ΣΩΚΡΑΤΗΣ

Ο Σωκράτης ήτανε τραγικός. Όχι γιατί δε φορούσε τους χιτώνες και τις χλαμύδες του σοφιστή Πρωταγόρα, και δε μοσκοβολούσε τις πομάδες του. Αλλά γιατί ήξερε ότι μέσα στη φύση, δίπλα στην ευωδιά της ματζουράνας και του βασιλικού, υπάρχει η ανυπόφορη δυσωδία του ανθρώπινου σώματος, όταν σαν πτώμα το αποδομούν τα σκουλήκια.
Ο Σωκράτης ήτανε τραγικός. Όχι γιατί τον καταδίκασε ανόητα η Ηλιαία να πιει το φαρμάκι, αλλά γιατί μόνος του καταδίκασε τον εαυτό του να πιει φρόνιμα το φαρμάκι. Γέρος πια, για να γλυτώσει από την άχρηστη ζωή και το άθλιο γήρας.
Δεν εξαπατήθηκαν οι αθηναίοι να τον δικάσουνε άδικα.
Ο ίδιος εξαπάτησε τους αθηναίους να τον δικάσουνε δίκαια.
Ο αρχιτέκτονας της καταδίκης του Σωκράτη δεν ήταν η δικαστική πλάνη ενός λαού που δεν ήξερε.
Αλλά η τραγική σοφία ενός ανθρώπου που ήξερε.
Ο φρόνιμος ένας μεταχειρίστηκε σαν εργαλείο τους άφρονες πολλούς.
Γνωρίζεις, τίμιε αναγνώστη, ποιες ήσαν οι τελευταίες λέξεις του Σωκράτη;
Όταν πια είχε ενεργήσει το δηλητήριο όταν είχαν εκταθεί και άρχισαν να παγώνουν τα σκέλη  όταν το πανέξυπνο βλέμμα άρχισε να γίνεται ατενές και ο φύλακας δακρυσμένος ανάγειρε κατάλληλα το σώμα, για να ξεψυχήσει όσο γινότανε πιο ανώδυνα.
Τότε ο Σωκράτης εκοίταξε βασιλεμένα ολόγυρα τους μαθητές του. Εστράφηκε στον αγέρα, που άρχισε στα μάτια του να πήζει, και είπε τα στερνά λόγια: ώ Κρίτων, τω Ασκληπιό όφείλομεν άλεκτρνόνα- άλλ' άπόδοτε και μη αμελήσητε.
Ε' Κρίτων, να προσφέρουμε θυσία ευχαριστίας στον Ασκληπιό έναν αλεκτρυόνα. Μα να το κάμετε. Μην ξεχαστείτε.
Τι υπονοεί τούτη η παράξενη κουβέντα;
Ολάκερη η ζωή μου εστάθηκε μια αρρώστεια τώρα που φεύγω, εκείνο που στην ουσία φεύγει δεν είναι η ζωή αλλά η αρρώστεια.
Σε ποιον άλλο λοιπόν χρωστώ να ομολογήσω χάρη, παρά στο γιατρό που με γιάτρεψε; Στον Ασκληπιό, το θεό της υγείας!
Μόνο που ο Σωκράτης εκείνη την ώρα δε μιλούσε για λογαριασμό του μόνο.
Μιλούσε για κείνους, που ενώ γεννιούνται ζώα όπως όλοι μας, καθώς τελειώνουν, φτάνουν να γίνουν άνθρωποι, όπως οι λίγοι από μας.

Δ.  ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ - ΓΚΕΜΜΑ