Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ

Vips2466

Γυρεύω τον παλιό μου κήπο·

τα δέντρα μού έρχουνται ώς τη μέση

κι οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια

κι όμως σαν ήμουνα παιδί

έπαιζα πάνω στο χορτάρι

κάτω από τους μεγάλους ίσκιους

κι έτρεχα πάνω σε πλαγιές

ώρα πολλή λαχανιασμένος.

Γυρεύω το παλιό μου σπίτι

με τ' αψηλά τα παραθύρια

σκοτεινιασμένα απ' τον κισσό

γυρεύω την αρχαία κολόνα

που κοίταζε ο θαλασσινός.

Πώς θες να μπώ σ' αυτή τη στάνη;

οι στέγες μού έρχουνται ώς τους ώμους

κι όσο μακριά και να κοιτάξω

βλέπω γονατιστούς ανθρώπους

λες κάνουνε την προσευχή τους.

Γιώργος Σεφέρης

Πηγή.