Όλα
αυτά είναι ό,τι είδε ο ποιητής στα έγκατα πάθη της ανθρώπινης φύσης. Οι νάρκες
και τα ναρκωτικά, τα δηλητήρια και τα φαρμάκια που δίνουν και παίρνουν
ακατασίγαστα, και γιομίζουν τις μέρες και την αγορά των ανθρώπων. Είναι τα
παραπατήματα, οι πλημμέλειες, οι κακουργίες που μας κυκλώνουν άλλοτε σαν σκοτεινές
επιφορές και προθέσεις, και άλλοτε σαν άγριοι επιτελεσμοί.
Έτσι
βλέπει ο ποιητής το πολυκέφαλο θρέμμα που κρύβει μέσα του ο καθένας μας. Βλέπει
και στοχάζεται, και απορεί και τρομάζει. Απελπίζεται, και κλαίει και
περιγράφει. Περιγράφει την κτηνωδία να ξεσυνερίζεται την απανθρωπιά. Τα ψεύδη
και την υποκρισία να προσκυνιούνται τις Κυριακές στους ναούς. Τη χαιρεκακία και
το φθόνο να δικάζουνε τους αναίτιους. Την πλάνη και τη δεισιδαιμονία καθισμένες
στο θρόνο. Ζωγραφίζει την αλαζονεία στα ψηλά και στους εξώστες. Τη φιληδονία να
βγαίνει περίπατο με τη μαϊμού και τον κόκκινο πρωκτό της. Τον αισχρό εγωισμό
τον κουφόηχο και τη φιλαυτία μπροστάρηδες στο δρόμο. Την αμάθεια γενική
οικονόμο στο σπίτι και στο βουλευτήριο. Και την προδοσία του ψωμοπάτη. Την
ξετσιπωσιά, τη σιμωνία, τη λαιμαργία, την ασωτεία, τους μισερούς, τους
κίβδηλους, τους κόλακες, την ακαλαίσθητη αηδία και ταραχή από νεόπλουτους και
«μορφωμένους».
Πάπες,
πατριάρχες, καρδινάλιοι, ηγεμόνες, πρίγκιπες, βασιλιάδες, σύμβουλοι κρατικοί,
αξιωματούχοι, έμποροι, καλαμαράδες, διοικητικοί, στρατιώτες, ο απλός κοσμάκης.
Όλοι συνωθούνται και κατακρούονται, χορεύουν, τραγουδούν, βιάξουνται, σκούζουν,
βρίζουνται, μαχαιρώνουνται, γελούν, συνουσιάζουνται στο αλκοολικό πανηγύρι του
κόσμου. Καθώς τους τυλίγει σαν τεράστιο χταπόδι η νύχτα της Κόλασης με τις
ρίζες, τους ιστούς, και τους λώρους ενός πόνου που δεν έχει πέρας.
Όπως
λέγει ο Πρόκλος, στο «Εις τον Πλάτωνος πρώτον Αλκιβιάδη, βιβλίο Β’, 244.3 –
251.2», μέσα στον καθένα μας υπάρχει ένα «πολυκέφαλον θηρίον» (Πλάτων
«Πολιτεία, 588.c»), όπως έχει πει ο ίδιος, που είναι αντίστοιχο του πλήθους.
Αυτό,
πράγματι, είναι ότι ο όχλος μέσα στην πόλη, «τὸ ποικίλον καὶ ἄλογον καὶ ἔνυλον
εἶδος τῆς ψυχῆς», το πεζότατο (το πιο χαμηλό) στοιχείο μέσα μας.
Ο
Σωκράτης λοιπόν προτρέπει προς την απομάκρυνση από την ατέρμονη επιθυμία και τη
διάλυση του πλήθους της ζωής μας και του όχλου που υπάρχει μέσα μας, με το
σκεπτικό ότι ο τελευταίος δεν είναι αξιόπιστος κριτής για την φύση των
πραγμάτων ούτε γενικά δεκτικός κάποιας επιστήμης. Είναι γεγονός ότι κανένα
άλογο στοιχείο δεν μπορεί, από την φύση του, να μετέχει στην επιστήμη, πολύ
περισσότερο το υποδεέστερο από τα άλογα στοιχεία, αυτό που ενυπάρχει στον όχλο...
Διαβάστε: ΤΟ ΠΟΛΥΚΕΦΑΛΟ ΘΗΡΙΟ
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου