OΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΜΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΙ ΟΧΙ ΟΙ ΘΕΩΡΙΕΣ ΜΑΣ

Ιστορική διαδρομή της Ορθοδοξίας.

Είναι λάθος να εξετάζουμε και να κρίνουμε τον ρόλο της εκκλησίας μόνο από τις μέρες της άλωσης. Η εκκλησία έχει αποστασιοποιηθεί και απομακρυνθεί από την στήριξη του Βυζαντίου πολλούς αιώνες πριν την άλωση. Έχει αντιληφθεί ότι το μέλλον του είναι αλλού.

Κλειδί για την κατανόηση του ρόλου της εκκλησίας είναι να εξετάσουμε τον τουρκολάτρη Γεννάδιο.

Αλλά πριν πάμε εκεί να σταθούμε με μια επιγραμματική αναφορά στους διωγμούς που υπέστησαν οι εθνικοί απ την ορθοδοξία και η βίαιη κατεδάφιση ναών και φίμωση της επιστήμης και ακαδημίας του Πλάτωνα καθώς και ένα σωρό εγκλήματα που μπορεί κάποιος να βρει σε δεκάδες βιβλία και σάιτ.

Σε συνέχεια η Ορθοδοξία στην υπηρεσία της Βυζαντινή αυτοκρατορίας προσφέρει κατάλληλα επεξεργασμένη πνευματική τροφή που ουσιαστικά αλλοιώνει τις επιστημονικές επιδόσεις των Αρχαίων Ελλήνων. Εδώ έχουμε μια παρέκκλιση από αυτό που ονομάζουμε «ελληνικό».

Όταν το Βυζάντιο άρχισε να αισθάνεται τον θανάσιμο κλοιό των Οσμαληδών οι κληρικοί επιδόθηκαν σε άγονους θεολογικούς διαπληκτισμούς που ουσιαστικά δημιούργησαν ένα χάσμα στην κοινωνία και αποκοίμισαν την Αυτοκρατορία η οποία φάνηκε πως της έλλειπε το «πνευματικό στήριγμα» που θα την έβγαζε απ το τέλμα που είχε περιέλθει. Όλα αυτά πολύ πριν το 1453 και το 1204 όταν ακόμα υπήρχε χρόνος. Πριν μπει το δίλημμα «ενωτικοί ανθενωτικοί» είχε μπει ο άλλος ανούσιος διαπληκτισμός εικονολάτρες- εικονοκλάστες που πάλι τραυμάτισε σε ένα μεγάλο βαθμό την δομή της Αυτοκρατορίας.

«Μομφήν επί ολιγωρία δυσκόλως ημπορούν να αποκρούσουν οι τότε ιθύνοντες την Εκκλησίαν, ουσιαστικώς δε επηρρεάζοντες και την πολιτικήν του Κράτους. Αντί να ωθούν τους ράθυμους Βυζαντινούς προς παρασκευήν, να τους τονώνουν ψυχικώς δια ν’ αντεπεξέλθουν κατά της λυσσώδους επιθετικής μανίας των Τούρκων, τους εσυνήθιζον να ελπίζουν μόνο εις τον Θεόν ουδέν δε οι ίδιοι να ενεργούν δια την σωτηρίαν των.» (Από Μάριο Πλωρίτη αυτό)

Η τουρκολάτρες Ορθόδοξοι προκειμένου να δικαιολογήσουν την προδοσία τους και τον ανθελληνισμό τους εφηύραν το πλάνο επιχείρημα πως ο ελληνισμός θα αφομοιωνόταν απ την Δύση αν δεν τα έκαναν πλακάκια με τον Μουχάμετ.

Ντροπή που ακόμα και σήμερα σοβαροί άνθρωποι τα πιστεύουν αυτά και τα ανακυκλώνουν.

Για την καλλιεργημένη Λατινοφοβία οι ανθενωτικοί κυρίως φοβήθηκαν για τα «πρωτεία» αλλά ουσιαστικά οι Λατίνοι έχουν κυριεύσει για περισσότερο από 2 αιώνες μεγάλες περιοχές της Ελλάδας και δεν φάνηκαν ποτέ ότι ήταν ουσιαστικός κίνδυνος.

Τόσο οι Καθολικοί της Σύρου όσο και τα Επτάνησα που διοικήθηκαν από Λατίνους για πολλούς αιώνες (για να μην αναφέρουμε την Κρήτη Χίο Ρόδο και Πελοπόννησο) δεν κινδύνεψαν ΠΟΤΕ από Λατινοποίηση.

Παρόλα αυτά προς τους τελευταίους αιώνες της Αυτοκρατορίας μια μεταρρυθμιστική προσπάθεια για να παραμεριστεί η παπαδοκρατία και να ανανεωθούν οι Θεσμοί έγινε από τον Πλήθωνα τον Γεμιστό.

Το μετά τον δέκατο αιώνα βαριά άρρωστο Βυζάντιο πεθαίνει οριστικά το 1453. Η προδοσία του Γεννάδιου είναι το «γενικό συμπέρασμα» της θεοκρατικής ανθελληνικής πολιτικής του. Η προδοσία του Γεννάδιου, η πολιτική της Ορθοδοξίας δηλαδή, υποθηκεύει την τύχη του Ελληνισμού για άλλα 400 χρόνια. Αντίθετα, η αυτοθυσία του Παλαιολόγου καταδεικνύει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την αβυσσαλέα διαφορά που χωρίζει το Ελληνικό Πνεύμα από την Ορθοδοξία εκείνη την ιστορική περίοδο. Την αξιοπρέπεια από το ξεφτιλισμένο τσατσιλίκι, τον ηρωισμό από την προδοσία, την θυσία για το μεγαλύτερο και χειροπιαστό ιδανικό, την πατρίδα, από την κατάπτυστη και ποταπή συναλλαγή για την εξουσία.

Μπορούσε ο Παλαιολόγος να την κοπανήσει για τη Γένοβα μαζί με τον Γενοβέζο φρούραρχο της Πόλης Ιουστινιάνη που έφυγε με το καράβι του όταν δυσκόλεψαν τα πράγματα; Ερωτώ την ιστορία. Η απάντηση είναι ότι μπορούσε και παραμπορούσε. Και γιατί δεν έφυγε αλλά κάθισε και πολέμησε μέχρι τελικής πτώσεως υπερασπιζόμενος την Πόλη του; Ερωτάω εσάς τους θαυμαστές του τουρκολάτρη Γεννάδιου.

Γιατί ήταν αληθινός Έλληνας κι όχι μουνουχισμένος από την πονηρή Ορθοδοξία είναι η απάντηση. Ακόμη γιατί ήταν μάγκας σαν άνθρωπος και σα μάγκας αντιμετώπισε τη φοβερή πρόκληση της ιστορίας. Ο κόσμος πάει μπροστά με τέτοιου είδους ανθρώπους κι όχι με όπισθεν.

Και ο Ελληνισμός έμεινε πίσω, ένεκα της πολιτικής της Ορθοδοξίας κι ας πάψουν να μιλάνε για ανιστόρητα ελληνο … τέτοια μαραφέτια. Η θυσία του Παλαιολόγου καταδεικνύει περίτρανα, τι θα είχε συμβεί στο ύστερο ξεχαρβαλωμένο Βυζάντιο, αν το παπαδαριό είχε παραμερισθεί από την μεταρρύθμιση του ελληνιστή Πλήθωνα Γεμιστού.

Η Πόλη τουλάχιστον, την οποίαν δεν πρέπει να πιάνει στο στόμα του το παπαδαριό, γιατί αυτό την πρόδωσε, θα είχε το λιγότερο πολεμήσει σαν τον Παλαιολόγο ενάντια στον Τούρκο και δεν θα είχε προδοθεί από τους ανθέλληνες ορθόδοξους της κλίκας του Νοταρά και του Γεννάδιου.

Και έχει το θράσος η Ορθοδοξία, να μιλάει για πνεύμα, για Ελληνισμό και για ελληνικά χαρακτηριστικά.

Ο Πλήθων-Γεμιστός 

Η ανθελληνική πράξη του Γεννάδιου, η προδοσία του, συμπληρώνεται πλήρως με το κάψιμο των βιβλίων του Πλήθωνα Γεμιστού, για να μην υπάρχει πια καμία αμφιβολία για την ιστορία όπως και να διαβαστεί από τον οποιονδήποτε. Το χτικιό του ψόφιου θεοκρατικού Βυζαντίου περνάει με την Ορθοδοξία στην νεώτερη Ελληνική ιστορία.

Με την προδοσία του Γεννάδιου και το κατάπτυστο δόγμα: «θέλημα Θεού» διαιωνίζεται η δουλεία του Ελληνισμού. Με την αποτυχία της επανάστασης του ’21 στο κοινωνικό της σκέλος, η ανθελληνική Ορθοδοξία «ελληνοποιείται» αυθαίρετα και με τον εξουσιαστικό της τσαμπουκά φτάνουμε μέχρι σήμερα, με τους αρχιεπισκόπους, τους πνευματικούς απογόνους του τουρκολάτρη και προδότη Γεννάδιου να μιλάνε για «άκριτους ηρωισμούς και λεονταρισμούς» και για «σιαμαία μεγέθη».

Να κλάψουμε ή να γελάσουμε με όλ’ αυτά; Oι πράξεις μας είμαστε κι όχι οι θεωρίες μας.

Έτσι η αυτοθυσία του Παλαιολόγου και η προδοσία του Γεννάδιου υπήρξαν απόλυτες πράξεις. Οι πράξεις των ανθρώπων της ιστορίας, τις περισσότερες φορές αν όχι όλες, είναι απόλυτες και αποδεικνύουν τα πιστεύω τους.

Η Ορθοδοξία λοιπόν, εκ των πραγμάτων και από το ζοριλίκι και τον τσαμπουκά των καιρών αναγκάστηκε να ρίξει νερό στο κρασί της και όχι γιατί το ήθελε. Αυτό μερικοί αβασάνιστα το ονομάζουν … ορθόδοξη ελληνικότητα σήμερα. Τότε εγείρεται το ερώτημα αν μπορούμε να συνεννοηθούμε στοιχειωδώς.

«. .. Ο Μωάμεθ δεν ήταν μόνον καλός στρατηγός, αλλά και καλός πολιτικός. Πρώτα πρώτα τίμησε εκείνον που συνετέλεσε εις την πτώση της πρωτεύουσας. Ο Γεννάδιος Σχολάριος υπήρξε ο καλύτερος σύμμαχος του Μωάμεθ. Όχι μόνον με τα κηρύγματα του έσπειρε την διχόνοια, αλλά και καλλιέργησε τον φιλοτουρκισμό. Εξ άλλου αυτός, ο Νοταράς και οι άλλοι ομόφρονες των, καθώς και οι καλόγεροι και τα πλήθη της Πόλης , που ήταν εχθροί του Παλαιολόγου και φανατικοί αντίπαλοι της πολιτικής της Ενώσεως των Εκκλησιών, είχαν ανοίξει κάθε πόρτα του Κάστρου και έβαλαν τους Τούρκους μέσα εις την πρωτεύουσα, ενώ ο πιστός εις τον Παλαιολόγο στρατός πολεμούσε ακόμη. Άρα ουσιαστικώς ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της Kωνσταντινουπόλεως συνθηκολόγησε.

Κατά το ισχύον τότε ισλαμικό δίκαιον οι πόλεις που συνθηκολογούσαν δεν καταστρέφονταν και η παλαιά καθιερωμένη κοινωνική τάξη και ιεραρχία δεν ανατρέπονταν . Εφόσον λοιπόν η Πόλη, κατά μεγάλο μέρος, συνθηκολόγησε και οι φιλότουρκοι οπαδοί του Σχολάριου κατόρθωσαν να φύγουν ανενόχλητοι από την πρωτεύουσα, ήταν επόμενο ότι δεν διέτρεχαν κανένα κίνδυνο κατά την μετά της αλώσεως πρώτες ημέρες Οι σφαγές που έγιναν, έγιναν εις βάρος του πληθυσμού που ήταν πιστός εις τον Παλαιολόγο και ανθίστατο … »
Από το βιβλίο του Γιάννη Κορδάτου ‘Ή Κοινωνική Σημασία της Ελληνικής Επαναστάσεως του ’21 »

Πηγή: http://athriskos.gr/

Έχει καθιερωθεί να λέγεται ότι το καθεστώς της δουλείας το κατήργησε το βυζάντιο.

 Η απάντηση στο 1’:10’’ του βίντεο. 

Στο 2’:02’’ η ανύπαρκτη εθνική συνείδηση του τότε στρατού. 

Ποιοι ρουφούσαν το δημόσιο ταμείο στο 2’:22”. 

Η «αγάπη» παντού ολοφάνερη στο 3’:00’’. 

Στο 4’:15” προμηνύματα υποδούλωσης. 

Στο 6’:58”, (ως συνήθως τότε) η γνώση στην πυρά. 

Παρακολουθήστε το βίντεο με προσοχή.

hellenictheasis