Η
ταινία του Γιώργου Σταμπουλόπουλου (1992).
Ταινία εποχής που τοποθετείται χρονικά στο δωδέκατο έτος του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Θεοδοσίου Ά (τέλη 4ου αιώνα) και χωρικά στην ανατολική Ρωμαική Αυτοκρατορία, δηλαδή, σε μια περίοδο που είναι γνωστή ως πρωτοχριστιανική και σε μια επικράτεια που οι ρωμαιοκαθολικοί ιστορικοί του 17ου αιώνα μεταβάπτισαν για λόγους σκοπιμότητας σε «Βυζαντινή» Αυτοκρατορία.
Ο Λάζαρος Καπαδόκης ανώτατος αξιωματικός του Αυτοκράτορα με τον βαθμό του μαγιστριανού (magister), έχει αναλάβει την αποστολή να εκκαθαρίσει την αυτοκρατορία από αιρετικούς και εθνικούς, προβαίνοντας για τον σκοπό αυτόν σε αποτρόπαιες πράξεις. Στην πορεία θα κυριευθεί από την εμμονή, που καταλήγει σε μοναδικό σκοπό της ζωής του, να εξοντώσει τον Τιμόθεο τον Σκηνικό, έναν θεατράνθρωπο, λάτρη και μύστη του Διονύσου που με τον θίασό του και τις παραστάσεις που ανεβάζει στις μεγάλες πόλεις της Αυτοκρατορίας ασκεί δριμεία κριτική κατά των αντι- «ειδολολατρικών» διαταγμάτων του Αυτοκράτορα. Οι απανταχού έλληνες της αυτοκρατορίας, στην Αίγυπτο ( όπου ανατράφηκε ο Τιμόθεος), στην Αντιόχεια και τελικά στην Θράκη, θα τον αγαπήσουν, θα τον τιμήσουν με αγάλματα και αγιογραφίες, θα τον λατρέψουν ως ισόθεο, θα τον φυγαδέψουν, θα τον προστατέψουν. Η θεϊκή παρέμβαση του Διονύσου θα τον γλυτώσει από τα χέρια του διώκτη του δύο φορές με υπερφυσικό τρόπο, ενώ αντίθετα ο θεός των χριστιανών δεν θα εμποδίσει τον Λάζαρο να βυθίζεται ολοένα και βαθύτερα μέσα στις εμμονές και το μίσος του. Το τέλος της ιστορίας θα δοθεί στην Θράκη όπου ακόμη τότε διατηρείται ζωντανή και ακμαία η λατρεία του Διονύσου.
Ο κυνηγός Λάζαρος καταλήγει θήραμα, εξ' αιτίας της αλαζονείας και της ύβρεως του απέναντι στον Αρχαίο θεό. Μέσα σ' έναν αργό φιλμικό χρόνο, στην ομίχλη ενός δαιδαλώδους δάσους χάνει σταδιακά το λογικό του καθώς βλέπει σκοτωμένους έναν έναν τους συντρόφους του. Κάπου στο βάθος, σ' ένα μέρος απροσδιόριστο για τον ίδιο, ακούγεται ο ψαλμός του χορού των Βακχών από τον θίασο του Τιμόθεου.
Καθώς πέφτει η νύχτα, οι θρακιώτισσες Βάκχες αναλαμβάνουν τον ρόλο της Αγαύης και αφού παγιδεύουν τον Λάζαρο κατά τραγική ειρωνεία σ' ένα υδραγωγείο, σαν το υδραγωγείο που κάποτε είχε ο ίδιος κτίσει ζωντανό τον Τιμόθεο, τον φονεύουν ως νέο Πενθέα . Η ταινία κλείνει με το πλάνο μιας θλιμμένης και άχρωμης χριστιανικής εξόδειας πομπής στην απεραντοσύνη μιας θρακιώτικης πεδιάδας.
Ταινία εποχής που τοποθετείται χρονικά στο δωδέκατο έτος του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Θεοδοσίου Ά (τέλη 4ου αιώνα) και χωρικά στην ανατολική Ρωμαική Αυτοκρατορία, δηλαδή, σε μια περίοδο που είναι γνωστή ως πρωτοχριστιανική και σε μια επικράτεια που οι ρωμαιοκαθολικοί ιστορικοί του 17ου αιώνα μεταβάπτισαν για λόγους σκοπιμότητας σε «Βυζαντινή» Αυτοκρατορία.
Ο Λάζαρος Καπαδόκης ανώτατος αξιωματικός του Αυτοκράτορα με τον βαθμό του μαγιστριανού (magister), έχει αναλάβει την αποστολή να εκκαθαρίσει την αυτοκρατορία από αιρετικούς και εθνικούς, προβαίνοντας για τον σκοπό αυτόν σε αποτρόπαιες πράξεις. Στην πορεία θα κυριευθεί από την εμμονή, που καταλήγει σε μοναδικό σκοπό της ζωής του, να εξοντώσει τον Τιμόθεο τον Σκηνικό, έναν θεατράνθρωπο, λάτρη και μύστη του Διονύσου που με τον θίασό του και τις παραστάσεις που ανεβάζει στις μεγάλες πόλεις της Αυτοκρατορίας ασκεί δριμεία κριτική κατά των αντι- «ειδολολατρικών» διαταγμάτων του Αυτοκράτορα. Οι απανταχού έλληνες της αυτοκρατορίας, στην Αίγυπτο ( όπου ανατράφηκε ο Τιμόθεος), στην Αντιόχεια και τελικά στην Θράκη, θα τον αγαπήσουν, θα τον τιμήσουν με αγάλματα και αγιογραφίες, θα τον λατρέψουν ως ισόθεο, θα τον φυγαδέψουν, θα τον προστατέψουν. Η θεϊκή παρέμβαση του Διονύσου θα τον γλυτώσει από τα χέρια του διώκτη του δύο φορές με υπερφυσικό τρόπο, ενώ αντίθετα ο θεός των χριστιανών δεν θα εμποδίσει τον Λάζαρο να βυθίζεται ολοένα και βαθύτερα μέσα στις εμμονές και το μίσος του. Το τέλος της ιστορίας θα δοθεί στην Θράκη όπου ακόμη τότε διατηρείται ζωντανή και ακμαία η λατρεία του Διονύσου.
Ο κυνηγός Λάζαρος καταλήγει θήραμα, εξ' αιτίας της αλαζονείας και της ύβρεως του απέναντι στον Αρχαίο θεό. Μέσα σ' έναν αργό φιλμικό χρόνο, στην ομίχλη ενός δαιδαλώδους δάσους χάνει σταδιακά το λογικό του καθώς βλέπει σκοτωμένους έναν έναν τους συντρόφους του. Κάπου στο βάθος, σ' ένα μέρος απροσδιόριστο για τον ίδιο, ακούγεται ο ψαλμός του χορού των Βακχών από τον θίασο του Τιμόθεου.
Καθώς πέφτει η νύχτα, οι θρακιώτισσες Βάκχες αναλαμβάνουν τον ρόλο της Αγαύης και αφού παγιδεύουν τον Λάζαρο κατά τραγική ειρωνεία σ' ένα υδραγωγείο, σαν το υδραγωγείο που κάποτε είχε ο ίδιος κτίσει ζωντανό τον Τιμόθεο, τον φονεύουν ως νέο Πενθέα . Η ταινία κλείνει με το πλάνο μιας θλιμμένης και άχρωμης χριστιανικής εξόδειας πομπής στην απεραντοσύνη μιας θρακιώτικης πεδιάδας.
Ολόκληρη
η ταινία.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου