ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΥΣΙΚΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ

υπό του Δρος Ιωάννου, Νεοκλέους Φιλαδέλφου, Μ. Ρούσσου Καθηγητού Μαθηματικών

Ο χώρος ως ολότητα είναι ο άπειρος τρισδιάστατος Ευκλείδειος χώρος, αλλά παρουσιάζει καμπυλώσεις εντός ορισμένων ορίων εκεί όπου υπάρχει συγκέντρωση ύλης. Το γνωστό πεπερασμένο σύμπαν κείται εντός αυτού του απείρου χώρου. Οι νόμοι της Φυσικής, όπως τους ανακαλύπτομε, οι διαταραχές και οι καμπυλώσεις του χώρου που δημιουργούνται από τις τοπικές και σχετικά μικρές συσσωρεύσεις ύλης ισχύουν εντός του γνωστού σε μας σύμπαντος. Για τον χώρο έξω του γνωστού σύμπαντος δεν δυνάμεθα να ισχυριστούμε ή να φανταστούμε παρά μόνο πολύ λίγα πράγματα.

Ο χρόνος είναι μια συμπαντική παράμετρος η οποία κατανοείται βάσει των μεταβολών που συμβαίνουν εντός του χώρου, όπως τον εννόησε ο Αριστοτέλης και ο Newton. Οι νόμοι του χρόνου καθώς και οι διαταραχές του, όπως τους γνωρίζομε, ισχύουν εντός του γνωστού σύμπαντος. Επειδή ο χρόνος νοείται μέσω των μεταβολών εντός του χώρου παρουσιάζει διαταραχές αλλά εντός ορισμένων ορίων. Οι τετραδιάστατες δομές, όπως ο Χώρος του Minkowski, κλπ., που χρησιμοποιούνται στην Ειδική Σχετικότητα, είναι απλώς μαθηματικά αφηρημένα μοντέλα, τα οποία μεν είναι δυνατόν, υπό ορισμένη έννοια, να είναι τοπικώς ισόμορφα με την πραγματικότητα, εντός του γνωστού σύμπαντος, αλλά δεν είναι ταυτόσημα με την πραγματικότητα. [Π. χ., στα μαθηματικά πολλές φορές αντιμετωπίζομε ένα (3) τρισδιάστατο πρόβλημα με δύο (2) επί πλέον ανεξαρτήτους παραμέτρους, ας πούμε, αλλά για διαφόρους λόγους ευκολίας και σκοπιμότητας, προτιμούμε να το θεωρήσομε σαν ένα (5=3+2) πενταδιάστατο πρόβλημα. Ή, σε άλλες περιπτώσεις έχομε ισομόρφους χώρους αλλά ο καθένας τους αποτελείται από διαφορετικά στοιχεία, κλπ.].

Διά ταύτα χρειάζεται να ξεκαθαρίσομε αν έχομε να κάνομε με μαθηματικές ή με φυσικές διαστάσεις. Αυτές οι δύο έννοιες δεν είναι πάντοτε ταυτόσημες. Ούτως, επί τη βάσει όλων των αποτελεσμάτων που εκθέσαμε εδώ, είτε κάνομε εκ των προτέρων ανεπιβεβαίωτες υποθέσεις «περί αρχής» και «αρχικών συνθηκών», κατά πάσαν πιθανότητα μεροληπτικές και της ορέξεώς μας και επομένως αντιεπιστημονικές, είτε ομολογούμε άγνοια και αδυναμία τουλάχιστον προς το παρόν, είτε οφείλομε να επισκεφτούμε και να θεωρήσομε την φιλοσοφική έννοια της κοσμοθεάσεως (Weltanschauung).

Οι κοινοί θνητοί και τα μαθηματικά τους, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, δεν μπόρεσαν να καθορίσουν εκ των προτέρων την ολική πολλαπλότητα τού κόσμου, και πιθανόν να μην μπορέσουν να το κάνουν ποτέ.

Στην Αρχαία Ελληνική κοσμοθέαση η αρχή «εκ τού μηδενός, μηδέν», ή “ex nihilo, nihil” στην Λατινική, ευρίσκει την φυσική και μαθηματική της ισχύ και δικαίωση επί τη βάσει των ανωτέρω αποτελεσμάτων. Αυτή η ιδέα προετάθη από το τους Ελεάτες Φιλοσόφους το πρώτον, και δεύτερον διατυπώθηκε από τον Δημόκριτο και τον Διογένη τον Απολλωνιάτη {Testimonia 1319.001, απόσπασμα 1, γραμμή 8} ως η αρχή: «Ουδέν εκ τού μή όντος γίγνεσθαι ουδέ εις τό μή όν φθείρεσθαι» Η ίδια ιδέα και αρχή υιοθετήθηκε και υποστηρίχθηκε από τον Αναξαγόρα και όλους τους προσωκρατικούς φιλοσόφους οι οποίοι μάλιστα την εκφράσανε με διάφορες διατυπώσεις αλλά πάντοτε με την ίδια σημασία. Αυτή η ίδια αρχή ευρίσκει επιστημονική και μαθηματική καταξίωση από τον Einstein και την θεωρία του, όπως αποδεικνύει εδώ ο Καθηγητής Δωρ Νικίας Σταυρουλάκης.

Ο πατήρ της Θεωρίας της Μεγάλης Εκρήξεως ο Ρωμαιοκαθολικός ιερέας και κοσμολόγος G. H. J. É. Lemaitre (Βέλγος, 1894-1966) μπορεί να είχε θέσει αξιωματικά στο κοσμολογικό μοντέλο του, το έτος 1927, τις αρχικές συνθήκες ότι εν αρχή (οτιδήποτε μπορεί να σημαίνει αυτό, ή πώς ο ίδιος εγνώριζε ότι κάποτε υπήρχε αρχή και τί ήταν αυτή;) ο χώρος, η μάζα, η ενέργεια και ο χρόνος ήταν μηδέν, δηλαδή εν αρχή δεν υπήρχε τίποτα. [Όμοιες ιδέες ευρίσκομε και στις εργασίες του Ρώσου A. A. Friedman (1888-1925) το έτος 1922, και του Ολλανδού W. de Sitter (1872-1934) το έτος 1932, κλπ.].

Για τον Lemaitre όμως, Θεός υπήρχε και πριν απ’ αυτή την αρχή, όπως και πάντοτε, και έτσι «αμέσως από την αρχή» διέπραξε τη λογική και φιλοσοφική αντίφαση με τις έννοιες του «τίποτα» και της «αρχής». (Λέγεται ότι, το Βατικανό άσκησε πίεση στον Lemaitre για να παραγάγει μια θεωρία που να ομοιάζει με την αρχή του βιβλίου της Εβραϊκής Γενέσεως, περί δημιουργίας! Φαίνεται ότι και ο Ρωσο-Εβραίος Friedman είχε τέτοιες προκαταλήψεις.). Εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, αν και ο Einstein ήταν Γερμανοεβραίος και αντιμετώπιζε το σύμπαν με θρησκευτiκότητα εντοσούτω είχε εγκαταλείψει πλήρως την θρησκεία του Αβραάμ!

Αυτό το ίδιο λογικό και φιλοσοφικό σφάλμα ευρίσκεται και στη Ιουδαίο-Χριστιανική κοσμοθέαση, σύμφωνα με την οποία ο ένας εξωσυμπαντικός Θεός (οτιδήποτε είναι αυτό) εδημιούργησε τον κόσμο εκ του μηδενός σε μια χρονική στιγμή, επειδή έτσι του κατέβηκε να κάνει για να μην βαριέται να κάθεται πια μόνος του. Αλλά πάλι σύμφωνα μ’ αυτή την κοσμοθέαση, ο Θεός αυτός υπήρχε ήδη πριν απ’ αυτή την χρονική στιγμή, όπως και πάντοτε, και επομένως η φράση «εκ του μηδενός» ή η λέξη «τίποτα» είναι «από την αρχή» ψευδής, διότι Θεός όμως υπήρχε! Θα ήταν πιο λογικό να ισχυριστούν ότι ο Θεός, που πάντοτε υπήρχε όπως επιμένουν, εδημιούργησε τον κόσμο σε κάποια δική του χρονική στιγμή (όχι αρχική αφού ο Θεός τους ήταν επ’ άπειρον υπάρχων) από ένα μέρος του (π.χ. από ένα μέρος της ενέργειάς του ή της δυνάμεώς του).
Οι αντιφάσεις αυτές, που έχουν αφετηρία στον εξωκοσμικό Θεό, δημιουργούν μια ατέρμονα αλυσίδα αντιφάσεων οι οποίες εδημιούργησαν πλείστες όσες αιρέσεις και διχογνωμίες τόσο στον Χριστιανισμό όσο και στον Ιουδαϊσμό καθ’ όλη την ιστορική διαδρομή τους.

ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΑΙ ΕΠΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΥΠΟ ΤΟΥ ΔΙΔΑΚΤΟΡΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ ΦΙΛΑΔΕΛΦΟΥ Μ. ΡΟΥΣΣΟΥ σελ. 772 -774