ΠΕΡΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΞΕΤΑΣΕΩΣ (περιληπτικώς)

Δρ Ιωάννης Νεοκλής Φιλάδελφος Μ. Ρούσσος 28 Φεβ 2011

Μας λέγουν ότι η Ιερά Εξέ­τασις είναι δημιούρ­γημα των Πα­πι­κών (Καθολικών) και αργότερα των Προτεσταντών (Διαμαρτυρομένων) και ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία ουδέποτε χρησιμοποί­ησε βία και Ιεράν Εξέτασιν. Ουδέν ψευ­δό­τερον τούτου, όπως θα αποδείξομε στο πα­ρόν άρθρο περιλη­πτικώς!
Πρώ­τα απ’ όλα, η ωμή βία, ο φόβος και τρόμος, η Ιερά Εξέτασις, και όλα αυ­τά τα παρεμφερή θεμελιώνονται θε­ο­λογικώς και πρακτικώς σε πολυάριθμα χωρία της Παλαιάς Διαθήκης, των Ιερών Ευ­αγγελίων του Ιησού Χριστού, των Επιστο­λών του Παύλου, των Πράξεων και Επι­στο­λών των Αποστόλων, των γρα­πτών και λό­γων των Εκκλησιαστικών Πατέρων, και σε απο­φά­σεις συνόδων. (Όλα αυτά τα στοιχεία και τις αναφορές τα έχο­με καταγράψει στο άρθρο μας: «Όστις θέλει οπί­σω μου ελθείν». Με­λετείστε το άλλη μια φορά.).
Όπως θα αναλύσομε εν συνεχεία, ιστορικώς η παντός είδους βία της Ορ­θο­δόξου Εκκλησίας ήταν πολύ σκλη­ρότερη εν συνόλω από ­τη βία της Δυ­τι­κής Εκ­κλη­σίας κατά τους αιώνες κοινής ή παραλλήλου δράσεως. Ακόμα δεν πρέπει να ξε­χνάμε ότι η Eκκλησία, εί­τε Δυτική είτε Ανα­τολική, ήταν de facto μία Εκκλησία, η Αγία, Κα­θολική και Αποστολική Εκκλησία, μέχρι του Ιερού Φωτίου (+820-891, 9ος αιών) και de juro μέ­χρι το +1054, το έτος δηλαδή που υπε­γρά­φη οριστικά το σχίσμα μεταξύ Δυ­τικής και Ανατο­λικής Εκκλησίας.

Σύντομο Ιστορικό Περίγραμμα 
Γύρω απ’ αυτό το ζήτημα της Ιεράς Εξετάσεως της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας υπάρχει μια συμπαγής αποσιώπηση και εσκεμ­μένη συσκότιση ενισχυ­όμε­νη από την γενική άγνοια και αμορφωσιά. Όταν δε ομιλούν περί Δυτικής Ιεράς Εξε­τάσεως εννοούν αυτήν που προ­έ­κυψε από τον 13ο αιώνα και μετά και αποσιω­πούν όλα τα φρικιαστικά γεγονότα και εγκλήματα που έλαβαν χώρα τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή κατά τους προη­γούμενους αιώνες, κατά τους οποίους όπως προα­ναφέραμε, η Εκ­κλησία με την χάριν, προστασία και καθοδήγηση του Αγίου Πνεύ­μα­τος μέ­χρι το +1054 ήταν «η μία και μοναδική άμπελος και σαγήνη του Ιησού Χρι­στού»!
Από τον 13ο αιώνα και μετά βλέπομε τη βιαία και ανεξέλεγκτη δράση της Ανα­τολικής Ορθοδό­ξου Εκκλη­σίας να περιορί­ζε­ται ση­μαντικά, αλλά πολύ μακράν του τελείως. Αυτό το συμβάν οφείλεται στις ιστο­ρικές συγκυρίες και τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις κατά τις εποχές αυτές. Δεν οφεί­λε­ται στο ότι η Ανατο­λι­κή Ορθόδοξος Εκκλησία άλλαξε κατα­στατικό αφού προηγουμένως απέρρι­ψε το προηγούμενο λανθασμένο καταστατικό της και επειδή κα­τάλαβε τα προηγούμενα λάθη της και ζήτησε συγ­γνώμη για τα εγ­κλή­ματά της.

Πε­ριλη­πτι­κότατα μό­νο εξηγούμε ότι: 
Με τις εισβο­λές των σταυ­ρο­φό­ρων και την δήωση της Κων­σταν­τινουπόλεως το +1204 από τους σταυροφόρους της 4ης σταυ­ροφορίας, η Βυζαν­τινή Αυτοκρα­το­ρία δεν έχει πλέον δυ­νά­μεις, παρα­παίει και χάνει την αυτοκυ­ρι­ό­τητά της. Η δύ­ναμη της Ανατολι­κής Ορ­θο­δό­ξου Εκ­κλησίας, του κρά­τους και των αυτοκρα­τό­ρων μειώ­νε­ται κατακό­ρυ­φα. Μετά, αν εξαι­ρέσομε τις Μογ­γο­λικές επιδρομές, από τον 13ο αιώνα το Βυζάντιο γί­νε­ται στα­διακά υποτελές στους Σελτζούκους και μετά στους Οθωμα­νούς Τούρκους για να γίνει πλήρως υποτελές το +1453. Τα νο­μικά, ποινικά, αστικά και δικαστικά ζητή­ματα περι­έρ­χονται στην εξου­σία των νέων, αλλοφύλων και αλλοθρήσκων κατακτη­τών. 
Εκτός της χριστι­ανικής πί­στεως τώρα έχομε να κάνομε και με την μουσουλ­μα­νι­κή και έτσι τα πράγ­ματα μπλέ­κονται. Πέραν της δι­καιο­δο­σίας που πα­ραχωρήθηκε στην Ορθό­δο­ξο Εκ­κλησία από τον πορθητή Μωάμεθ και τον εκά­στο­τε σουλτάνο, η Εκκλησία δεν είχε πλέον την νο­μι­κή κατοχύρωση, την κρατική υπ­οσ­τήριξη και την αστυνο­μική δύ­ναμη που έχαιρε πριν για να ασκεί την αρπα­κτικότη­τά της, να πράτ­τει όλα εκείνα τα φρικτά εγκ­λή­μα­τα και να επι­βάλ­λει όλες εκείνες τις πα­ράλογες τιμωρίες, πράγματα που σχεδόν ανε­ξέλεγκτα έπραττε και επέβαλλε κατά τους Βυζαντι­νούς χρυ­σούς αιώ­νες της με την αρωγή των νόμων και την ανο­χή ή υποστήριξη του ίδιου του κράτους.

Παρόμοια πράγματα και μάλιστα κατά την διάρκεια των ιδίων σχεδόν αιώνων ισχύουν και με το άλλο ισχυρό σκέλος της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας δη­λα­δή την εκκλησία της Ρω­σίας (ή «απασών των Ρωσιών»). Τον 13ο αιώνα η Ρωσία υποδουλώνεται στους Μογ­γόλους και μετά στους Τατάρους. Τώρα η ρωσική εκκλησία χάνει και αυτή την κοσμι­κή δύ­ναμή της επί των εξαθλιωμένων ρωσικών λαών. Μόνο κατά το δεύτερο ήμισυ του 15ου αιώνα αρ­χίζει σιγά-σιγά να επα­νι­δρύεται η ρωσική αυτοκρατορία με τον Ιβάν 3ο τον Με­γά­λο και κατά τον 16ο αιώνα με τον Ιβάν 4ο τον Τρομερό. Μετά τον Ιβάν τον Τρομερό, παρά τις προσπάθειες του διαδόχου του, Μπο­ρίς Γκον­τού­νωφ, για βελτίωση των πραγμάτων, επήλθε μια περίοδος 50 περίπου ετών κατα­στροφικής αναρχίας και εξαθλιώσεως, συνοδευομένη με επιθέσεις Πολωνών και Λιθουανών μέχρι που ανήλθαν στην εξου­σία οι Ρω­μα­νώφ και να αρχίσει πάλι η Ρω­σία να ακμάζει. (Μελετήστε την σχετική Ιστο­ρία της Ρωσίας.).

Εν παρόδω ας μην λησμονούμε εδώ κάτι που μας αφορά. Η επικράτηση του Χριστιανισμού στη Ρωσία από τον 9ο αιώνα και μετά εκόστισε τη ζωή πολλών χιλιάδων οπαδών της παραδοσιακής των θρησκείας και παγανιστών της υπαί­θρου. Κάθε τόσο οι νεοφώτιστοι Χριστιανοί της ανωτέρας τά­ξε­ως των Ρως εύρισκαν σαν διασκέ­δα­ση το να πη­γαίνουν στην ύπαιθρο και να εξον­τώ­νουν όσους «παγανιστές» έτυχε να συναντήσουν. Τέτοια ήταν πάντοτε η χριστιανική αγάπη στην πράξη.
Έτσι λοι­πόν ενώ από τον 13ο αι­ώνα και εντεύθεν η Καθολική Ιερά Εξέτασις και από τον 16ο αιώνα η Προ­τεσταντική Ιερά Εξέτασις ορ­γα­νώ­νον­ται στη Δύ­ση ως υπουργεία και οργιάζουν με τις ασύλλη­πτες νέ­ες μεθόδους θα­νάτου και βασα­νισμού, στην Ανατολή οι ορθό­δο­ξοι λαοί υποδου­λώ­νονται σε αλλό­φυ­λους και αλλό­θρησκους κατακτητές με συνέπεια η Ανατολική Ορ­θόδοξος Εκ­κλη­σία να χά­σει τη δύναμή της και το αυτεξούσιό της και εκ των πραγμάτων να μη ημπορεί πλέον να συναγωνίζε­ται τις Ιερές Εξετάσεις της Δύσεως σ’ αυτή την ξέφρενη βιομηχανία θανάτου, φόβου, τρόμου, πόνου, φρίκης και βασανισμού.

Δρ Ιωάννης Νεοκλής Φιλάδελφος Μ. Ρούσσος
http://www.e-telescope.gr/
(Συνεχίζεται...)