ΟΙ ΚΥΚΛΙΚΕΣ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΡΥΘΜΟΙ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Από τότε που ο άνθρωπος παρατήρησε για πρώτη φορά με έκπληξη τη φύση και είδε τη ρυθμική λειτουργία της έχουν περάσει εκατομμύρια χρόνια. Έχει ειπωθεί ότι η έκπληξη είναι η πρώτη πόρτα που ανοίγει στην ικανότητα του Φιλοσοφείν. Και όντως, με την παρατήρηση της φύσης και των ζωτικών ρυθμών της άρχισε ο Άνθρωπος να φιλοσοφεί και να αναρωτιέται για την προέλευσή του και το πεπρωμένο του, για τη ζωή και το θάνατο, για την ίδια του τη φύση και το νόημα της ύπαρξης και του σύμπαντος και άρχισε να αντιλαμβάνεται το θείο, το Αιώνιο.
Ένα από τα σημεία-κλειδιά της εσωτερικής φιλοσοφίας είναι αυτό για την ύπαρξη της μετενσάρκωσης, δηλαδή της αλληλοδιαδοχής της ζωής και του θανάτου στην ανθρώπινη ύπαρξη.

Η παρατήρηση της φύσης μας διδάσκει την ύπαρξη κύκλων, ρυθμών που επαναλαμβάνονται, όπως ένα μουσικό κομμάτι σε διαφορετικές κλίμακες. Οι νότες δεν είναι οι ίδιες ακριβώς στην κάθε κλίμακα, αλλά η μελωδία είναι ίδια, η αρμονία του συνόλου παραμένει σταθερή, η εναλλαγή των φθόγγων και παύσεων, όλα, έχουν την ίδια δομή.
Μια νέα Άνοιξη διαδέχεται κάθε χειμώνα και μια νέα μέρα κάθε νύχτα. Την κουραστική εργασία διαδέχεται η ανάπαυση, που προαναγγέλλει μια νέα εργασία. Μετά την τρικυμία έρχεται η ηρεμία. Όμως, αν και τα τριαντάφυλλα κάθε άνοιξη είναι διαφορετικά από τα προηγούμενα, το άρωμά τους είναι το ίδιο. 

Τέτοιες παρατηρήσεις, τέτοιες σκέψεις, έκαναν τον άνθρωπο να καταλάβει ότι ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ, ΣΑΝ ΑΔΙΑΣΠΑΣΤΟ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ, ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΤΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΤΗΣ και ακολουθώντας αυτούς τους ρυθμούς, ζει, πεθαίνει και ξαναζεί σε αυτόν τον κόσμο.
Σκοπός της ύπαρξης του Νόμου της μετενσάρκωσης, όπως εξάλλου και κάθε άλλου ρυθμού της φύσης, είναι η τελειοποίηση του όντος, να γίνεται δηλαδή όλο και πιο λεπτό, όλο και πιο αγνό, εξαγνισμένο από τις απατηλές καταστάσεις της ύλης και των κατωτέρων τάσεων, που το σκλαβώνουν μέσα στην άγνοια και τον πόνο. Μέσα από τις διαδοχικές μετενσαρκώσεις το ανθρώπινο πνεύμα τελειοποιείται, αποκτά διάφορες αναγκαίες εμπειρίες και γνώσεις και ανυψώνεται όλο και περισσότερο προς την πηγή του Πνευματικού Φωτός, τον Παγκόσμιο Νου, από τον οποίο έχει αποσπαστεί.
Ο Νόμος της μετενσάρκωσης, είναι μια από τις αρχαιότερες γνώσεις της ανθρωπότητας. Αποτελούσε λαϊκή διδασκαλία στις παραδοσιακές κοινωνίες και μεταφερόταν από στόμα σε αυτί, από πατέρα σε παιδί, από Δάσκαλο σε Μαθητή. Προσωπική εμπειρία και αναμνήσεις από προηγούμενες ζωές είχαν και έχουν, ακόμη και σήμερα, εκατομμύρια άνθρωποι.
Στην Δύση, με τον ερχομό και τη μετέπειτα ανάπτυξη του Χριστιανισμού, αυτή η Διδασκαλία ξεχάστηκε και περιορίστηκε σε μερικές απόκρυφες ομάδες και φιλοσοφικά συστήματα που σποραδικά την επανέφεραν στην επιφάνεια.

Όμως στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες ο Χριστιανισμός αποδεχόταν την ύπαρξη της μετενσάρκωσης.
Για τους χριστιανούς θεολόγους, όπως για τον Ωριγένη, το Γρηγόριο το Ναζιανζηνό, το Βασιλίδη και άλλους, η Μετενσάρκωση ήταν -ως τον 6ο αιώνα- μια αδιαφιλονίκητη αλήθεια. Ακόμα το δόγμα της ύπαρξής της επιβεβαιώθηκε στην Ιερή Σύνοδο της Χαλκηδόνας, το 451. Για πολιτικούς όμως λόγους και για να δικαιολογήσει ανεμπόδιστα τη θεία προέλευση της βασιλικής της εξουσίας (την οποίαν η ύπαρξη της μετενσάρκωσης και του κάρμα δεν δικαιολογούσε την περίπτωσή της σαν πρώην εταίρας), η Αυτοκράτειρα Θεοδώρα, παρακινώντας το σύζυγό της Ιουστινιανό, συγκάλεσε τη λεγόμενη «Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδο» το 553 και με δόλιο τρόπο επηρέασε τους περισσότερους από τους 165 επισκόπους που ήταν παρόντες για να κηρύξουν ως αιρετικό δόγμα το Νόμο της μετενσάρκωσης. Εκμεταλλευόμενη την αυτοκρατορική εξουσία κατάφερε να επιβληθεί και να καταδικάσει ως «αιρετικούς» όσους δεν συμφωνούσαν με τις απόψεις της. Από τότε μέχρι σήμερα, η μετενσάρκωση θεωρείται αιρετική δοξασία για τις διάφορες χριστιανικές Εκκλησίες, με πολύ λίγες εξαιρέσεις.

Πηγή.