«…ΚΑΙ ΜΗΝ ΕΧΟΝΤΑΣ ΠΙΟ ΚΑΤΟΥ ΑΛΛΟ ΣΚΑΛΙ… …ΘΑ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΦΥΤΡΩΣΟΥΝ, Ω ΧΑΡΑ!, ΤΑ ΦΤΕΡΑ, ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΑ ΠΡΩΤΙΝΑ ΣΟΥ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ!» ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

"Τα μεγάλα ιδανικά", λέει ο ποιητής, "όταν ξεπέφτουν, τα παίρνει στο καλύβι του κι άσυλο τους δίνει, κι όταν ανθίζουν, τους χτίζει παλάτια".

Πιστεύει στην Ελλάδα ο ποιητής κι ας είναι μικρή σα γεωγραφικός χώρος.

" ... Η μεγαλοσύνη στα έθνη δε μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα".

Πολλοί τραγούδησαν με στίχους την πατρίδα τους, αλλά μόνο ο Παλαμάς απαθανάτισε την αιωνιότητα του Ελληνισμού με μια εικόνα κι ένα διάλογο στο "Διγενή και Χάροντα".

Ύμνησε την Ελληνική Επανάσταση ο Παλαμάς και ξαναζωντάνεψε το Εικοσιένα:

"Πατρίς, και ξένους μάγεψε της λευτεριάς σου τ` άστρο, το φώς του Εικοσιένα ".

Θα ταν παράλειψή μου μεγάλη, αν δεν σας ανέφερα λίγους από τους ονομαστούς στίχους από τον "Προφητικό" του. Ανήκει στο "Δωδεκάλογο του γύφτου" και είναι γραμμένος ύστερα από τον πόνο και τη ντροπή του `97. Η πίστη στα πεπρωμένα της φυλής μας, ποτέ δεν του λειψε:

"Και θα φύγης κι από το σάπιο το κορμί,
 ω ψυχή, παραδαρμένη από το κρίμα,
και δε θα ρθη το κορμί μια σπιθαμή
μέσ` στη γη να την κάμη μνήμα,
κι άθαφτο θα μείνη το ψοφήμι,
να το φάνε τα σκυλιά και τα ερπετά,

κι ο καιρός μέσα στους γύρους του τη μνήμη
κάποιου σκέλεθρου πανάθλιου θα βαστά.
 Όσο να σε λυπηθεί της Αγάπης ο Θεός,
και να ξημερώσει μια αυγή
και να σε καλέσει ο λυτρωμός,
ω ψυχή παραδομένη από το κρίμα!
Και θ` ακούσεις τη φωνή του λυτρωτή,
 θα γδυθείς της αμαρτίας το ντύμα,
 και ξανά κυβερνημένη κι αλαφρή
θα σαλέψεις σαν την χλόη, σαν το πουλί,
σαν το κόρφο, το γυναικείο, σαν το κύμα,
και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσει, πιο βαθειά
στου κακού τη σκάλα,
για τ` ανέβασμα ξανά, που σε καλεί,
θα αισθανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!,
τα φτερά,
τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!".

"Δεν είμαι ποιητής μόνο του εαυτού μου", λέει ο Κωστής Παλαμάς. "Είμαι και ποιητής του καιρού μου και του Γένους μου". Πιστεύει ο ποιητής, πως η Ελλάδα είναι ανεξάντλητη δεξαμενή σοφίας και παλικαριάς. Κι αυτά τα Εθνικά πένθη αποτελούν τη δόξα και την πορφύρα της:

"Ελλάδα εσύ, που όλα τα λέει τ` αθάνατο όνομά σου, πηγή, από σε πάντα αναβρύζει κι ο ήρωας κι ο σοφός, ακόμα και στο γέρμα σου, στο κατρακύλημα σου, της ιστορίας είσαι το φώς ... ".

Συγγραφέας: Νίκος Α. Παπανικολάου Ομότιμος Καθηγητής Μαιευτικής – Γυναικολογίας

Απόσπασμα. Ολόκληρο στην  Πηγή: http://www.greenapple.gr/articlesdesc.php?id=417