ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΝΑΟΙ ΔΕΝ ΕΚΤΙΖΟΝΤΟ ΠΟΤΕ, ΠΑΝΩ ΣΕ ΤΑΦΟΥΣ, ΠΟΛΥ ΔΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΠΑΝΩ ΣΕ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ ΕΚΤΕΛΕΣΕΩΝ!!!

«…απέστειλε ο βασιλεύς την εαυτού μητέρα Ελένη εις Ιερουσαλήμ, μετά χρημάτων αφθονίας, προς τον επίσκοπον Μακάριον, επί αναζητήσει του ζωοποιού ξύλου και οικοδομής των αγίων τόπων».
Γεώργιος Μοναχός «Περί της ευρέσεως του σταυρού».110.620.12.

Φορτωμένη χρήματα, από τον παιδοκτόνο και ηλιολάτρη γιο της, η υπέργηρη Ελένη, κατέβηκε στην Ιερουσαλήμ, όπου την υποδέχθηκαν οι ιερείς, αποφασισμένοι να μην χάσουν την ανεπανάληπτη αυτή οικονομική ευκαιρία!

Η αφήγηση του Χρονογράφου Γεώργιου μοναχού είναι μοναδική: 

«Μαθών δε ο επίσκοπος, τα της βασιλικής ελεύσεως, τους επισκόπους των επαρχιών συγκέντρωσε για τις πρέπουσες τιμές της υποδοχής. Ευθέως δε τους επισκόπους παρακάλεσε, την αναζήτηση του ποθούμενου ξύλου να αναλάβουν. Απορούντων δε πάντων περί τούτου, υπόνοιες και υποψίες μόνο διηγούμενοι, ο της πόλεως επίσκοπος πάντας παρακάλεσε ησυχία να κάμουσι (!) και σπουδαιοτέραν ευχήν υπέρ τούτου, στον θεό προσέφερε»!
«Τούτου δε γενομένου, (της ευχής δηλαδή γενομένης) ευθύς, θεόθεν (!!!;;;) εδείχθη στον επίσκοπο ο τόπος, όπου ο ακαθάρτου δαίμονος, ο Ναός και το άγαλμά της Αφροδίτης υπήρχε. Τότε η βασίλισσα, πλήθος πολύ τεχνιτών και εργατών συγκέντρωσε και εκ βάθρων το αισχρό (θέλει να πει περικαλλέστατο) οικοδόμημα κατέστρεψε. Τούτου δε γενομένου, ανεφάνη το θείον μνήμα και ο τόπος του κρανίου και τρεις καταχωμένοι σταυροί».

Βλέπουμε λοιπόν, ότι τα περί ευρέσεως του σταυρού και η ανοικοδόμηση του ταφικού ναού, στο συγκεκριμένο τόπο, συνέβησαν μέσα σε μια ατμόσφαιρα παραμυθιού, που μόνο ο παλιμπαιδισμός της θρησκευτικής ευπιστίας, θα μπορούσε να αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα! 

Αλλά και η άγνοια ενός σημαντικού ζητήματος όπως θα δούμε αμέσως τώρα.
Για τον ίδιο τον τόπο της εύρεσης του σταυρού και της ανέγερσης του ταφικού ναού, γεννιούνται οι εξής δικαιολογημένες αμφιβολίες: 

Αν όπως βεβαιούν οι βυζαντινοί χρονογράφοι, στην συγκεκριμένη θέση του τωρινού τάφου, προϋπήρχε μεταγενέστερος της σταύρωσης, ναός της Αφροδίτης, είναι βέβαιο, ότι ο τόπος εκείνος, δεν υπήρξε ποτέ τόπος μνημάτων και εκτελέσεων! Οι Ελληνικοί ναοί δεν εκτίζοντο ποτέ, πάνω σε τάφους, πολύ δε περισσότερο πάνω σε γνωστούς τόπους εκτελέσεων. 

Ακόμη και πολύ μικρότερες αιτίες, από τις παραπάνω, θα ήταν ικανές να αποτρέψουν την ανέγερση ναού στον συγκεκριμένο τόπο. 

Αφού λοιπόν, όπως βεβαιούν οι βυζαντινοί χρονογράφοι, ο ναός της Αφροδίτης προϋπήρχε εκεί, τότε ο θρυλούμενος τόπος εκτέλεσης και ο τάφος του Χριστού, ήταν οπωσδήποτε κάπου αλλού. 
(Τα συμπεράσματα ανήκουν στον αναγνώστη)

Η περίπτωση της σκόπιμης ταφής-βεβήλωσης Ελληνικού ναού φαίνεται καθαρά στην περίπτωση Βαβύλα. Το 351 ο Διοικητής της Αντιόχειας Γάλος, διέταξε την ταφή των λειψάνων του αγίου Βαβύλα, μέσα στον Ναό του Δαφναίου Απόλλωνα. Μετά την βεβήλωση αυτή σταμάτησε η λειτουργία του ναού και δεν επαναλειτούργησε ούτε όταν ο Ιουλιανός διέταξε την απομάκρυνση των λειψάνων.
Βλ. Θεοδώρητου Εκκλ. Ιστ. 3.6. Και Ι. Χρυσόστομος «εις Βαβύλαν λόγοι δυο» Migne 50.527-572.

Έρευνα του κυρίου Μ. Καλόπουλου.  (Απόσπασμα) 

Όλο το άρθρο εδώ http://alfeiospotamos.blogspot.com/2009/05/blog-post_2152.html 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΥΠΑΡΞΙΣ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΩΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΙΕΡΩΝ ΧΩΡΩΝ