…εδιάλεξε
η εκκλησία να φορτώσει τον αφελή χριστιανό με τους αιώνιους τρόμους της
Κόλασης:
Θα ζεις, του λέει, αιώνια κλεισμένος σ΄ έναν πύρινο τάφο.
Θα περνάς τους αιώνες με το αίσθημα του ραγδαίου ιλίγγου ενός ανθρώπου που γκρεμίζεται από τον τριακοστό όροφο.
Θα περπατάς γυμνός σε άδεντρο τόπο, κάτου από ένα ορμητικό φλογοβρόχι.
Θα σε ρίχνουν χωρίς σταματημό σ΄ένα βαθύ πηγάδι γιομάτο με κόκκινα, και μαύρα, και κίτρινα φίδια. Κόμπρες, οχιές, κροταλίες.
Θα βουτάς σε βόθρους. Και θα πνίγεσαι επαναληπτικά και ακαταύπαστα μπουκωμένος στα περιττώματα.
Μυτερώνυχοι διάβολοι θα σε καρφώνουν ανάσκελα με τεράστιες πηρούνες.
Θα’ σαι φυτεμένος αιώνια στους πάγους, και θα σε φυσάει κατάγυμνο ο δρεπανηφόρος Καικίας.
Θα μεταμορφώνεσαι σε δέντρο, σε φίδι, σε τέρας. Θα ζεις, δηλαδή το μαρτύριο της αλλαγής της σάρκας σου.
Και όλα αυτά τα φρικώδη στους αιώνες των αιώνων. Χωρίς την ελπίδα της παύλας. Ο Δάντης εκείνους που διαβαίνουν την πύλη της Κόλασης τους βάζει να διαβάζουν μια επιγραφή που δεν παρηγοριέται με τίποτα: Την πάσα ελπίδα αφήστε όσοι περνάτε!
Θα ζεις, του λέει, αιώνια κλεισμένος σ΄ έναν πύρινο τάφο.
Θα περνάς τους αιώνες με το αίσθημα του ραγδαίου ιλίγγου ενός ανθρώπου που γκρεμίζεται από τον τριακοστό όροφο.
Θα περπατάς γυμνός σε άδεντρο τόπο, κάτου από ένα ορμητικό φλογοβρόχι.
Θα σε ρίχνουν χωρίς σταματημό σ΄ένα βαθύ πηγάδι γιομάτο με κόκκινα, και μαύρα, και κίτρινα φίδια. Κόμπρες, οχιές, κροταλίες.
Θα βουτάς σε βόθρους. Και θα πνίγεσαι επαναληπτικά και ακαταύπαστα μπουκωμένος στα περιττώματα.
Μυτερώνυχοι διάβολοι θα σε καρφώνουν ανάσκελα με τεράστιες πηρούνες.
Θα’ σαι φυτεμένος αιώνια στους πάγους, και θα σε φυσάει κατάγυμνο ο δρεπανηφόρος Καικίας.
Θα μεταμορφώνεσαι σε δέντρο, σε φίδι, σε τέρας. Θα ζεις, δηλαδή το μαρτύριο της αλλαγής της σάρκας σου.
Και όλα αυτά τα φρικώδη στους αιώνες των αιώνων. Χωρίς την ελπίδα της παύλας. Ο Δάντης εκείνους που διαβαίνουν την πύλη της Κόλασης τους βάζει να διαβάζουν μια επιγραφή που δεν παρηγοριέται με τίποτα: Την πάσα ελπίδα αφήστε όσοι περνάτε!
Να
φορτώνεις λοιπόν τον άνθρωπο τον αφελή και τον αθώο κάπου, γιατί είναι το
μεγάλο σου θύμα, με τέτοιες φρικτές φαντασίες την πανίερη και την υπέρτατη και
τη φοβερή ώρα που ψυχομαχεί την ώρα που δίνει την πιο άγρια μάχη – τι’ ναι
μπροστά της τα Γαυγάμηλα και οι Κάννες και η Μάχη των Εθνών! – να βγει η
ψυχούλα του για να λυτρωθεί από την αγωνία του θανάτου.
Ερωτώ: ποιος σατανάς, ποιο ανθρώπινο τέρας, ποιος αρχιτέκτονας του σκότους
και του ουαί θα μπορούσε να δείξει αγριότερο μίσος και να επινοήσει χειρότερο
μαρτύριο για τους ανθρώπους;
Εκείνο
που ορίζει τη διαφορά είναι κάτι άλλο και σαφές, όσο και το φύλλο της Ελιάς.
Αλλά γι’ αυτό ακριβώς είναι απόλυτο και ακραίο.
Η
διαφορά ανάμεσα στους δύο είναι πως οι Έλληνες οικοδόμησαν έναν κόσμο που
στηρίζεται στην
παρατήρηση και στη νόηση, ενώ
οι χριστιανοί οικοδόμησαν έναν κόσμο που στηρίζεται στην υπόθεση και στη φαντασία.
Η
παρατήρηση των ελλήνων είναι τέτοιας ποιότητας, ώστε πάντα να βεβαιώνεται
πρακτικά από τα συμβαίνοντα στη φύση, και πάντα να αποδεικνύεται χειροπιαστά
από το πείραμα στο εργαστήριο.
Δημήτρης Λιαντίνης. Αποσπάσματα από το βιβλίο "Τα Ελληνικά"
Δημήτρης Λιαντίνης. Αποσπάσματα από το βιβλίο "Τα Ελληνικά"
.jpg)
.jpg)
.jpg)
1 σχόλιο:
Tο κείμενο είναι συνταρακτικό. Προσδιορίζει την διαφορά μεταξύ ελληνισμού και χριστιανισμού με απλή φράση και τέτοια σαφήνεια που αμέσως μόλις το διαβάσει κάποιος εμφανίζεται μπροστά στα μάτια του το βάθος του χάους που στην ουσία χωρίζει αυτά τα δύο.
Εξαιρετικό !!
A.
Δημοσίευση σχολίου