ΔΙΩΓΜΟΙ ΤΩΝ ΜΕΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΕ, ή ΠΟΙΟΣ ΔΙΩΞΕ ΠΟΙΟΝ

ΟΙ «ΠΑΡΑΒΟΛΑΝΟΙ»

Όπως επισημαίνει ο Γερμανός φιλόσοφος Σποπενχάουερ: “οι πολυθεϊστικές θρησκείες είναι συνήθως ανεκτικές όταν βρεθούν αντιμέτωπες με άλλες θρησκείες. Είναι από την ίδια τη φύση τους ότι ο κόσμος κατοικείται από μυριάδες θεότητες και είναι δεδομένο λοιπόν ότι άλλοι άνθρωποι έχουν άλλους Θεούς. Η θρησκευτική αδιαλλαξία είναι καθαρά γνώρισμα του μονοθεϊσμού”. Είναι με άλλα λόγια γνώρισμα των λεγόμενων “Αβρααμικών θρησκειών” τις μόνες πρωτόγονες, άκαμπτες και αδιάλλακτες, χωρίς περιθώρια εξέλιξης και χωρίς την διαλλακτικότητα και ευελιξία των παγανιστικών θρησκειών.

Βέβαια οι Χριστιανοί, μας έχουν εμποτίσει με χίλια μύρια ψέματα για τους διωγμούς που έγιναν εναντίον τους από διάφορους εθνικούς Ρωμαίους αυτοκράτορες κι έχουν χαλκεύσει ποικίλες εντυπωσιακές ιστορίες για μάρτυρες, βασανιστήρια και άγρια θηρία που τους κατασπαράσσουν για την πίστη τους, θέλοντας να αλώσουν με τη φρίκη και τον αποτροπιασμό γι’ αυτές τις ακρότητες τις ψυχές των απλών ανθρώπων, ώστε να τους καταστήσουν ευκολότερα προσήλυτους στις απόψεις τους. Και αποσιωπούν βέβαια και συγκαλύπτουν τις δικές τους θηριωδίες και ακρότητες. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν έγιναν πραγματικά διώξεις εναντίον τους στη διάρκεια των τριών πρώτων αιώνων. Οι διώξεις αυτές ήσαν σποραδικές και εντοπισμένες και εξαρτώνταν από το πολιτικό κλίμα και τη διάθεση του κάθε αυτοκράτορα. Δεν έγιναν ποτέ από μισαλλοδοξία προς τη θρησκεία τους, αλλά για τα καμώματά τους και τα έργα τους (μυστικές συνεδριάσεις και τελετουργίες τους, στις οποίες κατηγορούνταν ότι γίνονταν διάφορα πράγματα) και βασικά για την ασέβειά τους προς τους πατρώους θεούς, οι οποίοι εγγυώνταν την ασφάλεια και ευημερία της αυτοκρατορίας και στους οποίους αυτοί αρνούνταν να θυσιάσουν (σ.σ.: κυρίως λόγω άρνησης στρατεύσεως στον ρωμαικό στρατό).

Ο Ρωμαίος ιστορικός Σουετόνιος τους αποκαλεί "μια κατηγορία ατόμων που επιδίδονταν σε μια νέα και κακόβουλη δεισιδαιμονία", ενώ ο νεοπλατωνικός Πορφύριος αναρωτιέται πώς μπορούσαν “να είναι τόσο ασεβείς και άθεοι που να έχουν αποστατήσει από τα έθιμα των προγόνων τους μέσα από τα οποία διατηρείται κάθε έθνος και πολιτεία”.

Οι περισσότερες συστηματικές διώξεις των Χριστιανών από τις ρωμαϊκές αρχές συνέβησαν μέσα στην χρονική περίοδο (249-251 και 303-311). Την περίοδο μάλιστα 303-311 ήταν περιοδικές και περιορισμένες. Ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός (243-316) που θεωρείται από τους ισχυρότερους διώκτες τους, ήταν αρχικά ανεκτικός στη θρησκεία τους. Είναι γεγονός πάντως ότι το 303 εξέδωσε ένα διάταγμα με το οποίο την απαγόρευε και αρκετοί τότε Χριστιανοί εκτελέστηκαν και δημεύθηκε η περιουσία τους, Όσον αναφορά τώρα τον Νέρωνα, που υποτίθεται ότι έβαλε ο ίδιος τη μεγάλη πυρκαγιά στη Ρώμη το 64 και κατηγόρησε τους Χριστιανούς γι’ αυτό και τους εδίωξε, στην πραγματικότητα αυτός εκτέλεσε μερικούς αποδεδειγμένους εμπρηστές Χριστιανούς! Οι γενικά εχθρικοί προς το Νέρωνα ιστορικοί Τάκιτος και Σουετόνιος θεωρούν δίκαιες αυτές τις διώξεις και βέβαια δεν αποδίδουν τη πυρκαγιά σε αυτόν, αλλά στους ίδιους τους Χριστιανούς, και την τιμωρία των εμπρηστών γι’ αυτή καθεαυτή την πράξη τους και όχι για τη θρησκεία τους ή για την “πίστη” τους (Διαβάστε: ΠΟΙΟΣ ΕΚΑΨΕ ΤΗΝ ΡΩΜΗ; Ο ΝΕΡΩΝΑΣ ή Ο ΠΑΥΛΟΣ;).

Από τους 54 αυτοκράτορες που κυβέρνησαν την αυτοκρατορία μεταξύ του 30 και του 311, μόνο καμιά δωδεκαριά από αυτούς δίωξαν μεμονωμένα τους Χριστιανούς.

Αντίθετα, οι διωγμοί που εξαπέλυσαν οι ίδιοι Χριστιανοί εναντίον της Αρχαίας θρησκείας και Φιλοσοφίας, όταν απέκτησαν δύναμη, ήταν εκτεταμένοι, άγριοι, αποτρόπαιοι και ανηλεείς, με σκοπό την πλήρη εξόντωση και αφανισμό των “ειδωλολατρών” ή ακόμα των “αιρετικών”, και διήρκεσαν δεκαεπτά αιώνες! Διάφοροι μάλιστα “άγιοι” ή “πατέρες” τους βάλθηκαν να δικαιολογήσουν θεολογικά αυτούς τους διωγμούς, τα εγκλήματα και τις δολοφονίες με τη διάσωση, υποτίθεται, με αυτόν τον τρόπο των ψυχών των “αιρετικών” και “απίστων” (που διαφορετικά θα ήταν καταδικασμένοι να περάσουν την αιωνιότητα στην κόλαση) ή για τη σωτηρία των ψυχών των ευσεβών χριστιανών που κινδύνευαν να παρασυρθούν από τις ολέθριες διδασκαλίες τους και να απολέσουν έτσι την αιώνια σωτηρία! Με άλλα λόγια μια ύστατη υποκρισία και φιλαυτία: σε σκοτώνω, αφού έτσι κι αλλιώς είσαι μεταφυσικά καταδικασμένος και δεν υπάρχει καμιά σωτηρία για σένα και δεν έχεις να κερδίσεις τίποτα με το να ζεις, για να μην με παρασύρεις και γίνω κι εγώ σαν εσένα και χάσω έτσι τη δική μου σωτηρία!

Ο Ερνέστ Ρενάν είναι κατηγορηματικός: Μπορούμε να ψάξουμε μάταια ολόκληρο το ρωμαϊκό νόμο πριν τον Κωνσταντίνο για μια μοναδική έστω παράγραφο ενάντια στην ελευθερία της σκέψης. Η ιστορία της αυτοκρατορικής κυβέρνησης δεν παρέχει κανένα παράδειγμα μιας δίωξης εξ’ αιτίας της αποδοχής ενός αφηρημένου δόγματος.

Από την άλλη μεριά η περίοδος 96-180, από το θάνατο δηλαδή του Διομητιανού μέχρι την άνοδο του στο θρόνο του Κόμοδου, χαρακτηρίζεται από τον μεγάλο ιστορικό της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας Εδουάρδο Γκιμπόν σα μια εποχής ειρήνης, ακμής και ευτυχίας. Αυτή ακριβώς την περίοδο οι χριστιανοί δημιούργησαν τις Γραφές τους και έκαναν τις πρώτες κατακτήσεις τους στο φτωχό και αμόρφωτο πληθυσμό. Κατανοούμε λοιπόν πολύ καλά πόσο ψεύτικος είναι ο ισχυρισμός τους ότι ήλθαν δήθεν για να εξιλεώσουν την ανθρωπότητα από το διανοητικό σκοτάδι και την ηθική διαφθορά, όταν αυτοί ήταν στην πραγματικότητα που προκάλεσαν την παρακμή του πολιτισμού και τη βύθισή του στα ζοφερά σκοτάδια του Μεσαίωνα!

Όσο τώρα για το συνολικό αριθμό των μαρτύρων τους από τους διωγμούς των εθνικών εναντίον τους, μια έρευνα έχει δείξει ότι αυτοί ανέρχονται περίπου στους 3000, με τους 1500 να έχουν συμβεί κατά τους τρεις πρώτους αιώνες. Με άλλα λόγια τα συνολικά θύματά τους ήταν όσα περίπου τα θύματα των εθνικών, εβραίων ή αιρετικών στο διάστημα μιας μέρας ή έστω ενός μηνός κατά τη διάρκεια μιας εκστρατείας της “Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας” εναντίον τους! Ποιος τελικά λοιπόν δίωξε ποιον; Μάλλον μας κοροϊδεύουν!

Όταν οι ίδιοι οι Χριστιανοί διακινδύνευαν να διωχθούν, μιλούσαν με θέρμη για θρησκευτική ανοχή και ανεξιθρησκεία. Όταν όμως ανήλθαν στην εξουσία, τον τέταρτο αιώνα, ξέχασαν αμέσως όλες αυτές τις προτροπές τους και εξαπέλυσαν μια δριμεία και ανελέητη επίθεση εναντίον όλων των υπολοίπων θρησκειών της αυτοκρατορίας. Ακολουθώντας τις προτροπές των μισαλλόδοξων και μνησίκακων επισκόπων και κληρικών τους, ρίχθηκαν με θρησκευτικό μένος και φρενίτιδα εναντίον των αρχαίων ναών, των έργων τέχνης και των βιβλιοθηκών ισοπεδώνοντας και καταστρέφοντας τα πάντα.

Ο φιλόσοφος και ρήτορας Λιβάνιος στο έργο του “Υπέρ Ιερών”, το “Κύκνειο Άσμα του Θνήσκοντος Ελληνισμού”, όπως έχει χαρακτηρισθεί από τον Εμμανουήλ Ροΐδη, το οποίο απέστειλε στον κωφεύοντα αυτοκράτορα Θεοδόσιο ζητώντας δικαιοσύνη γι’ αυτούς τους διωγμούς, αναγράφει το 386: «...Bεβαίως εσύ ο ίδιος (Θεοδόσιος) δεν διέταξες να κλείσουν τα ιερά, ούτε απαγόρευσες την είσοδο στους ναούς ούτε το ιερόν πυρ των ναών ούτε το λιβάνι ούτε τις προσφορές άλλων θυμιαμάτων σε ναούς και βωμούς, όμως οι μαυροφορεμένοι αυτοί που τρώνε περισσότερο και από τους ελέφαντες και κατεβάζοντας αμέτρητα ποτήρια παρενοχλούν όσους συνοδεύουν το ποτό τους τραγουδώντας, αυτοί που συγκαλύπτουν τις επιδόσεις τους στο φαγοπότι με μια τεχνητή χλωμάδα του προσώπου τους' αυτοί, ω βασιλιά, και ενώ ο νόμος είναι σε ισχύ, ορμούν πάνω στα ιερά κρατώντας ξύλα και πέτρες και σίδερα, και μερικές φορές χωρίς αυτά, με γυμνά χέρια και πόδια. Ακολουθεί η "Μυσών λεία" (ο,τιδήποτε μπορεί να ληστευθεί ατιμώρητα), το "κατέβασμα" της οροφής, η κατεδάφιση των τοίχων, το σπάσιμο των αγαλμάτων, το αναποδογύρισμα των βωμών ' και οι (πολυθεϊστές) ιερείς πρέπει να σωπαίνουν ή να πεθαίνουν' και αφού (οι μαυροφόροι) κατεδαφίσουν ένα (ιερό), προχωρούν στα δεύτερα και τρίτα ιερά και τρόπαια επί τροπαίων στοιβάζουν, ενάντια στο νόμο.

Τέτοια τολμούνται και μέσα στις πόλεις, περισσότερο όμως στους αγρούς. Και είναι πολλοί οι κάθε φορά επιτιθέμενοι και μετά τα μύρια κακά το διασκορπισμένο πλήθος συγκεντρώνεται και ζητούν λόγο ο ένας του άλλου, για το τι έπραξαν, και θεωρούν ντροπή το να μην έχουν διαπράξει τα μέγιστα αδικήματα. Ξεχύνονται στους αγρούς σαν χείμαρροι και μαζί με τα ιερά, ερημώνουν και τους αγρούς. Διότι όταν ένας αγρός στερηθεί το ναό του, αυτός τυφλώνεται και κείται και πεθαίνει. Τα ιερά, βασιλιά, είναι η ψυχή των αγρών, τους πρωτοέδωσαν ζωή και δια πολλών γενεών αφέθηκαν στους τωρινούς (ανθρώπους)…..

Τέτοιο αντίκτυπο έχουν στις μεγάλες υποθέσεις του κράτους οι βιαιότητες που αποτολμούν ενάντια στον κόσμο της υπαίθρου οι άνθρωποι αυτοί που ισχυρίζονται ότι πολεμούν τα ιερά. Όμως ο πόλεμός τους είναι γι' αυτούς πηγή εισοδήματος, διότι αρπάζουν όχι μόνον ο,τι βρίσκεται μέσα στους ναούς, αλλά και τα υπάρχοντα των ταλαιπώρων αγροτών, την παραγωγή τους και τα ζώα. Και αποχωρούν τελικώς οι εισβολείς κουβαλώντας τα υπάρχοντα των πολιορκημένων. Σε εκείνους δεν αρκούν αυτά, αλλά σφετερίζονται και ξένη γη λέγοντας ότι η γη του τάδε γεωργού είναι περιουσία του ιερού (συνεπώς μπορούν να την κλέψουν μαζί με τα λάφυρα από το ιερό), και με αυτον τον τρόπο πολλοί έχουν χάσει πατρικές περιουσίες, με ψευδείς τίτλους. Από τα δεινά των άλλων, καλοπερνούν αυτοί, που ισχυρίζονται ότι νηστεύοντας, λατρεύουν τον θεό τους. Εαν κάποιοι από τα θύματά τους πάνε στην πόλη και βρουν τον "ποιμένα", - έτσι αποκαλούνται κάποιοι άνθρωποι όχι και τόσο αγαθοί -, και κλαίγοντας του διηγηθούν όσα έπαθαν, ο "ποιμένας" αυτός επαινεί τους κακοποιούς, και ξαποστέλνει τους παθόντες λέγοντάς τους ότι είναι κερδισμένοι που δεν έπαθαν χειρότερα.

Και όμως, βασιλιά, δικοί σου υπήκοοι είναι και αυτοί και σου είναι πιο χρήσιμοι από τους άλλους που εγκληματούν σε βάρος τους, όσο πιο χρήσιμος είναι ένας εργαζόμενος από έναν άεργο. Αυτοί είναι οι μέλισσες, ενώ εκείνοι οι κηφήνες. Και όταν ακούν ότι σε κάποιο αγρό υπάρχει κάτι που να μπορούν να αρπάξουν, άμεσα κατηγορούν τον κτηματία ότι κάνει θυσίες και άλλα κακά, και ότι πρέπει να γίνει ένοπλη επέμβαση, και νάσου καταφθάνουν οι σωφρονιστές, αυτό το όνομα ("σωφρονισμός") δίδουν στις "ληστείες", αν και λίγα είπα. Ο ληστής προσπαθεί να ξεφύγει αρνούμενος την πράξη του και αν τον πεις "ληστή", θα το θεωρήσει προσβολή. Ενώ αυτοί, υπερηφανεύονται και καμαρώνουν για τα κατορθώματά τους και τα διηγούνται σε όσους δεν τα γνωρίζουν, και επί πλέον έχουν την αξίωση να ανταμειφθούν γι' αυτά....»

Την ποιότητα ή ηθικό ανάστημα των χριστιανών επισκόπων ή “ποιμένων” την κατανοούμε άμεσα από το παραπάνω απόσπασμα του Λιβάνιου.

Ο “άγιος” Ιερώνυμος εξορκίζει τον τέταρτο αιώνα τους Χριστιανούς να κατευθύνουν το μίσος τους ακόμα και εναντίον των συγγενών τους: «Εάν ο πατέρας σου κείται κάτω στο κατώφλι, εάν η μητέρα σου αποκαλύπτει στα μάτια σου το στήθος που σε βύζαξε, ποδοπάτησε το άψυχο σώμα του πατέρα σου, ποδοπάτησε το στήθος της μητέρας σου και με μάτια στεγνά και ξηρά, πέταξε προς τον Κύριο που σε καλεί!» Ακατανόητη μισαλλοδοξία και ακρότητα, βασικό γνώρισμα του φανατισμού…

Όλοι οι σοβαροί μελετητές της ιστορίας αναγνωρίζουν ότι η επικράτηση τελικά του Χριστιανισμού στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία εγκαινίασε μια εποχή διανοητικής συσκότισης και σκλαβιάς που οδήγησε στην τυραννία και στην Ιερά Εξέταση.

Όπως επισημαίνει ο Draper: "αυτός ακολούθησε μια πορεία που προσδιόρισε ολόκληρη τη μελλοντική σταδιοδρομία του και έγινε ένας φραγμός για τη διανοητική πρόοδο της Ευρώπης για περισσότερα από χίλια χρόνια (John William Draper -Ιστορία της Διανοητικής Εξέλιξης στην Ευρώπη).

Πηγή.