ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ

Λέγεται ότι κάποτε ο Ιουλιανός επιχείρησε μια πομπή δια μέσου των δρόμων της Κωνσταντινούπολης, προς τιμήν του Διονύσου, θεού της Υπέρτατης χαράς και σφύζουσας ζωής.

Όμως ήταν ήδη πάρα πολύ αργά και η προσπάθεια αποδείχθηκε ανεπιτυχής. Η πομπή δεν ήταν παρά ένα γελοίο θέαμα και ο Ιουλιανός, επιστρέφοντας το απόγευμα στο παλάτι, όταν είχε πλέον τελειώσει, ήταν τόσο λυπημένος λες και τα μάτια του είχαν αντικρίσει όλο το ζοφερό μέλλον του Μεσογειακού κόσμου.

Λέγεται λοιπόν, ότι καθόταν στους κήπους του παλατιού, μπροστά σε κάτι παλιούς μαρμάρινους όγκους μισοκρυμμένους από κισσό, όταν ένας έμπιστος φίλος του, μαντεύοντας την αιτία της μελαγχολίας του, τον ρώτησε:

«Τι διαφορετικό περίμενες; Αυτές είναι οι μέρες του θανάτου μας. Ποιος ήταν ο σκοπός σου όταν διέταξες την πομπή αυτή; Τι επιθυμούσες;»
Ο Αυτοκράτορας τον κοίταξε σιωπηλός και κατόπιν, παραμερίζοντας τον κισσό, έδειξε στον φίλο του τι ήταν από κάτω: ένα αριστούργημα κάποιου τεχνίτη των αρχαίων ημερών, η αναπαράσταση μιας πομπής προς τιμήν του Διονύσου, σκαλισμένη στο λευκό μάρμαρο, ένα χαμόγελο της νιότης του Κόσμου, ένα αντικείμενο ομορφιάς.
«Αυτό επιθυμούσα», απάντησε στο τέλος.

ΕΣΤΙΑ ΕΛΛΑΣ