η δυσανεξία στη μοναξιά, όταν δεν συνοδεύεται από εσωτερική αυτάρκεια, τείνει να χαλάει και τις φιλίες. Όχι πάντα, αλλά αρκετά συχνά.

Δεν είναι θέμα εξωστρέφειας ή εσωστρέφειας κοινωνικότητας ή μοναχικότητας. Είναι θέμα εσωτερικής συνοχής. Ο άνθρωπος που τα έχει βρει (έστω σε ικανοποιητικό βαθμό) με τον εαυτό του, δεν σε χρειάζεται για να νιώθει καλά αλλά χαίρεται που είσαι εκεί. Και αυτό κάνει τεράστια διαφορά.

Χ.Γ. https://enneaetifotos.blogspot.com/

--------------------------------------

ΑΦΡΟΔΙΤΗ, ΠΑΝΔΗΜΟΣ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΙΑ

ΑΥΤΗ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ Η ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

TΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΟΝΤΑ ΣΥΝΔΕΟΥΝ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΜΕ ΤΗ ΘΕΙΑ ΠΗΓΗ

ΕΡΩΣ: ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΤΟΛΙΣΜΑ - ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΤΟ ΘΕΑΜΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΤΟ ΚΑΥΧΗΜΑ

ΤΟΥ EΡΩΤΑ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕIΜΕΝΟ, ΟYΤΕ ΤΟ HΜΙΣΥ ΕIΝΑΙ ΟYΤΕ ΤΟ OΛΟΝ, ΑΝ ΤΟYΤΟ ΔΕΝ ΕIΝΑΙ ΑΓΑΘO (ΠΛΑΤΩΝOΣ - ΣΥΜΠOΣΙΟN)

ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΑΝΟΧΥΡΩΤΟΣ ΣΤΑ SPAM ΤΗΣ ΜΙΖΕΡΙΑΣ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΑΝΕΜΠΟΔΙΣΤΑ ΣΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΤΥΑ ΠΑΝΤΟΣ ΤΥΠΟΥ

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΓΓΥΗΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΤΣΑΚΙΣΕΙ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ – ΟΒΙΔΙΟΥ ΤΑ ΑΝΤΙΔΟΤΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Η ΟΠΟΙΑ ΔΙΑΜΑΧΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ, ΣΥΝΙΣΤΑ ΕΝΑ ΤΡΑΓΙΚΟ ΛΑΘΟΣ. Η ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΑΥΤΗ ΜΟΝΟ ΑΝΟΗΣΙΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΦΕΡΝΕΙ.

ΜΙΑ ΧΑΜΕΝΗ ΔΥΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ Η ΨΥΧΗ

Φυσικά, εν αγνοία των περισσότερων ανθρώπων, η μετενσάρκωση αποτελούσε πάντα μέρος της δυτικής σκέψης.

Η προοπτική ότι η ψυχή επιστρέφει επανειλημμένα στη σάρκα άκμασε στην Αρχαία Ελλάδα πριν από σχεδόν τρεις χιλιάδες χρόνια και μπορεί να έπαιξε πολύ πιο σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξή μας ως πολιτισμού από ό,τι μας έχουν οδηγήσει να πιστεύουμε οι παραδοσιακές ιστορίες.

Αριστοτέλης, Σωκράτης, Πλάτων, Πυθαγόρας, ...όλοι δίδασκαν και πίστευαν σε κάποια μορφή αναγέννησης, τα θεμέλια της οποίας υιοθετήθηκαν αργότερα από τους μεγάλους Ρωμαίους φιλοσόφους, Οβίδιος, Βιργίλιος, Κικερώνας, ...μαζί με μια σειρά από άλλους μεγάλους στοχαστές της Αρχαιότητας.

Στην πραγματικότητα, οι μετενσαρκωτικές έννοιες ήταν τόσο διαδεδομένες στους αιώνες αμέσως πριν από τη γέννηση του Χριστού, που έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε πολλές από τις «μυστηριώδεις» θρησκείες της Μεσογείου, θρησκείες που έμελλε να γίνουν οι ίδιες το πρότυπο για άλλα μεταγενέστερα μυστικιστικά θρησκευτικά συστήματα της περιοχής.

Η μετενσάρκωση, λοιπόν, αντί να είναι μια καθαρά ξένη έννοια, ήταν στην πραγματικότητα ευρέως διαδεδομένη και μπορεί να επηρέασε έντονα τη μορφή και την κατεύθυνση της Ελληνικής και Ρωμαϊκής Φιλοσοφίας.
Ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη για πολλούς ανθρώπους, ωστόσο, είναι το γεγονός ότι οι μετενσαρκωτικές έννοιες ήταν επίσης μέρος ορισμένων από τους πιο μυστικιστικούς κλάδους της παραδοσιακής δυτικής θρησκείας, από τους Σούφι του Ισλάμ έως τους Γνωστικούς των πρώτων αιώνων του Χριστιανισμού, ακόμη και εντός των χασιδικών και καμπαλιστικών παραδόσεων στον Ιουδαϊσμό.

Στην πραγματικότητα, κατά καιρούς άκμασε ουσιαστικά και, ειδικά στην περίπτωση του Χριστιανισμού, σχεδόν έγινε το κυρίαρχο σύστημα πεποιθήσεων κατά τους πρώτους αιώνες της ύπαρξης της Εκκλησίας, μέχρι που αναγκάστηκε να τεθεί υπό την κυριαρχία των πιο παραδοσιακών, μη μετενσαρκωτικών παρακλαδιών του Χριστιανισμού.

Τα γραπτά των υποστηρικτών της χαρακτηρίστηκαν αιρετικά και κάηκαν, η ιδέα καταπνίγηκε με τόσο μεγάλη επιτυχία από την Εκκλησία της Ρώμης που λίγοι Χριστιανοί σήμερα συνειδητοποιούν ότι ήταν κάποτε μέρος της πίστης τους.
Γιατί καταπνίγηκε; Η προφανής απάντηση είναι επειδή απειλούσε την εξουσία...

Η δυτική θρησκεία βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην πεποίθηση ότι ο άνθρωπος είναι προορισμένος να «πεθαίνει μία φορά και μετά να κρίνεται» για να διατηρήσει τον έλεγχο. Ωστόσο, η μετενσάρκωση υπόσχεται πολλαπλές αναγεννήσεις και καθιστά τις διακηρύξεις οποιουδήποτε ήταν ο κυρίαρχος ηγέτης εκείνη την εποχή παροδικές και, για να πούμε την αλήθεια, άσχετες.

Ως εκ τούτου, η μετενσάρκωση απειλούσε τα ίδια τα μέσα διαβίωσης της Εκκλησίας, καθιστώντας την μια πολύ επικίνδυνη ιδέα που έπρεπε είτε να κατασταλεί είτε να χαρακτηριστεί ως αιρετική προκειμένου η Εκκλησία να διατηρήσει τη βάση εξουσίας της.

Ως αποτέλεσμα, η έννοια παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό άγνωστη εκτός, για περίπου δεκαεπτά από τους τελευταίους είκοσι έναν αιώνες.
Η αναβίωσή της ωστόσο στη Δύση ήταν επικείμενη, με την άφιξη της Εποχής του Διαφωτισμού τον δέκατο όγδοο αιώνα.

Μόλις τα ξεχασμένα από καιρό γραπτά των Αρχαίων Ελλήνων έγιναν ξανά διαθέσιμα και κάποιος μπορούσε να εμμείνει σε προηγουμένως απαγορευμένες ιδέες χωρίς να θυσιάσει τη ζωή του, έννοιες όπως η μετενσάρκωση έγιναν ολοένα και πιο δημοφιλείς, ειδικά μεταξύ της πνευματικής ελίτ της εποχής.

Μεταξύ εκείνων που πίστευαν σε κάποια μορφή πολλαπλών αναγεννήσεων είναι αξιοσημείωτοι όπως, Κάρολος Ντίκενς, Ραλφ Γουόλντο Έμερσον, Βενιαμίν Φράνκλιν, Σαίξπηρ, Λεονάρντο Ντα Βίντσι, Βολταίρος, ...μεταξύ άλλων.

Υποψιάζομαι ότι η κατανόησή μας για τον σκοπό της μετενσάρκωσης είναι ελλιπής από πολλές απόψεις και μπορεί να μην είναι ποτέ εντελώς πλήρης, αν και πιστεύω επίσης ότι σημειώνουμε πρόοδο στην πληρέστερη εκτίμηση της πολυπλοκότητας της.

Ίσως μια μέρα σχηματιστεί ένα ολοκληρωμένο σύνολο αντιλήψεων που να απαντά στις ερωτήσεις όλων.

Φυσικά, αναγνωρίζω ότι κάτι τέτοιο μπορεί να ακούγεται σαν μια αντιφατική διαδικασία.

Άλλωστε, πώς γίνεται να υπάρχει ψυχή και όμως να μην υπάρχει ψυχή, και πώς γίνεται το εγώ να είναι αθάνατο και όμως παροδικό;

Ο συνδυασμός τόσο των δυτικών όσο και των ανατολικών εννοιών της μετενσάρκωσης φαίνεται να ασπάζεται το παράδοξο, αλλά έχω διαπιστώσει ότι συχνά μέσα στις πολυπλοκότητες του παράδοξου υπάρχει η αλήθεια.

Στην πραγματικότητα, μόνο η περιορισμένη μας ικανότητα κατανόησης καθιστά εξαρχής αυτές τις φαινομενικές αντιφάσεις παράδοξες.
Αναρωτιέμαι αν θα εξακολουθούσαν να εμφανίζονται ως τέτοιες, αν βρίσκαμε μέσα μας την ικανότητα να κατανοήσουμε πραγματικά σε ένα επίπεδο, που η τρέχουσα νοητική μας ικανότητα δεν το επιτρέπει.

Από την άλλη πλευρά, ίσως η κατανόηση αυτών των εννοιών να μην γίνεται σε νοητικό επίπεδο, αλλά σε πνευματικό επίπεδο, το οποίο είναι ένα δύσκολο σημείο για πολλούς ανθρώπους.

Ίσως τελικά δεν προοριζόμασταν ποτέ να κατανοήσουμε πλήρως πώς λειτουργεί η μετενσάρκωση, και εκεί μπορεί να ξεκινάει πραγματικά η περιπέτεια. Ίσως το ερώτημα για το τι μας συμβαίνει “μετά” δεν προοριζόταν ποτέ να απαντηθεί, αλλά απλώς να διερευνηθεί, γιατί στην αναζήτηση - όχι απαραίτητα στην εύρεση - της απάντησης μπορεί να λάβει χώρα η ανάπτυξη.
Μπορεί, στην πραγματικότητα, μόνο εγκαταλείποντας την ανάγκη μας να βρούμε τις απαντήσεις να τους δώσουμε τη δυνατότητα να μας βρουν. Στην πραγματικότητα, μπορεί να είμαστε σαν τον άνθρωπο που είναι τόσο απασχολημένος ψάχνοντας για θησαυρό που δεν συνειδητοποιεί ότι τον ψάχνει μέσα στα έγκατα ενός χρυσωρυχείου.

Αν απλώς κοίταζε ψηλά και έβλεπε τον θησαυρό που λαμπυρίζει γύρω του, θα συνειδητοποιούσε πόσο ανόητη ήταν η ένθερμη αναζήτησή του από την αρχή. Ίσως χρειάζεται να κάνουμε το ίδιο κι εμείς...

από τον J. Allan Danelek
από την ιστοσελίδα του NewDawnMagazine

Μέσω: https://www.bibliotecapleyades.net

-------------------------------

Ο Συμπαντικός Νόμος της Μετενσάρκωσης μέσα από έργα του Πλάτωνα

ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΗΝ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ

Η Ναυμαχία της Έλλης - Δεκέμβριος 1912

Η Ναυμαχία της Έλλης ήταν η πρώτη από την εποχή του Αγώνα της Ανεξαρτησίας αναμέτρηση του ελληνικού και του τουρκικού στόλου, κατά τον Α' Βαλκανικό Πόλεμο. Πραγματοποιήθηκε το πρωί της 3ης Δεκεμβρίου 1912 (16 Δεκεμβρίου με το νέο ημερολόγιο) στ' ανοιχτά του ακρωτηρίου Έλλη της χερσονήσου της Καλλίπολης, κοντά στην είσοδο των Στενών των Δαρδανελλίων. Διήρκεσε μία ώρα και έληξε με νίκη των ελληνικών δυνάμεων.

Φωτογραφία ντοκουμέντο με ναύτες και αξιωματικούς του Αβέρωφ 

Τους πρώτους μήνες του Α' Βαλκανικού Πολέμου ο ελληνικός στόλος κυριαρχούσε στο Αιγαίο. Υπό την ηγεσία του Υδραίου υποναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη (1855-1935), αρχικά απελευθέρωσε τη Λήμνο και εγκατέστησε στον όρμο του Μούδρου το προκεχωρημένο αγκυροβόλιο του Στόλου. Ακολούθησε η απελευθέρωση του Αγίου Όρους, των νησιών του βορείου και ανατολικού Αιγαίου (Θάσος, Σαμοθράκη, Ίμβρος, Τένεδος, Άγιος Ευστράτιος, Μυτιλήνη, Χίος). 

Αντίθετα, ο τουρκικός στόλος τους πρώτους μήνες του πόλεμου υπό την διοίκηση του ναύαρχου Ραμίζ Μπέη παρέμεινε προστατευμένος στα στενά των Δαρδανελίων (στο ναύσταθμο Ναγαρά), χωρίς να επιχειρήσει έξοδο στο Αιγαίο. Από την άλλη πλευρά ο ελληνικός στόλος υπό την διοίκηση του ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη κράτησε επιθετική στάση απελευθερώνοντας ένα ένα τα νησιά του Αιγαίου και αναμένοντας την έξοδο των τουρκικών πλοίων από τα Στενά.

Το πλήρωμα του Αβέρωφ 

Οι ελληνικές δυνάμεις

Στη ναυμαχία της Έλλης από ελληνικής πλευράς συμμετείχαν ένα σύγχρονο θωρακισμένο καταδρομικό (Αβέρωφ), τρία παλαιά παράκτια θωρηκτά (Σπέτσαι, Ύδρα, Ψαρά), τέσσερα αντιτορπιλικά - ανιχνευτικά παρατάχθηκαν σε απόσταση 1.000 περίπου μέτρων αριστερά από τα θωρηκτά (Αετός, Ιέραξ, Λέων, Πάνθηρ). Έξι ακόμα αντιτορπιλικά παραταχθηκαν ακόμη πιο αριστερά.

Οι τουρκικές δυνάμεις

Στη ναυμαχία της Έλλης σημετείχαν τέσσερα Οθωμανικά θωρηκτά (Ασάρ Τεφήκ, Μεσουδιέ, Τουργκούτ Ρέις, Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα), το καταδρομικό Μεντητιέ που κινήθηκε νοτιότερα από τα θωρηκτά, πέντε αντιτορπιλικά και ένα νοσοκομειακό πλοίο που ακολουθούσαν το Μεντζητιέ.

«Καταλάβαμε Τένεδον. Έχω και γαιάνθρακα να σας εφοδιάσω».

Μετά την απελευθέρωση της Τενέδου στις 24 Οκτωβρίου - 6 Νοεμβρίου ο ναύαρχος Κουντουριώτης έστειλε τηλεγράφημα στον Οθωμανό αρχηγό του στόλου με το μήνυμα «Καταλάβαμε Τένεδον. Αναμένουμε έξοδο του στόλου σας. Αν επιθυμείτε, γαιάνθρακα προτίθεμαι να σας εφοδιάσω».

Στα τέλη Νοεμβρίου υπήρχαν πληροφορίες ότι ο τουρκικός στόλος θα επιχειρούσε έξοδο στο Αιγαίο. Το απόγευμα της 1ης Δεκεμβρίου ο ελληνικός στόλος υπό τον υποναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη απέπλευσε από το ορμητήριό του στον Μούδρο, όταν πληροφορήθηκε ότι το τουρκικό καταδρομικό «Μετζηδιέ» εθεάθη στην είσοδο των Δαρδανελλίων. Η περιπολία του ελληνικού στόλου κράτησε μέχρι το πρωί της 3ης Δεκεμβρίου 1912, χωρίς να φανεί κανένα ίχνος του εχθρού.

Έγραψαν τις διαθήκες τους οι Τούρκοι

Την παραμονή, το βράδυ της Τετάρτης 17 Δεκεμβρίου 1912, σύμφωνα με τη διήγηση του παρόντος Τούρκου Πλωτάρχη Χασάν Σαμί Μπέη, οι Οθωμανοί αξιωματικοί έγραψαν τις διαθήκες τους και αποσύρθηκαν νωρίς για ύπνο ώστε να είναι ακμαίοι το πρωί. Τα ξημερώματα, ο Μουεζίνης κάλεσε τα πληρώματα γονατιστά να προσευχηθούν. Αμέσως μετά, ο Οθωμανικός στόλος απέπλευσε. Το πρωί της Τρίτης 16 Δεκεμβρίου στις 8 η ώρα με καλό καιρό και ήσυχη θάλασσα, άρχισε η έξοδος του Οθωμανικού στόλου από τα Στενά. Οι καπνοί του εξερχόμενου από τα Δαρδανέλια Τουρκικού στόλου φαίνονταν καθαρά.

Στις 8 το πρωί της ημέρας αυτή κι ενώ ο ελληνικός στόλος είχε πορεία από βορρά προς νότο, έγινε αντιληπτή η έξοδος του τουρκικού στόλου στο Αιγαίο. Λίγο αργότερα αναγνωρίσθηκαν τα θωρηκτά «Χαϊρεδίν Βαρβαρόσας», ναυαρχίδα του Ραμίζ Μπέη, «Τουργκούτ Ρέις», «Μεσουντιέ», «Ασαρ -ι- Τεφίκ», το καταδρομικό «Μετζηδιέ» και μερικά αντιτορπιλλικά. Ο ελληνικός στόλος του Αιγαίου αποτελείτο από τη ναυαρχίδα «Αβέρωφ», τα τρία παλιά θωρηκτά «Ύδρα», «Σπέτσαι» και «Ψαρά», τα τέσσερα νεότευκτα ανιχνευτικά τύπου Λέων, τα δύο νεότευκτα αντιτορπιλλικά «Νέα Γενεά» και «Κεραυνός» και τα οκτώ παλαιότερα μικρά αντιτορπιλικά των τύπων Θύελλα και Νίκη.

Αμέσως σήμανε συναγερμός. Στις 8:55 ο Κουντουριώτης διατάσσει τα ανιχνευτικά να ταχθούν σε μια στήλη αριστερά και σε απόσταση 1000 μέτρων από τη γραμμή των ελληνικών θωρηκτών, ενώ τα υπόλοιπα αντιτορπιλικά πήραν θέσεις προς την πρύμνη των θωρηκτών. Στις 9:00 τα τουρκικά θωρηκτά στράφηκαν προς βορρά, πλέοντας κοντά στην ακτή, ώστε να εξασφαλίσουν την κάλυψη των πυροβόλων των επακτίων φρουρίων και να αυξήσουν τη δύναμη πυρός τους. Ακαριαία ήταν και η αντίδραση του ελληνικού στόλου, που άλλαξε πορεία και τέθηκε σε καταδίωξη του εχθρικού στόλου. Από τον «Αβέρωφ» εκπέμπεται τότε προς τα πλοία του ελληνικού στόλου το ιστορικό σήμα του ναυάρχου Κουντουριώτη:

«Με τη βοήθεια του Θεού και τας ευχάς του Βασιλέως και εν ονόματι του Δικαίου, πλέω μεθ’ ορμής ακαθέκτου και με πεποίθησιν εις την Νίκην κατά του εχθρού του Γένους».

Οι πορείες των δύο στόλων άρχισαν να συγκλίνουν και στις 9:05 βρίσκονταν σε απόσταση 14 χιλιομέτρων. Ο Κουντουριώτης ανέμενε να αρχίσει πρώτος ο εχθρός το πυρ, θέλοντας να αποφύγει τη σπατάλη πυρομαχικών έως ότου η απόσταση μειωθεί, ώστε να επιτρέπει δραστική βολή. Πράγματι στις 9:22 η τουρκική ναυαρχίδα άνοιξε πρώτη πυρ από απόσταση 12.500 μέτρων. Ο «Αβέρωφ» ανταπέδωσε τα πυρά και η μάχη γενικεύτηκε. Από το ξεκίνημα της σύγκρουσης τα τουρκικά θωρηκτά συγκέντρωσαν τα πυρά τους στη νεότευκτη ναυαρχίδα του ελληνικού στόλου. Το πυρ τους ήταν αρκετά ταχύ και πυκνό, δεν συνδυαζόταν όμως με την ανάλογη ακρίβεια. Αλλά και τα πυρά του ελληνικού στόλου δεν ήταν πολύ ακριβέστερα. Ο «Αβέρωφ» ρίχτηκε στη μάχη χωρίς να έχει προλάβει να εκτελέσει ασκήσεις πυρών μάχης, τα δε παλαιά θωρηκτά είχαν πανάρχαια πυροβόλα με πρωτόγονα μέσα σκόπευσης και διεύθυνσης βολής.

Παύλος Κουντουριώτης (9 Απριλίου 1855 − 22 Αυγούστου 1935) Ναύαρχος του Βασιλικού Ναυτικού, Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού και Αρχηγός του Β΄ Στόλου κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους. el.wikipedia.org

Στις 9:35 η απόσταση μεταξύ των δύο αντιπάλων είχε κατέλθει στα 9.500 μέτρα. Τότε ο ναύαρχος Κουντουριώτης αποφάσισε να θέσει σε εφαρμογή ένα σχέδιο, που από καιρό είχε ωριμάσει μέσα του, δηλαδή να να εκμεταλλευτεί την υπεροχή ταχύτητας της ναυαρχίδας του για να υπερφαλαγγίσει από πρώρας την εχθρική παράταξη, εφαρμόζοντας τον «ελιγμό Ταυ», που πρώτος είχε εφαρμόσει ο γιαπωνέζος ναύαρχος Τόγκο κατά του ρωσικού στόλου στη Ναυμαχία της Τσουσίμα (27-28 Μαΐου 1905). Αποφάσισε να δράσει ανεξάρτητα από τον λοιπό στόλο, υψώνοντας το σχετικό σήμα Ζ και διέταξε τον κυβερνήτη της ναυαρχίδας του Σοφοκλή Δούσμανη να αυξήσει την ταχύτητα μέχρι το μέγιστο και όρμησε ακάθεκτος κατά του εχθρού.

Ο ελιγμός "Ταύ"

Τι είναι ο ελιγμός "Ταύ": Τα πλοία του ελληνικού στόλου, περνώντας κάθετα μπροστά από τα εχθρικά, μπορούν να βάλλουν με όλα τα όπλα από την πρύμη και την πλώρη τους, ενώ του τουρκικού στόλου μόνο με τα πρόσθια πυροβόλα. Την τακτική καθιέρωσαν πρώτοι οι Ιάπωνες στη ναυμαχία με τους Ρώσους στην ναυμαχία της Τσουσίμα.

Η σημαία με το «Ζ»

Στις 09:35 με την απόσταση των δύο στόλων στα 9.500 μ. ο Κουντουριώτης αποδέσμευσε τον στόλο από τις κινήσεις της ναυαρχίδας του υψώνοντας την σημαία «Ζ» (κινούμαι ανεξάρτητα), και εκμεταλλευόμενος την μεγαλύτερη ταχύτητα του Αβέρωφ όρμησε ακάθεκτος με ταχύτητα 21 κόμβων, διαγράφοντας τόξο μπροστά από την γραμμή του τουρκικού στόλου με σκοπό να υπερφαλαγγίσει τα τουρκικά θωρηκτά και να τα βάλει μεταξύ των πυρών του Αβέρωφ και των υπολοίπων ελληνικών θωρηκτών.

Ατακτη υποχώρηση των Τούρκων

Καθώς η ταχύτητα της θωρηκτής μοίρας τύπου Ύδρα ήταν μικρή (14 κόμβοι), το Αβέρωφ υπερφαλάγγισε τον εχθρό μόνο του και ανάμεσα σε πυκνά πυρά του τουρκικού στόλου και των απέναντι φρουρίων έφτασε σε απόσταση 2.850 μ. από τον αντίπαλο. Οι Οθωμανοί όταν κατάλαβαν ότι ο ελιγμός θα εκτελούνταν με απόλυτη επιτυχία, έκαναν διαδοχική στροφή και μπήκαν με φοβερή αταξία ξανά στα Στενά, κάτω από την κάλυψη των επάκτιων πυροβόλων των φρουρίων Σεντούλμπαχιρ και Κουμκαλέ.

Παραλίγο να συγκρουστούν

Πρώτο έκανε μεταβολή το Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα στις 09:50 ακολουθούμενο από τα υπόλοιπα αλλά έτσι τα τουρκικά πλοία βρέθηκαν πολύ κοντά το ένα στο άλλο, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα πυροβόλα τους και να μειωθεί η ταχύτητά τους στους 10 κόμβους.

Ο Τούρκος ναύαρχος, αιφνιδιασμένος από τον ελιγμό του αντιπάλου του, διατάσσει διαδοχική στροφή των πλοίων κατά 180 μοίρες προς τα δεξιά. Η εξέλιξη αυτή σήμανε τη διάσπαση της γραμμής και την άτακτη υποχώρησή του προς τα Στενά γύρω στις 10:00. Η ευκαιρία ήταν μοναδική για τον «Αβέρωφ» να καταδιώξει τα υποχωρούντα τουρκικά πλοία και να πετύχει αποφασιστικό πλήγμα κατά του εχθρικού στόλου. Δυστυχώς, όμως, η ταχύτητα πυρός του είχε μειωθεί δραστικά, εξαιτίας προβλημάτων στα κλείστρα των πυροβόλων. Την ίδια ώρα, τα υπόλοιπα ελληνικά πλοία έβαλαν κατά των υποχωρούντων τουρκικών από απόσταση 5.000 μέτρων. Στις 10:25 το πυρ έπαυσε από τα ελληνικά πλοία, καθώς τα τουρκικά χάθηκαν στα στενά των Δαρδανελλίων.

Σώθηκαν από θαύμα οι Τούρκοι

Όμως η ταχύτητα πυρός του Αβέρωφ είχε ελαττωθεί και δεχόταν τα πυρά των θωρηκτών και των φρουρίων που είχε πλησιάσει κατά την εκτέλεση του ελιγμού, κι έτσι εγκατέλειψε την καταδίωξη. Η ναυμαχία έληξε στις 10:17 με τον Οθωμανικό στόλο να εξακολουθεί να είναι αποκλεισμένος μέσα στα Στενά στα αγκυροβόλια του Τσανάκκαλε και του Σεντούλμπαχιρ. Σε όλη τη διάρκεια της εμπλοκής το θωρακισμένο καταδρομικό Αβέρωφ έριξε 127 βλήματα ενώ θα μπορούσε να εκτοξεύσει τετραπλάσια, γιατί κατά τη διάρκεια της ανεξάρτητης δράσης του τα πυροβόλα του έπαθαν προσωρινή εμπλοκή. Επίσης δέχτηκε τέσσερα βλήματα μεγάλου διαμετρήματος και δεκαπέντε μικρού, αλλά οι ζημιές που υπέστη ήταν ελάχιστες.

Η πρώτη τουρκική μοίρα που βγαίνοντας από τα Στενά έστριψε προς την Τένεδο, χωρίς να ακολουθήσει τα θωρηκτά, συνάντησε ομάδα ελληνικών πλοίων και επέστρεψε στον Ελλήσποντο μετά από μια μικρή ανταλλαγή πυρών.

Η Ναυμαχία της Έλλης είχε τελειώσει με μία ακόμη λαμπρή σελίδα να προστίθεται στη ναυτική ιστορία της Ελλάδας. Ο ελληνικός στόλος παρέμεινε κοντά στα Στενά έως τις 14:30, οπότε αποχώρησε με πορεία προς τον Μούδρο, όπου κατέπλευσε νωρίς το βράδυ.

Η επικράτηση του ελληνικού στόλου οφειλόταν κατά ένα μεγάλο μέρος στον τολμηρό ελιγμό του Κουντουριώτη, αλλά και την υπεροχή του «Αβέρωφ» έναντι των πλοίων του τουρκικού στόλου. Η ενέργεια αυτή του Έλληνα ναυάρχου είχε ως αποτέλεσμα να βρεθεί ο «Αβέρωφ» μέσα στο βεληνεκές των επάκτιων πυροβόλων και να υποστεί ορισμένες επιφανειακές βλάβες στα υπερστεγάσματα. 

Oι απώλειες των Τούρκων

Τα τουρκικά πλοία είχαν βαρύτερες ζημιές, αλλά και απώλειες στο έμψυχο δυναμικό τους, με 58 νεκρούς και 40 τραυματίες. 
Οι απώλειες των Οθωμανών ήταν 7 νεκροί και αρκετοί τραυματίες από το Barbarossa το οποίο υπέστη σημαντικές ζημιές στους λέβητες και το πυροβόλο των 280 χιλ. αχρηστεύτηκε εντελώς. Επιπλέον το Torgut Reis μέτρησε 51 νεκρούς και 40 τραυματίες που μεταφέρθηκαν στο νοσοκομειακό πλοίο Ρεσίτ Πασάς. 

Οι απώλειες του ελληνικού στόλου

Οι απώλειες του ελληνικού στόλου ήταν 2 άντρες του πληρώματος νεκροί. Ο υπαξιωματικός, σηματωρός Κατζιτζάρης και ο ανθυποπλοίαρχος Μαμούρης, που πέθανε λίγες ημέρες αργότερα από μόλυνση του τραύματός του. Οι τραυματίες ανήλθαν στους επτά, μαζί με έναν άντρα από το Σπέτσαι.

Φωτογραφία με Έλληνες ναύτες μπροστά σε πυροβόλο πολεμικού πλοίου κατά τη διάρκεια του αποκλεισμού των Δαρδανελίων την περίοδο των Βαλκανικών πολέμων. 

Τρόμαξε μέχρι και ο βασιλιάς Γεώργιος

Την επόμενη ημέρα ο Κουντουριώτης έστειλε την αναφορά του στο Υπουργείο των Ναυτικών. Ο παράτολμος ελιγμός του θεωρήθηκε ασυλλόγιστος ηρωισμός, και ακόμη και ο βασιλιάς Γεώργιος Α΄ του τηλεγράφησε συστήνοντάς του σύνεση και ψυχραιμία. Ο Αβέρωφ ήταν η ισχυρότερη μονάδα του στόλου και πιθανή απώλειά του θα ανέτρεπε τον συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ των δύο στόλων.

Η απολογία του Ραμίζ Μπέη

Τον ελιγμό του Κουντουριώτη δικαιολόγησε ο αντίπαλός του Ραμίζ Μπέης στο ναυτοδικείο όταν παραπέμφθηκε για την υποχώρηση από την ναυμαχία, όπου απολογούμενος είπε ότι, αν δεν έστρεφε για να απομακρυνθεί, θα βρισκόταν μεταξύ δύο πυρών από τον Ελληνικό στόλο που θα τον εκμηδένιζαν. Ο Τούρκος ναύαρχος αθωώθηκε, καθόσον ο προϊστάμενός του υπουργός τον είχε διατάξει εγγράφως να μην εκθέσει το στόλο σε θανατηφόρα πυρά.

Η Ναυμαχία της Έλλης αποτέλεσε στρατηγικής σημασίας νίκη του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού. Ο έλεγχος του Αιγαίου παγιώθηκε, ενώ οι Τούρκοι δεν μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν τον θαλάσσιο δρόμο, ώστε να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους που μάχονταν σε Μακεδονία και Θράκη.

Πηγές:

*Με πληροφορίες από την Ιστορία του Πολεμικού Ναυτικού, wikipedia, sansimera.gr, mixanitouxronou.gr

Κώστας Ασημακόπουλος Ελεύθερο Ρεπορτάζ https://www.ethnos.gr/

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/578 © SanSimera.gr

----------------------------------------------------------

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

 18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1912 - Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΟΤΣΗΣ & Ο ΤΟΡΠΙΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ «ΦΕΤΧΙ ΜΠΟΥΛΕΝΤ» ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

«ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΝ ΟΠΟΙΟΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΜΟΙΑΖΕΙ» (Πλάτων, Πολιτεία 494a–b)

(Πλάτων, Πολιτεία 6, 494a–495a). Το περιεχόμενο του χωρίου σε απόδοση: Ο Σωκράτης λέει ότι ο πολύς κόσμος (ἡ πλῆθος / οἱ πολλοί) δεν ανέχεται και δεν συγχωρεί κάποιον που δεν σκέφτεται όπως εκείνοι ή δεν προσαρμόζεται στα πρότυπά τους.

Οι πολλοί είναι ανίκανοι να κατανοήσουν την φιλοσοφία· θεωρούν τους φιλοσόφους «άχρηστους» ή «διεστραμμένους», επειδή δεν μοιάζουν με το πλήθος· και το πλήθος συχνά εχθρεύεται όποιον είναι διαφορετικός.

Στο σημείο 494a–495a ο Σωκράτης εξηγεί στον Γλαύκωνα ότι: οι πολλοί δεν συγχωρούν σε κάποιον το να είναι διαφορετικός, ούτε είναι ικανοί να εκτιμήσουν τον πραγματικά φιλοσοφικό χαρακτήρα, με αποτέλεσμα ο φιλόσοφος να κακοποιείται ή να συκοφαντείται.

Παραθέτω το πρωτότυπο Αρχαίο κείμενο από το σχετικό σημείο (Πολιτεία 6, 494a–495a) μαζί με γρήγορη απόδοση όπου φαίνεται ότι «οι πολλοί δεν συγχωρούν όποιον δεν τους μοιάζει».

Πλάτων, Πολιτεία 494a–b οἱ πολλοὶ οὐκ ἐᾷν ἄλλον τρόπον ἔχειν ἢ ἄν αὐτοὶ νομίζωσι καλόν· καὶ ἐὰν τις ἀντιτείνῃ, ὡς διαφθείρων τοὺς νέους κηρύττουσιν. 494c–495a οἱ πολλοὶ γάρ… οὐ φέρουσιν ἄνθρωπον βουλόμενον μὴ ταὐτὰ αὐτοῖς πράττειν, καὶ ἅπερ ἐκεῖνοι ἐπαινοῦσιν, ἐκεῖνον ἄλλως ἢ κακὸν λέγειν οὐκ ἂν ἐθέλοιεν.

Απόδοση: Οι πολλοί δεν επιτρέπουν σε κανέναν να έχει διαφορετικό τρόπο ζωής από αυτόν που εκείνοι θεωρούν καλό· και αν κάποιος τολμήσει να αντισταθεί, τον διασύρουν λέγοντας πως «διαφθείρει τους νέους». Διότι οι πολλοί δεν αντέχουν άνθρωπο που θέλει να μην κάνει τα ίδια μ’ εκείνους· και ό,τι εκείνοι επαινούν, αν εκείνος το κρίνει αλλιώς, δεν θα τον αποκαλούσαν τίποτε άλλο παρά κακό.

Παρακάτω παρατίθενται και άλλα πλατωνικά, αλλά και άλλων Aρχαίων συγγραφέων χωρία όπου εμφανίζεται η ίδια ιδέα: ότι «το πλήθος / οἱ πολλοί» δεν αντέχουν την ιδιομορφία, εχθρεύονται τον διαφορετικό και τον ἐξαίρετο (τὸν ἄριστον, τὸν σοφόν), και τείνουν να καταπιέζουν ή να διαβάλλουν όποιον δεν τους μοιάζει.

ΠΛΑΤΩΝΙΚΑ ΧΩΡΙΑ

Γοργίας 482c–486d. Ο Σωκράτης επιτίθεται στη δημαγωγία και στη δύναμη του πλήθους, λέγοντας ότι ο ρήτορας προσαρμόζεται στις επιθυμίες του πλήθους, που δεν αντέχει την αλήθεια και επιδιώκει ό,τι είναι ευχάριστο ― όχι το καλύτερο.

Απολογία 21a–23b, 37e–38a. Ο Σωκράτης επιμένει ότι η φιλοσοφική εξέταση ενοχλεί τους πολλούς, οι οποίοι τον διαβάλλουν επειδή δεν καταλαβαίνουν την αξία της (O φιλόσοφος γίνεται στόχος επειδή είναι διαφορετικός, επειδή δεν συμμετέχει στην κοινή άποψη).

Κρίτων 44d–47a. Οι «πολλοί» παρουσιάζονται ως επιπόλαιοι κριτές που βλάπτουν χωρίς να γνωρίζουν (Tο πλήθος δεν ξέρει να κρίνει και τιμωρεί αυθαίρετα).

Θεαίτητος 172c–176a. Ο Σωκράτης περιγράφει τον πραγματικό φιλόσοφο ως ξένο μέσα στην πόλη, αποσπασμένο από τα κοινά και παρεξηγημένο από τους πολλούς (O φιλόσοφος φαίνεται «ἄτοπος» στους πολλούς και κατηγορείται για ανοησία ή άχρηστη ενασχόληση).

Πολιτικός 291c–e. Οι πολλοί, επειδή δεν έχουν γνώση, δεν μπορούν να ανεχθούν την αληθινή τέχνη της διακυβέρνησης· διαβάλλουν όποιον ξεχωρίζει (O άριστος κυβερνήτης γίνεται εχθρός των πολλών).

Νόμοι 701a–d, 764c–e Η «ὕβρις» του πλήθους και η απαίτηση για ομοιομορφία στην παιδεία καταδικάζουν τον διαφορετικό (H κοινή γνώμη επιβάλλει ομοιομορφία και εξοβελίζει την ιδιορρυθμία).

AΛΛΑ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Αριστοτέλης – Ρητορική 1354a, Πολιτικά 1312b–1313a Το πλήθος τείνει να ζηλεύει οποιονδήποτε υπερέχει και επιθυμεί την ισότητα μέσω της εξίσωσης προς τα κάτω (Tο πλήθος εχθρεύεται τον ἄριστον).

Θουκυδίδης – 3.82 (στάσις Κερκύρας) «Οἱ πολλοί» καταδιώκουν όποιον ξεχωρίζει, και στην εμφύλια διαμάχη κάθε αρετή κατηγορείται ως κακό (Το πλήθος διαστρέφει δικαιοσύνη και λογική).

Αριστοφάνης – Νεφέλαι, Ιππείς, Σφήκες. Ο δήμος ως πλήθος παρουσιάζεται εύπιστος, χειραγωγήσιμος και έτοιμος να στραφεί εναντίον όποιου θεωρεί «διαφορετικό» ή «σοφό» (Kοινωνική δυσανεξία προς τον φιλόσοφο και τον πρωτοπόρο).

Ηράκλειτος: B 101: «πολλῶν ἄριστοι· οἱ πολλοί κακοί» (Oι πολλοί δεν καταλαβαίνουν τον λόγο και επιτίθενται στον σοφό).

Πίνδαρος – Ολυμπιόνικοι 2.96–100. Ο ποιητής παραπονιέται ότι το πλήθος φθονεί τον άριστο και τον διαβάλλει (Kοινωνικός φθόνος προς τον διακεκριμένο).

Ευριπίδης – Ιων 598–604, Ηρακλής Μαινόμενος 1179–1185 Χωρία όπου οι πολλοί παρερμηνεύουν, κατηγορούν ή καταστρέφουν όποιον δεν ταιριάζει στις συμβάσεις τους.

Η ιδέα ότι «το πλήθος δεν ανέχεται τη διαφορετικότητα» είναι κεντρική στην Aρχαιοελληνική σκέψη, ιδίως:

Πλάτων → οι πολλοί ως πηγή διαβολής, άγνοιας, εχθρότητας προς τον άριστο.

Ηράκλειτος → οι πολλοί δεν κατανοούν τον λόγο.

Θουκυδίδης → οι πολλοί στρέφονται εναντίον της αρετής.

Αριστοτέλης → το πλήθος φθονεί τους βελτίστους.

Πίνδαρος / Τραγικοί → η υπεροχή προκαλεί φθόνο και τιμωρείται. 

-------------------------

ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΦΙΛΟ ΕΚΕΙΝΟΝ ΠΟΥ ΥΠΕΡΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΑΡΕΤΗ – ΠΥΘΑΓΟΡΟΥ ΧΡΥΣΑ ΕΠΗ

«Η αρετή εδράζεται πάνω στη γνώση, στην επιστήμη, στη σοφία. Η κακία προκύπτει απ' την αμάθεια, την ανεπιστημοσύνη, την έλλειψη γνώσης» Σωκράτης

«Μη συντάσσεσαι με την γνώμη των πολλών». Πυθαγόρας

Ο γενναίος Ηράκλειτος «ἀποσκορακίζει τὸ πλῆθος ὡς ἄνουν καὶ ἀλόγιστον». Λέει στο απ. Νο.104 : «ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΟΥΣ Η Η ΣΚΕΨΗ ΤΟΥΣ; ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΑΟΙΔΟΥΣ ΤΩΝ ΔΗΜΩΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΔΑΣΚΑΛΟ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΦΑΥΛΟΙ ΕΝΩ ΟΙ ΛΙΓΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΑΘΟΙ»

--------------------------

ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΑΠΟΥΣΙΑΖΟΥΝ...

Ο ΚΟΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ (ΗΡΚΛΕΙΤΟΣ)

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ - Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΗΝ ΠΡΟΚΟΠΗ

 ΣΗΜΕΡΑ Η ΠΙΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ 

Ευριπίδης: “Συν όχλω αμαθία πλείστον κακόν” (από το ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΝ Ιωάννη Στοβαίου)

ΝΑΥΑΓΙΟ, ΤΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΟΜΟΙΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΛΑΚΤΟΣ ΜΕ ΟΛΟΥΣ... (ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ)

"εἶς ἐμοὶ μύριοι, ἐὰν ἄριστος ἦι" «Ο ένας για μένα ισοδυναμεί με μυρίους, αν είναι άριστος» ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ 

ΠΛΑΤΩΝ – ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ – ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ – ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΜΕΙΛΙΚΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ