Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

Ο ΜΑΖΙΚΟΣ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

Του Βλάση Ρασσιά 
Όσο μας Πονάς, τόσο μας Πωρώνεις. 
(Ο Μαζικός  Αθλητισμός ως Αποκτηνωτικό Εργαλείο) 
(Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “Διιπετές, τεύχος 26, Οκτώβριος -Νοέμβριος  “1998”) 
Ο έξω από την μάζα άνθρωπος, δηλαδή ο ελεύθερος άνθρωπος (αφού έχει την δυνατότητα να επιλέξει αυτήν την διαφοροποίησή του), είναι κουρδισμένος στην γνώση των αιτίων των πραγμάτων και την δυνατότητα προβλέψεως των αποτελεσμάτων των πράξεών του (αλλά και των πράξεων των άλλων). Πολύ σωστά ο Σενέκας ο Νεώτερος είχε τονίσει τον πρώτο αιώνα της Era Vulgaris ότι το Αγαθό δεν είναι παρά απλώς η γνώση των πραγμάτων και Κακό το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή η άγνοιά τους. 
Ο μαζικός άνθρωπος εκτελεί τις περισσότερες πράξεις του χωρίς να καταλαβαίνει ούτε τις αιτίες τους ούτε τ’ αποτελέσματά τους. Αυτό είναι που του επιτείνει την δουλική του φύση, αφού μόνο η σαφής διαύγεια σκέψεως-πράξεως ορίζει τον ελεύθερο άνθρωπο. Όλες λοιπόν οι τυραννίες του προσφάτου (άρα ιδιότυπου, μεταηλεκτρικού) παρελθόντος, του ζοφερού παρόντος και, ίσως του αμέσου μέλλοντος αν υπάρξουν, εστόχευαν, στοχεύουν και θα στοχεύουν στην λαχανοποίηση του ανθρώπινου μυαλού. Η έλλειψη της Παιδείας (που είναι “δεύτερος ήλιος για τους πεπαιδευμένους” σύμφωνα με την οπτική των προγόνων μας αληθινών Ελλήνων) κάνει την αρχή. Εκείνο όμως που ακολουθεί ως λαίλαπα, είναι η καταβύθιση του μαζικού ανθρώπου-δούλου στο Κτηνώδες, μέσα από:  
* Διάλυση της ατομικότητος και ιδιαιτερότητος μέσα σε ένα “ομοιογενές” πλήθος που συσπειρώνεται γύρω από ένα επίπλαστο, σαθρό και άρα αυθαίρετο “εμείς” (το ψευδέθνος, το χωριό, η εκκλησία, το κόμμα, η ομάδα κ.ο.κ.).  
* Ορισμό ενός κατ’ ανάγκη και “υποχρεωτικού” κακού “αντιπάλου” (οι “εθνικοί” εχθροί, οι αλλοχωρίτες, οι άπιστοι, οι κομματικοί αντίπαλοι, οι “κουρέλες” των αντιπάλων ομάδων, κ.ο.κ.  
* Αποδαιμονοποίηση και στην συνέχεια θεοποίηση κι επί πλέον, όλων των αρνητικών χαρακτηριστικών της μάζας, μέσα από μία θρασύτατη αντιστροφή των μέτρων και αξιών (έλλειψη λογικής, σεβασμού ετερότητος κι ατομικότητος, κ.ο.κ.)  
*Μετατροπή του επουσιώδους σε σημαντικό και του σημαντικού σε επουσιώδες και παγίδευση των μαζανθρώπων μέσα στην νέα επίπλαστη πραγματικότητα (λ.χ. ο “φίλαθλος” αγωνιά έως θανάτου για ένα σκορ που δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με την καθημερινή πραγματικότητα την οποίαν υφίσταται στην εξωγηπεδική, αληθινή ζωή του). 
Με τα πιο πάνω δεδομένα, δεν είναι καθόλου παράξενο που ο λεγόμενος “μαζικός” αθλητισμός αποτελεί το προσφιλέστερο εργαλείο όλων των κατ’ εξοχήν αποκτηνωτών της ανθρώπινης μάζας. Εκεί ο αποκτηνωμένος μαζάνθρωπος παρακολουθεί τις κινήσεις κάποιων επαγγελματιών, συνήθως αμοιβομένων σκανδαλωδώς υπερβολικά για το πνευματικό τους επίπεδο και που συνήθως αδυνατούν να αρθρώσουν έστω και μία σύνθετη φράση και πνέει μένεα εναντίον κάποιων ομοίας ποιότητος “αντιπάλων”, που το μόνο έγκλημά τους είναι (όπως και στην περίπτωση του εθνικισμού που ο άλλος κηρύσσεται “εχθρός” επειδή απλώς και μόνο έτυχε να παγιδευτεί σε μία αντίπερα πλευρά κάποιων αυθαιρέτων συνόρων), ότι επαγιδεύθησαν από την αποκτηνωμένη μηχανή σε λάθος “χρώμα” ή “φανέλλα”. Γι’ αυτή την “διαφορά” του, ο μαζάνθρωπος των γηπέδων μπορεί ακόμη και να σκοτώσει και άλλωστε το έχει αποδείξει κατ’ επανάληψη.  
Δεν θα μπω φυσικά ποτέ σε πειρασμό να ρωτήσω κάποιον μαζάνθρωπο (λ.χ. έναν Βραζιλιάνο ή έναν Ρωμιό άνεργο, που χοροπηδούν ή να κλαίνε επειδή εκέρδισε ή έχασε η ομάδα τους), τι μπορεί να τον ενδιαφέρει πραγματικά ένα Χ εσωγηπεδικό αποτέλεσμα, που ούτε την πατρίδα του “δοξάζει” (αλοίμονο αν εδοξάζοντο με ποδόσφαιρο και μπάσκετ οι πατρίδες...) ούτε τον ίδιο ξεβαλτώνει από την προσωπική του μιζέρια. Θα καταντούσα εγώ παράλογος, προσπαθώντας να εκμαιεύσω λογική απάντηση από ένα παράλογο (άρα αποκτηνωμένο) ον, που άγεται και φέρεται μέσα σε μία παράλογη (άρα αποκτηνωτική) διαδικασία.  
Οι μαζάνθρωποι – δούλοι, νομίζουν ότι είναι κάτι με το να μισούν κάποιους άλλους, αγνοώντας όπως είναι φυσικό, την βασική αρχή της ανθρώπινης Ελευθερίας, ότι ελαχιστοποιούμε την πιθανότητα να είναι κάποιοι άλλοι κύριοί μας όσο εμείς δεν έχουμε την αυταπάτη ότι είμαστε πάντοτε και αξιωματικά κύριοι όλων των σκέψεων και πράξεών μας.
Γράφοντας όλα αυτά ίσως ενοχλήσω κάποιους φίλους που δεν έχουν ακόμη απεγκλωβισθεί από τους μαζοποιητικούς μηχανισμούς αυτής της δουλοπαραγωγού κοινωνίας (και τάχα μη δουλοκτητικής, αλλά αν ήταν τέτοια τότε γιατί χρειάζεται να κατασκευάζει δούλους;). Ας με πιστέψουν, δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου.
Και ο γράφων κάποτε εχειροκρότησε από κερκίδων κάποιους “παίκτες”, όμως δεν έμεινε εκεί. Έξω από το γήπεδο παραμόνευε η άγρια καθημερινή πραγματικότητα και δεν επιθυμούσε να καταλήξει μήτε δούλος, μήτε μαζοχιστής. Είχε καλύτερα για τον εαυτό του, από τα να κρατεί με ηλίθιο πρόσωπο ένα πανώ που διακηρύσσει τον απόλυτο μαζοχισμό: “Όσο μας πονάς, τόσο μας πωρώνεις”.
Οι Θεοί θέλουν Θεούς, έλεγε ο Νοβάλις, αλλά εγώ δεν θα το τραβήξω μέχρι εκεί. Ας κάνει απλώς, όποιος τελοσπάντων ενδιαφέρεται, διότι κανέναν δεν θα κάνουμε άνθρωπο με το ζόρι, ένα πρώτο βήμα από τα μαζικά και δουλικά σκότη στο φώς της ανθρώπινης ελευθεροπρέπειας. Η πορεία προς τον Άνθρωπο (με κεφαλαίο Α) έχει πολύ μεγάλη διαδρομή, ικανή να μας απασχολήσει μία ολόκληρη ζωή.
(Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “Διιπετές, τεύχος 26, Οκτώβριος -Νοέμβριος  “1998”) 
ΑπόσπασμαΟλόκληρο το άρθρο εδώ: http://rassias.gr/9002.html

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Tέλειο και τόσον επίκαιρο ! Εκτός αυτών είναι και προκλητικότατες οι σημερινές καταστάσεις. Σε μιά χώρα που χιλιάδες παιδιά ζούν στους δρόμους και τρέφονται απο τα σκουπίδια, που καταδιώκουν τους ελάχιστους απομείναντες αυτόχθονες για να πετσοκόψουν οι διάφορες εταιρείες τα δάση κατοικίες τους με τραγικά αποτελέσματα για το παγκόσμιο κλίμα μια ομάδα ανθρώπων να κλωτσά ένα μπαλόνι πληρωμένη με αστρονομικούς μισθούς και ο κόσμος να ενθουσιάζεται....είναι άθλιο. Πρόσφατα μια σοκαριστική φωτογραφία παρμένη απο ψηλά που έκανε το γύρο του διαδικτύου έδειχνε μία ομάδα φιλάθλων να γιουχαϊζει μέσα στους δρόμους και μια φτωχή κοπέλλα κρυμμένη μέσα σε ένα τεράστιο σκυβαλοδοχείο ψάχνει στα σκουπίδια για τροφή.
Είναι καιρός να αναρωτηθούμε ποιά είναι η πραγματική αξία, η έννοια του αθλήματος και ποιός είναι ο ηθικός κώδικας που το διέπει. Βάσει αυτών των δεδομένων αθλητές πραγματικοί ήταν οι αρχαίοι Ελληνες.
Α.

Σείριος είπε...

Είδε ποτέ κανείς φανατισμούς επεισόδια καταστροφές και βανδαλισμούς ακόμη και θύματα σε αγώνες στίβου;;;; Αυτά τα θλιβερά είναι προνόμια μόνο του μαζικού «αθλητισμού»…. Είναι δυνατόν να ονομάζετε αθλητισμός κάτι που δημιουργεί κοινωνικές αντιπαλότητες;;;; Αυτός είναι ο σκοπός του αθλητισμού; Το θέμα είναι τεράστιο και έχει πολλές προεκτάσεις… κοινωνικές οικονομικές πολιτισμικές......

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Αρχειοθήκη ιστολογίου